“แต่วาสัญญาว่าจะดื่มให้น้อยลง...”
แววตาของวาสินีมีแต่ความดื้อรั้น ทำเอาปรมินทร์ไร้ทางเลือก
ในที่สุดเขาก็ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มรวดเดียวน้ำสีอำพันก็หายเข้าไปในลำคอแกร่ง
วาสินีอมยิ้มอย่างดีใจ ก่อนจะเอ่ยถาม “เป็นยังไงบ้างคะพี่สอง”
เขาไม่ตอบ แต่บอกให้หล่อนกลับบ้าน
“กลับบ้านได้แล้ว พี่จะไปส่ง”
“ยังค่ะ วายังไม่อยากกลับบ้าน”
หล่อนส่ายหน้าไปมา จนเส้นผมสีดำขลับที่ปล่อยสลายเต็มแผ่นหลังพันกันยุ่ง แต่มันกลับเป็นภาพที่น่ามองสำหรับปรมินทร์นัก
ผู้หญิงตัวเล็กๆ ใบหน้าขาวเนียน ดวงตากลมโต ปากนิด จมูกหน่อย แถมแก้มนุ่มก็กำลังแดงระเรื่อเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ทำไมน่ามองแบบนี้นะ
“เรามาดื่มส่งท้ายความโสดกันดีไหมคะพี่สอง”
“อย่าเลย พี่ไม่อยากให้เธอเมาเหมือนคืนนั้นแล้ว”
“ทำไมล่ะคะ”
ยังจะมีหน้ามาถามอีกเหรอ
ชายหนุ่มอดหมั่นไส้ไม่ได้
“ใครจะอยากถูกปล้ำบ่อยๆ กันล่ะ”
“งั้นครั้งนี้... พี่สองก็ปล้ำวาสิคะ”
คงเพราะฤท
