7
1180 Words
7
ในที่สุดการเดินทางที่หลายสิบชั่วโมงของแขวลัยก็สิ้นสุดเสียที เพราะเวลานี้เธอได้มายืนอยู่ภายในสนามบิน ปารีส ชาร์ลส์ เดอ โกล (Paris CDG) ความตื่นเต้นกับการเดินทางมาต่างประเทศยังไม่จางหาย เธอก็ต้องตื่นตะลึงกับความสวยงามและความกว้างขวางของสนามบินแห่งนี้
แขวลัยลดดีกรีความตื่นเต้นลง เดินออกมาจากประตูผู้โดยสารขาเข้าสอดสายตาหาคนที่จะมารับเธอตามที่ได้ตกลงกันไว้ก่อนมาจากเมืองไทย โดยอาศัยป้ายชื่อที่คนหลายคนถือไว้ แขวลัยยิ้มก่อนจะเดินไปยังบุรุษร่างสูงใหญ่แต่งกายดูดีคนหนึ่งที่ถือป้ายสีขาวกำกับชื่อเป็นภาษาอังกฤษว่า Kaewalai
“ฉันชื่อแขวลัยค่ะ” แขวลัยเอ่ยบอกคนที่ถือป้ายชื่อ
ปิแยร์อึ้งไปเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าสาวร่างเล็กตรงหน้าคือคนที่จะมาเป็นพยาบาลพิเศษคนใหม่ ดวงหน้าของเธอสวยสดหมดจดเกลี้ยงเกลา รอยยิ้มละไมที่เขาเห็นบอกถึงความอ่อนโยน เรือนร่างที่ไม่สูง ไม่เตี้ยสมส่วนของแขวลัยนั้น ช่างต่างกับพยาบาลคนที่ผ่านๆ มาของเจ้านายเหลือเกิน พยาบาลเหล่านั้นมีความสูงและความอวบอิ่มมากกว่าเธอคนนี้ยิ่งหนัก ยังทานทนกับฤทธิ์เดชของลูอีสไม่ได้ กระเจิงกลับไปภายในไม่กี่วัน ปิแยร์กำลังคิดว่า แขวลัยจะไหวกับงานนี้หรือไม่
“ยินดีต้อนรับสู่ปารีสครับคุณมิแชล ผมชื่อปิแยร์ครับ” ปิแยร์ทักทายผู้มาเยือนแสนสวยและแนะนำตัวเสร็จสรรพ
ก่อนที่แขวลัยจะเดินทางมายังฝรั่งเศส เธอกับนายจ้างมีข้อตกลงเรื่องหนึ่งว่า จะไม่เรียกชื่อภาษาไทยของเธอเนื่องจากเรียกยากและไม่ชินปาก ตั้งชื่อใหม่ให้แทนว่า มิแชล ซึ่งแขวลัยก็ยอมรับในข้อตกลงนั้น
“ขอบคุณค่ะ”
“เชิญครับคุณมิแชล”
ปิแยร์ยิ้มให้อีกฝ่าย ก่อนจะขยับตัวไปยังรถเข็นสัมภาระ แล้วเป็นฝ่ายเข็นรถคันนั้นแทนเธอ จากนั้นก็พากันเดินไปยังรถยนต์ พาหนะที่จอดอยู่ในลานจอดรถ เมื่อเก็บสัมภาระไว้ท้ายรถยนต์เรียบร้อยแล้ว ปิแยร์นั่งประจำที่คนขับแล้วทะยานรถออกสู่อาคารจอดรถทันที
“อู้ฮู...สวยจังเลยใหญ่อย่างกับวังแน่ะ”
ความตื่นตาตื่นใจเกิดขึ้นกับแขวลัยอีกครั้ง เมื่อรถยนต์คันที่เธอนั่งอยู่ขับผ่านประตูรั้วบานใหญ่เข้ามาในอาณาเขตบ้านคฤหาสน์หลังงามที่มีพื้นที่กว้างขวาง ยากเกินกว่าที่เธอจะกะประมาณได้ มองด้วยสายตาแล้วเนื้อที่อาจจะมีมากกว่าสี่ไร่ด้วยซ้ำไป เธอจึงอุทานกับความสวยงามตรงหน้า
ทุกสิ่งอย่างที่อยู่ในสายตาทำให้เธอเกิดความอื้ออึงไม่น้อย ตัวบ้านใหญ่โตโอ่อ่าสมฐานะความร่ำรวย ใหญ่จนเธอตกใจเพราะสิ่งที่เห็นตรงหน้าไม่น่าจะเรียกว่าบ้าน น่าจะใช้คำว่าคฤหาสน์น่าจะเหมาะกว่า
โดยรอบตัวคฤหาสน์มีต้นไม้น้อยใหญ่ปลูกให้ความร่มรื่น ให้ความสดชื่น สนามหญ้าเขียวชอุ่มตกแต่งอย่างเป็นระเบียบ ต้นไม้ที่จัดแต่งเป็นรูปสัตว์ต่างๆ ถูกปลูกกระจายไปทั่วบริเวณสนามหญ้า ตามทางเดินตั้งแต่ประตูรั้วจนถึงประตูคฤหาสน์ ปลูกดอกกุหลาบสีขาวไว้ตลอดสองข้างทาง
“สวยจังเลย” เธอพูดเบาๆ กับความงามตรงหน้า
ตัวคฤหาสน์สีขาวถูกปลูกตามสไตล์ฝรั่งเศสแท้ๆ งดงามวิจิตรดูมีเสน่ห์ชวนหลงใหล ความใหญ่โตภายนอกที่ทำให้เธอยังอึ้งไม่หาย พอก้าวเข้าไปภายในอาการเหล่านั้นกลับมีมากยิ่งกว่า เฟอร์นิเจอร์ของตกแต่งทุกชิ้นในสายตาของแขวลัย ล้วนแล้วแต่มีราคาทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นแจกันคริสตัล โคมไฟระย้าที่มีอยู่ด้วยกันถึงสามโคม ทิ้งระยะห่างกันราวหนึ่งช่วงตัว โซฟาหลุยส์สีแดงชุดใหญ่สนนราคาแล้วสูงกว่าเงินเดือนที่เธอได้รับจากที่นี่เสียอีก แล้วยังมีของมีค่า มีราคาอีกหลายชิ้นที่กะราคาไม่ได้
“พวกคุณท่านสั่งไว้ว่าถ้าคุณมาถึงให้พาคุณมิแชลขึ้นไปพักผ่อนที่ห้อง ให้คุณพักผ่อนให้เต็มที่ไว้เริ่มงานพรุ่งนี้ครับ”
ปิแยร์หันมาบอกสาวร่างเล็กที่เขาไปรับที่สนามบิน แล้วเวลานี้เธอก็กำลังเดินตามหลังเขาเข้ามาในคฤหาสน์
“ค่ะคุณปิแยร์” แขวลัยรับคำ ก่อนจะเดินตามชายร่างสูงใหญ่ราวกับตึกขึ้นไปยังชั้นบนของบ้าน ก่อนจะเลี้ยวไปยังด้านซ้ายมือของคฤหาสน์ เขาก้าวนำเธอไปยังห้องๆ หนึ่งที่อยู่เกือบสุดทางเดิน
“ห้องของคุณมิแชลจะอยู่ติดกับห้องของคุณลูอีสนะครับ”
ปิแยร์ทำความเข้าใจให้แขวลัยได้รับรู้หลังจากที่เดินเข้ามาในห้องนอนส่วนตัวที่เธอรู้สึกว่า มันใหญ่เกินกว่าที่จะนอนคนเดียว ใหญ่กว่าห้องนอนในเมืองไทยของเธอเป็นสิบเท่าตัว เตียงนอนขนาดหกฟุตมันใหญ่เกินไปสำหรับคนตัวเล็กๆ เช่นเธอ เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นล้วนแล้วแต่มีราคาทั้งสิ้น จนเธอไม่กล้าที่จะใช้สอยมัน เนื่องจากกลัวว่าจะเสียหายแล้วตนเองต้องชดใช้
“ปกติพยาบาลทุกคนพักที่ห้องนี้หรือเปล่าคะ?” เธอถามขณะที่กวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง
“ใช่ครับ นางพยาบาลทุกคนจะพักอยู่ที่ห้องนี้ครับ”
“ขอมิแชลไปพักห้องอื่นได้หรือเปล่าคะ ห้องนี้มันใหญ่เกินไปอีกอย่างข้าวของเครื่องใช้ก็แพงๆ ทั้งนั้น มิแชลกลัวว่าจะไม่มีปัญญาชดใช้หากทำมันเสียหาย”
คำพูดของแขวลัยเรียกความแปลกใจให้กับปิแยร์ไม่น้อย เนื่องจากพยาบาลพิเศษที่ว่าจ้างมาหลายสิบราย ทุกคนต่างพออกพอใจและยินดีเป็นที่สุดที่ได้พักห้องสุดหรูห้องนี้ จะมีเพียงสาวชาวไทยคนนี้ที่มีความคิดต่างออกไป
“คงไม่ได้ครับ เพราะคุณท่านให้พยาบาลที่มาดูแลคุณลูอีสพักห้องนี้เพื่อความสะดวกในการทำงานครับ คุณมิแชลไม่ต้องห่วงเรื่องข้าวของที่อาจจะเสียหายในอนาคตนะครับ เพราะคนที่นี่ชินกับเรื่องพวกนี้แล้วครับ พังก็ซื้อใหม่ครับ”
ปิแยร์คิดว่าการที่ของใช้ต่างๆ จะชำรุดหรือเสียหายนั้น เป็นเรื่องปกติสำหรับบ้านหลังนี้ไปเสียแล้ว เพราะตั้งแต่ดวงตาของลูอีสมองไม่เห็น สิ่งของต่างๆ หลายรายการได้รับความเสียหาย แล้วซื้อกลับมาใหม่ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องปกติ เขาจึงพูดให้แขวลัยคลายความกังวลใจ แต่ไม่ได้บอกถึงเหตุผลถึงความชินที่เขากล่าวถึง
“หมายความว่ายังไงคะที่คุณปิแยร์พูดว่า ที่นี่ชินกับเรื่องพวกนี้แล้ว ใครทำข้าวของเสียหายหรือคะ?” คนที่เพิ่งเข้ามาอยู่ใหม่ถามด้วยความสงสัย
- Writer
