ใบหน้าสวยใสของมุกชมพูที่ยิ้มหวานและหัวเราะต่อกระซิกให้กับคนงานชาย มันจะต่างอะไรกับเธอคนนั้นที่หัวเราะต่อกระซิกให้เขาในวันวาน แต่บทที่หล่อนจะจากไปก็ไปอย่างไร้เยื่อใย ไม่เคยนึกถึงวันคืนแสนสุขที่มอบให้กันและกันจนล่องลอยค้างอยู่บนสวรรค์ครั้งแล้วครั้งเล่า
นั่นทำให้ที่ผ่านมาเขาเอาความระทมทุกข์เพราะรักไประบายลงกับเรือนร่างของมุกชมพูอย่างไม่หยุดหย่อน โดยหลอกตัวเองว่านี่คือการลงทัณฑ์ผู้หญิงหน้าซื่อตาใสที่ชื่อว่ามุกดาคนนั้น
ทุกครั้งที่ได้ข่าวมุกดา เขาจะฟุ้งซ่านจนต้องเรียกมุกชมพูมาระบายอารมณ์ มันอาจจะเป็นความบ้าความโรคจิตที่เขารู้สึกมีอำนาจที่สั่งหล่อนได้ เพราะเขาไม่สามารถสั่งผู้หญิงอีกคนหนึ่งได้ แต่มุกชมพูสั่งได้และหล่อนก็ยอมเขาทุกอย่าง ไม่ว่าเขาต้องการอะไร หล่อนไม่เคยแง่งอน เขาก็เลยรู้สึกสุขและคล้ายบำบัดตัวเอง
แต่ไม่กี่ครั้งเขากลับแยกแยะได้ ว่าครั้งไหนคือระบายอารมณ์ และครั้งไหนคืออารมณ์ขึ้นเพร
