เสียงที่เงียบไปกับสัญญาณหน้าจอโทรศัพท์ที่ดับลงบ่งบอกว่าแม่วางสายไปแล้ว
“ปัดโธ่เว้ย!”
ศารทูลสบถออกมาอย่างขัดใจทุบมือไปบนพวงมาลัยรถ เพราะแม่กำหนดเวลาว่าเขาต้องกลับถึงบ้านภายในครึ่งชั่วโมง นั้นเท่ากับว่าแม่สั่งให้เขาออกจากโรงงานทันที เพราะระยะทางระหว่างโรงงานกับบ้านก็แค่วิ่งรถไม่เกินครึ่งชั่วโมงเท่านั้น
เขาไม่ชอบเลยการที่ต้องรับคำสั่ง แต่เพราะแม่เป็นคนเดียวที่สั่งเขาได้ แต่ทั้งหมดนี้ไม่ได้ขัดใจเท่ากับแม่จะพามุกชมพูกลับไปด้วย เขาจะไม่มีวันยอม
ดวงตาคมเข้มอ่อนแสงลงเมื่อนึกถึงน้ำเสียงร้อนรนของมุกชมพูที่โทร.หาเขาตั้งแต่เช้าตรู่ ทั้งที่ไม่เคยสักครั้งที่หล่อนจะเป็นฝ่ายโทร.หาเขาก่อน ทุกครั้งมีแต่เขาโทร.เรียกให้หล่อนมาหา
แค่เห็นสายเรียกเข้าเป็นชื่อมุกชมพู ความรู้สึกของเขาก็ลิงโลด เพราะตลอดค่ำคืนที่ผ่านมาเขาตักตวงความสุขจากร่างกายของหล่อนครั้งแล้วครั้งเล่า ถ้าไม่ติดว่ามีงานเขาก็อยากจะเอาหล่อนมารา
