สารพัดคำพูดเจ็บแสบเสียยิ่งกว่าถูกเขาสอดใส่ครั้งแรก เพราะเจ็บตรงนั้นมันหายไปนานแล้ว แต่เจ็บที่ใจไม่มีทีท่าว่าจะหายไปเลย มันรังแต่จะเจ็บมากขึ้น เพราะทุกครั้งเขาก็จะย้ำให้หล่อนเจียมตน เจ็บจนด้านชา แต่ความเจ็บก็ทำให้หล่อนมีสติคิดและไตร่ตรองมากขึ้น
รู้ซึ้งถึงความหมายของคำว่า ‘ทดแทนบุญคุณ’ ที่ไม่ต่างจาก ‘นางบำเรอ’
เวลาไหนก็ตามที่เขาต้องการ แค่โทรศัพท์หาในสัญญาณเสียงที่หล่อนตั้งไว้เฉพาะ หล่อนก็ต้องรีบ เพราะถ้าช้าไม่ทันใจเขา หล่อนก็จะต้องถูกทำโทษให้หลาบจำ
ที่ทนอยู่ไม่ใช่โง่ แต่เป็นโคตรโง่ เพราะหวังว่าสักวันหนึ่งนายหัวจะหลงรักนางบำเรออย่างหล่อนบ้าง เหมือนในละครที่ป้าแป้นมักเปิดดูในช่วงหัวค่ำ เรื่องที่นายหัวเถื่อนจับนางเอกมากักขัง เถียงกัน แง่งอนกันแล้วนางเอกก็ถูกพระเอกทำปู้ยี่ปู้ยำ แต่สุดท้ายก็หลงรักนางเอกแทบคลั่ง
“เพ้อฝันน่ะมุก ละครไม่ใช่เรื่องจริง”
พูดออกมาเพื่อเตือนตัวเอง ไม่มีทางเลยที่จ
