คลั่งรัก❤️คุณหมอมาเฟีย NC18++

คลั่งรัก❤️คุณหมอมาเฟีย<7>แก้มใสชอบพี่หมอ

มหาวิทยาลัย A

“แก้มใสเร็ว ๆ อาจารย์มานั่นแล้ว” ไอโกะร้องเรียกเพื่อนสาวคนสนิทให้รีบวิ่งเมื่อมองไปเห็นอาจารย์ประจำวิชาที่กำลังเดินมาเพื่อที่จะเข้าสอนคาบเช้าพวกเธอ

“มาแล้ว ๆ ขอโทษทีนอนเพลินไปหน่อย” เมื่อวิ่งมาถึงตัวเพื่อนสาวแก้มใสก็ยิ้มให้ไอโกะอย่างอ้อน ๆ เมื่อคืนเธอนอนฝันดีถึงพี่หมอวายุทั้งคืนทำให้วันนี้เธอตื่นสายมาเข้าเรียนแบบฉิวเฉียด ผู้ชายเป็นเหตุสังเกตได้ แหะ แหะ

“เมื่อวานไปทำอีท่าไหนล่ะถึงได้โดดเรียนแบกผู้ชายไปหาหมออะ”

เมื่อเข้ามาในห้องเรียนเรียบร้อยแล้วไอโกะก็ถามแก้มใสด้วยความสงสัย เพราะเมื่อวานเพื่อนสนิทของเธอส่งข้อความมาบอกเธอแค่ว่าพาคนเจ็บไปโรงพยาบาลโดยที่ไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรกับเธอเลยสักนิด แล้วหลังจากนั้นก็เงียบหายไปทั้งวันเลย

“ก็กำลังจะมารอเข้าเรียนช่วงบ่ายนี่แหละ แต่อยู่ ๆ ก็หลงเข้าไปตีกับพี่ปีสามแบบงง ๆ เห็นคนเจ็บแล้วอดสงสารไม่ได้อะ”

แก้มใสบอกเพื่อนสาวเพียงหนึ่งเดียวของเธอยิ้ม ๆ ก่อนที่จะหยิบช็อกโกแลตของโปรดของเธอขึ้นมากินไปด้วยฟังอาจารย์สอนไปด้วย กินของหวานทีไรอารมณ์ดีทุกทีเลย ยิ่งคิดถึงพี่หมอฮอร์โมนเอ็นโดรฟินก็ยิ่งหลั่ง ทำไมวันนี้แก้มใสมีความสุขจังเลย

“ของหวานอย่ากินเยอะล่ะ ระวังจะอ้วนเอานะ” ไอโกะเตือนเพื่อนเมื่อเห็นแก้มใสหยิบช็อกโกแลตกินไม่หยุดปาก กินไปบ่นไปว่ากลัวอ้วนแต่พอเอาเข้าจริง ๆ ก็กินไม่หยุด เรื่องกินไว้ใจแก้มใสได้เลยกินเก่งเป็นที่หนึ่ง

“ไม่เป็นไรน้า แก้มใสมีแรงบันดาลใจในการลดน้ำหนักแล้วแหละ คิก คิก”

หันมาบอกเพื่อนสาวด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยเลศนัยก่อนจะหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี ไอโกะกระพริบตาปริบ ๆ มองเพื่อนด้วยความสงสัย ทำไมวันนี้แก้มใสอารมณ์ดีเป็นพิเศษจังตั้งแต่เจอหน้าเนี่ยยิ้มไม่หุบเลยทีเดียว หรือว่าเมื่อวานจะมีเรื่องดี ๆ เกิดขึ้นกับแก้มใสกันนะ

“เมื่อวานมีอะไรดี ๆ แล้วไม่บอกเพื่อนเปล่า” กระทุ้งศอกเข้าที่แขนเพื่อนสาวก่อนจะจ้องหน้าแก้มใสอย่างรอคอยคำตอบ ซึ่งแก้มใสก็เอาแต่ยิ้มกรุ้มกริ่มออกมาด้วยแววตาที่สดใสเป็นประกายชวนให้ไอโกะยิ่งอยากรู้เข้าไปใหญ่

“รีบบอกมาดิ อยากรู้แล้วเนี่ย” ไอโกะทำหน้าอ้อนเพื่อนเพราะอยากรู้เรื่องดี ๆ ของเพื่อน แต่ยังไม่ทันที่แก้มใสจะได้ตอบเสียงอาจารย์ก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

“กมลชนก อารยา ตั้งใจเรียนหน่อย” เสียงของอาจารย์ที่ดังขึ้นดั่งคำประกาศิตที่ทำให้แก้มใสกับไอโกะเงยหน้าขึ้นตั้งใจเรียนทันที ด้วยตอนนี้สายตาดุ ๆ ของอาจารย์กำลังจ้องเขม็งมาที่เธอสองคน

โรงพยาบาล N

“เรื่องดี ๆ ของแก้มใสอยู่ที่นี่เหรอ” ไอโกะถามเพื่อนสาวด้วยความแปลกใจก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ โรงพยาบาลเพื่อมองหาเรื่องดี ๆ ที่ว่าของแก้มใสอยู่ตรงไหน ที่นี่เต็มไปด้วยหมอ พยาบาล คนไข้ ญาติคนไข้ แล้วไอ้เรื่องดี ๆ ของเพื่อนเธอที่ว่าอยู่ตรงไหนกันนะ

“ใช่แล้ว ถ้าไอโกะเห็นต้องตะลึงแน่ ๆ เลย” บอกเพื่อนสาวด้วยรอยยิ้มก่อนที่จะจูงมือไอโกะไปยังห้องพักรักษาตัวของซีนที่แก้มใสให้พักอยู่ที่ห้องพิเศษอย่างดี

แกรก แอด

เสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นทำให้ซีนที่กำลังก้มหน้าเล่นเกมในโทรศัพท์เงยหน้าขึ้นมามองทันทีก่อนจะพบกับแก้มใสที่เดินยิ้มแฉ่งเข้ามาหาถึงห้องพักผู้ป่วย

“เป็นอย่างไรบ้าง ค่อยยังชั่วหรือยัง” แก้มใสเดินเข้ามาถามซีนที่สีหน้าแลดูมีสีสันขึ้นมาหน่อย หลังจากที่เมื่อวานหน้าซีดเซียวเหมือนคนใกล้จะตาย

“ก็ไม่เท่าไร ยังปวดตามตัวอยู่” ตอบแก้มใสก่อนที่สายตาจะโฟกัสไปยังสาวสวยหน้าตาบ้องแบ๊วที่เขาไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ส่วนไอโกะก็ยิ้มทักทายซีนอย่างคนที่มีมนุษยสัมพันธ์ดี

“นี่เพื่อนแก้มใสชื่อไอโกะนะ ส่วนนี่ซีนเพื่อนที่แก้มใสพามาหาหมอเมื่อวาน” แก้มใสแนะนำคนทั้งคู่ให้รู้จักกันก่อนที่ไอโกะจะยกมือขึ้นโบกทักทายซีนอย่างเป็นมิตร ส่วนซีนก็ยิ้มตอบไอโกะแล้วก้มหัวทักทายด้วยรอยยิ้มเช่นกัน

“มื้อเที่ยงมาแล้วค่ะ” เสียงหวานใสของพี่พยาบาลดังขึ้นมาแทรกก่อนที่จะเข็นรถนำอาหารมื้อเที่ยงมาส่งซึ่งมีแต่เมนูที่น่ากินทั้งนั้นเลย ทำเอาท้องซีนร้องจ๊อก ๆ ด้วยความหิว

“ทานให้อร่อยนะคะ” พยาบาลสาวยิ้มหวานให้ซีนก่อนที่จะกลับออกไป ส่วนแก้มใสเข็นรถอาหารมื้อเที่ยงไปที่ข้างเตียง ๆ แล้วลากเก้าอี้ที่วางอยู่ไม่ไกลมานั่งลงข้าง ๆ มือบางหยิบช้อนเตรียมตัวป้อนข้าวซีนทำเอาซีนถึงกับละล่ำละลักถามแก้มใสด้วยความตกใจ

“อะ เอ่อ แก้มใสจะทำอะไรอะ” ถามเพื่อนใหม่ที่ทำท่าทางเตรียมพร้อมป้อนมื้อเที่ยงคนป่วย ส่วนแก้มใสก็มองหน้าซีนทีมองกับข้าวทีก่อนจะตอบกลับซีน

“นี่ไม่ได้กระทบกระเทือนจนตาบอดใช่ไหม แก้มใสก็จะป้อนข้าวซีนไงถามได้”

ว่าให้ซีนเล็กน้อยส่วนซีนตอนนี้เหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่างไปแล้ว เพราะหน้าหล่อเหวอไปด้วยความตกใจปนอึ้งด้วยไม่คิดว่าแก้มใสจะมาป้อนข้าวเขา คิดภาพแล้วอยากจะร้องไห้คงไม่ได้จะตักข้าวคำใหญ่ ๆ ยัดปากเขาใช่ไหม

“จะกินไม่กิน” น้ำเสียงนิ่ง ๆ พร้อมกับสายตาที่ส่งรังสีอำมหิตมาให้ ทำให้ซีนต้องรีบพยักหน้าตอบรับแก้มใสทันที ลองไม่กินดูสิไอ้ซีนดูหน้าเจ้แกด้วยจะกินหัวมึงแล้วนั่น

“ก็แค่นั้น” ยักไหล่น้อย ๆ ด้วยความเคยชินก่อนที่จะตักกับข้าวและข้าวคำใหญ่ไปจ่อที่ปากของซีนที่มองมาด้วยความลำบากใจ ปากเขาก็เล็ก ๆ แค่นี้ต้องอ้ากว้างขนาดไหนถึงจะกินได้ล่ะเนี่ย

“แก้มใสก็ คำใหญ่ไปไหมนั่น ปากซีนไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้นนะ” ไอโกะที่นั่งมองเพื่อนสาวป้อนข้าวซีนถึงกับร้องท้วงขึ้นมาเบา ๆ ด้วยความสงสารเพื่อนใหม่ที่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก เมื่อแก้มใสเล่นตักกับข้าวคำใหญ่ป้อนเสียขนาดนั้น

“อะ เอาใหม่ก็ได้” วางกับข้าวลงบนจานก่อนที่จะตักคำที่เล็กลงกว่าเดิมแล้วยื่นช้อนไปจ่อที่ปากของซีนที่อ้าปากรับข้าวด้วยความหิวทันที

“แก้มใสไม่เคยป้อนข้าวใครเหรอ” ไอโกะถามแก้มใสด้วยความสงสัยก่อนที่หน้าสวยจะหันมาส่ายหน้าดิก ๆ เป็นเชิงว่าไม่เคยป้อนข้าวใครมาก่อนเลย

“นี่เราเป็นหนูทดลองใช่ไหม” เมื่อกลืนข้าวลงท้องไปแล้วก็เลยถามแก้มใสหยอก ๆ แต่แก้มใสกลับยิ้มน้อย ๆ แล้วตักข้าวคำต่อไปป้อนซีน ป้อนไปได้แค่สามคำวายุที่มาตรวจดูคนไข้ก็เปิดประตูเข้ามาเจอช็อตที่แก้มใสกำลังป้อนข้าวซีนพอดี

ส่วนแก้มเมื่อหันมาเจอพี่หมอวายุที่กำลังมองมาที่ตัวเองกับซีนก็เอาช้อนคาไว้ที่ปากของซีน ทำให้ซีนต้องงับช้อนไว้ทันทีเพื่อกันหล่นก่อนที่จะจับมือข้างที่ว่างของเพื่อนชายมาจับที่ช้อนเอาไว้

“กินเยอะ ๆ นะซีนจะได้หายไว ๆ” บอกคนป่วยเสียงหวานก่อนที่เลื่อนเก้าอี้ออกมาห่าง ๆ เพื่อให้พี่หมอได้ตรวจดูอาการของเพื่อนหนุ่ม ส่วนวายุถึงกับยิ้มขำกับปฏิกิริยาที่ว่องไวของแก้มใส ป้อนข้าวเพื่อนอยู่ดี ๆ เพื่อนก็ได้กินเองเสียอย่างนั้น

“ทานมื้อเที่ยงให้เสร็จก่อนก็ได้ครับเดี๋ยวพี่หมอมาใหม่ช่วงบ่าย”

วายุบอกซีนด้วยรอยยิ้มกว้างก่อนที่หันหลังเตรียมจะเดินออกไปจากห้อง แต่แก้มใสก็กระโดดมาขวางหน้าวายุเอาไว้ ชายหนุ่มหยุดชะงักเท้าอยู่กับที่ เหตุเพราะตอนนี้สาวน้อยแก้มใสกำลังยืนจังก้ากางมือออกทั้งสองข้างเพื่อขวางไม่ให้เขาออกไป

“พี่หมอทานมื้อเที่ยงหรือยังคะ” เมื่อเห็นสายตาของพี่หมอที่จ้องไปยังแขนเรียวที่กางออกทั้งสองข้างของเธอ แก้มใสก็รีบลดแขนลงทันทีก่อนที่จะยิ้มหวานกลบเกลื่อนแล้วถามพี่หมอเสียงใส

“กำลังจะไปทานครับ” วายุบอกแก้มใสด้วยรอยยิ้มส่วนแก้มใสก็ปิ๊งไอเดียขึ้นมาทันที ลืมไปเลยว่าเธอยังไม่ได้ทานมื้อเที่ยงเลยนี่นา

“งั้นแก้มใสไปทานมื้อเที่ยงด้วยนะคะ เที่ยงแล้วมัวแต่มาเยี่ยมเพื่อนยังไม่ได้ทานมื้อเที่ยงเลยแก้มใสฮิ้วหิว” บอกพี่หมอวายุด้วยแววตาและน้ำเสียงออดอ้อน ในขณะที่ไอโกะสะกิดเพื่อนยิก ๆ แต่แก้มใสก็ปัดมือเพื่อนสาวออกอย่างไม่สนใจ

ไอโกะอย่าเพิ่งมาทำลายแผนการเต๊าะผู้ชายของแก้มใสเซ่ นี่เป็นโอกาสที่แก้มใสจะได้กินมื้อเที่ยงกับพี่หมอเลยนะ

“มันจะดีเหรอครับ” วายุถามแก้มใสยิ้ม ๆ สายตาก็มองไปที่ไอโกะที่พยายามสะกิดแก้มใสยิก ๆ อย่างขำ ๆ

“มันดีแน่นอนค่ะพี่หมอ เดี๋ยววันนี้แก้มใสเลี้ยงเองนะคะขอบคุณพี่หมอที่ช่วยแก้มใสไว้ที่สนามวันนั้นด้วย”

ถือวิสาสะเดินมาควงแขนวายุแล้วลากพี่หมอเดินออกมาจากห้องทันที ทิ้งให้ซีนกับไอโกะหันมามองหน้ากันอย่าง-งง ๆ เมื่ออยู่ ๆ พอแก้มใสเจอพี่หมอก็กลายเป็นสาวขี้อ้อนไปในพริบตาเดียวเสียอย่างนั้น

“พี่หมอจะทานอะไรดีคะ”

แก้มใสเดินควงแขนวายุออกมาโดยที่ไม่ได้สนใจเลยว่าตอนนี้สองหนุ่มสาวต่างตกเป็นเป้าสายตาของทั้งหมอ พยาบาล และคนไข้ที่มองทั้งคู่ด้วยความสนใจ

“เดินควงแขนพี่แบบนี้ไม่กลัวคนเขาเข้าใจผิดเหรอครับ” ถามแก้มใสยิ้ม ๆ แต่ไม่ได้ปัดแขนบอบบางที่กำลังควงแขนเขาอยู่ออกแต่อย่างใด

“ไม่กลัวเลยค่ะ ดีเสียอีกจะได้ไม่มีใครกล้ามายุ่งกับพี่หมอของแก้มใส” เงยหน้าขึ้นมาตอบวายุเสียงระรื่น ส่วนพี่หมอถึงกับยิ้มออกมาน้อย ๆ ด้วยความเอ็นดูสาวน้อยแก้มใส

“พี่ไปเป็นของเราตั้งแต่เมื่อไรกันหืม” ก้มลงกระซิบชิดใบหูเล็กก่อนที่แก้มใสจะหันขวับมามองวายุที่ยังไม่ผละออกไป ทำให้แก้มเนียน ๆ ของหญิงสาวปะทะกับริมฝีปากเย็นชืดของคุณหมอหนุ่มทันที แก้มใสนิ่งงันชะงักไปครู่หนึ่งส่วนวายุได้แต่อึ้งกับจังหวะที่ไม่คิดว่าจะบังเอิญขนาดนี้

“อะ เอ่อคือขอโทษครับไม่ได้ตั้งใจ” วายุผละออกจากแก้มเนียนใสอย่างไว ดีนะทางเดินที่เขากับแก้มใสเดินมาไม่ค่อยมีคนผ่านไปผ่านมาไม่อย่างนั้นคนได้พากันแซวเขาทั่วทั้งโรงพยาบาลแน่นอน

“ตั้งใจบ่อย ๆ ก็ได้ค่ะ ถ้าเป็นพี่หมอวายุแก้มใสโอเค” ยิ้มกว้างให้วายุโชว์ลักยิ้มสวย ดวงตากลมโตมองใบหน้าของวายุด้วยความจริงใจ วายุสบตากับดวงตากลมโตของแก้มใสแล้วก็ต้องแอบถอนหายใจเบา ๆ ที่บอกไปว่าห้ามรักเขานี่ไม่ฟังกันเลยใช่ไหม

“ที่พี่หมอเตือนไปนี่ไม่ฟังกันเลยใช่ไหมครับ” ถามแก้มใสด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ดวงตาคู่คมสบมองตาคู่สวยในแววตาของชายหนุ่มไม่ปรากฏร่องรอยของความล้อเล่นเลยสักนิด

“อย่าห้ามแก้มใสเลยค่ะ ถ้าแก้มใสลองได้ชอบใครแล้วแก้มใสไม่มีวันถอดใจง่าย ๆ หรอกนะคะ แก้มใสชอบพี่หมอและแก้มใสก็จะตามจีบพี่หมอจนกว่าจะได้ทั้งตัวและหัวใจของพี่หมอมาครอบครอง รักษาหัวใจเอาไว้ให้ดีนะคะเผื่อวันหนึ่งมันจะหลุดมาอยู่กับแก้มใส ไปค่ะไปทานมื้อเที่ยงกันดีกว่า”

ยิ้มกว้างให้วายุอีกครั้งก่อนที่จะเปลี่ยนจากการควงแขนมาเป็นกุมมือใหญ่ที่แสนอบอุ่นนั้นแทน คอยดูนะเธอจะจับมือคู่นี้ของพี่หมอไม่มีทางปล่อยเลย