Ep8: กลิ่นของน้ำพริกถ้วยเก่า

2306 Words

(กลิ่นของน้ำพริกถ้วยเก่า) เสียงกรีดร้องหวีดแหลมเพราะฝ่ายสาวเจ้าอารมณ์กำลังแตกกระเจิง พลูหวานทั้งสองกลีบปริ่มไปด้วยลาวาแห่งรักล้นเอ่อ “อือ...อือ...หยุดเดี๋ยวนี้นะพี่ทองก้อน พี่มาทำแบบนี้กำลังอีกทำไม?” เสียงถามสั่นสะท้าน ปลีน่องถูกยกตั้งชันกับพื้นหญ้า กลีบสาวยังถูกคุกคามด้วยริมฝีปากช่ำชอง ร่างงามบิดเร่าไปตามปลายลิ้นอ่อนนุ่มสลับสับเปลี่ยนกับปลายนิ้วแข็งแกร่ง แข่งกันสอดทะยานครูดผ่านเข้ามาในโพรงเนื้อนุ่ม ปลายจมูกฝังกดทับลงกับเม็ดกระสันออกแรงขยี้รัวๆ รำเพยหอปากทำตาเหลือกลาน ถูกเขาจู่โจมเข้าหาหนักหน่วงเหลือเกิน เลยทำเอาสมองรำเพยมึนงงจนหลงลืมช่วยเหลือตัวเอง ยอมให้ทองก้อนฉุดกระชากลากถูมาจนถึงหลังดงต้นกฐิน ผ้าถุงติดกายเพียงผืนเดียวถูกเขากระชากทิ้งตรงต้นสะพานไปเมื่อสักครู่ รำเพยตัวอ่อนยวบยาบ ยอมให้เขาขึ้นคร่อมละเลงนมเธอเล่นโดยไม่ร้องห้ามสักนิดเดียว จนความรู้สึกเสียดเสียวโลดแล่นไปทั่วเรือนร่าง รำเพยถึงได้สติกลับคืนมา เธอไม่ควรปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นอีก พี่ทองก้อนกำลังจะผูกมือข้อมือกับอีนังสายบัวตัวแสบ เธอเกลียดมันเขาไส้ เห็นหน้ามันทีไรบางครั้งบางคราก็เกือบถลาเข้าไปตบหน้าหวานๆให้มันหายคับแค้นใจ ทว่าตอนนี้เธอเป็นหญิงมีความรู้ มีการศึกษา ในตำราสอนว่า หญิงที่ดีจะไม่ทำกิริยาเยี่ยงนั้น รำเพยจึงต้องหักห้ามใจพยายามไม่มองไปยังเรือนพี่ทองก้อน พอไม่มองนานๆ หัวใจบอบช้ำก็เหมือนได้รับการเยียวยา ยิ่งมาถูกพี่เสือคอยพะเน้าพะนอเอาอกเอาใจรำเพยเลยหลงลืมเรื่องความเสียใจก่อนหน้านั้นไปได้เองในที่สุด “อืม...ไอ้พี่ทองก้อนฉันบอกให้พี่หยุดไง...อ๊า...อย่าทำอย่างนั้นอร๊าย!” รำเพยขึ้นเสียงโมโหทั้งที่เรี่ยวแรงจะเปล่งแต่ละคำออกมาช่างยากเย็น ตอนนี้เนื้อตัวเธอไม่เหลือสิ่งใดปกปิด เลยเปิดโอกาสให้เขาได้ย่ำยีเรือนร่างเธออย่างเต็มที่ ดุดันชนิดถึงพริกถึงขิงราวกับคนตายอกตายอยากมานาน สองนิ้วรูดเข้าออกในรูเล็กกระชั้นถี่ขึ้นเรื่อยๆ รำเพยกัดฟันเอาไว้แน่น สองมือจิกต้นหญ้า หวังกั้นเสียงครวญครางซ่านสยิวไม่ยอมให้ไอ้พี่ทองก้อนสมหวัง หากความตั้งใจได้เพียงเสี้ยววินาทีรำเพยก็ทนไม่ไหว แอ่นสะโพกหยัดเข้าปากทองก้อนพร้อมกับเสียงร้องกระเส่า “อร๊าย...อืม...อืม...” น้ำคาวมากมายขับออกจากรูเล็ก ทองก้อนกุมสะโพกมนจับซดเสียงดังสวบ สวบ ตัวรำเพยสั่นสะท้าน ยกฝ่ามือจิกทึ้งเส้นผมของชายหนุ่ม หรือว่าไอ้พี่ทองก้อนมันจะตายอดตายอยากมาจริงๆ ไม่จริงกระมัง เธอไม่เชื่อหรอกว่าผู้ชายอย่างไอ้พี่ทองก้อนกับอีนังสายบัวจะรั้งรอเวลาผูกข้อมือโดยไม่ละเลงรักร่วมกันก่อน น้ำมันใกล้กับเชื้อไฟชั้นเลิศ จะอดใจไหวได้เยี่ยงไร ความคิดรำเพยไม่ผิดแต่ก็ไม่ถูกต้องทั้งหมด สายบัวไม่คิดรอให้ถึงเวลานั้นถูกต้อง จะผิดก็แต่ทองก้อนไม่รู้เป็นอย่างไรพอถูกสายบัวเชิญชวนชายหนุ่มกลับหนีเตลิด เอาแต่คอยบ่ายเบี่ยงหาข้ออ้างต่างๆ นานา ไม่ยอมร่วมมือกับสาวเจ้าสักคืนเดียว อาการเก็บกดทั้งหมดเลยมาลงกับรำเพย ผนวกกับทองก้อนเพิ่งลุกมาจากวงไหเหล้าบ้านไอ้มิ่งแก้ว ครั้นพอเดินมาใกล้จะถึงเรือน สายตาเจ้ากรรมดันเห็นหลังไวไวของรำเพย ขาไม่รักดีมันก็ก้าวตามมาโดยสมองยังไม่ทันสั่งการณ์ร่างสูงโงนเงนกลับเข้าประชิดหญิงสาว กลิ่นกายหอมละมุนอ่อนจางโชยเข้าปลายจมูก ทองก้องเผลอสูดเข้าเต็มปอด อารมณ์หวามลึกแทรกซึมผ่านเข้าทรวงอกด้านซ้าย นานเท่าไรแล้วนะที่เขาไม่ได้ดอมดมกลิ่นหอมนี้จากรำเพย ... แววตาคมกริบไหววูบ ลืมเลือนเรื่องความถูกต้อง ภาพชายหนุ่มมากหน้าหลายตาสลับสับเปลี่ยนตามมาขายขนมจีบรำเพยจนถึงเรือนทับซ้อนเข้ามาแทนคำว่าไม่ควร ถ้าจะทำให้เขาหงุดหงิด จนถึงขั้นหมั่นไส้ขึ้นมาได้หน่อยก็เห็นทีจะเป็นไอ้หนุ่มหน้าหวานเจ้าของม้าตัวโตที่ลุงสุขหมายมาดจะให้มาเป็นลูกเขย เขาเองก็เคยอยู่ในกลุ่มผู้ชายที่ลุงสุขหมายจะยกลูกสาวให้ ด้วยความที่เขาไม่คิดว่าจะรักรำเพยได้เลยปฏิเสธหัวชนฝา ลุงสุขเลยไม่ทู่ซี่ ยกให้เขาเป็นพี่ชายรำเพยแทน มาถึงตอนนี้ล่ะ? ถ้าเขาจะทวงเอาสิทธิ์นั้นคืนมา ลุงทองสุขจะยอมไหมนะ? ถ้ายอมก็บ้าไปแล้วละ ในเมื่อเขากำลังจะผูกข้อมือกับหญิงอื่น ทองก้อนสลัดความคิดฟุ้งซ่านทิ้ง ก่อนจะถึงท่าน้ำเขาจึงรวบเอารำเพยลากมายังหลังดงดอกกฐิน... “พี่คิดเอ็ง...” รำเพยทำเสียงหึในคอ ตวัดสายตาชิงชังส่งให้คนเจ้าชู้ อยากจะตะโกนใส่หน้าด้านๆของไอ้พี่ทองก้อนซะเหลือเกินว่าไม่เชื่อ สันดานผู้ชายมักมากพอมันจะเอาใครมันก็ชอบทำปากหวานใส่ไปทั่วเช่นนี้แหละ... “นี่ถ้าอีสายบัวมันมาได้ยินเข้าคงจะดีใจไม่น้อย ผัวรักของตัวเองเที่ยวมาบอกคิดถึงผู้หญิงคนอื่น...” ดอกแรกเจ็บถึงขั้วหัวใจ ทองก้อนนิ่วหน้าแต่ไม่ตอบโต้ ชักปลายนิ้วเรียวยาวจนพ้นร่องสวาท ยกขึ้นมาแล้วสอดเข้าปิดปากคนพูดไม่เข้ารูหู รสชาติคาวของตัวเองซ่านในโพรงปาก “อือ...ไอ้พี่ทองก้อนบ้า...” “พูดมาก...น่ารำคาญ...ที่บอกว่าคิดถึง พี่คิดถึงตรงนี้ของเอ็งต่างหาก” ร่างสูงหนายังปากดี เขาโหยงตัวขึ้นสูงโดยสายตาจับจ้องใบหน้าสวยไม่ห่าง มือหนึ่งคว้าก้อนนมนุ่มเด้งเคล้นคลึง โน้มตัวครอบปากดูดนมสาวอีกข้างอย่างเอร็ดอร่อย ส่วนมือที่เหลือดันเรียวขาเพรียวให้แบะอ้า จดจ่อปลายอาวุธคู่กายถูไถบนพลูอวบอิ่ม รำเพยสะดุ้งร้อนวูบวาบ ผิวแก้มเนียนแดงซ่านไฟรักร้อนระอุจนไม่คิดจะเปล่งเสียงห้ามปราม “พี่ขอเถอะ...ไม่ไหวแล้วจริงๆ” “แต่ว่า...พี่กำลังจะผูกข้อมือกับนังสายบัว” “อย่าเพิ่งนึกถึงคนอื่น...” ทองก้อนปล่อยจุกนมสีสวย โหยงตัวขึ้นประกบปิดปากอิ่ม เขารู้ดีอยู่เต็มอกแต่ไม่รู้ทำไมพอยิ่งใกล้ถึงวันผูกข้อมือกับสายบัวจิตใจเขากลับทุกข์ทรมาน ครั้นพอได้กลับมาสัมผัสสูดดมกลิ่นกายนี้ของรำเพย จิตใจเขาก็ราวกับได้น้ำทิพย์มาชโลม “พี่รู้ว่าจริงๆเอ็งก็อยาก แล้วก็คิดถึงไอ้เจ้านี่ของพี่ด้วยเหมือนกัน...ไม่อย่างนั้นน้ำเอ็งคงไม่เยอะขนาดนี้หรอก” ดุ้นเนื้อค่อยๆถูกกดกระแทกแทรกตัวเข้าหาร่องคับแน่น เขื่อนน้ำรำเพยแทบแตกทะลัก อาบเนื้อดุ้นจน ผนังเนื้อนุ่มเบ่งบานขยับขยายรับท่อนเอ็นขนาดมโหฬารไว้จนมิดทั้งด้าม “โอ้ว...อร๊าย” ทั้งคู่ผวากอดรัดกันด้วยอารมณ์สั่นคลอน “ดีเหลือเกินรำเพย...” ริมฝีปากร้อนเลื่อนขึ้นจูบซับหน้าผากมน สะโพกแกร่งเริ่มขยับโยกตอกกระทุ้งจนร่างสาวบิดเร่า ความรักที่มีต่อชายหนุ่มมาเนิ่นนานทำให้หัวใจรำเพยชักเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข ความผิดถูก ถูกกดให้จมลึกเหลือไว้เพียงอารมณ์ปรารถนา ทองก้อนปล่อยเสียงคราง ปักดุ้นเนื้อเข้าหาโพรงนุ่มเสียงดังสนั่น เรือนร่างขาวลออโยกคลอนไปตามแรงกระสัน รำเพยยกเอาขาเกี่ยวเอวสอบ ดันนมขึ้นยั่วให้ชายหนุ่มโน้มตัวลงมาดูดกลืนเข้าไป... -------------------------------------- รำเพยไม่รู้ว่าถูกทองก้อนตักตวงความสุขไปนานเท่าไร เขาสุขเธอเองก็สุข แต่เป็นความสุขให้รสชาติแบบขมปี๋ เวลาล่วงเลยมานานจนดวงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้า เขาก็ไม่มีทีท่าจะปล่อยให้เธอขึ้นเรือน หรือได้หยุดหายใจหายคอพักเหนื่อย เธอถูกเขาจับควบขี่เอาเป็นเอาตายอยู่หลังดงต้นกฐินจนเธอน้ำแตกนับครั้งไม่ถ้วน พื้นหญ้าหนานุ่มเปียกชื้นไปด้วยน้ำคาวขุ่นกลิ่นอวลตลบ ทองก้อนกลับยิ่งฮึกเหิมรุนแรง เขาจับเธอพลิกคว่ำนอนหงายหรือไม่ก็จับเธอ โก้งโค้งกระหน่ำดุ้นเอ็นเข้าใส่ไม่ยั้ง ระรัวจนเธอเอวแทบเคล็ด ถึงขนาดนั้นทองก้อนเพิ่งจะน้ำแตกไปเพียงสองครั้ง เขาอึดจนรำเพยหวาดหวั่นในใจ อีกทั้งตอนน้ำใกล้ค่ำมืด ไม่รู้ป่านนี้พ่อจะกลับขึ้นเรือนแล้วหรือยัง หรือจะค้างเรือนน้าสาลีตอนแกจะไปก็ไม่ได้บอกเธอไว้ รำเพยกลัวพ่อจะเรียกหาให้ไปตั้งสำรับให้ ถ้าเธอไม่ขานรับกลัวพ่อจะเดินหาแล้วมาเจอเธอกับพี่ทองก้อนกำลังเล่นรักกันตรงนี้ คงจะเกิดปัญหาใหญ่หลวงตามมา “อะ...ซีด...พี่ทองก้อนพอก่อน...ฉันจะกลับขึ้นเรือน ไม่รู้ป่านนี้พ่อจะกลับมาหรือยัง...” “อืม...ขออีกนิดพี่ยังไม่อิ่มดีเลย...ยังอยากจะกินรำเพยต่อ” ทองก้อนปัดริมฝีปากลากไซ้เล่นอยู่ตรงหัวนมสีชมพู ส่งปลายนิ้วยาวสองนิ้วควานเอาน้ำรักที่เขาเพิ่งฉีดพ่นไปเมื่อตะกี้ออก รำเพยกระเด้งสะโพกดีดดิ้น รู้สึกคับตึงผนังเนื้อภายใน ต่อให้ถูกเขาสวมสอดมาหลายหนรู้เล็กของเธอก็ยังคับแน่นต่อสิ่งแปลกปลอมเสมอ ถือเป็นข้อดีที่รำเพยไม่รู้ โพรงสวาทของเธอนั้นจะไม่มีวันหย่อนยาน “อูย...อูย...แล้วทำไมถึงไม่ไปกินอีนังสายบัว...รักกันมากไม่ใช่หรือไง...พี่จะมายุ่งกับฉันทำไมอีกนักหนา...” พอมีสติรำเพยก็เริ่มตัดพ้อต่อว่า น้ำตารื้นคลอเบ้า เกลียดนักผู้ชายเห็นแก่ตัว “ก็บอกว่าคิดถึงไง...” “อีสายบัวมันก็มีเหมือนๆกันกับฉัน ไปทำกับมันก็หายคิดถึงเหมือนกัน” รำเพยยังจำได้เมื่อกี้นี้ไอ้พี่ทองก้อนมันบอกว่าคิดถึงเธอในทำนองไหน “ไม่เหมือนกันสักนิด ของเอ็งก็ของเอ็งสิ จะไปเทียบกับของสายบัวได้ยังไง” “แล้วทำไมจะเทียบกันไม่ได้...ของมันวิเศษวิโสนักหรือไงถึงจะเทียบกันไม่ได้” “ก็เพราะว่าของสายบัวมันกินแล้วหวานกว่าของเอ็งกระมัง...พี่ถึงได้เลือกที่จะผูกข้อมือกับสายบัวแทนที่จะเลือกผูกกับเอ็งไง...” ด้วยความหงุดหงิดไม่รู้จะพูดถึงแต่คนอื่นทำไมนักหนา ทองก้อนจึงพูดประชดโดยไม่คำนึงนึกถึงหัวอกของอีกฝ่ายจะรู้สึกเจ็บช้ำมากเพียงใด รำเพยเม้มกลีบปากแน่น ดิ้นกายหนีไม่ยอมให้ทองก้อนเล่นรักบนเรือนกายเธอต่อ หากแรงชายก็มีมากล้นมีหรือทองก้อนจะยอมปล่อย เขาออกแรงทาบทับรำเพยไว้ไม่ยอมให้ขยับหนี สาวเจ้าคับแค้นใจหนักเข้าจึงยกสองมือขึ้นทุบตีแผ่นหลังกว้างหมายระบายอารมณ์อัดอั้น เธอนี่มันโง่เหลือดีที่ก่อนหน้านี้ดันไปหลงรักผู้ชายคนนี้ชนิดหัวปักหัวปำมาก่อน เจ็บแล้วไม่เคยจำยังคิดว่าเขาจะรัก สุดท้ายแล้วเป็นไง ก็เป็นได้นางเพียงนางบำเรอแก้กำหนัดยอมให้เขาสมสู่อย่างไร้คุณค่า เขาไม่เคยรักแล้วก็ไม่คิดจะรัก เขาก็บอกมานับครั้งไม่ถ้วน เหตุใดเอ็งถึงไม่คิดจะจำใส่หัวเอาไว้บ้างว่ะนังรำเพย... น้ำตาหญิงสาวไหลพรากน้อยใจจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนออกมาเอ่ยด่า “พี่มันคนชั่ว คนสารเลว... เกลียดฉันมากนักหรือ ถึงได้ชอบทำร้ายหัวใจกันนักหนา” ปากเขาบอกกำลังจะผูกข้อมือกับหญิงอื่น แต่เหตุใดยังกลับมาวุ่นวายใช้เธอเป็นที่ระบายอารมณ์กำหนัด ทำเช่นนี้แล้วมันถูกต้องนักหรือ? ทองก้อนชะงัก หรี่ตาลงมองหญิงสาวที่เห็นกันมาแต่เล็ก “พี่ก็ไม่เคยบอกว่าเป็นคนดีสักหน่อย...” ไอ้ทองก้อนโต้ตอบอย่างหน้าด้านๆ หัวใจสับสนปนเปยังแยกแยะไม่ออกรักหรือว่าเกลียด ชายหนุ่มส่งนิ้วยาวเบียดเสียดเข้าใส่ร่องคับแน่น รำเพยผวาเฮือกหยุดแรงทุบตีเป็นแรงกอดกระชับ แอ่นสะโพกสอดรับแรงกระแทกจากปลายนิ้วเข้าออกของทองก้อน แต่แล้วจู่ๆเขาก็เปลี่ยนเป็นของใหญ่ยาวกว่านิ้วมือ ดุ้นอวบพุ่งทะยานสอดสะท้านเข้าภายในโพรงสาว นมเด้งเต้างามถูกมือหยาบคว้ามาบีบไว้แทนการจับบังเ**ยน แล้วทองก้อนก็เรียนแบบท่าขี่ม้าของไอ้หน้าขาววอก ควบขี่สาวเจ้าจนรำเพยกรีดเสียงร้องไม่หยุดพัก “เสียวใช่ไหมท่านี้...” “อืม...ไอ้พี่ทองก้อนบ้า...” รำเพยสั่นหน้าไม่ยอมรับให้ชายหนุ่มได้ลำพองใจ จะให้เธอยอมรับได้อย่างไรเขากำลังทำให้เธอแดดิ้นตายเพราะแรงฤทธิ์พิศวาสที่เขาป้อนให้ไม่หยุดพักนี้ถึงอกถึงใจเธอมากแค่ไหน ทั้งที่เม็ดน้ำตาแห่งความเสียใจยังนองหน้าตอกย้ำให้เธอต้องประจักษ์ ต่อให้เธอสุขสมมากล้นเพียงใด สุดท้ายเขาก็ไม่คิดที่จะอยากผูกข้อมือด้วยอยู่ดี... --------------------------------

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more