DOCTOR 5

2015 Words

“เป็นยังไงบ้างสิงห์ ...มีอะไรคืบหน้าบ้างมั้ย” ประมุขของบ้านอย่างไตรเอ่ยถามทั้งๆที่เขาไม่ได้เงยหน้ามองด้วยซ้ำว่าคนที่เข้ามาจะเป็นสิงห์จริงๆหรือเปล่า แต่มันก็ไม่มีอะไรที่เขาเดาผิดเพราะคนที่เข้ามาก็เป็นสิงห์จริงๆและเขาก็มาพร้อมกับข่าวที่น่าสนุก ...สนุกสำหรับตัวเอง “มีสิครับ ? แต่คงไม่บอกพ่อตอนนี้” สิงห์พูดอย่างอารมณ์ดีเหมือนพยายามจะยั่วโมโหผู้เป็นพ่อแต่เขาคงคิดผิดว่าชายสูงวัยคนนี้จะเล่นไปตามเกมส์ที่เขาวางไว้ “ก็ดี ...ถ้าไม่อยากบอกฉันก็ไม่อยากรู้ ไสหัวแกออกไปจากบ้านได้แล้ว” สิงห์หุบยิ้มแล้วทำหน้าบึ้ง สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือคนที่ไม่ยอมวิ่งเต้นตามเกมส์ที่เขาวางไว้เพราะมันทำให้เขาหมดอำนาจต่อรองไปในทันที “ยังยืนจ้องหน้าฉันอยู่ทำไม ไปสิ” สิงห์เดินหุนหันออกจากบ้านไปด้วยความหงุดหงิดส่วนผู้เป็นพ่อน่ะเหรอ ...ยิ้มด้วยความพอใจกับเกมส์ที่ตัวเองเริ่มไว้ได้อย่างสวยงาม เขาเป็นพ่อทำไมจะไม่รู้นิสัยของลูกแต่คน เสือและสิงห์มีหน้าที่เหมือนกันก็จริงแต่นิสัยต่างกันสุดขั้ว ส่วนกระทิงรายนั้นก็ร้ายพอๆกัน ไม่มีใครที่นิสัยคล้ายกันเลยแม้แต่คนเดียว “นายท่านจะปล่อยไปแบบนี้เหรอครับ” เขาโบกมือห้ามไม่ให้ลูกน้องตามสิงห์กลับมา เรื่องอะไรจะไปช่วยเหยื่อที่กำลังเข้าไปในเกมส์ของตัวเองกันล่ะ “เรื่องมันก็จะสนุกขึ้นเรื่อยๆแบบนี้แหละ ...นี่แค่เริ่มต้นเท่านั้นต่อจากนี้ความสนุกยังมีอีกเพียบ” “หลับอะไรลึกขนาดนี้เนี่ย ...ถ้าโดนจับปล้ำขึ้นมาจะรู้มั้ยว่าตัวเองโดนปล้ำไปแล้ว” เขาวนหาร้านอาหารอยู่หลายร้านมากแต่ไม่มีร้านไหนเลยที่จะน่ากิน อยากจะให้ม่านแก้วเป็นคนเลือกแต่เจ้าตัวก็เอาแต่นอนอืดเป็นลูกหมู ...จนสุดท้ายเขาต้องวนรถกลับมาจอดที่หอพักของเธอแล้วปลุกให้เธอตื่น “ตื่นได้แล้วยัยขี้เซา” ร่างเล็กขยี้ตาก่อนจะมองไปรอบๆพอเห็นว่าเป็นหอพักตัวเองก็หันมาทำหน้าตั้งคำถามกับคุณหมอ “ก็ไม่รู้จะเลือกกินร้านอะไรเลยพาขับวนมาที่นี่” เขาพูดกับเธอไปด้วยความสัตย์จริงเพราะตอนที่ขับรถอยู่ก็คิดวนอยู่หลายรอบว่าเธอจะชอบของที่เขาอยากกินหรือเปล่า ส่วนร้านที่เธอเคยพาไปกินก็ดันหยุดวันนี้ซะอีกเขาเลยคิดไม่ออกแล้ว “แล้วคุณหมออยากทานอะไรคะ” อยู่ๆเขาก็คิดถึงข้าวผัดวันนั้นขึ้นมาเฉยเลยรสชาติมันดีมากซะจนเขาอยากจะกินมันอีกรอบนึง “ข้าวผัดฝีมือเธอ ...เดี๋ยวเราไปซื้อของกันส่วนตอนนี้เธอต้องไปเปลี่ยนชุดก่อน ไปสิ” ทำไมถึงต้องอยากกินข้าวผัดฝีมือเธอด้วยล่ะ รสชาติธรรมดาจะตายไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจเลยแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ขัดเขาไม่ได้ ก็ดูตาเขาสิ มองมาจนแทบจะกินหัวเธออยู่แล้วขืนเธอปฏิเสธไปก็โดนกินหัวแน่ๆ “ละ แล้วคุณหมอเดินตามแก้วเข้ามาข้างในทำไมคะเนี่ย” “ฉันก็จะเปลี่ยนเสื้อเหมือนกันให้ไปซื้อของในสภาพเลือดเลอะเต็มเสื้อแบบนี้ คนอื่นคงแจ้งตำรวจให้มาจับฉันแน่ๆ” ไม่พูดเปล่าเขาถอดเสื้อออกโชว์หน้าท้องแน่นต่อหน้าเธออีก ...โอ๊ย หัวใจจะวายแล้ว “มองค้างเลย ...หุ่นฉันดีใช่มั้ยล่ะ” เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้จนเธอต้องหลบสายตา ตอนนี้ม่านแก้วไม่สามารถขยับตัวได้เลยเพราะกลัวว่าจะไปถูกตัวของเขาเข้า “มะ ไม่ใช่สักหน่อย ...ห้องน้ำอยู่ตรงนู้นค่ะทำไมไม่เข้าไปเปลี่ยนข้างใน” เธอพูดไว้แค่นั้นก่อนจะรีบวิ่งขึ้นห้องไปทิ้งให้เขายืนอมยิ้มกับแผนที่แกล้งเธอได้สำเร็จ “เขินแบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบนึงนะ” “เอาอันนี้ด้วยสิ ผักไม่ต้องเอาเยอะก็ได้แก้วฉันไม่ชอบกินผัก” คนตัวโตเริ่มงอแงเพราะเห็นว่าเธอหยิบแต่ของที่เขาไม่ชอบกิน เขาคือเสือนะ! ต้องกินเนื้อสัตว์สิจะให้มากินผักพวกนี้อ่ะนะไม่ไหวมั้ง “ได้ยังไงล่ะคะ ของพวกนี้มีประโยชน์ทั้งนั้นคุณหมอต้องฝึกกินนะคะ” เธอค่อนข้างแปลกใจกับเขาอยู่นิดๆเพราะเขาออกจะสมบูรณ์แบบไปทุกอย่างแต่ดันไม่ชอบกินผักเนี่ยนะ ไหนจะยังการแสดงความไม่พอใจออกทางสีหน้านี่อีก ไม่เห็นจะเหมือนตอนที่อยู่โรงพยาบาลเลย “เพราะมันไม่อร่อยไงเลยไม่อยากฝึก ...แล้วเธอจะเอาอะไรอีกมั้ย” เธอส่ายหน้าแล้วเดินตามหลังเขาไปแต่เสือก็ดึงแขนของร่างบางให้มาเดินเคียงข้างก่อนจะเลื่อนมือไปกุมมือเธอไว้ “คะ คุณหมอ ...จับมือแก้วทำไม” “ก็เธอเดินช้าแถมยังตัวเล็ก ...ถ้าทำหายไปฉันก็แย่น่ะสิ ?” โอ้พระเจ้า เขายิ้มออกมาวันนี้ไม่รู้กี่รอบแล้วแถมยังทำให้เธอใจเต้นแรงอีก ถ้าเธอตายไปเพราะรอยยิ้มเขาทุกคนคงขำกันตายแน่ “อะ เอ่อ ไปจ่ายเงินดีกว่าค่ะ ...คุณหมอ!” เขารั้งแขนเธอเอาไว้ก่อนจะจับมือเดินไปพร้อมกัน คนรอบข้างที่มาซื้อของก็มองทั้งคู่อย่างเอ็นดูเพราะต่างคิดว่าเป็นคู่รักกัน “นั่งเงียบตลอดทางเลย โกรธฉันเหรอ” เขาสังเกตุเธอทั้งแต่ตอนจ่ายเงินแล้วว่าม่านแก้วดูเงียบๆไปจนเขาเองก็เริ่มใจเสียนิดหน่อยเพราะกลัวทำให้เธอโกรธ “เปล่าหรอกค่ะ แก้วจะไปโกรธคุณหมอได้ยังไงกัน” เธอพูดเสียงอ่อย “โกรธได้สิ แก้วมีสิทธิ์โกรธฉันตามที่อยากทำเลย” ม่านแก้วหันไปจ้องเขาก่อนจะหลบสายตาคมอีกรอบ สาเหตุที่เธอนั่งเงียบตลอดทางไม่ใช่เพราะโกรธเขาแต่เป็นเพราะเธอกำลังข่มใจตัวเองให้ไม่เต้นแรงไปมากกว่านี้ต่างหาก “ถึงแล้วค่ะ แก้วลงไปเตรียมของก่อนนะคะ” ถึงจะมั่นใจว่าเธอไม่ได้โกรธแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าแอบหวั่นๆที่เธอยังนิ่งกับอาการของเขาขนาดนี้ เด็กบ้านี่เขาแสดงออกมากขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ตัวอีก ...บางทีการที่เขาได้มีใครสักคนมันก็น่าจะดี และคนคนนั้นเขาก็ได้เลือกไว้แล้วด้วย “ม่านแก้ว หยุดใจเต้นเดี๋ยวนี้เลยนะเขาแค่พูดเพราะไม่อยากให้เธอคิดมากเท่านั้นเอง” ทันทีที่พ้นสายตาของเขาม่านแก้วก็ตบแก้วตัวเองเพื่อเรียกสติให้กลับมา เขาทั้งเก่ง หล่อ แถมยังมีพร้อมทุกๆอย่างเขาจะมาชอบเธอได้ยังไงกัน เลิกเพ้อได้แล้วนะม่านแก้ว “แค่เขามาทำดีด้วยก็อย่าไปคิดเองสิว่าเขาชอบเธอ” นั่นสินะ คนอย่างเขาน่ะเหรอจะมาชอบเธอ ฝันไปไกลแล้วม่านแก้ว “อร่อยอ่ะ อยากกินแบบนี้ทุกวันเลยไม่รู้จะได้กินหรือเปล่า” เสือส่งสายตาสื่อความหมายให้กับเธอแต่เธอเลือกที่จะหลบตาเขาเนี่ยนะ! ให้ตายเหอะยัยตัวเล็กไม่เคยมีคนมาจีบหรือไงกัน “ถ้าคุณหมออยากกินเดี๋ยวแก้วทำไปให้ที่โรงพยาบาลก็ได้ค่ะ ...ปกติแก้วก็ห่อข้าวไปกินอยู่แล้ว” ถ้าเขาอยากกินการที่เธอจะทำเพิ่มอีกกล่องคงปัญหาเท่าไหร่หรอก “เธอพูดเองนะว่าจะทำให้ฉันน่ะ” “ค่ะ ถ้าวันไหนคุณหมออยากกินเดี๋ยวแก้วทำไปให้ค่ะ” ม่านแก้วตอบก่อนจะก้มตากินข้าวที่อยู่ในจานต่อ “แล้วถ้าอยากกินทุกวันล่ะ อยากกินทุกมื้อ อยากกินไปจนแก่เลย ...เธอจะทำให้ฉันกินมั้ย?” คำพูดของเขาทำเธอแทบจะสำลักข้าวที่อยู่ในปากแถมพอเงยหน้ามาเจอกับสายตาของเขาอีกก็แทบจะไปไม่เป็นเลย “คะ? ...คุณหมออย่าล้อแก้วเล่นเลยค่ะ” “ใครบอกว่าฉันล้อเล่น ...ฉันพูดจริงนะม่านแก้ว แล้วต่อไปเลิกเรียกฉันว่าหมอใหญ่ให้เรียกฉันว่าเสือได้แล้ว” เสือเป็นชื่อที่เขาอนุญาตให้ครอบครัวเรียกเขาเท่านั้นคนอื่นไม่มีสิทธิ์ ...แต่สำหรับม่านแก้วแล้วคงไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาหรอกเพราะเขาก็อยากให้เธอเรียกเหมือนกัน “ถ้าเธอไม่ตอบฉันจะถือว่าเธอตกลงแล้วนะและต่อให้เธอปฏิเสธฉันก็มีวิธีที่จะบังคับเธออยู่ดี” คำถามอะไรของเขากันเนี่ยยังไงคำตอบมันก็คือต้องตกลงไม่ใช่เหรอ “แล้วแก้วจะตอบอะไรได้ล่ะคะ ในเมื่อคุณหมอดักทางไว้ซะหมดแบบนี้” เสือนั่งเท้าคางกินข้าวอย่างพอใจจนคนที่เขินต้องเปลี่ยนเป็นร่างบางที่นั่งตรงข้ามซะเอง โอ๊ย หัวใจเธอจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆแล้วนะ “เริ่มจากพรุ่งนี้เลยแล้วกันฉันจะมากินข้าวเช้าที่นี่” “คุณหมอ! มาทำไมแต่เช้าคะเนี่ย” เขาทำตามที่พูดจริงๆและนี่ไม่ใช่เช้าแรกที่เขามากินข้าวกับเธอแต่เป็นเช้าที่ห้าแล้ว แถมตอนเที่ยงคุณหมอจอมดื้อคนนี้ยังไปตามป่วนเธอถึงห้องพักพยาบาลอีก จนใครๆก็ต่างเข้าใจว่าเธอกับเขากำลังมีความสัมพันธ์อะไรบางอย่างต่อกัน ...แต่ความจริงมันไม่ใช่ “มากินข้าวกับเธอไง ถอยสิฉันจะเข้าไป” ร่างสูงเบียดตัวเข้าไปในบ้านหลังเล็กโดยที่ไม่รอให้เธออนุญาตด้วยซ้ำ นับวันเขาก็แสดงตัวตนของความเป็นเด็กออกมาให้เธอเห็นเรื่อยๆ ...จะว่าก็ว่าไม่ลง เฮ้อ ม่านแก้วเธอมันคนหัวอ่อนจริงๆ “แล้ววันนี้ไม่มีเวรเหรอคะ ทำไมแต่งตัวแบบนี้ล่ะ” เพิ่งสังเกตุเหมือนกันว่าเขาแต่งตัวสบายๆไม่เหมือนกับต้องไปทำงาน สงสัยวันนี้คงจะมีเดทแน่ๆ ก็แหงล่ะคนหล่อๆอย่างเขาก็ต้องมีสาวที่คบด้วยเป็นธรรมดา พอคิดถึงตรงนี้ทำไมจะต้องรู้สึกเคืองด้วยล่ะไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย ส่วนเสือที่เห็นว่าคนตัวเล็กมีสีหน้าเปลี่ยนไปเหมือนจะเคืองๆเขาอยู่นิดนึงก็แอบอมยิ้มคนเดียวไม่ให้เธอเห็น ...เธอคงคิดว่าเขาจะไปกับพวกสาวๆสินะ น่ารักจริงๆเลย “วันนี้เธอไม่มีเวรนี่ งั้นขึ้นไปแต่งตัว” แม้ว่าเธอจะสงสัยแต่ก็ขัดคำพูดของเขาไม่ได้อยู่ดีไม่รู้ว่าเพราะอะไร ม่านแก้วลงมาในชุดเดรสสีขาวเลยเข่าขึ้นมานิดนึงทำเอาเสือหัวใจจะวายตรงนั้นให้ได้เลย “อะ อืม ชุดนี้น่ารักดี” แค่ได้ยินคำชมจากเขาตัวเธอก็แทบจะลอยจากพื้นเลย ทั้งสองคนเอาแต่เขินกันและกันจนในห้องเงียบสนิทแต่รู้สึกถึงความอบอุ่นที่อยู่ในห้องนี้ได้อย่างชัดเจน “ปะ ไปไหนคะคุณหมอ” เขาหยุดเดินแล้วเอาแขนกั้นเธอไว้กับรถก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ลมหายใจร้อนๆรดที่คอจนม่านแก้วต้องเกร็งตัวกลั้นหายใจ แต่สิ่งที่เขาพูดมันกลับทำให้ใจเธอเต้นแรงมากขึ้นกว่าเดิมซะอีก “...ไปเดทกันไง”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more