CODE NAME: COSIMA—HER SECRET IDENTITY

KABANATA 10

BELLE'S POV:

Masaya kaming nagkukuwentuhan nila kuya, nang bigla silang mabulabog dahil sa putok ng isang baril. Dali-dali akong nagtungo sa secret room ko ng hindi nila namamalayan para alamin kung saan at sino ang may pakana no’n.

Chineck ko na ang mga cctv na nilagay ko sa bahay, maliliit lamang ito at tanging ako lang ang nakakaalam mabuti na iyong handa sa lahat ng bagay gaya na lang nang nangyari ngayon sa mansyon, who knows na mayroong gsgo ang maglalakas loob na magpapaputok dito.

Gotcha! I smiled immediately when I saw the thing that I wanted to see. Well, isang lalaki pala ang nagpaputok sa mansyon namin at target niya ay si Parker, I can’t clearly see what gun he used. Hindi ko tuloy maiwasang matawa. Buti na lang at naiwasan ni Parker, ang bala na dapat ay tumama sa kaniya. I see, I’d never doubt that she can protect herself for this small bullshit. Pero bakit kaya may gustong patayin siya? Are they find out who really she is back then? Pero matagal na panahon na iyon bakit pa nila gustong patayin si Parker? Or baka naman ito iyong mga taong kumidnap sa kaniya? Too many questions running out in my mind right now and I badly want an answer to these fvcking questions. Kahit anong iwas ko sa gulo ay siya rin namang lumalapit sa akin. So, sasalubungin ko na lang ito para masaya. Pagsisisihan nila na ginulo pa nila ang nananahimik kong buhay.

“Miyoe, I want an information to this man.” Tinuro ko ang lalaki na nasa cctv. “Find him, immediately!”

Madaling-madali lang kay Miyoe, ang pinapagawa ko sa kaniya since hinulma ko talaga siya para sa ganitong bagay.

Miyoe: “Okay, master!”

“Good!” wika ko rito at umalis na at hindi ko na hinintay ang sagot ni Miyoe, dahil alam kong hinahanap na rin ako nila kuya. I won't let them find out who really I am. Too early for that kind of bullshst.

Hayst bumalik ako rito sa Pinas, without knowing na gugulo ulit ang buhay ko. Nagsimula ang lahat ng ito nang iligtas ko si Parker, siyempre konektado ang babaeng iyon kay kuya, at kay Cosima.

Jeter: “What the hell, Belle! Where you’ve been? I thought...”

Kaizer: “You alright?” biglang tanong nito na punong-punong pag-aalala.

Hindi na ako nagulat nang salabungin nila ako ng mga tanong. Tsngina talaga napansin nila kaagad na wala ako sa tabi nila sabagay hindi naman sila bulag o mangmang.

“D-Diyan lang sa tabi, kuya.”

Jeter: “Next time, sabihin mo kung saan ka tutungo hindi iyong aalis ka ng walang paalam. You heard it right? Iyong putok ng baril! You do not know how I feel after knowing that you are not around on us, Belle!” Naglakad ito paalis papuntang kuwarto niya. Alam kong nainis siya dahil sa ginawa ko, I know there is something bothering on kuya, masiyado siyang overprotective nitong nagdaang araw, I mean all of them. Parang may nagbabanta sa buhay ko kung umakto sila. What if they find out who really I am? Poprotektahan pa rin kaya nila ako?

Napabuga ako ng malakas na hangin dahil sa nangyare hindi ko alam na sobra siyang maiinis dahil sa pag-alis ko samantalang nasa ibaba lang ako ng mansyon.

Napunta ang diresksyon ng mata ko kay kuya Kaizer, na seryosong nakatitig sa akin na para bang pinag-aaralan ang bawat kilos ko. Pero kaagad din iyon napalitan ng ngiti nang makaharap ako sa kaniya. Why they acting so weird?

Kaizer: “Please, don’t do that again, bunso. Okay?" Nakangiti nitong ani sa akin para mabawasan ang bigat na nararamdam ko dahil sa nangyari kanina sa amin ni kuya Jet. I also need to say sorry to kuya Jeter, to made him worry.

Ginantihan ko na lang ito ng ngiti, ayaw kong mangako sa kaniya dahil alam kong mauulit at mauulit pa rin ang bagay na iyon ang pag-alis ko sa tabi nila ng hindi nag-papaalam lalo na at may mga kalaban na umaaligid sa amin. Kailangan kong maunahan ang mga kalaban bago mahuli ang lahat I can't afford to lose one of my brothers; one of my family.

“Pupunta muna ako kay Parker, I just wanna check her if she is fine,” pamamaalam ko kay kuya Kai. Kay bigat ng mga titig ni kuya Kaizer, habang papaalis ako alam kong may iniisip siya ukol sa akin ramdam ko iyon, kapag hindi ako nakatingin sa kaniya ay tinititigan niya ako ng matalim at seryoso na para bang sinusuri ang buo kong pagkatao. May napansin din ako sa kaniya bago pumutok ang baril. Kung hindi ko lang siya kapatid ay pag-iisipan ko ito na mayroong binabalak na masama at isa siyang kalaban pero alam kong hindi niya iyon magagawa... Hindi nga ba? I am dense? Why I am doubting to kuya?

Hayst, kinurot ko ang pisngi ko dahil sa katarantaduhan ng aking isipan. How can I think about those silly things? Hinding-hindi magagawa ni kuya, ang mga basurang iniisip ko.

Kumatok muna ako bago pumasok sa kuwarto ni Parker, oo dito na muna siya pasamantala rinig kong wika ni kuya Keats. Walang sekretong naitatago sa akin sa mansyon na ito, kung pagdating sa vocal. I know how important this woman, to him. Hindi rin naman siya istorbo sa mansyon dahil sobrang laki nito kung first time mo lang dito pumunta ay baka mawala ka, we also used elevators dahil kung hindi ka gagamit ay tiyak na mapapagod ka ng lubos dahil sa paglalakad aabotin ka rin ng siyam-siyam kung lalabas kang hindi kabisado ang daan. Hindi ko alam kong bakit kailangan ganito kalaki gayong puwede rin namang liitan ang importante ay magkakasama kaming magkakapatid.

“Hey, what's up?” salubong kong wika kay Samianiah, after I opened the door.

Kita ko ang gulat sa mga mata ni Parker, para bang takot na takot siya sa ang aking presensya. Tsk, wala pa nga akong ginagawang ikatatakot niya.

Parker: “Y-You?”

Tinigan ko lang ito ng walang emosyon, ano bang problema ng babaeng ito parang nakakita ng multo.

Parker: “That... That eyes of yours, you... You reminds me of someone. N-No it is really you..." pambara niyang wika sa sarili.

Nginitian ko ito para maalis ang kaba sa puso niya. “Hey, miss. I don't know whaddyu talking about on me, but I am here to ask, if you are okay?” hindi pa rin mawala ang takot na nasa mga mata niya. Well, naging mabait naman ako sa babaeng ito noong nakasama ko siya bakit kong katakutan niya ako ay parang pinahirapan ko siya ng lubos.

Parker: “I-I am fine, t-thanks... Thanks for asking.”

Nilapitan ko ito habang siya ay umaatras. I smirked, 'coz the way she act, pagkakatanda ko ay hindi siya duwag pero ngayon ay parang dagang takot na takot na mahanap ng isang pusa. “Why are you so scared on me, Paker? Do I look like a monster? I won't bite you anyway.”

Naghihintay ako sa sagot nito pero ni isang letra na lumabas sa bibig nito ay wala.

“Okay, just press that green button if you need something, magsalita ka lang at maririnig ka na ng mga taong nagtatrabaho sa mansyon, feel at home. Don’t be shy... I know someday you'll be part of our family.” Nakangisi at makahulugan kong ani. Pero alam kong hindi niya masiyadong naunawaan ang aking sinabi dahil wala doon ang kaniyang atensyon.

Aakamang aalis na sana ako nang bigla itong magsalita, “I know i-it is y-you, y-our e-eyes... Ang mga matang iyan kilalang-kilala ko hindi ako puwedeng magkamali, k-kahit hindi ko nasilayan ang mukha mo. Ang nakakatakot, sindak mong mga titig na puwedeng-puwede ng kumuha ng buhay ng isang tao, I know it is you. I am r-right?”

I laughed so hard as I turned my gaze on her. “What the hell you talking about, Parker? Maraming tao sa mundo na magkakapareha ng shape, kulay ng mga mata, silly. I don't know what are you talking about, I am here just to make sure that you are okay, after that incident baka magwala si kuya, kapag may mangyari sa iyong masama. You know him, don't you?”

Parker: “Y-Yeah. But that eyes of yours... Totally different to others, at tanging si Cosima, lang ang nakitaan ko ng ganiyang mata, katulad na magkatulad kayo,” wika nitong kinakabahan.

“I see. You proved to me that you are totally, insane. I don’t even know you, this is the first time I saw you, miss. And about C-Cosima? That is the first time I heard her name.”

Parker: “And... W-What? K-uya? K-Kuya mo si Keats?”

“Yeah, that’s why it is too impossible na ako ang tinutukoy mo, duh? Woman, I am not the only woman who has green eyes,” tipid kong ani at lumabas na sa kaniyang silid habang siya ay nakatunganga.

“Long time no see,” bulong ko sa kawalan.

To be continued...