05 - ทวงสิทธิ์
1319 Words
“อยากจะได้อันที่มันใหญ่กว่านิ้วแล้วเหรอ”
มาเฟียหนุ่มขยับกายเข้ากลางหว่างขาของคนตัวเล็ก เขามองใบหน้าเธอด้วยแววตาไร้ความรู้สึก ก่อนกดใจกลางความเป็นชายถูไถ่กับติ่งเกสรของดอกไม้งาม
พลั่ก !!
เอมมิกายกขาขึ้นถีบเข้าที่แผงอกของเขาอย่างเต็มแรง ก่อนจะพยายามขยับตัวถอยหลังไปจนศรีษะชนเข้ากับหัวเตียงมาเฟียหนุ่มมองใบหน้าหวานของเธอด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาก่อนขยับกายเข้าใกล้เธออีกครั้ง
“อย่าลองดีกับเฮียนะเอม”
“ออกไป !! ไอ้คนทุเรศ !!”
เอมมิกาตวาดลั่นจนมาร์แชลแทบจะคลุ้มคลั่งเขาหอบหายใจถี่ๆ เพื่อเป็นการข่มอารมย์ของตัวเอง มือหนาบีบเข้าที่ลำคอระหงก่อนใช้สะโพกหนาของตัวเองแทรกเข้ากลางหว่างขาเรียวของเธออีกครั้ง
“ยะ ... อย่านะมาร์แชล”
“ทำไม !! กับผัวมันต้องดีดดิ้นขนาดนี้เลยเหรอว่ะ”
“เราไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันแล้ว เข้าใจซ่ะใหม่ด้วยมาร์แชล”
เอมมิกาพยายามขัดขืนแต่เรี่ยวแรงเพียงน้อยนิดของเธอหรือจะไปสู้เรี่ยวแรงพลังช้างสารอย่างเขาได้ อีกทั้งที่ข้อมือของเธอก็ยังมีเข็มขัดหนังราคาแพงรัดเอาไว้
ปั่ก !!
“อื้อออออ ....”
มาเฟียหนุ่มกดใจกลางความเป็นชายเข้าร่องสวรรค์ของคนตัวเล็กเต็มแรงโดยที่ไม่มีน้ำล่อลื่นเป็นตัวเบิกทาง แต่มันเข้าไปได้เพียงแค่ส่วนหัวเท่านั้น แม้จะเคยร่วมรักกันมาแล้ว แต่นั่นมันก็เมื่อหลายปีก่อน
“อ่าาาาาาา !!”
เขาเปล่งเสียงครางออกมาโดยไม่สนใจว่าคนตัวเล็กใต้ร่างจะเจ็บปวดมากแค่ไหน เขามองใบหน้าหวานของเธออีกครั้งก่อนแสยะยิ้มร้าย ราวกับว่ามันคือชัยชนะของเขา แล้วกระแทกแก่นกายใหญ่เข้าร่องสวาทของเธอซ้ำๆ อย่างหนักหน่วง
ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก!
“กรี๊ดดดดดดดดด !!!”
เสียงกรีดร้องของเธอมันไม่ได้ให้สติของเขากลับมาเขายังคงตอกแก่นกายใหญ่เข้าร่องสวาทของเธอซ้ำๆ จนคนที่ถูกกระทำเบ้หน้าเพราะความเจ็บปวด ดั่งร่างกายกำลังจะแหลกเป็นผุยผง เธอเจ็บปวด หยาดน้ำตาเริ่มรินไหลออกจากทางหางตาพร้อมๆ กับเสียงร่ำไห้ของเธอที่ดังไปทั่วห้องนอน
“อึก ... จะ ... เจ็บ”
น้ำเสียงกระท่อนกระแท่นถูกถ่ายทอดออกมาพร้อมกับหยาดน้ำตาที่รินไหล มาร์แชลคนนั้นหายไปจากโลกนี้แล้วจริงๆ อะไรกันที่ทำให้เขาเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้
“เจ็บงั้นเหรอ” หญิงสาวพยักหน้าเป็นการบอกเขาทั้งน้ำตา เธอกรีดร้องจนไม่มีแม้แต่เสียงที่จะให้พูดเอ่ยออกมา
“มันยังไม่เท่ากับที่เธอทำฉันเจ็บหรอกนะ”
สะโพกหนาขยับเข้าออกด้วยจังหวะหนักหน่วงเรียวขาสวยสั่นเทาด้วยความเจ็บปวด มือหนาของมาเฟียหนุ่มบีบเคล้นที่หน้าอกใหญ่เกินขนาดของเธอ เขามองหญิงสาวใต้ร่างด้วยความพึงพอใจ
“อ๊าาา”
เขาเปล่งเสียงครางกระเส่าขณะที่คนใต้ร่างร่ำไห้เพราะความเจ็บปวด ใบหน้าคมคายก้มลงมองใบหน้าหวานที่เปื้อนน้ำตา สองมือหนาจับรั้งเอวบางของเธอเอาไว้มั่นก่อนโหมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีสาดใส่เธออย่างบ้าคลั่ง
ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ!
“อื้อออออ พะ ... พอแล้ว อะ ... เอมไม่ไหวแล้วเอมเจ็บ”
“อ๊าาา”
มาเฟียหนุ่มเชิดหน้าเปล่งเสียงคำรามลั่นเมื่อรับรู้ได้ถึงแรงตอดรัดจากช่องทางรักคับแคบของเธอ เขาเร่งจังหวะการกระแทกกระทั่นพร้อมทั้งมองใบหน้าหวานเปื้อนน้ำตาของเธอไปด้วย
“ไม่ได้เจอกันมาตั้งหลายปี เธอยังแน่นเหมือนเดิมเลยนะ”
หญิงสาวกัดปากตัวเองเอาไว้จนห้อเลือด เพื่อข่มความเจ็บปวดเอาไว้ เธอปิดเปลือกตาลงอย่างช้าๆ ภาวนาในใจให้มันรีบๆ จบลงไปสักที แม้เธอจะรู้ดีอยู่ในใจเองก็เถอะว่าผู้ชายอย่างมาร์แชล ไม่ใช้คนที่เสร็จสิ้นภาระกิจกามด้วยความเร็วก็ตาม
มาเฟียหนุ่มโน้มใบหน้าคมคายสูดดมกลิ่นหอมจากซอกคอระหงของคนตัวเล็กเบาๆ ก่อนที่จะเริ่มขบเม้มลำคอของเธอจนเกิดรอยแดงไปท้วนทั่ว
“จะ ... เจ็บ เอมเจ็บ ... อึก ... ”
“อ๊าาา”
เธอรับมาร์แชลเวอร์ชั่นนี้ไม่ได้จริงๆ เขาเคยเป็นผู้ชายอ่อนโยน ไม่ว่าจะทำอะไรก็มักจะทนุถนอมเธอไปเสียหมด แต่มาวันนี้มันไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว มาร์แชลคนนั้นคงตายไปแล้วซินะ
“อ้าขาออก”
มือหนาจับรั้งเอวบางของเธอเอาไว้ ก่อนที่เขาจะหยัดกายขึ้นเพียงนิด แล้วโหมความรุนแรงใส่เธออย่างบ้าคลั่งภายในกายสาวกระตุดตอดรัดแก่นกายใหญ่ถี่ๆ ยิ่งสร้างความเสียวซ่านให้กับมาเฟียหนุ่มเป็นอย่างมาก ร่างกำยำของเขากระตุกเกร็งเพียงสองสามครั้งกดปลดปล่อยสายธารน้ำคาวขาวขุ่นเข้าไปในโพรงสาวทุกหยาดหยด
“อ่าาาาาาาาาา !!”
มาเฟียหนุ่มฟุบใบหน้าลงที่บ่ามนของคนตัวเล็กโดยที่แก่นกายชายยังคงฝังอยู่ในกายเธอเขายังคงขยับเข้าออกอีกสองสามครั้งเพื่อรีดน้ำรักที่ยังคงคั่งค้างออกให้หมด
“เสร็จแล้วก็ออกไป”
“ ... ”
“พูดกับผัวหมาดๆ ให้มันดีกว่านี้หน่อยได้ไหม”
หญิงสาวเม้มปากเน้น เธอไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับคนใจร้าย อยากให้เขาไปให้พ้นๆ หน้า ไม่อยากที่จะต้องกลับมายุ่งเกี่ยวกันอีก
“ฟังคำฉันนะมาร์แชล ฉันไม่ถือหรอกนะเรื่องอย่างนี้ ตอนที่ไม่มีคุณฉันก็ซื้อกินเป็นประจำ ถ้าคุณขาดแคลนถึงกับขนาดต้องขืนใจฉัน ฉันก็จะถือซ่ะว่าฉันซื้อกินเหมือนอย่างที่เคยทำละกัน”
“เอม !!”
มาเฟียหนุ่มผงกศรีษะขึ้นจ้องมองใบหน้าหวานของเธอด้วยความเจ็บปวดหัวใจ หญิงที่เขาเคยรักก่อนหน้านี้ไปไหนแล้ว ทำไมถึงได้หลงเหลือเพียงแค่ผู้หญิงใจร้ายคนนี้
“ถ้าเลือกจะพูดกับฉันแบบนี้ นั่นหมายถึงเธอเลือกอนาคตขอเธอแล้วว่าจะอยู่กับฉันแบบไหน”
น้ำเสียงเย็นเยือกของมาเฟียหนุ่มทำเอาหัวใจดวงน้อยสั่นไหว ไม่อยากจะเชื่อมาคำพูดแบบนี้จะหลุดออกมาจากปากของมาร์แชล
ใบหน้าหวานเปื้อนน้ำตาหันไปทางอื่น เมื่อไหร่เขาจะไปเสียให้พ้นๆ เธอไม่อยากทนอยู่กับเขาแม้แต่วินาทีเดียว
“นับจากนี้ เธอ กับลูกเป็นสิทธิ์ของฉันโดยชอบธรรม หรือถ้าจะให้พูดแบบเข้าใจง่ายๆ เธอกับลูกเป็นสมบัติของฉัน ไม่ว่าใครหน้าไหนก็มาแย่งเธอไปไม่ได้ทั้งนั้น”
มาเฟียหนุ่มหยัดกายลุดขึ้นยืนเต็มความสูง สงผลให้น้ำรักที่ถูกปล่อยเข้าร่างเธอเมื่อครู่ไหลออกมาจนเปียกแฉะผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดตา
หญิงสาวค่อยๆ ยันกายเพื่อลุกขึ้นนั่ง โดยที่มาเฟียหนุ่มเพียงแค่ใส่กางเกงที่เมื่อครู่ไม่ได้ถอดมันออกจนหมดขึ้นมาเพียงเท่านั้น เขามองเธอด้วยสายตาที่เจ็บปวด สิ่งที่เธอเคยทำไว้ เธอต้องชดใช้มันให้เขาอย่างสาสม
“ฉันไม่ใช่ของใครทั้งนั้น คุณไม่มีสิทธิ์ในตัวฉัน และก็ลูก” หญิงสาวพยายามแกะเข็มขัดที่รัดข้อมือของเธอออก แต่ยิ่งทำมันก็ยิ่งเจ็บ
“งั้นเหรอเอม แล้วที่ฉันขยับอยู่บนร่างเธอเมื่อกี้มันคืออะไรละ”
มาเฟียหนุ่มค่อยๆ ก้าวเดินเข้าหาหญิงสาวอย่างช้าๆ ในขณะที่เอมมิกาดึงรั้งผ้าห่มขึ้นมาปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าที่ฟกช้ำของตัวเองเอาไว้
“ถ้าเธอคิดหนี ฉันจะจัดการคนรอบตัวเธอทีละคน จะลองดูก็ได้นะ”
- Writer
