ถ้าหากว่า(If)

9.สี่หนุ่มสี่มุม

9.สี่หนุ่มสี่มุม

ผับ storm

ตรีภพให้คนขับรถที่บ้านมาส่งที่ผับของเพื่อนสนิท เขาไม่ได้ขับรถมาเอง เขื่อไอ้พวกนั้นมันเตรียมซัฟอกเขาจนขาวสะอาดแน่นอน ไม่เมางานเลี้ยงไม่มีทางแยกวง

กลุ่มเขาที่คบกันมาตั้งแต่เรียนด้วยกันที่อเมริกา พาทิส วายุ และอาทิตย์ เขาทั้งสี่คนถูกทางบ้านส่งไปเรียนเมืองนอกเพื่อกลับมาบริหารบริษัท เรียนด้วยกัน กินเหล้า เที่ยวผู้หญิง หัวหกก้นขวิดมาด้วยกัน มือหนาเปิดประตูห้อง VVIP เข้ามาก็ส่ายหัวรัวๆ เพราะสายตาทุกคนในห้องจับจ่อมาทางเขาทันทีที่เปิดประตู

“โหว ว่าจะเสด็จ รอกูปิดร้านเลยไหม” วายุทักเพื่อนรักทันที

“เอาน่า มันคงเพิ่งขอเมียออกจากบ้านได้ เพื่อนเพิ่งแต่งงานมึงอย่าไปว่ามันเลย” อาทิตย์แหย่เพื่อนรักเจ้าบ่าวป้ายแดง

“ขอเมียก็เหี้ยล่ะ” ตรีภพทิ้งตัวลงบนโซฟาข้างพาทิศที่นั่งจิบน้ำอำพันอยู่คนเดียว ต่างจากอีกสองหนุ่มที่มีสาวสวยนุ่งน้อยห่มน้อยในวงแขน

“เอ้า! อะไรยังไง “วายุสัพยอกเพื่อนแล้วหันไปสั่งให้สาวๆ ออกไปก่อน เรื่องที่จะคุยค่อนข้างส่วนตัว ถึงทั้งสองสาวจะเป็นเด็กในร้านเขา เชื่อใจได้ แต่กันไว้ดีกว่า

ทันที่ไปสาวๆ ออกจากห้องไป วายุก็เปิดประเด็นทันที

“ไอ้พามันเล่าแล้วแต่กูไม่ค่อยเชื่อเท่าไรว่ะ น้องวีทั้งสวยทั้งนิสัยดี ถึงเวลามึงจะหย่าได้หร๊อ”

“กูไม่ได้รักวี ทำไมพอถึงเวลาแล้วกูจะหย่าไม่ได้ว่ะ”

“มึงต้องมีลูกกับวีด้วยไม่ใช่หรอถึงจะหย่าได้” พาทิศนึงถึงเงื่อนไขที่คุณป้าเสนอให้มันจนยอมแต่ง นอกจากเรื่องสุขภาพของท่านก็เรื่องหลานด้วย

“กูไม่รู้แม่กูคิดอะไร ถ้ากูมีลูกกับวีแล้วจะยอมให้หย่า โดยไม่ขัดขวางใดๆ ทั้งสิ้น” ตรีภพคว้าแก้วเหล้าที่พาทิศยื่นมาให้ยกดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว

“เออถ้าถึงขั้นมีลูกด้วยกัน ถึงไม่รักมันก็ต้องผูกพันกันมั้งล่ะว่ะ แล้วมึงกับน้องวีก็โตมาด้วยกันไม่ใช่หรอ” อาทิตย์รีบเสริม

“พวกมึงว่าแม่ไอ้ภพแปลกๆ ป่าวว่ะ บังคับให้แต่งกับน้องวี และต้องมีลูกกับน้องวีเท่านั้น พอคลอดลูกก็หย่าได้เลย บทจะง่ายก็ง่ายเกิ๊น”

“เห้ย ไอ้วามึงอย่าคิดไปขนาดนั้น คุณป้าแกอาจจะเห็นว่าถ้ามีลูกด้วยกันคงเห็นแก่ลูกแล้วก็ไม่หย่ากันก็ได้ พอๆๆ เปลี่ยนเรื่อง วันนี้เลี้ยงต้อนรับไอ้ภพมัน อย่ามาคุยเรื่องเครียดๆ เลย ตามสาวๆ มาชงเหล้าดีกว่า ชงเองแม่งแสบคอ” พาทิศรีบดึงทุกคนออกจากเรื่องวีรดา เพราะตอนนี้หน้าของตรีภพเรื่องบึ้งตึง

พอสาวๆ เข้ามาในห้องบรรยากาศก็คลายความกดดัน สี่หนุ่มต่างพลัดกันเล่าถึงวีรกรรมการใช้ชีวิตที่โชกโชนเคล้าเสียงหัวเราะของสาวๆ

ตรีภพโซซัดโซเซเข้ามาในห้องนอน กว่าจะยอมแยกย้ายกันกลับได้ ไม่ได้กินเหล้าพร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้หลายปีเอาซะแทบจะหมดสภาพ ร่างหนาเดินมาถึงข้างเตียงฝั่งที่วีรดานอนอยู่ ใบหน้านวลลออซุกหมอนลมหายใจสม่ำเสมอคงจะหลับไปซักพักแล้ว ทุกครั้งที่กลับมาเยี่ยมบ้านเขาจะกลับมาแค่ช่วงสั้นๆ อยู่เมืองไทยไม่เกิน 1 อาทิตย์และพยายามหลบเลี่ยงการเจอวีรดา เรียบจบก็ขอทำงานหาประสบการณ์ที่นู้นก่อน หากคุณพ่อไม่สั่งให้กลับมาเขาคงอยู่อีกหลายปี มือหนาค่อยๆ ลูบไล้แก้มนวล เขาเคยหอมแก้มนี้แต่ก่อนมันกลมนุ่มเหมือนซาลาเปา เขารักเธอไม่ได้อีกแล้ว ที่ไอ้วายุพูดไม่ใช่เขาไม่คิดตาม ขนาดคนอื่นที่ไม่รู้เรื่องน้ารดายังมองว่ามันแปลก ให้เขาแต่งงานกับวีรดาอย่างมีความสุขมันเป็นไปไม่ได้ ไหนจะให้หย่าทันทีที่คลอดหลานให้อีก

“ทำไมน้องวีต้องเป็นลูกของน้ารดาด้วย”

วีรดาค่อยๆ ลืมตาหลังจากที่แน่ใจว่าคนเมาหลับไปแล้ว เธอยังไม่นอน พอเห็นแท็กซี่จนที่หน้าประตูรั้ว เธอก็รับกลับห้องแกล้งนอนหลับเพราะไม่อยากประทะฝีปากกับเขา

“เหอะ สภาพ” วีรดามองคนที่เมาหลับด้วยความสมเพช ตรีภพนอนกองอยู่ที่พื้นข้างเตียงเธอ ทั้งกลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่คละคลุ้งจนแสบจมูก ปล่อยให้นอนทั้งแบบนี้ก็ไม่ได้อีก เมื่อตัดสินใจได้แล้วจึงลุกไปเข้าห้องน้ำเตรียมอุปกรณ์มาเช็ดตัวให้คนเมา ตรีภพเมาจนทิ้งร่าง กว่าวีรดาจะปล้ำเช็ดตัวแล้วลากขึ้นเตียงสำเร็จเล่นเอาเหงื่อซึม ชุดนอนใหม่ เนื้อตัวสะอาด ขาดแค่ปะแป้งเด็กให้เท่านั้นล่ะ เธอยืนมองผลงานชิ้นโบว์แดงที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ที่ตรีภพพูดก่อนจะหลับไปเธอได้ยินชัดทุกคำ เธอยังจำคืนเข้าหอได้ที่เขาบอกว่าเกลียดแม่เธอ ‘แม่ดาของวีไปทำอะไรให้คุณภพเกลียดค่ะ’ เธอคิดเท่าไรก็คิดไม่ออกว่าแม่ของเธอทำไรให้ตรีภพเกลียดได้ถึงขนาดเกลียดเธอที่เป็นลูกของแม่ด้วย

อยู่ๆมายกลูกชู้เป็นลูกรักแถมพวงตำแหน่งสะใภ้อีก

เออ คุณหญิงแม่หล่อนแปลกๆ จริงๆ ด้วยค่ะ

วันนี้อัพ 2 ตอน พรุ่งนี้งดอัพนะคะ