20.ระบายมันออกมา
มือหนาถือแก้วเหล้าไว้ในมือ ขยับหมุนวนเบาๆ จนน้ำสีอำพันกระทบแสงไฟเปล่งประกาย ส่วนนิ้วขี้และหัวแม่โป้งอีกมือนวดขมับเบาๆ ตั้งแต่กลับมาไม่มีตอนไหนที่สมองเขาได้พัก
“เข้าบริษัทวันแรกก็เจองานหนักเหรอว่ะ” วายุเดินมาตบไหล่เพื่อนที่โทรให้เขาจองโต๊ะให้แต่หัววัน เพิ่งเลี้ยงฉลองชุดใหญ่ไปไม่กี่วัน วันนี้มันโพล่มาอีกแล้ว สงสัยผับเขาคงกลายเป็นที่ปักหลักย้อมใจของไอ้ตรีภพไปอีกคน เออ ดีมารวมกันให้หมดนี้ล่ะจะได้ไม่ต้องไปที่อื่น เงินเพื่อนก็เหมือนเงินเรา ใช่เหรอว่ะ ใช่หล่ะ
ตรีภพไม่ได้โต้ตอบอะไรกับเพื่อนหนุ่มเจ้าของผับ ทิ้งไหล่หนาลงกับพิงพนักโซฟาอย่างหมดแรง เรื่องงานน่ะสบายมากเขาทำงานกับนักธรุต่างชาติมากมาย งานวันนี้แทบไม่มีผลอะไรกับจิตใจเขาเลย เรื่องคุณแม่กับวีรดาต่างหากที่ทำเขารู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
สายตาที่เธอมองเขา ไม่ว่าเมื่อไรก็ไม่เคยเปลี่ยนไป วีรดารักเขา แต่เขาอยากให้เธอเกลียดเขา
