Ep.14
1369 Words
โฬมขับออกจากคลับได้สักพักก็ยังไม่ได้คำตอบจากเจ้านายว่าจุดหมายปลายทางคือสถานที่ใด สายตาคอยชำเลืองมองผ่านกระจกมองหลังอยู่บ่อยครั้ง หากแต่เจ้านายยังคงนั่งเฉย ไม่ให้ความสนใจเขาแม้แต่น้อย
“เอ่อ...นายครับ นายจะไปไหนต่อครับ” โฬมเอ่ยถามทำลายความเงียบภายในรถ
“คอนโดC”
ได้คำตอบอย่างนั้น มือสากหมุนพวงมาลัยเปลี่ยนที่เส้นทาง ขับรถมุ่งหน้าไปยังคอนโดหรูที่ว่า
ระหว่างที่รถกำลังแล่นไปบนถนนด้วยความเร็ว ธามไทเลื่อนมือหนาหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงสแล็คขึ้นมากดต่อสายหาใครบางคน รอไม่นานปลายสายก็ตอบรับ
[ฮัลโหล~] เสียงหวานงัวเงียกรอกเข้ามาในสายทันทีที่กดรับ
”นอนแล้วหรอ”
[อื้ออ...ค่ะ]
“ลงมารับที่ล็อบบี้หน่อย ตอนนี้เลย”
จบคำ นิ้วเรียวยาวกดตัดสายทิ้งทันที ไม่รอให้ปลายสายได้พูดตอบ เป็นขณะเดียวกับรถหรูจอดสนิทหน้าคอนโด ธามไทเปิดประตูลงจากรถ พร้อมกับโบกมือไล่ลูกน้องคนสนิท
สองเท้าหนักก้าวเดินเข้าไปด้านในด้วยอาการมึนเมาด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ในร่างกายมีอยู่มากไม่น้อย สายตาทอดมองไปยังเบื้องหน้าเห็นหญิงสาวร่างบางระหง สวมใส่ชุดนอนผ้าบางยืนรออยู่
“คุณเมาหรอคะ”
“อืม...ใส่ชุดอะไรลงมา!! ทำไมไม่ใส่ชุดคลุมให้ดี”
ประโยคนั้นทำให้วีด้าก้มลงมองดูตัวเอง 'อะไรของเค้า ชุดนอนฉันออกจะสวย'
“รีบขึ้นห้อง!” เสียงทุ้มติดหงุดหงิดพูดบอก เห็นชุดนอนที่เธอสวมใส่ความเมาเมื่อครู่เลือนหาย แทนที่ด้วยความหึงหวงแสดงออกมาให้เห็นอย่างเปิดเผย
“คุณมาหาฉันทำไมคะ...ดึกมากแล้วนะ” วีด้าหันไปถามคนเมา พร้อมกับปิดประตูห้องสนิทลง
“ผมอยากมา...เมื่อกี้คุณได้คุยโทรศัพท์กับใครหรือเปล่า” ธามไทเอ่ยถามอย่างใคร่รู้ นี่คือเหตุผลทำให้เขาต้องมาที่นี่
“เปล่านี่คะ ฉันไม่ได้คุยกับใคร” วีด้าตอบ เท้าเล็กก้าวเดินไปยังห้องครัวเปิดตู้เย็นหยิบน้ำออกมารินใส่แก้ว ยื่นให้คนตัวสูง
“ผมให้คุณตอบอีกที เมื่อกี้คุณคุยโทรศัพท์กับใคร” ร่างสูงขยับเข้าประชิดตัว จนเธอผละถอยหลังได้เพียงนิดก็ถูกท่อนแขนแกร่งโอบเอวบางไว้
"เอ๊ะนี่คุณ! ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ได้คุย" แขนเรียวเล็กยกขึ้นดันแผงอกแกร่ง เงยหน้ามองสบตาชายหนุ่ม เขาจะพูดให้ฉันคุยกับคนอื่นให้ได้เลยรึไง แต่เดี๋ยวนะ! ฉันจะคุยกับใครแล้วเกี่ยวอะไรกับเขา เราไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย
"โทรศัพท์อยู่ไหน?" คนเมาถาม
"คะ?" คิ้วเรียวเล็กขมวดมุ่นอย่างไม่เข้าใจ เขาถามหาโทรศัพท์ฉันทำไมกัน อย่าบอกนะว่าเขากำลังหึงฉัน
เมื่อไม่ได้คำตอบจากคนตัวเล็ก ร่างสูงผละออก ก้าวเท้าฉับๆเข้าไปในห้องนอนส่วนตัวของหญิงสาวอย่างถือวิสาสะ สายตาคมกริบกวาดมองโดยรอบก่อนจะเจอโทรศัพท์ราคาแพงรุ่นใหม่ล่าสุดของวีด้าวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง
"นี่คุณ!จะมากไปแล้วนะ"
"ปลดล็อค" มือหนายื่นโทรศัพท์ให้หญิงสาวปลดล็อคหน้าจอโดยไม่สนใจคำว่ากล่าวของเธอแม้แต่น้อย
"ไม่!" ร่างบางยืนท้าวสะเอวเอ่ยเสียงแข็งอย่างไม่ยอมแพ้ เขาไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉัน
"ปลดล็อควีด้า! ห้ามเธอมีความสัมพันธ์กับคนอื่นนอกจากผม"
"...."
"ลืมไปแล้วหรอ หื้ม? ทวนความจำหน่อยมั้ย"
ฟุ่บ!
"อ๊ะ!คุณธามไท ทำอะไรของคุณ ถ้าเมามากก็กลับไปนอนค่ะ" วีด้าร้องเสียงหลง เมื่อถูกมือหนาผลักจนร่างของเธอล้มลงนอนราบบนเตียงกว้างอย่างแรง โดยเธอไม่ทันตั้งตัว ตามด้วยร่างสูงขึ้นมาคร่อมทับ แขนเรียวเล็กทั้งสองข้างถูกรวบตึงไว้เหนือศีรษะด้วยมือหนาเพียงข้างเดียว
“บอกรหัสมาดิ!”
“คุณเป็นบ้าไปแล้วรึไง เจ็บ~ ปล่อยฉันนะ” ใบหน้าสวยเหยเกด้วยความเจ็บเพราะแรงบีบของเขา
“บอกมาสิวะ!!!” เสียงทุ้มต่ำตวาดลั่นอย่างเดือดดาลร่างบางไม่ยอมทำอย่างที่ต้องการ
“333666”
“ก็แค่นั้น” มือหนายอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ นิ้วยาวกดตัวเลขลงบนหน้าจอสัมผัส จิ้มเข้าบันทึกโทรเข้าโทรออก แต่กลับไม่เห็น ความผิดปกติอย่างที่ตนสงสัย จึงกดเข้าแอพเขียวเลื่อนดูห้องแชท ทุกอย่างปกติไม่มีแม้แต่ชื่อของคนคนนั้นให้เขาได้เห็น อารมณ์หงุดหงิดเมื่อครู่จึงทุเลาเบาลง
สายตาคมมองจ้องคนตัวเล็กนั่งบนเตียงลูบข้อมือตัวเอง รอยสีแดงจางๆบริเวณข้อมือทำหัวใจแกร่งกระตุกวูบ แววตาแข็งกร้าวเมื่อครู่อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
“ผมขอโทษเจ็บมากรึเปล่า” ธามไททิ้งตัวนั่งลงบนเตียงข้างคนตัวเล็ก จับแขนเรียวมองดูอย่างรู้สึกผิด เขาเผลอทำรุนแรงเกินไป
“ดูพอใจหรือยัง ถ้าพอแล้ว...ก็กลับไป” วีด้าเอ่ยเสียงแข็ง ใบหน้าสวยเบนหนีไม่แม้แต่ชายตามองเขาด้วยซ้ำ
“ผมเมา...กลับไม่ไหว” ร่างสูงโน้มหน้าซบไหล่เล็ก ก่อนจะเลื่อนมือหนาโอบเอวบางเอาไว้
“....” เหอะ! เมาอย่างนั้นหรอ เมื่อกี้ยังแผงฤทธิ์อยู่เลย
“ขอนอนด้วยนะครับ”
“.....” 'ให้ตายเถอะดื้อชะมัด ไล่ขนาดนี้ยังไม่ยอมกลับ' วีด้าคิดในใจ
“นอนเถอะผมง่วงแล้ว เมามากด้วย” ธามไทจับร่างบางขยับจัดท่าทางเอนตัวลงนอนราวกับเธอเป็นตุ๊กตายังไงอย่างงั้น
“คุณไม่อาบน้ำรึไง”
“โอเค...งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะ ยืมผ้าเช็ดตัวหน่อย”
“เฮ้ออ...” วีด้าถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องแต่งตัวหยิบผ้าเช็ดตัวสีขาวสะอาดตาที่เธอเพิ่งส่งซัก ยื่นให้ชายหนุ่ม
ธามไทรับไว้แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ กลิ่มครีมอาบน้ำคุ้นเคยฟุ้งกระจายทั่วทั้งห้อง เขาคุ้นกับมันเพราะได้กลิ่นนี้บนตัววีด้าทุกครั้งที่ใกล้ชิด ใช้เวลาไม่นานธามไทจัดการชะล้างคราบเหงื่อไคลหมดจดเนื้อตัวสะอาดสะอ้าน
แกร๊ก!
เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก เรียกให้คนตัวเล็กหันไปมองยังต้นทางของเสียง ร่างสูงดูดีก้าวเดินออกมา บนกายชายมีเพียงผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวสอบอย่างหมิ่นเหม่ ท่อนบนเปลือยเปล่าเผยให้เห็นกล้ามเนื้อแข็งแรงหนั่นแน่น รอนซิกแพคเรียงสวยน่าสัมผัส
“...” วีด้าชะงักค้างมองภาพตรงหน้าไม่ละสายตาไปไหน ราวกับต้องมนต์สะกด มือบางปล่อยโทรศัพท์ล่วงหล่นอย่างไม่รู้ตัว
“มองอะไรขนาดนั้น ทำเหมือนไม่เคยเห็น” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยบอก พร้อมกับนั่งลงบนเตียง ทำให้วีด้าได้สติกลับคืน
"ใครมองคะ?ฉันเปล่าซะหน่อย" ใบหน้าสวยเปลี่ยนสีแดงระเรื่อเบนหนีไปอีกทาง ด้วยท่าทีเลิ่กลั่กเมื่อถูกคนตัวสูงจับได้ 'ยัยด้าเอ๊ย..จะไปมองเขาทำไมเล่า ห้ามรู้สึกกับเขาเด็ดขาดไม่อย่างนั้นสิ่งที่พยายามทำทั้งหมดได้พังไม่เป็นท่าแน่' วีด้าย้ำเตือนตัวเอง ก่อนจะตั้งสติปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด แล้วหันกลับมาสู้หน้าเขา
“หึหึ...ไม่มองก็ไม่มอง”ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“คุณนอนตรงนี้แล้วกันนะ ฉันไม่ชอบนอนใกล้หน้าต่าง” มือบางจัดแจงหมอนผ้าห่มให้คนตัวสูง แล้วล้มตัวลงนอน ทำราวกับว่าเมื่อครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ครับ” ร่างสูงนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาคนตัวเล็ก ท่อนแขนแกร่งรั้งตัวเธอกกกอดไว้แนบอก
“คุณจะกอดฉันทำไมเนี่ย”
“ขอกอดหน่อย ผมหนาวไม่ได้ใส่เสื้อผ้า” ได้ฟังเหตุผล จากที่เธอผลักไสในคราแรกจึงยอมหยุด ปล่อยให้เขาหาความอบอุ่นจากร่างกายเธออย่างเอาแต่ใจ
- Writer
