วันต่อมา...
“อื้ออ...”เสียงหวานครางอื้ออึงในลำคอ เมื่อรู้สึกตัวตื่น เปลือกตาบางค่อยๆเปิดขึ้นทีละน้อย กระพริบถี่ๆเพื่อปรับแสง ความหนักอึ้งที่หน้าท้องแบนราบเรียกความสนใจให้วีด้าก้มหน้ามอง
ท่อนแขนแข็งแรงวางพาดด้านบนไม่ขยับเขยื้อน อีกทั้งใบหน้าเจ้าของยังซุกใกล้ซอกคอขาว ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดทำขนอ่อนบนกายสาวลุกซู่ รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ไม่กล้าขยับตัวไปไหน ได้แต่นอนนิ่งอยู่อย่างนั้นรอให้คนตัวสูงตื่น
ครืดด! ครืดด!
เสียงเรียกเข้าไม่คุ้นหูเรียกให้วีด้าหันไปมองโทรศัพท์เครื่องหรูวางบนโต๊ะข้างเตียง
“คุณธามไท มีคนโทรมาค่ะ คุณ...”
“รับให้หน่อย” เสียงทุ้มงึมงำฟังแทบไม่ได้ศัพท์ตอบกลับทั้งที่ยังหลับตา ใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้าใกล้กระทั่งปลายจมูกโด่งแตะสัมผัสผิวเนียน
“ปล่อยฉันก่อนค่ะ”
“...” นอกจากไม่คลายอ้อมแขนแล้ว ยังกระชับกอดรัดเธอมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก ไม่นานเสียงนั้นเงียบไป แต่ก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง
