Ep.15

1672 Words
วันต่อมา... “อื้ออ...”เสียงหวานครางอื้ออึงในลำคอ เมื่อรู้สึกตัวตื่น เปลือกตาบางค่อยๆเปิดขึ้นทีละน้อย กระพริบถี่ๆเพื่อปรับแสง ความหนักอึ้งที่หน้าท้องแบนราบเรียกความสนใจให้วีด้าก้มหน้ามอง ท่อนแขนแข็งแรงวางพาดด้านบนไม่ขยับเขยื้อน อีกทั้งใบหน้าเจ้าของยังซุกใกล้ซอกคอขาว ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดทำขนอ่อนบนกายสาวลุกซู่ รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ไม่กล้าขยับตัวไปไหน ได้แต่นอนนิ่งอยู่อย่างนั้นรอให้คนตัวสูงตื่น ครืดด! ครืดด! เสียงเรียกเข้าไม่คุ้นหูเรียกให้วีด้าหันไปมองโทรศัพท์เครื่องหรูวางบนโต๊ะข้างเตียง “คุณธามไท มีคนโทรมาค่ะ คุณ...” “รับให้หน่อย” เสียงทุ้มงึมงำฟังแทบไม่ได้ศัพท์ตอบกลับทั้งที่ยังหลับตา ใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้าใกล้กระทั่งปลายจมูกโด่งแตะสัมผัสผิวเนียน “ปล่อยฉันก่อนค่ะ” “...” นอกจากไม่คลายอ้อมแขนแล้ว ยังกระชับกอดรัดเธอมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก ไม่นานเสียงนั้นเงียบไป แต่ก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง มือเล็กเอื้อมหยิบโทรศัพท์ยื่นให้คนตัวสูงสายตาคู่สวยแอบมองหน้าจอจึงได้เห็นว่าใครคือคนโทรเข้า มือหนารับไปถือไว้อย่างว่าง่าย ทว่าเขาไม่กดรับแต่กลับสอดมือเข้าไปใต้กระโปรงชุดนอนวีด้าแทน “คุณธามไททำอะไรคะ” “....” ธามไทไม่พูดตอบ มือหนาแหวกแพนตี้ตัวจิ๋ว ก่อนจะส่งนิ้วร้ายเข้าไปในร่องสวาทจนสุดความยาว “นี่คุณ... อ๊ะ อ๊ะ!” มือเล็กจับข้อมือแข็งแรงเอาไว้เพื่อห้ามปราม แต่กลับไม่เป็นผล ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นไม่ให้หลุดเสียงร้องครางออกมาให้คนทำได้ใจ "อ๊ะ อื้อ~" ทว่า กลับห้ามตัวเองไม่ได้ นิ้วร้อนดันเข้าชักออกเป็นจังหวะช้าๆเนิบนาบและไต่ระดับรัวเร็วขึ้น มืออีกข้างกดรับสายผู้เป็นแม่ *หม่ามี้* “ครับหม่ามี้” เสียงทุ้มกรอกเข้าไปในสายทั้งที่มือยังคงทำหน้าที่ สายตาคมกริบจ้องมองดวงหน้าสวยพลางยกยิ้มอย่างพึงพอใจ มือเล็กละจากข้อมือเขายกขึ้นปิดปากตัวเองไว้อีกแรง [ธามทำอะไรอยู่ หม่ามี้โทรหลายครั้งแล้วนะทำไมเพิ่งรับสายคะ] “ผมเพิ่งตื่นน่ะครับ...หม่ามี้มีอะไรหรือเปล่าครับ โทรมาแต่เช้า” [ลูกไปรับเจ๊ที่คอนโดมาทานข้าวเย็นที่บ้านได้มั้ย พรุ่งนี้ป๊ากับหม่ามี้จะไปอังกฤษ รอบนี้คงได้อยู่นานกว่าจะกลับไทย] “ได้ครับ ....อ๊ะ!” ร่างบางหลุดเสียงร้องครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ทั้งที่พยายามข่มไว้ [ธามลูกอยู่กับใคร หม่ามี้ได้ยินเสียงผู้หญิง] “หม่ามี้หูฝาดรึเปล่าครับ ผมไม่เห็นได้ยินอะไรเลย” [งั้นหรอคะ...ถ้าอย่างนั้นแค่นี้ก่อนนะคะ ป๊าตื่นพอดี” “เจอกันตอนเย็นครับ” หลังวางสายผู้เป็นแม่ ร่างสูงโยนโทรศัพท์ลงบนเตียงอย่างไม่ใยดี แล้วรั้งชุดนอนผ้าบางขึ้นเหนือหน้าอกอวบ มือหนาขย้ำเต้าใหญ่ทั้งสองข้างสลับกันอย่างมันมือ “ไม่ไหว...ไม่ไหวแล้ว อ๊ะ! อื้ออ” เสียงหวานหูร้องคราง ใบหน้าสวยเชิดขึ้นเล็กน้อย ขบริมฝีปากล่างไว้แน่น ทว่า จู่ๆนิ้วร้ายที่เคยสอดเข้าออกรัวเร็วกลับชลอลงจนเธอสัมผัสได้ ทำร่างบางค้างเติ่งไม่ถึงจุดหมาย วีด้าปรือตามองคนตัวสูงอย่างไม่เข้าใจ 'เขาจะหยุดทำไมล่ะเนี่ย' “ทำไมมองผมแบบน้ัน” “คุณหยุดทำไมคะ?” “อยู่บนเตียงไม่ต้องเรียกคุณก็ได้ ไหนลองเรียกใหม่ ถ้าถูกใจ.... ผมจะต่อให้” “คะ?” อะไรของเขาเนี่ย ไม่ให้เรียกคุณแล้วฉันจะเรียกอะไรเล่า หัวสมองครุ่นคิดหาสรรพนามใหม่ เพื่อเอาใจร่างสูงผู้คุมเกม “นายทำให้หน่อย” “ผมอายุมากกว่าตั้งหลายปี” “จิ๊...มันใช่เวลามั้ยคะพี่ธาม!” วีด้าแหวเสียงใส่ ทั้งยังพูดโพล่งเอ่ยเรียกออกไปอย่างนั้น แต่ทว่ากลับถูกใจร่างสูงไม่น้อย “ก็แค่นั้น..” นิ้วร้ายเริ่มขยับถี่รัวอีกครั้งอย่างชำนิชำนาญ ไม่นานร่องสวาทสีหวานตอดรัดถี่ๆ ปลดปล่อยธารน้ำหวานออกมาชโลมนิ้วยาวจนมันวาว วีด้านอนหายใจเหนื่อยหอบเพียงครู่ หัวสมองพลันนึกสนุก อยากเอาคืนเขาขึ้นมา 'รู้จักฉันน้อยไปท่านประธาน' วีด้าอาศัยทีเผลอ ดันร่างสูงนอนราบบนเตียงแล้วรีบพาตัวเองปีนขึ้นไปนั่งคร่อมทับอย่างถือดี ดวงตากลมโตมองจ้องใบหน้าหล่อเหลา มือเล็กลูบไล้แผงอกแกร่ง เลื่อนลงปลดปมผ้าเช็ดตัวจนหลุดลุ่ย ก่อนจะเคลื่อนตัวลงต่ำ มือบางกอบกุมแก่นกายใหญ่โตชักรูดขึ้นลงอย่างเอาแต่ใจ โดยที่คนตัวสูงไม่คิดเอ่ยห้าม ทำเพียงนอนนิ่งขบกรามแน่น มองดูการกระทำของหญิงสาวเท่านั้น "ซี๊ดด~วีด้าเธอแม่งโคตรเอ็กซ์" เสียงทุ้มต่ำคำรามออกมา เมื่อถูกลิ้นเล็กโลมเลียปลายหัวหยักไล้ลงท่อนลำมีเส้นเลือดปูดโปนจนสุดโทนด้วยท่าทียั่วยวน "อ๊าส์...เธอกำลังทำให้ฉันคลั่งนะวีด้า ซี๊ดด ปากโคตรนิ่ม" ธามไทครางไม่ขาดปาก ริมฝีปากบางอ้ากว้างครองลงบนปลายหัวบานกลืนลึกสุดคอ แล้วขยับขึ้นลงเป็นจังหวะ ส่วนโคนใช้มือเล็กรูดชักไปพร้อมกัน ร่างสูงหัวสมองขาวโพลน เลื่อนมือหนากำเรือนผมยาวสลวย เอวสอบเด้งสวนตอกความเป็นชายเข้าใส่ ทำร่างบางเกือบสำลักหลายต่อหลายหน กระทั่งถึงจุดหมายฉีดพ่นน้ำสีขาวขุ่นข้นใส่ปากเล็กทุกหยาดหยด วีด้ารีบผละออก ก้าวลงจากเตียงสับเท้าวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ คายของเหลวทิ้งอย่างไม่คิดนานให้เสียเวลา 'แหวะ!' "หึหึ!.." ร่างสูงกลั้วหัวเราะในลำคอ เมื่อเห็นท่าทีของคนตัวเล็ก หลังวีด้าออกจากห้องน้ำ ธามไทก็เข้าไปจัดการธุระส่วนตัวบ้าง แล้วออกมาด้วยชุดเก่าที่ใส่มา เมื่อเห็นว่าเขาพร้อม วีด้าจึงเดินนำออกจากห้องลงไปยังลานจอดรถ "ส่งกุญแจรถมา ผมขับให้" ร่างสูงแบมือยื่นไปตรงหน้าคนตัวเล็ก วีด้าไม่โต้แย้งแต่อย่างใด มีคนขับรถให้นั่งเป็นสิ่งที่เธอชอบ “วันนี้มีประชุมที่โรงแเรมใช่มั้ย?” “ใช่ค่ะ...เรื่องชุด ถ่ายทำป้ายโปรโมท” “ถ้าอย่างนั้น ผมขอแวะอาบน้ำที่เพนท์เฮาส์ก่อน ค่อยไปโรมแรมพร้อมกัน” วีด้าพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ยังไงเธอก็ต้องไปโรงแรม ให้เขาติดรถไปด้วยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง รอไม่นานธามไทอาบน้ำแต่งตัวใส่สูทผูกไทด์มาดท่านประธานสุดเนี๊ยบ ก้าวเดินออกมาจากห้องแต่งตัว เรียกให้วีด้าหันไปมอง “เสร็จแล้วหรอคะ?” “ครับ” ร่างบางเดินตามคนตัวสูงเข้าไปในลิฟท์เพื่อลงไปยังด้านล่าง ทว่า จู่ๆ มือหนากลับจับมือเธอให้เดินไปอีกทาง ซึ่งไม่ใช่ทางที่จอดรถของเธอไว้ ทำคิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันเล็กน้อย แต่ไม่ทันได้เอ่ยถามให้คลายความสงสัย ร่างสูงเอ่ยเฉลยเสียก่อน “รถเธอจอดไว้ที่นี่ก่อนแล้วกัน ผมรีบ” “อ้าวว แล้ว~” “เลิกงานค่อยกลับมาเอา” ธามไทเอ่ยบอกอีกครั้ง ในขณะก้าวขึ้นรถโดยมีโฬมเปิดประตูให้ทั้งเจ้านายและนางแบบสาว รถหรูขับไปบนถนนด้วยความเร็วไม่มากนัก ด้วยเพราะเวลานี้เป็นชั่วโมงเร่งด่วนของใครหลายคน ทำให้รถชลอตัว กว่าจะเดินทางมาถึงโรมแรมกินเวลานานพอสมควร วีด้าก้าวเดินเคียงข้างประธานโรงแรมเข้ามาอย่างสง่าผ่าเผย หุ่นสะโอดสะองค์ในชุดเดรสรัดรูปสีแดงช่างดูโดดเด่น คนทั้งสองตกเป็นเป้าสายตาของเหล่าพนักงานและแขกเข้าพัก หากแต่ทั้งคู่กลับไม่คิดใส่ใจ ก้าวเดินตรงไปยังลิฟท์สำหรับผู้บริหาร ขึ้นไปยังชั้นบนสุดโดยมีโฬมเดินตามหลัง “กาแฟมั้ย?” เสียงทุ้มเอ่ยถามหญิงสาวข้างกาย เบนหน้ามองจ้องอย่างรอคำตอบ “ค่ะ” “ไอ้โฬม...” “รอซักครู่ครับนาย” โฬมไม่รอให้เจ้านายออกคำสั่ง เอ่ยตอบรับ แล้วเดินแยกไปชงกาแฟทันที @ห้องประชุม “ชุดนี้ดิฉันสั่งตัดพิเศษตามสัดส่วนของคุณวีด้าโดยเฉพาะ” เครื่องโปรเจคเตอร์ฉายภาพชุดที่ว่า ให้คนในห้องได้เห็นพร้อมกัน ทุกคนต่างให้ความสนใจและดูชื่นชอบชุดสำหรับถ่ายโปรโมทโรงแรม แต่ไม่ใช่ธามไท คิ้วหนาขมวดมุ่น มองภาพตรงหน้า ก่อนจะหันไปมองพนักงานเจ้าของผลงานที่ดูภูมิใจในตัวเองเป็นอย่างมาก สายตาคมกริบมองจ้องอย่างไม่สบอารมณ์ทำเจ้าหล่อนหน้าหดเหลือสองนิ้ว “ผมว่ามันสั้นไป ด้านหลังแหวกลึกแทบถึงก้น....เธอออกแบบยังไง!!” เสียงทุ้มกดต่ำเอ่ยบอกอย่างไม่ชอบใจ ภายในห้องเงียบสนิทไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไรออกมา “ไปแก้มาใหม่!!ชายกระโปรงต้องยาวกว่านี้ ด้านหลังไม่ต้องโป๊” ธามไทเน้นย้ำ “ถ้าสั่งแก้ เราจะอาจจะได้ชุดไม่ทันวันถ่ายนะคะ” พนักงานสาวแย้งขึ้น “เลื่อนออกไป!” “โรงแรมต้องชดเชยค่าเสียเวลาให้คุณวี....” “ผมจ่ายเอง เอาชุดไปทำตามที่บอก ปิดประชุม” ธามไทเอ่ยแทรกขึ้นไม่รอให้เจ้าหล่อนได้พูดจบประโยค ก่อนจะดันตัวลุกจากเก้าอี้หนังตัวใหญ่ ไม่ลืมพยักหน้าให้วีด้าลุกตามออกไป สร้างความงุนงงให้กับทุกคนในห้องประชุมมากไม่น้อย ทว่า กลับไม่มีใครกล้าซุบซิบนินทา เพราะสายตาเรียบนิ่งของโฬมเลขาคนสนิทยังคงจ้องมองอยู่...

Great novels start here

Download by scanning the QR code to get countless free stories and daily updated books

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD