Ep.13
1474 Words
“คืออย่างนี้ ผมต้องการพริตตี้งานเปิดสนามแข่ง....” ได้ยินอย่างนั้นใบหน้าสวยตึงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ภาพในอดีตลอยเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ
“ฉันไม่รับ!! ฉันเป็นนางแบบไม่ใช่พริตตี้” วีด้าสวนกลับทันควันด้วยท่าทีไม่พอใจ พร้อมกับดันตัวลุกขึ้น เตรียมเดินออกไปจากห้อง แต่ไม่ทันได้ก้าวเท้ากลับถูกมือหนารั้งเอาไว้เสียก่อน
“เดี๋ยว...ฟังผมพูดให้จบก่อน” เธอคงคิดว่าผมจะจ้างเธอไปลงเดิมพันสินะ ถึงได้ทำท่าทีโมโหเกรี้ยวกราดออกมาอย่างนั้น
“...”
“ผมแค่อยากให้ไปเป็นพริตตี้ส่วนตัวเท่านั้น ไม่ใช่อย่างที่คิดแน่นอน”
“...”
“เป็นตุ๊กตาหน้ารถให้ผมวันเดียว เรียกค่าเสียเวลามาได้เลย ผมจ่ายไม่อั้น เอาที่สบายใจ”
“คุณแน่ใจนะ ว่าไม่มีอะไรนอกเหนือจากนั้น”
“ผมรับรอง” สายตาคมกริบฉายชัดถึงความจริงใจอย่างเปิดเผย ทำให้วีด้าโอนอ่อนลงเล็กน้อย และยอมเจรจา
“สามแสน...แล้วคุณต้องอยู่กับฉันตลอดเวลา ถ้าทำไม่ได้ก็....” วีด้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นไม่มีทีเล่นทีจริงแต่อย่างใด หากเขาไม่รับขอเสนอเธอก็ไม่รับงานนี้เช่นกัน
“ตกลง ก่อนวันงานผมจะส่งชุดไปให้ ส่วนรายละเอียดอื่นผมส่งให้ในแชท” มือหนาหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมากดยุกยิกบนหน้าจอ
ติ๊ง!
ไม่นานเกินรอ เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นจากโทรศัพน์ของวีด้า เรียกให้เจ้าของหยิบขึ้นมามอง
ธนาคาร : มีเงินโอน300,000 จากบัญชีXX-000เข้าบัญชีXX-111
“โอนเงินมาทำไมคะ”
“ผมจ่ายล่วงหน้า...บ่ายมีถ่ายงานที่นี่ใช่มั้ย”
“ค่ะ”
“ดีเลย ถ้าอย่างนั้นกินข้าวเที่ยงเป็นเพื่อนหน่อย” วีด้ามองธามไทอย่างไม่เข้าใจ พักนี้หมอนี่ทำตัวแปลกๆ หรือว่าเขาจะหลงฉันเข้าให้แล้ว 'หึ!ไวดีนี่'
สายตาคู่สวยเหลือบมองนาฬิกาแขวนผนังบอกเวลาสิบนาฬิกาสามสิบนาที วีด้าเลยเดินเลี่ยงไปยังโซฟามุมหนึ่งของห้อง นั่งรอเวลา
ก๊อก! ก๊อก! แกร๊ก!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นและเปิดออกกว้าง ตามด้วยโฬมเดินเข้ามา ในมือถือถุงบรรจุอาหารหลายอย่างจากร้านอาหารขึ้นชื่อ
"อาหารมาแล้วครับนาย" เอ่ยบอกคนเป็นเจ้านาย พร้อมกับเดินไปยังโซฟาที่มีนางแบบสาวนั่งอยู่ "ทานให้อร่อยนะครับคุณวีด้า"
"ขอบคุณค่ะ"
วีด้าจัดอาหารทั้งหมดใส่จาน กลิ่นของมันทำเธอรู้สึกหิวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ เมื่อเช้ารีบมาเพราะถูกโทรตาม ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยซักนิด ตอนนี้จะร้องท้วงก็คงไม่แปลก
"ถ้าหิวก็กินก่อน" สีหน้าและการกระทำของเธอตกอยู่ในสายตาเขาทั้งหมด 'หิวมากสินะ'
"ไม่ค่ะ...มากินพร้อมกัน"
ธามไทดันตัวลุกขึ้นยืน ก้าวเดินไปยังโซฟาและนั่งลงข้างคนตัวเล็ก มือหนาใช้ช้อนกลางตักอาหารใส่จานให้วีด้า มองดูเธอด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม พลางตักข้าวใส่ปากตัวเอง
มื้อเที่ยงผ่านพ้นไป ถึงเวลาถ่ายงานพรีเซ็นเตอร์ วีด้าเปลี่ยนใส่ชุดที่ทางโรงแรมจัดเตรียมไว้ พร้อมทั้งช่างแต่งหน้าฝีมือดี จัดการแปลงโฉมนางแบบสาวให้สวยใสเข้ากับโปรเจ็คงาน โดยมีธามไทนั่งดูอยู่ไม่ห่าง ทำเอาทีมงานเกร็งไปตามๆกัน
“เปลี่ยนพรีเซ็นเตอร์เป็นน้องวีด้า ท่านประธานลงมาดูงานเองเลย”
“ฉันเกร็งจนฉี่จะราด กลัวพลาด”
“จริงแก...ฉันก็ด้วย ตื่นเต้นไปหมด กลัวโดนดุ”
เสียงพนักงานแอบซุบซิบฃเบาๆ ในขณะช่วยกันจัดสถานที่สำหรับถ่ายเซ็ตแรก
“เสร็จแล้ว ชุดนี้เหมาะกับคุณน้องมากค่ะ ขลับผิว โชว์หุ่นแซ่บๆ”
“ขอบคุณค่ะ”
“ไปค่ะ...ออกไปกันเถอะ ทุกคนรอเราอยู่” หนึ่งในทีมงานพาวีด้าเดินออกไปจากห้องแต่งตัว
“มาแล้วๆ เชิญทางนี้เลยค่ะคุณวีด้า” ประโยคนั้นของคนมาใหม่เรียกให้ธามไทหันไปมอง สายตาคมมองจ้องร่างบางระหงในชุดเดรสเกาะอกเฉดสีเดียวกับยูนิฟอร์มพนักงานโรงแรมหรูแห่งนี้
ทุกการเคลื่อนไหวของนางแบบสาวอยู่ในสายตาของประธานหนุ่มทั้งหมด สายตาคมกริบจ้องมองไม่ละไปไหน กระทั่งงานวันนี้เสร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี วีด้าจึงขอตัวกลับ ธามไทกลับเข้าห้องสะสางงานคลั่งค้างจนเสร็จ ก่อนจะนั่งรถที่มีโฬมเป็นคนขับไปยังคลับของคูเปอร์ คืนนี้พวกเขานัดกันที่นั่น
“เดี๋ยวนี้มึงมาช้าตลอดเลยนะไอ้ธาม” คูเปอร์เอ่ยขึ้นทันทีที่ธามไทนั่งลงบนพื้นโซฟา พลางยื่นแก้วเหล้าให้เพื่อน
“กูมีงานต้องทำ” มือหนารับแก้วเหล้าขึ้นดื่มรวดเดียวหมด แล้วส่งให้เพื่อนชงใหม่ 'ไอ้นี่..สอดรู้สอดเห็นไปหมด'
“วันงานกูเตรียมทุกอย่างพร้อมแล้ว ร่วมทั้งพริตตี้ของกูด้วย” เซอร์เวย์บอกกล่าวถึงงานเปิดสนามของพวกเขา กำลังจะถูกจัดขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้า
“กูก็ได้ตุ๊กตาหน้ารถแล้วเหมือนกัน”
“ทีเรื่องนี้ไวเลยนะไอ้ธาม”
“คืนนั้นได้ข่าวว่าเนเน่วางยาวีด้าหรอวะ” ทอยเพิ่งเดินเข้ามาร่วมวงกับเพื่อน เปิดประเด็ดขึ้น แม้เขาจะกลับก่อน แต่สายรายงานไม่ผิดแน่
“เฮ้ย..จริงดิ เน่แสบชิบหาย! แล้วใครรับจบวะ” คูเปอร์เอ่ยถามขึ้นมาบ้าง
“ก็ไอ้ธามไงรับจบ” เซอร์เวย์ยกยิ้มมุมปาก คืนนั้นเขาอยู่ในเหตุการณ์ จะเอาไว้เอง แต่ไอ้หมาหวงก้างไม่ยอม เหอะ!
“เข้าทางเลยดิไอ้เสือ จะว่าไปกูคุ้นหน้าวีด้าว่ะ”
“คนนี้แหละที่ไอ้ธามได้จากเดิมพันแต่เสือกปล่อยไป เพราะตอนนั้นไม่เอ็กซ์เหมือนตอนนี้”
“แสนรู้ทุกเรื่องเลยนะมึง!” ธามไทเอ่ยเสียงเข้ม หลังจากนั่งเงียบฟังอยู่นาน สายตาคมตวัดมองเซอร์เวย์ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“เนื้อคู่ชัวร์ ถึงได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง”
“แต่กูว่ามันแปลกๆว่ะ มึงลองคิดดูดิ”
“เลิกเสือกเรื่องของกูได้แล้ว ก่อนที่กูจะเอาความลับของมึงไปบอกอาเดย์ไนท์” จบคำขู่ ไม่มีใครพูดถึงเรื่องวีด้าอีก จำใจต้องเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะไม่อยากชิบหายกันหมด
“ไอ้กันต์มาเที่ยวหรอวะ” เซอร์เวย์เอ่ยทัก ทำให้ทุกคนในโต๊ะหันไปมองยังทิศทางเดียวกัน
“อืม...นัดเพื่อนไว้ แต่พวกมันยังไม่มา”
“นั่งด้วยกันก่อนก็ได้” คูเปอร์เอ่ยชวน แม้จะไม่สนิทแต่ก็พอรู้จักกันในระดับหนึ่ง อีกอย่างคือเขาเป็นเจ้าของที่นี่ การสร้างมิตรถือเป็นเรื่องที่ดี
นั่งคุยนั่งดื่มด้วยกันพักใหญ่ ทุกคนเริ่มเมาได้ที่ พอคุยกันถูกคอก็เริ่มดื่มถี่ขึ้นโดยไม่มีใครห้ามใคร
ครืดด! ครืดด!
โทรศัพท์เครื่องหรูของกันต์ดังขึ้น เจ้าตัวหยิบจากกระเป๋ากางเกง แล้วกดรับสาย
“ครับ”
[.........]
“พี่อยู่ที่คลับครับ เดี๋ยวแวะไปหาที่คอนโดนะ อย่าเพิ่งนอน”
[........]
“คิดถึงไง ไม่ได้เจอหลายวัน ถ้าอย่างนั้นแค่นี้ก่อนนะครับ” ติ๊ด.
“ใครโทรมาวะ ถึงได้พูดเพราะขนาดนั้น” คูเปอร์เอ่ยแซว
“เด็กเก่ากูเอง”
ปึก!
แก้วเหล้ากระแทกลงบนพื้นโต๊ะเต็มแรงจนเกิดเสียง ด้วยฝีมือของธามไท ท่าทีไม่สบอารมณ์แสดงออกมาอย่างเปิดเผยให้เพื่อนได้เห็น
“วางเบาๆก็ได้ไอ้ธาม กูตกใจหมดไอ้เวร!” เซอร์เวย์ถึงกับสะดุ้งเพราะเสียงกระแทกเมื่อครู่ แม้เพลงในคลับจะดังมากก็เถอะ 'แม่ง!เป็นห่าอะไรวะ'
“กูขอตัวก่อน เพื่อนกูมานู้นแล้ว” สิ้นเสียง กันต์ลุกเดินออกไป ทั้งโต๊ะจึงเหลือเพียงกลุ่มเพื่อนสนิทเช่นเดิม ธามไทพ่นลมหายใจหนักๆ พยายามควบคุมอารมณ์เดือดดาลที่ก่อตัวขึ้น น้ำสีอำพันถูกสาดเข้าลำคอหนาหลายต่อหลายแก้วข่มความรู้สึกบางอย่าง
“ค่อยๆดื่มก็ได้มั้ง เป็นอะไรของมึงวะไอ้ธาม” เซอร์เวย์เอ่ยถาม มองจ้องเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ
“....” ไม่มีคำพูดใดหลุดจากปากของธามไท เขาเอาแต่นั่งเงียบ เพื่อจัดการความรู้สึกตัวเอง ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นเตรียมเดินออกไปจากโต๊ะ
“ไปไหนวะ?”
“กลับ”
สองเท้าหนาก้าวเดินไปจากตรงนั้นทันที โดยไม่สนใจเสียงร้องตะโกนของเพื่อนร่วมโต๊ะแม้แต่น้อย ร่างสูงดูดีเดินไปยังลานจอดรถที่มีโฬมรออยู่
- Writer
