Ep.12

1313 Words

หลังจากมาส่งวีด้าที่บริษัทPP เขาก็อยู่รอกระทั่งเธอทำงานเสร็จ ระหว่างรอไม่ลืมโทรตามช่างจัดการรถให้หญิงสาว “ไว้ฉันเลี้ยงข้าวเป็นการตอบแทนแล้วกันนะคะ” เสียงหวานเอ่ยบอกเมื่อรถสปอร์ตหรูจอดสนิทที่ลานจอดของโรงแรม “เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นแทนจะดีกว่า” “...” “หึหึ!” ร่างบางยู่หน้าให้ มือเล็กเปิดประตูลงจากรถหรู เดินไปยังรถตัวเองก่อนจะขับออกไป ธามไทนั่งมองกระทั่งท้ายรถพ้นสายตา จึงขับรถมุ่งหน้าไปยังสนามแข่งเปิดใหม่ ซึ่งเขาและเพื่อนๆร่วมหุ้นกัน “ไอ้ธามมาช้าจังวะ มัวทำอะไรอยู่” “ทำงาน” “โกหก..กูโทรไปที่โรงแรมไอ้โฬมบอกวันนี้มึงไม่ได้เข้า” “จิ๊! จะคุยมั้ยงาน ถ้าไม่ กูจะไปคลับ” ธามไทตอบปัด แม่ง! อยากรู้อะไรนักหนาวะ สายตาคมมองไปยังกันต์นั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วย นอกจากเขาจะเป็นคู่แข่งแล้ว ยังเป็นหุ้นส่วนสนามแข่งแห่งนี้ แต่ไม่ได้สนิทกัน “มาแล้ว..ก็กินเหล้าที่นี่แหละ จะขับรถไปคลับอีกทำไม” เซอร์เวย์เอ่ยขึ้นพลางหยิบแก้วชงเหล้าให้เพื่อน สงสัยไอ้ธามขับรถเหนื่อย มาถึงก็เลยอารมณ์ไม่ค่อยดี เขาคิดอย่างนั้น “สัปดาห์หน้าจัดงานเปิดสนาม ไม่มีแข่ง แต่จัดเป็นโชว์รถแข่งพร้อมพริตตี้นั่งเบาะข้างๆ พวกมึงชอบคนไหนดีลมาส่วนตัวได้เลย ใครมีเด็ดๆหามาเผื่อกูด้วย” คอปเตอร์พูดบอก นานๆเขาจะออกจากไร่เข้ามาในเมืองคงต้องให้เพื่อนชี้แนะ “พริตตี้ประจำสนามสิบคน มีสาวๆเข้ามาสมัครครบแล้ว สตาฟชายสิบคนก็ครบ” ทอยเอ่ยในส่วนที่ตนเองรับผิดชอบ “ไอ้เปอร์ไม่เปลี่ยนใจ ร่วมหุ้นกับพวกกูหรอวะ” “ไม่อ่ะ แค่ธุรกิจที่มีกูก็ไม่ไหวแล้ว” คูเปอร์ปฏิเสธ เขามีคลับหลายสาขาต้องดูแล ไหนจะบาร์โฮสถืออยู่หุ้น60เปอร์เซ็นอีก ทำหลายอย่างเกรงว่าจะไม่มีเวลาให้คนของใจอย่างมะนาว “แล้วไอ้กรล่ะ” “มันไม่เอาว่ะ รายนั้นชอบธุรกิจสีเทามากกว่า” “โอเคๆถ้างั้นตกลงตามนี้” ผมกับเพื่อนนั่งคุยแผนงานกัน กินเวลาเนินนานหลายชั่วโมง จากนั้นก็ดื่มต่อไม่นานไอ้เปอร์กลับไปก่อนเพราะแฟนโทรมาตาม ไอ้ทอยเลยเรียกพริตตี้เข้ามาให้ครบจำนวนคน “พวกมึงชอบคนไหนเลือกเอา...ไอ้ประธานนั่งนิ่งทำไม เอาคนนี้มั้ยสวยขาวนมใหญ่สเปคมึง” “กูไม่เอา” ธามไทตอบกลับส่งๆ มือหนายกแก้วเหล้าขึ้นกระดกโดยไม่ให้ความสนใจพริตตี้สาวยืนส่งยิ้มให้แม้แต่น้อย คำตอบของธามไทเรียกความสนใจจากทุกคนในโต๊ะได้เป็นอย่างดี เพื่อนสนิทรู้ดีว่าคนอย่างธามไทกินไม่เคยอิ่ม แม้เพิ่งเสร็จสมก็ยังสามารถไปต่อได้ แต่วันนี้กลับต่างออกไป “เอ้า...ไอ้นี่! ผีเข้ารึไง ระดับประธานโรงแรมใหญ่อย่างมึงไม่เคยพลาดเรื่องอย่างว่า” คอปเตอร์พูดโพล่งขึ้น หรี่ตามองเพื่อนอย่างจับผิด แต่มีหรือธามไทจะใส่ใจ 'อยากมองก็มองไปดิ ใครสน' “นั่นดิวะ...มึงเป็นห่าอะไร” “เห้ยๆๆ หรือว่านกเขาไม่ขันแล้ววะ” เซอร์เวย์เอ่ยขึ้นมาบ้าง ไม่ใช่ว่าใช้งานน้องชายหนักจนมันไม่แข็งแล้วหรอ “แข็ง ใหญ่ เหมือนเดิม แต่วันนี้กูไม่เอา ...เบื่อๆ” ไม่อธิบายเปล่า ยังเอ่ยอ้างสรรพคุณอย่างมั่นหน้า ให้เพื่อนได้กรอกตามองบนด้วยความหมั่นไส้ “ตามใจมึง ไอ้กันต์มึงเอาคนไหน” “สองคนที่เหลือกูเอาเอง” พริตตี้ที่ถูกธามไทปฏิเสธจึงได้มานั่งข้างกันต์พร้อมกับเพื่อนอีกคน “...”ธามไทเบนสายตามองเพียงน้อย แต่ไม่พูดอะไรออกไป ก่อนจะหันมาสนใจแก้วเหล้าในมือ ติ๊ง! เสียงแจ้งเตือนจากแอพสีเขียวดังขึ้นจากโทรศัพท์เครื่องหรูราคาแพงในกระเป๋ากางเกงสแล็คของธามไท มือหนาเลื่อนหยิบขึ้นมามอง นิ้วยาวจิ้มหนาจอสัมผัสเข้าห้องแชททันทีที่เห็นว่าเป็นข้อความวีด้า เขากับเธอแลกเบอร์เพิ่มเพื่อน ตอนเซ็นสัญญาที่เพนท์เฮาส์ เพื่อไว้คุยงานส่วนตัวโดยไม่ต้องผ่านเลขา วีด้า:“ค่าแรงช่างซ่อมรถเท่าไหร่คะคุณธามไท” :“ขอยอดกับเลขบัญชีค่ะ” ธามไท:“คืนเป็นอย่างอื่น...ผมสะดวกกว่า” พิมพ์เสร็จแล้วกดส่ง สายตาคมมองจ้องข้อความที่ถูกส่งไป 'อ่านแล้ว' สถานะแสดงเช่นนั้นแต่กลับไม่มีข้อความตอบกลับมา มันทำให้เขาจิตนาการถึงใบหน้าสวยขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย จนเผลอยกยิ้มมุมปากให้กลุ่มเพื่อนได้เห็น “เป็นห่าอะไรนั่งยิ้มคนเดียว” เซอร์เวย์ผละใบหน้าออกจากอกสาวข้างกาย มองจ้องไปยังเพื่อนสนิท นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มองหน้าจอโทรศัพท์ “นั่นดิ มึงคุยกับใครวะไอ้ธาม” คอปเตอร์ชะเง้อคอมองหน้าจอ ทว่า ไม่ทันได้เห็นอะไร ธามไทหันโทรศัพท์หนีไม่ให้มองเห็น “เสือก...สงสัยแต่กู ไม่สงสัยไอ้ทอยบ้างวะ เรียกพริตตี้มา แต่เสือกนั่งห่างขนาดนั้น” ธามไทพูดไม่เกินจริง ทอยเว้นระยะห่าง ราวกับเจ้าหล่อนเป็นตัวน่ารังเกียจยังไงอย่างงั้น “...มึงสองคนเป็นอะไรวะ” “กูปกติดี” ทอยตอบกลับ “กูก็เหมือนกัน” เหอะ! ไอ้ทอยมันกลัวเรื่องถึงหูเจ๊เนเน่ล่ะสิ ถึงได้ไม่กล้าเข้าใกล้พริตตี้ ทั้งที่เป็นคนจ้างมาแท้ๆ “ไม่ต้องมามองไอ้ธาม กูก็เบื่อเหมือนมึงนั่นแหละ” ทอยตวัดสายตามองเพื่อนอย่างเอาเรื่อง ราวกับรู้ถึงความคิดอีกฝ่าย "หึ!" ธามไทไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ ก่อนจะก้มลงมองหน้าจอโทรศัพท์ในมืออีกครั้ง ก็เห็นว่าเธอตอบกลับมาแล้ว วีด้า:“คุณคงติดใจฉันสินะ” :“สติ๊กเกอร์หัวเราะใช้มือปิดปาก” ธามไท:“ตกลงตามนี้ ...ไว้เจอกัน” กดตอบกลับไปแต่เพียงเท่านั้น ก่อนจะกดออกจากห้องแชท ปิดหน้าจอเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงไว้เช่นเดิม อีกด้าน... ร่างบางระหงในชุดนอนตัวบางนั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ริมระเบียงของคอนโดสุดหรู มือหนึ่งถือแก้วไวน์แดงหมุนควงเบาๆ อีกมือกดโทรศัพท์ตอบข้อความ สายตาคู่สวยจ้องมองห้องแชทด้วยแววตาว่างเปล่า ไม่รู้สึกยินดียินร้ายเมื่อได้อ่านข้อความที่เขาส่งทิ้งท้ายไว้ สายตาคู่สวยละจากหน้าจอสี่เหลี่ยมเล็กขนาดพอดีมือ มองไปยังวิวแสงสียามค่ำคืนกลางกรุงไกลสุดลูกหูลูกตา พลางยกแก้วน้ำสีแดงเข้มขึ้นจิบลิ้มรสขมพร่าฝาดลิ้น แต่เธอกลับชื่นชอบ แก้วแรกหมดไปตามด้วยแก้วสอง ก่อนจะพาตัวเองเข้านอน พักผ่อนร่างกายเตรียมพร้อมเริ่มงานในวันถัดไป . . . ตึก! ตึก! เสียงรองเท้าส้นเข็มกระทบพื้นกระเบื้อง วีด้าก้าวเดินออกจากลิฟท์ เมื่อประตูของมันเปิดกว้างที่ชั้นบนสุดของโรงแรมหรูสูงเฉียดฟ้า “สวัสดีครับคุณวีด้า” โฬมเอ่ยทักทายนางแบบสาวทันทีที่หันมาเห็น แอบตะลึงงันเล็กน้อยในสวยใสของเธอ “สวัสดีค่ะคุณโฬม” “นายรออยู่ในห้องทำงาน เชิญครับ” ร่างสูงโปร่งดันตัวลุกจากเก้าอี้ สาวเท้าก้าวเดินไปยังประตูบานใหญ่ ก๊อก! ก๊อก! “เข้ามา” สิ้นเสียงทุ้มเอ่ยอนุญาต ประตูหน้าห้องถูกเปิดออก ตามด้วยวีด้าก้าวเดินเข้าไปด้านในเพียงคนเดียว “นั่งก่อนสิ” “...งานมีปัญหาหรอคะ ถึงได้โทรหาฉันแต่เช้า”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more