มาเฟียมาดร้ายพ่ายรัก (พ่อเลี้ยงแทนไท&ใบบัว)

Chapter 4

ใบบัวกำลังสนุกอยู่กับการเล่นไพ่ในบ่อนคาสิโนส่วนพ่อเลี้ยงแทนไทวิ่งวุ่นตามหาหญิงสาวทั่วชั้นแต่ว่าก็ไม่เจอเธอเลย

"เจอใบบัวมั้ย"

"ไม่เจอครับพ่อเลี้ยง ผมหาทั้งชั้นแล้วแต่ว่าไม่เจอใครเลยสักคน"

เขาพ่นลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ แล้วบอกว่าตัวเองไม่ดื้อแต่ที่ทำอยู่ตอนนี้คือไปไกลมากแล้วนะ

"โทรศัพท์ไปห้องIT ให้พวกเขาดูกล้องวงจรปิดตามหาใบบัวให้เจอ"

"ได้ครับนายน้อย"

ลูกน้องของเขาที่อยู่ฮ่องกงโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทันที และไม่ลืมที่จะเอารูปคุณหนูใบบัวไปให้พวกพนักงานดูด้วย พ่อเลี้ยงแทนไทเดินตามหาเธออีกพักใหญ่และไม่นานลูกน้องของเขาก็วิ่งมาหา

"เจอตัวแล้วครับนายน้อย"

"ใบบัวอยู่ที่ไหน"

"ตอนนี้เธอเข้าห้องบาคาร่าไปแล้วครับ"

"อะไรนะ!"

เขาเบิกตากว้างอย่างตกใจที่อยู่ๆใบบัวก็ลงไปอยู่ในบ่อนคาสิโน เธอดื้อกับเขาอีกแล้วทั้งที่สั่งไว้แล้วว่าให้อยู่ในห้องห้ามออกไปไหน

"ผมให้พนักงานเดินตามอยู่ห่างๆแล้วครับ ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง"

"ไม่ให้ห่วงได้ยังไง คุณหนูใบบัวไม่ควรอยู่ในที่แบบนั้นเข้าใจที่ฉันพูดใช่มั้ย"

เขามองหน้าลูกน้องอย่างเอาเรื่องรีบเดินลงลิฟต์ไปชั้นล่างทันทีที่รู้พิกัดของหญิงสาว ท่าทางจะต้องโดนลงโทษอย่างหนักซะแล้วและครั้งนี้เขาไม่ยอมจริงด้วย

ใบบัวกำลังเล่นบาคาร่าอยู่อย่างสนุกและไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงดวงดีจังถึงได้เฃินมาเยอะขนาดนี้ และชิปมา20,000บาทแต่ตอนนี้มีอยู่เกือบสองแสน หรือว่าเธอควรจะหันมาเอาดีทางด้านนี้นะ

"เย้ๆ ได้อีกแล้ว"

เธอกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจก่อนจะเอาชิปมาลงอีกคราวนี้ลงไปเลยเยอะจะได้คืนมาอีกหลายบาท ถึงตอนนั้นเธอจะได้มีเงินหอบกลับบ้าน

"คุณผู้หญิงลลมาทั้งหมดเลยสิ ดวงดีขนาดนี้ยังไงก็ได้คืน"

ใบบัวเงียบไปอย่างลังเล ถ้าเธอใส่ไปหมดแล้วมันไม่ได้ขึ้นมาเงินสองหมื่นที่ลงทุนไปก็จะหายไป แต่ถ้าได้คืนมาเธอจะมีเงินเยอะเลยนะ

"งั้นลงหมดเลยดีกว่า"

เธอหยิบถุงเอาชิปทั้งหมดจะใส่ลงไปแต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงดังมาจากข้างหลังและเป็นเสียงที่ทำให้เธอรู้สึกขนลุกมาก

"ใบบัวจอมดื้อ"

"พ่อเลี้ยง..."

เธอกอดถุงชิปไว้แน่นหันไปมองชายหนุ่มก่อนจะยิ้มออกมาแล้วยื่นถุงให้ดู

"พ่อเลี้ยงใบบัวเก่งมั้ยคะ ลงทุนไปนิดเดียวเองแต่ว่าได้เงินมาเยอะมากเลยค่ะ นี่ว่าจะลงทั้งหมดเลยถ้าได้ก็จะ..."

"ใช่ที่ที่ใบบัวมาอยู่มั้ย... พี่ถามว่ามันใช่ที่ใบบัวมาอยู่มั้ย"

เขาตะคอกใส่หญิงสาวเสียงดังลั่น ใบบัวสะดุ้งอย่างตกใจเพราะไม่ว่าเขาจะโกรธขนาดไหนก็ไม่เคยตะคอกใส่มากขนาดนี้ เธอกระพริบตาปริบๆไล่น้ำตาที่มันเอ่อล้นออกมาจากขอบตาเพราะเธออ่อนไหวกับเขามากเป็นพิเศษ คนอื่นด่าเธอไม่เคยรู้สึกแย่เท่ากับชายตรงหน้าคนเดียวเท่านั้น

"ทำไมต้องดุใบบัวด้วยคะ"

"กลับเดี๋ยวนี้อย่าให้พี่ต้องเด็ดขาดกับเรานะ"

เขาจ้องหน้าหญิงสาวอย่างไม่พอใจเป็นอย่างมาก ใบบัวมีสีหน้าที่สลดลงอย่างเห็นได้ชัดเธอส่งถุงไปให้พี่ฟ้า เธอรับมาก่อนจะประคองคุณหนูให้เดินตามพี่ชายไปเพราะถ้าเกิดว่าเขาโกรธขึ้นมามากกว่านี้อีกจะแย่เอาได้

"กลับไปนะคะคุณหนู ถ้าพ่อเลี้ยงโกรธจะแย่นะ"

"พี่ฟ้าไปแลกเงินคืนให้ใบบัวหน่อยค่ะ ใบบัวลงทุนนิดเดียวเอาได้มาตั้งเป็นแสนแหนะ"

หญิงสาวกระซิบกระซาบพี่เลี้ยงเสียงเบาก่อนจะรีบวิ่งตามพ่อเลี้ยงไปเมื่อเขาเหลือบสายตามองเธออย่างกดดัน พี่ฟ้ามองตามคุณหนูไปก่อนจะส่ายหน้ายิ้มๆ ก็ไม่แปลกที่พ่อเลี้ยงบอกว่าเธอดื้อเพราะว่าดื้อจริงๆไม่มีข้อโต้แย้ง

ตลอดทางที่บัวนั่งรถกลับบ้านกับพ่อเลี้ยงเขาไม่ยอมมองหน้าหรือคุยกับเธอเลยสงสัยน่าจะโกรธมากจริงๆ ใบบัวยื่นมือไปแตะตัวชายหนุ่มแต่ก็ถูกเขาสะบัดออก

"พ่อเลี้ยงโกรธใบบัวเหรอคะ"

"พ่อเลี้ยงขา"

หญิงสาวจิ้มนิ้วสะกิดชายหนุ่มแต่เขาก็ไม่สนใจเบือนหน้าหนีไปทางอื่นพยายามที่จะไม่เอาความโกรธไปลงกับเธอมากนัก เธอยังเด็กและเขาคิดว่าด้วยความอยากรู้อยากลองก็เลยเข้าไปแต่เขาเคยสั่งไว้แล้วว่าห้ามไปยุ่งกับสิ่งพวกนี้

เมื่อมาถึงที่คฤหาสน์สุดหรูใบบัวก็ลงจากรถวิ่งเข้าไปในบ้านเพื่อหาพรรคพวก ไมงั้นพ่อเลี้ยงจะดูเธอแน่นอนและไม่พ้นนอนร้องไห้ทั้งคืน

"คุณพ่อ"

เข้ามาในบ้านคนแรกที่เจอก็คือท่านพิทักษ์กำลังเดินลงมาชั้นล่างพอดี พอเห็นลูกสาวเขาก็ยิ้มกว้างออกมาก่อนจะอ้าแขนสวมกอดเธอด้วยความคิดถึง

"ลูกสาวของพ่อมาถึงแล้วเหรอ"

"คิดถึงคุณพ่อจังเลยค่ะ"

ใบบัวสวมกอดคุณพ่อไว้แน่นสายตาเหลือบมองพ่อเลี้ยงที่เดินตามเข้ามาด้วยใบหน้าบึ้งบูด คุณพ่อเริ่มแปลกใจในท่าทีของทั้งสองคนเหมือนว่าจะทะเลาะกันมายังไงอย่างงั้น

"มาหาพ่อทำไมหน้าบึ้งบูดขนาดนั้น"

"ก็ถามลูกสาวตัวดีของพ่อสิครับว่าไปทำอะไรมา ผมพูดอะไรไปไม่เคยมีความหมายอยู่แล้วนี่"

ใบบัวเงยหน้ามองคุณพ่อก่อนจะรีบอธิบายทุกอย่างตามความจริง

"ก็พ่อเลี้ยงพาใบบัวไปที่ทำงาน ใบบัวก็แค่ลงไปสำรวจแล้วไปเจอบ่อนคาสิโนก็เลยลองเข้าไปดูค่ะ ก็แค่จะเล่นขำๆเอาแต่ใบบัวได้เงินมาเยอะมากเลยนะคะคุณพ่อ"

"จริงเหรอหนูได้กำไรมาเท่าไหร่ล่ะ"

"แสนกว่าค่ะเยอะมั้ยคะ ลงทุนแค่สองหมื่นเอง"

คุณพ่อกับใบบัวคุยกันเหมือนมันเป็นเรื่องธรรมดาแต่พ่อเลี้ยงไม่คิดแบบนั้น การพนันไม่ได้ทำให้ใครรวยนอกจากเขาที่เป็นเจ้าของบ่อน และถ้าใบบัวเกิดโลภและอยากไปเล่นอีกอนาคตไม่ล่มจมหมดเหรอ เขารู้ดีว่าเบื้องหลังมันเป็นยังไงและคุณพ่อก็รู้ดีแต่ทำไมถึงยังไม่ดุด่าว่ากล่าว

"ดวงดีนะเนี่ย"

"นอกจากจะไม่สั่งสอนพ่อยังจะให้ท้ายอีก ถ้าน้องเสียคนขึ้นมาเพราะพ่อนั่นแหละ"

เขาสบถออกมาอย่างหัวเสียก่อนจะเดินขึ้นห้องนอนของตัวเองไปทันที ใบบัวมองตามชายหนุ่มไปก่อนจะร้องไห้น้ำตาคลอ

"คุณพ่อขาทำไมพ่อเลี้ยงต้องโกรธใบบัวด้วยคะ"

คุณพ่อลูบผมลูกสาวอย่างห่วงใย ที่พ่อเลี้ยงพูดถูกหมดทุกอย่างเลยและเขาก็ไม่เคยให้ลูกสาวมายุ่งวุ่นวายกับธุรกิจพวกนี่เพราะเธอบริสุทธิ์เกินกว่าและมันคือความปลอดภัยด้วยเขาเข้าใจลูกชายดี แต่ที่พูดเพราะไม่อยากให้ใบบัวคิดมากก็เท่านั้น แค่โดนพี่ชายโกรธก็คงเศร้าไปหลายวันไม่ทันไรก็ร้องไห้แล้ว

"พี่เค้าเป็นห่วงหนูไงลูก บ่อนคาสิโนไม่ใช่ที่ที่หนูจะเข้าไป ครั้งนี้ถือว่าหนูได้เรียนรู้ว่ามันคืออะไรแต่จะไม่มีครั้งที่สองที่หนูจะเข้าไปเล่นมันอีก ธุรกิจพวกนี้มันล่อลวงให้เราได้เยอะแล้วค่อยเอาคืนทีเดียวจนเราหมดตัว สิ่งที่ทำให้เราเสียทุกอย่างมันคือความโลภ พ่อไม่อยากให้หนูเป็นแบบนั้น"

ใบบัวพยักหน้าอย่างเข้าใจทุกอย่างที่คุณพ่ออธิบาย ก่อนหน้านี้เธอก็เกือบที่จะลงเงินไปจนหมดเพราะคิดว่าจะได้เงินคืนมาอีกหลายเท่า นี่สินะที่เค้าว่าความโลภความไม่รู้จักพอถ้าเธอไม่หยุดตอนนั้นเงินที่ลงไปก็คงจะหมดไปด้วย

"ใบบัวเข้าใจแล้วค่ะคุณพ่อ"

"ไปขอโทษพี่เขาสิลูก ง้อสักหน่อยเดี๋ยวก็หายแล้ว พ่อเลี้ยงแทนไทเค้าแพ้ลูกอ้อนของใบบัวนะ"

คุณพ่อยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูเด็กสาว เธอน่ารักและเชื่อฟังเสมอไม่ว่าจะสอนอะไรก็รับฟังและนำไปปฎิบัติ แต่ไม่รู้ว่ากับลูกชายของเขาจะดื้อใส่ขนาดไหนแต่ก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของคนสองคนดีกว่า ผู้ใหญ่อย่างเขาขอดูอยู่ห่างๆ

"งั้นใบบัวไปหาพ่อเลี้ยงนะคะ"

"ไปเถอะ"