18
วันรุ่งขึ้น
“คุณยาคะ...คุณยา” มายาได้ยินเสียงร้องเรียกชื่อ พร้อมกับร่างกายที่สั่นไหวเล็กน้อย เนื่องจากบัวเผื่อนเขย่าตัวและปลุกให้เธอตื่นจากนิทราด้วยน้ำเสียง เปลือกตาที่แสนจะหนักอึ้งค่อยๆ เปิดอย่างเกียจคร้าน มายายังไม่อยากตื่นเลย หญิงสาวเพลียเหลือเกิน
“คุณยาตื่นเถอะค่ะจะเที่ยงแล้ว” เวลาที่บัวเผื่อนบอกกับมายานั้น ทำให้เธอเปิดเปลือกตามองเพดานนิ่ง น้ำตาที่กักเก็บไว้ตลอดทั้งคืนเริ่มเอ่อไหล
“บัวเผื่อนออกไปก่อนนะ ฉันขออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เดี๋ยวจะลงไปข้างล่าง” มายาไม่ได้มีเจตนาไล่บัวเผื่อน หากแต่เธอไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาแห่งความเสียใจของตัวเอง บัวเผื่อนเดินออกไปจากห้องพร้อมกับน้ำตาของมายาที่รินไหลลงมา เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ หญิงสาวไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เขาหาความสุขจากร่างกายของเธอ นานแค่ไหนกว่าที่เธอจะได้ล้มตัวลงนอนที่เตียงนุ่มๆ พักผ่อนให้ความอ่อนล้าทั้งหมดที่มีเหือดหายไป และ
