Oops! เขาหล่อ แต่แปลกนิดหน่อย 7
652 Words
Oops! เขาหล่อ แต่แปลกนิดหน่อย 7
มื้อเย็นเราได้ข้อสรุปกันว่าจะไปร้านอาหารที่ฉันเห็นเมื่อคืน ก็ร้านที่พ่อค้าชอบตะโกนคุยกับลูกค้านั่นแหละ และวันนี้เหมือนพวกฉันจะเป็นลูกค้ากลุ่มแรก เลยมีโต๊ะให้นั่งเยอะมาก คนงานในร้านยังเดินเตรียมของไปมา มีแวะทักทายลูกค้าอย่างเป็นกันเอง และหากมองจากภายนอก ก็เหมือนเป็นพนักงานที่น่ากลัวอยู่เหมือนกันนะ มีลายสักเต็มตัวดูเหมือนคนไม่ดี แต่พอได้ยินเขาพูดกับลูกค้าด้วยน้ำเสียงสุภาพ ก็อดรู้สึกผิดไม่ได้ที่ฉันตัดสินคนที่ภายนอก
“บักหยอย มึงโทร. หาลูกพี่หน่อยสิวะ ลูกค้ามารอเยอะแล้วนะ” เสียงพนักงานคนหนึ่งเอ่ยบอกเพื่อนร่วมงาน
“เออ เดี๋ยวกูโทร. อ้าว มาแล้ว ๆ ลูกพี่มาเร็วลูกค้าหิวแล้ว” คนที่ถูกเรียกว่าหยอยหันไปมองคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้าน และก็คือคนที่ใส่เสื้อเอี๊ยมสีเขียวนีออนเมื่อวาน แต่วันนี้เขาใส่เสื้อสีส้มแบบแสบตาแทน
“รีบเหรอ?” คนมาใหม่ถามลูกน้องด้วยใบหน้านิ่ง ๆ
“รีบสิลูกพี่ ลูกค้าหิว”
“ถ้ารีบก็มาตั้งแต่เมื่อวานสิ มาวันนี้แสดงว่าไม่รีบ รอก่อน” พอได้ยินแบบนั้นฉันถึงกับต้องขมวดคิ้วเพราะยังไม่เข้าใจกับสิ่งที่เขาบอกลูกน้อง ต่างจากเพื่อนฉันที่หัวเราะคิกคักกัน จนต้องละสายตาจากผู้ชายคนนั้น หันไปมองหน้าเพื่อนทีละคนด้วยความสงสัย แต่พวกนั้นกลับเลื่อนเมนูมาให้แทน
“จะกินไรบอกมา เดี๋ยวเขียนให้เอง” ลูกกอล์ฟเอ่ยบอก ฉันจึงทิ้งความสงสัยนั้นไว้ก่อนจะก้มหน้ามองเมนูอาหารที่อยู่บนโต๊ะกับแพรที่นั่งอยู่ข้างฉัน แต่เดี๋ยวนะ นี่อะไรน่ะ
กะเพราหมูสับ
กะเพราหมูสับเหมือนกัน
กะเพราหมูสับบรรทัดที่สาม
กะเพราหมูสับเลิศรส
กะเพราหมูสับคนโสด
กะเพราหมูสับคนไม่โสด
กะเพราหมูสับคนหน้าตาดี
รายการอาหารมีเพียงเมนูกะเพราและคำสร้อยอะไรไม่รู้เยอะแยะเต็มไปหมด ยังดีที่มีไข่ดาวให้อยู่ ฉันอ่านเมนูซ้ำอีกครั้งอย่างสงสัย สลับกับมองหน้าพ่อค้าที่ผัดกะเพราอยู่ด้วยความขยัน
เขาหล่อมากเลยนะ หน้าตาดีมาก ๆ เลยแหละ แต่เขาดูแปลก ๆ อะ ฉันจริงจังนะไม่ได้ล้อเล่นเลย
“มีแค่กะเพราเหรอ?” แพรกระซิบถามเสียงเบาอย่างเกรงใจ
“ใช่ ถามไปงั้นแหละ มีให้เลือกแค่เผ็ดหรือไม่เผ็ดกับเพิ่มไข่ดาวไหม” ลูกกอล์ฟที่เหมือนจะเคยมากินเอ่ยบอกกับเราพร้อมกับหัวเราะเล็กน้อย
“เราเอาไม่เผ็ด” แพรบอกคนแรก
“เราเอาเผ็ด” ฉันบอกบ้าง เมื่อเขียนเสร็จก็ส่งรายการให้พนักงานของที่ร้าน ระหว่างนี้ก็เหมือนพ่อค้าจะทำสงครามประสาทกับลูกค้าอยู่เรื่อย ๆ เหมือนกัน เป็นร้านข้าวที่แปลกมาก ทั้งร้านขายแต่ผัดกะเพรา ไหนจะพ่อค้าที่ชอบไล่ลูกค้าให้มากินตั้งแต่เมื่อวานอีก งง เขาขายเอาสังคมเหรอ?
“เฮียขอข้าวเยอะ ๆ หน่อยสิ”
“มา มาตักเองไอ้เด็กหัวเขียว” พ่อค้าบอกลูกค้าที่มายืนรอข้าว
“ใส่ใบกะเพราสองใบนะเฮีย”
“ใส่ให้ทั้งสวนเลยไม่ต้องเกรงใจ” พ่อค้าคนเดิมตอบ มือก็หยิบจับของใส่กระทะอย่างรวดเร็ว ดูชินและชำนาญมากเลย
“เฮียพริกเผ็ดไหม”
“ไม่รู้ ชิมดูสิ”
เอาละ เหมือนลูกค้าที่ชอบต่อปากต่อคำกับพ่อค้าจะรู้จักกับพ่อค้านะ เพราะดูเขาก็ไม่ได้หยาบคาย แต่ชอบแกล้งพ่อค้าให้เถียงกลับเฉย ๆ
และฉันก็ค้นพบอีกอย่างว่า นอกจากพ่อค้าจะแปลกแล้ว ลูกค้าร้านนี้ก็แปลกด้วยเหมือนกัน
- Writer
