Oops! เขาหล่อ แต่แปลกนิดหน่อย

Oops! เขาหล่อ แต่แปลกนิดหน่อย 1 ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด เสียงนาฬิกาปลุกที่คุ้นเคยดังขึ้นในช่วงเวลาเจ็ดโมงเช้าของวัน เป็นเวลาปกติที่เจ้าของนาฬิกาปลุกจะต้องตื่นขึ้นมาทำกิจวัตรประจำวัน มือเรียวบางยื่นไปหยิบโทรศัพท์ที่กำลังส่งเสียงดังอยู่ขึ้นมากดปิดเสียงแจ้งเตือนนาฬิกาปลุก ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งบนเตียงไร้ท่าทีงัวเงีย ถึงแม้เธอจะเพิ่งได้นอนพักตอนเที่ยงคืนก็ตาม เจ้าของร่างผอมเพรียวขยับตัวนั่งชันเข่าที่พื้น เพื่อเรียกสติที่ยังไม่เข้าที่ของตัวเองให้กลับเข้ารูปเข้ารอย เมื่อตื่นเต็มตาถึงได้เดินเข้าห้องน้ำที่อยู่มุมด้านหลังห้อง ห้องพักขนาดเล็กถูกจัดแต่งด้วยโทนสีครีมและน้ำตาล เพียงแค่เปิดประตูเข้ามา ด่านแรกที่เบื้องหน้าก็จะเจอตู้เสื้อผ้าหลังใหญ่ ถัดเข้าไปอีกเป็นห้องน้ำ ทางด้านซ้ายมือมีชั้นวางของที่เป็นช่องว่างพรางตาไว้ ถัดไปจะเป็นที่นอนขนาดสามฟุตครึ่งที่วางราบอยู่กับพื้นห้อง และพื้นที่ระหว่างผนังระเบียงห้องพักกับห้องน้ำจะมีตู้เย็นตั้งคั่นอยู่หนึ่งหลัง ภายในห้องนี้ไม่ได้มีสิ่งอำนวยความสะดวกอะไรมากนัก เรียกได้ว่าแทบจะเป็นห้องเปล่าๆ แลดูโล่งเตียน หากเอาที่นอนและตู้โชว์พรางตานี้ออกไป แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าของห้องยังสามารถตกแต่งให้น่าอยู่และน่านอน ราวกับเป็นห้องพักราคาแพงดี ๆ นี่เอง ชุดนักศึกษาถูกสวมลงบนเรือนร่าง หลังจากที่อาบน้ำและทาครีมเสร็จแล้วเรียบร้อยในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง แล็ปท็อปกลางเก่ากลางใหม่ถูกเก็บใส่กระเป๋าผ้าสะพายข้าง พร้อมกับกระเป๋าสตางค์ใบเล็ก หนังสือเล่มหนาถูกหยิบติดมือมาสองเล่ม เมื่อมั่นใจว่าไม่ลืมของสำคัญ หญิงสาวผู้เป็นเจ้าของห้อง ถึงได้หยิบโทรศัพท์และกุญแจห้องติดมือมาเป็นอย่างสุดท้าย ท่อนขาเรียวเล็กค่อย ๆ ก้าวเดินไปตามทางเดินของหอพัก ที่เรียกได้ว่าสร้างมาไม่ต่ำกว่ายี่สิบปีอย่างแน่นอน เพราะแบบนี้ราคาเช่าห้องจึงมีราคาถูกกว่าที่อื่น ๆ จนเรียกได้ว่าถูกมาก ทำให้เธอตัดสินใจเช่าพักอยู่ที่นี่ในระยะยาว นับรวม ๆ ดูแล้ว ตอนนี้ก็จะเข้าปีที่สี่แล้วละ ที่เธอพักอาศัยอยู่ที่นี่ แต่ข้าวของที่ขนมาตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ยังมีเท่าเดิม นั่นคือที่นอน ชั้นวางของพรางตา และหนังสือเรียนตั้งแต่ปีหนึ่งจนถึงปัจจุบัน หญิงสาวเดินออกจากหอพักไปตามทางเดินที่สภาพไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ นั่นยิ่งทำให้เธอต้องเดินอย่างระมัดระวัง แต่โชคดีที่ว่าหอพักตั้งอยู่ไม่ไกลจากมหา’ลัยมากนัก เธอจึงเลือกใช้ขนส่งสาธารณะในวันที่ไม่เร่งรีบ ส่วนวันที่รีบมากๆ ก็จะขอให้พี่วินฯ ที่อยู่หน้าปากซอยหอพักพาซิ่งไปมหา’ลัย หรือบางวันหากมีเวลามากหน่อยก็จะเดินเล่นไปเรื่อยเปื่อย เรื่อยเปื่อยที่หมายถึง เดินเท้าสักสองถึงสามป้ายรถเมล์น่ะ แต่วันนี้เธอรีบเร่งเล็กน้อย จึงขอใช้บริการวินมอเตอร์ไซค์สักวัน ท้องถนนในช่วงเวลาเช้าแบบนี้ มีรถขับเคลื่อนไปมาตามความเร่งรีบของคนขับ หญิงสาวที่นั่งเบี่ยงข้างอยู่ท้ายรถมอเตอร์ไซค์โดยมีพี่วินฯ คนเดิมที่ชอบพาเธอซิ่งในเวลารีบเร่งแบบนี้ไปส่ง และในช่วงจังหวะที่รถติดไฟแดง ก็มีรถหรูคันหนึ่งขับเข้ามาจอดเทียบข้างมอเตอร์ไซค์คันที่เธอนั่งอยู่ ยังดีที่เธอใส่กระโปรงพลีตคลุมเข่า ไม่อย่างนั้นคงได้พะวงหน้าพะวงหลัง เพราะหากใส่กระโปรงทรงเอหรือกระโปรงพลีตสั้นมา อาจได้เปิดเผยสิ่งสงวนให้ชาวบ้านชาวช่องเขาเห็น “จับดี ๆ นะน้อง พี่จะพาซิ่งแล้ว” วินมอเตอร์ไซค์บอกคนซ้อนด้วยน้ำเสียงจริงจัง ต่างจากหญิงสาวที่เผลอคิดกับตัวเองในใจอย่างขบขัน แล้วก่อนหน้านี้ยังไม่ซิ่งอีกเหรอพี่ แต่ท้ายที่สุดเธอก็มาถึงจุดหมายปลายทางอย่างปลอดภัย ขอบคุณพี่วินฯ คนดีที่ซิ่งมาจอดหน้าคณะได้ทันเวลา วันนี้เธอมีเรียนเพียงหนึ่งชั่วโมง แต่เวรกรรมของนักศึกษาปีสี่ มักมาในรูปแบบวิจัยเล่มจบ เพราะต้องเอาเวลาว่างที่เหลือมาทำรายงานวิจัยกับเพื่อน ๆ ต่อ ซึ่งตามระเบียบของคณะฯ การทำเล่มจบจะต้องจับคู่กัน ยังดีที่เธอและเพื่อนในกลุ่มมีสี่คน เป็นเลขคู่ จึงจับคู่ได้อย่างลงตัว แต่เวลาทำก็มักจะมานั่งทำด้วยกัน “...การฝึกงานรอบนี้จะเป็นกลุ่ม อาจารย์ให้ลงฝึกงานสถานที่ฝึกละสี่คนนะคะ” อาจารย์ประจำชั้นปีเอ่ยบอกกับเหล่าลูกศิษย์ด้วยท่าทีเป็นกันเอง แม้จะดูดุไปบ้างแต่ลูกศิษย์ต่างรักและเข้าใจท่านมาก ๆ ว่าที่ดุก็เพราะท่านต้องการเข็นให้ทุกคนเรียนจบ และได้ความรู้ติดตัวกลับไปเมื่อจบจากรั้วมหา’ลัยไป