เมียเด็ก

ตอนที่ 8

ในขณะเดียวกันดนุเดินเข้ามาในห้องโรซี่ที่แยกตัวออกมาอยู่หอเพราะใกล้มหาวิทยาลัยมากกว่าที่บ้าน เขาไม่อยากจะมาก้าวก่ายแต่เรื่องฉาวโฉ่ของโรซี่ทำเอาอายจนอยากจะเอาปี๊ปมาคลุมหัวเวลาไปออกงานสังคม

ที่ผ่านมาเขาไม่เคยเลี้ยงโรซี่ ไม่เคยสนใจด้วยเพราะมีลูกสาวอีกคนที่สำคัญกว่าแล้วไม่เคยสร้างความเดือดร้อนอะไรให้สักนิดเดียว มีอาเป็นลูกสาวคนเดียวของเขาที่รักมากแล้วยังเป็นเด็กดีไม่ก้าวร้าว ไม่สร้างปัญหา หรือแม้แต่พูดจาหยาบคายต่อหน้าเขาเลยสักครั้งตรงกันข้ามที่โรซี่ชอบพูดร้ายๆแถมยังหยาบคายตลอดจนน่าเอือมระอา

“แกจะแก้ตัวอะไรไหมห่ะ?” เขาหันมาตวาดใส่โรซี่ที่ยืนแบบไม่กลัวอะไรเลย

“พ่อมาหาเพราะเรื่องนี้เหรอคะ นี่เป็นห่วงหรือสมน้ำหน้าล่ะ?” เธอควรจะด้านชาได้แล้วเพราะพ่อไม่เคยรักเธอ ต่อให้ผิดมากผิดน้อยก็ไม่เคยจะสนใจว่าเธอจะรู้สึกยังไงด้วยซ้ำ พ่อมีแต่ซ้ำเติมมีแต่ด่าว่าเธอแล้วมองกันด้วยสายตาเกลียดชังตลอดเวลา

“แกจะไปแรดไปร่านกับใครก็เชิญแต่อย่าทำชื่อเสียงตระกูลฉันเสียหาย!!” ดนุจ้องมองโรซี่กลับ เหอะ! ปีกกล้าขาแข็งแล้วนี่ถึงได้กล้าโต้ตอบแบบนี้

“อ๋อ...ที่มาเพราะตระกูลพ่อเสียหายนี่เอง แหม่! นึกว่ามาขอเงินซะอีก” ก็เธอมันมีดีแค่มีสมบัติหมาศาล แล้วคิดว่าถ้าไม่มีเงินทองพ่อคงเอาไปทิ้งถังขยะแล้วแหละ

ชีวิตอะไรจะดีขนาดนี้!

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆพยายามทำตัวเองให้เข็มแข็งที่สุดแม้ว่าในใจจะพังเละเทะหมดแล้วก็ตามเถอะ

เผี้ยะ!!

“แกอย่ามาดูถูกฉันนะโรซี่!!”

“แล้วมันจริงไหมล่ะ!?” เธอรู้สึกถึงรสชาติเลือดในปากเลยแต่มันกลับไม่ทำให้เจ็บได้เท่าแววตาของพ่อที่มองกัน

“โรซี่!!” ดนุง้างมือจะตบอีกครั้งแต่ว่ามีอามาจับเอาไว้ก่อน

“พ่ออย่าทำน้องเลยค่ะ เดี๋ยวเรื่องนี้หนูคุยกับน้องเองดีกว่า” มีอายิ้มอ่อนซ่อนแววตาสะใจไว้อย่างมิดชิด สิ่งที่แสดงออกมีแค่ความอ่อนโยนให้ผู้เป็นพ่อได้เห็น

“มีอาลูกจะดีกับทุกคนแบบนี้ไม่ได้นะ ครั้งนี้มันทำผิดมากพ่อต้องสั่งสอนบ้างนะลูก”

“แต่พ่อคะน้องคงสำนึกแล้ว”

“ตอแหล!!” เธอสะอิดสะเอี้ยนความตอแหลของพี่สาวจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว

“แกว่ามีอาได้ไงห่ะตัวเองทำผิดแท้ๆยังไม่สำนึกอีก ขอโทษลูกฉันเดี๋ยวนี้!!” ดนุจับต้นแขนโรซี่บีบแน่นแต่ก็ไม่อยากทำอะไรรุนแรงให้ลูกสาวได้เห็น

“ไม่ค่ะ! กลับกันไปได้แล้ว!!” เธอคงอยู่ต่อไม่ไหวแล้วแน่ถ้าต้องรับมือกับทุกสิ่งที่อย่างที่ประเดประดังเข้ามากันไม่ขาดสาย

พ่อเห็นบ้างไหมว่าแววตาเธอมันโหยหาความรักความอบอุ่นขนาดไหน พ่อเรียกเธอว่ามันแต่กลับเรียกมีอาว่าลูกเธอเสียใจมากแต่ต้องฝืนทนเอาไว้ ถ้าหากน้ำตาไหลทุกคนจะเห็นความอ่อนแอที่เก็บกดไว้มานานแล้วเยาะเย้ยแน่

เธอไม่ต้องการความสงสารหรือแม้แต่เห็นใจแต่สิ่งที่อยากได้คือกำลังใจเท่านั้นเอง แค่คำพูดง่ายๆเรียกว่าเธอว่าลูกบ้างสิ กอดเธอบ้าง ปลอบใจเธอเหมือนปลอบใจมีอาบ้างแค่นั้นจริงๆ แต่คงทำได้แค่ภาวนาหรือต่อให้อ้อนวอนผ่านแววตาคู่นี้ เพราะว่าพ่อไม่เคยรักเธอเลยแม้แต่นิดเดียว

“นี่แกกล้าไล่ฉันเหรอ?”

“ใช่ หนูไล่พ่อไปสิ! ไปกับครอบครัวของพ่อเลย!!”

“พ่อคะเรากลับกันเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูหาเวลามาคุยกับน้องเองนะ” มีอายิ้มมุมปากอย่างสะใจมาก พ่อเป็นของเธอแม่ก็เป็นของเธอ ส่วนมันจะต้องไม่เหลือใครสักคนในชีวิต

หึ! ช่างน่าสมเพชจัง

“แก!!” เธอขอแค่ความกล้าพอจะตบพี่สาวตอแหลได้ไหม?

ทำไมเธอทำไม่ได้ล่ะทั้งที่มันทำให้เธอเจ็บปวดได้มากขนาดนี้ นี่กลัวพ่อเกลียดเพิ่มงั้นเหรอ? โรซี่…พ่อเกลียดอยู่แล้ว! ต่อให้ไม่เกิดเรื่องเหี้ยนี้ขึ้นมาพ่อก็เกลียดเธอ พ่อเกลียดเธอมากทั้งที่เธอไม่รู้เรื่องอะไรสักนิดเลย

ความคิดเธอมันตีวนชนกันไปหมดทั้งรักทั้งเกลียดทั้งอยากทำร้ายอยากเอาคืนแต่ก็กลัวจนน่าสมเพช เธอข้ามความกลัวไม่เคยได้เลยมันอ่อนแอมากใช่ไหมล่ะ ก่อนเธอจะสติหลุดพ่อยังคงต่อว่าเธอเหมือนเดิม

“อย่ามาก้าวร้าวใส่ลูกสาวฉันแบบนี้นะโรซี่!” มีอาไม่ได้ทำผิดแต่โรซี่พาลเองเพราะแบบนี้ไงถึงได้ไม่มีใครรักแม้แต่เขา

“พ่อก็รักแต่มันแล้วหนูล่ะพ่อเคยรู้สึกอะไรบ้างไหม!!?” เธอตะคอกถามสุดเสียงน้ำตาที่กลั้นไว้ไหลออกมาอย่างสุดทนแต่ก็รีบเช็ดออกก่อนจะไหลมากกว่านี้

เธอไม่มีใครเลยสินะในชีวิตนี้

“ต่อไปจะทำอะไรคิดบ้างอย่าเอาแต่อิจฉาพี่แกจนนอนกับผู้ชายไปทั่วแบบนี้ ครั้งหน้าถ้าแกทำชื่อเสียงฉันเสียหายอีก ฉันเอาแกตายแน่โรซี่” ดนุชี้ไปที่โรซี่บอกอย่างจริงจังแววตาเต็มไปด้วยความโกรธเกลียดก่อนจะผลักหัวโรซี่แล้วหันหลังกลับแต่กลับต้องหยุดชะงัก

“หนูเกลียดมัน!!” เธอตะคอกเสียงดังลุกขึ้นจากพื้นมองภาพแสนเศร้าที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับตัวเองสักครั้ง พ่อปลอบมีอาทั้งที่มันแค่ตอแหลไม่ได้เป็นอะไรเลย แล้วเดี๋ยวคงจะไปพูดใส่ร้ายเธออีกสารพัดให้พ่อฟังเพราะมันรู้ว่าพ่อเชื่อมันและไม่เคยมองว่าเธอเป็นคนดีเลยสักนิด

“บางทีแกน่าจะตายตามแม่แกไปซะนะ” ดนุพูดไม่ดังมากแต่ก็ได้ยินกันครบทุกคนแล้วเดินนำออกไปจากห้องพักนักศึกษาแห่งนี้โดยไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง

มีอามองจนพ่อเดินลงบันไดไปพร้อมกับแม่ถึงได้หันมาดูโรซี่ว่าเป็นไงบ้าง เธอไม่ได้เป็นห่วงนะอย่าคิดมากเพราะว่าเธอสะใจต่างหากล่ะ คิดสิมันจะมีอะไรให้รู้สึกดีมากกว่านี้อีก มันคิดเหรอว่าพ่อจะสงสารหรือเห็นใจเหรอ…ไม่หรอก! พ่อรักเธอมากไม่เคยแม้แต่จะตีเธอเลยสักครั้งแต่โรซี่มันโดนพ่อตบตีครั้งที่เท่าไรแล้วล่ะ นี่ถ้าจะให้นับก็คงนับไม่ถ้วนหรอก

“ถามจริงนะโรซี่แกหน้าด้านมีชีวิตอยู่ได้ไง รีบๆตายซะพ่อจะได้มีความสุขสักที ตายตามแม่แกไปซะ!” มีอาหัวเราะเยาะก่อนจะเดินออกจากห้องอย่างสบายใจ

ปัง!

เธอปิดประตูเสียงดังลั่นล๊อกกลอนเอาไว้ก่อนจะทรุดตัวกอดเข่าร้องไห้อย่างสุดกลั้นแล้ว ทำไมไม่มีใครรักเธอเลยล่ะ เธอมันน่ารังเกียจมากขนาดนั้นเลยเหรอ พ่อก็เกลียดมาก แม่ก็ไม่มี ความอบอุ่นที่ได้รับก็แค่กับตุ๊กตาเน่าๆตัวหนึ่งเท่านั้น

แล้วทำไมเธอถึงทนมาได้ตั้ง 20 ปี

ถ้าจบทุกอย่างตอนนี้อนาคตเธอจะไม่ต้องทนอะไรอีก

ทำไมถึงเจ็บปวดขนาดนี้ทั้งที่โดนตบหน้ามันเจ็บแป๊ปเดียวแต่หัวใจเธอเนี่ยมันถึงได้เจ็บจนทนไม่ไหวแล้ว เฮียปอร์เช่ก็ไม่ได้รักเธอจริงเขาแค่หลอกฟันพอเบื่อก็คงไปเหมือนคนอื่น เขาพูดออกมาเองนี่แล้วทุกอย่างคงตรงกับใจหมดที่ผ่านมาก่อนหน้านั้นก็แค่พูดให้รู้สึกดีเฉยๆ

ความรักมันในโลกนี้ไม่มีจริงหรอก

Nina : มึงเอาอะไรเพิ่มไหม

Nina : พี่มึงมาเหรอ?

Nina : ไหวป่ะมึง สู้ๆนะเว้ย

Rosy : กูคงไม่ได้กินหมูกระทะกับมึงแล้ว

Nina : เดี๋ยวกูตบ! กูกำลังขึ้นบันไดรอแป๊ป

Rosy : กูขอโทษนะ

เธอวางโทรศัพท์ลงเปิดเพลงเพราะๆฟังทั้งที่น้ำตาไหลออกมา ทำไมวันนี้มันเงียบจังเลยว่ะ? เธอถามตัวเองซ้ำๆวนไปวนมาไม่หยุด แล้วมองไปรอบห้องอย่างเหม่อลอยน้ำตาไหลออกมาหยดแล้วหยดเล่าไม่ขาดสาย

ที่เงียบคือรอสมน้ำหน้ากูใช่ป่ะ?

แม่ง! โคตรเหี้ยเลยว่ะ

“ กรี๊ด…ทำไมทุกคนไม่รักฉัน!!” ทุกอย่างมันพร่าเบลอไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาแสดงความอ่อนแออย่างหนัก เธอปัดทุกอย่างทิ้งแบบไม่สนใจใยดี เดี๋ยวหัวราะเดี๋ยวร้องไห้สับสนกับความคิดตัวเองที่ไม่มีอะไรดีเลยสักนิดเดียว

บางที่ถ้าตายไปคนที่เกลียดคงจะหันมารักเธอบ้างนะ