เมียเด็ก

ตอนที่ 9

มันจะมีที่ไหนบ้างที่มีความสุขห่ะ ต้องไปอยู่ตรงไหนทำตัวยังไงคนถึงได้รักกัน เบื่อความเจ็บปวดนี้แล้วนะมันไม่หายจากกูไปซักที นี่เหรอชีวิตแสนดีที่ใครพูดถึง! แล้วทำไมต้องอยู่คนเดียวแบบนี้ด้วยล่ะ แล้วคือโลกจู่ๆมึงจะเงียบเหงาทั้งที่มึงใจร้ายกับกูมาตลอดชีวิตเหรอห่ะตลกไปไหม อ่อ! ไม่อยากเงียบก็ไปห้องน้ำเปิดเพลงเสียงดังๆสิ กูจะอ่อนแอขนาดไหนก็ไม่มีใครเห็น จะร้องไห้เสียงก็จะดังขนาดไหนกูก็ได้ยินแค่คนเดียว

งั้นถ้าหากจะเอาความเจ็บปวดทั้งหมดออกจากหัวใจได้ต้องทำให้ตัวเจ็บก่อนไหม?

ใช่แล้ว..ถ้าเจ็บตัวแล้วหัวใจก็จะไม่รู้สึกอะไรเลยสินะ

ยิ้มสิโรซี่..หยิบคัตเตอร์อันใหม่แล้วเข้าห้องน้ำไป

ยิ้มให้ความเจ็บที่จะหายจากหัวใจไปสักที

เธอเปิดเพลงโปรดเสียงดังลั่นห้องน้ำปล่อยน้ำตาไหลออกมาแล้วชูมือขึ้นมาหง่ายมองเส้นเลือดสีน้ำเงินจางๆใต้ผิวหนัง มืออีกข้างเลื่อนใบมีดคัตเตอร์ออกมาช้าๆ ไม่มีความรู้สึกกลัวว่าจะเจ็บตัวเลยสักนิดเดียว เธอมองอย่างชั่งใจไม่รู้ว่าจะเลือกเอาเส้นไหนก่อนดีก็ในเมื่อมันมีตั้งหลายเส้นนี่เนอะ

ปลายมีดแหลมคมกดลงเป็นทางตรงกรีดข้อมือตามแนวเส้นเลือด มันเจ็บมากเลยนะแต่อีกเดี๋ยวคงจะชาไปเอง

ใบหน้าสวยยิ้มแย้มนัยน์ตาเหม่อลอยมองทุกอย่างเลือนลางผ่านน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดก่อนจะหลับตาลงช้าๆฟังเพลงรักปล่อยคัตเตอร์ในมือร่วงลงพื้นไปพร้อมกับเลือดสีแดงสดไหลออกมานองพื้นห้องน้ำ

ทุกอย่างกำลังจะจบไปพร้อมกับชีวิตเธอ

นีน่ายืนหลบพี่สาวของเพื่อนจนผ่านไปถึงได้เดินออกมารีบขึ้นไปห้องเพื่อนทั้งที่หอบชุดหมูกระทะอยู่ เธอรู้ว่าโรซี่มีปัญหากับพี่สาวอยู่เพราะยัยนั่นเคยมาด่าถึงมหาลัยแต่เพราะเรื่องอะไรก็จำไม่ได้เลย อีกอย่างโรซี่ไม่เคยพูดถึงครอบครัวเลยสักครั้งเดียวนอกจากลูกพี่ลูกน้องที่อยู่เมืองนอกที่พูดถึงครั้งเดียวได้มั้ง

“เอ้าล็อกอีก!” ดีนะมีกุญแจห้องเพื่อนตอนนี้เฮียปอร์เช่คงมาถึงแล้ว ตอนแรกว่าจะรอขึ้นมาพร้อมกันแต่ว่าเจอยัยนั่นก่อนไงเลยต้องรีบขึ้นมาเผื่อโรซี่ต้องการกำลังใจ

“เหี้ย!! เกิดอะไรขึ้นว่ะ?” ห้องเละเลยแหละแต่ปรกติโรซี่ไม่ใช่คนแบบนี้เลยนะ

“มึงกูมาแล้ว” เงียบอีกแต่เสียงเพลงดังจากห้องน้ำนี่

“โรซี่มึงขี้รึไงนานจังว่ะ” เธอไปเคาะประตูแต่เพื่อนไม่ตอบได้ยินแต่เสียงเพลงอย่างเดียว

“โรซี่มึงเป็นไรรึเปล่าว่ะตอบก็หน่อยดิ! อีเหี้ยตอบกูดิ!!” เธอทุบประตูแรงขึ้นแต่แม่งเงียบจะว่าออกไปข้างนอกก็ไม่ใช่ เพราะกระเป๋าก็ยังอยู่เสียงโทรศัพท์ก็ดังมาจากในห้องน้ำอีก เสียงเคาะประตูดังขึ้นเดาว่าเฮียปอร์เช่คงมาแล้ว

ก๊อกๆๆ…

“เฮียปอร์เช่!!” ฮีโร่มาช่วยแล้ว

“เกิดอะไรขึ้นว่ะเนี่ยนีน่า เอ่อนี่เพื่อนเฮียเอง” พายุมาลงห้องเมียไงทุกอย่างถึงยับเยินขนาดนี้แล้วโรซี่ล่ะอยู่ไหน ใครเปิดเพลงเหี้ยอะไรอีกเนี่ยหนวกหูชิบหาย

“ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่โรซี่มันอยู่ในห้องน้ำเคาะเท่าไรก็ไม่ตอบเลย เฮียไปเรียกมันหน่อยสิ!!” นีน่าบอกเสียงสั่นไปหมด

อยู่ในห้องน้ำทำอะไรว่ะ อาบน้ำรอผัวงี้ไม่มีทางหรอกเพราะเมียโกรธเขาอยู่เลย ปอร์เช่เดินไปไม่กี่ก้าวถึงห้องน้ำเคาะประตูเสียงดังแต่ไม่มีอะไรตอบสนองกลับมาเลย

“เปิดดิโรซี่! เปิด!!” ทำไมมันเงียบแบบนี้

“เปิดเองเลยมึง” จากัวร์เดินมาบอก

“เออ! เปิดเองก็ได้ว่ะ” เมียนะเมียคิดจะซ่อนตัวในห้องน้ำก็ไม่เนียนเลยเสือกเปิดเพลงดังลั่นแบบนี้ได้ไง เขายกเท้าถีบประตูพร้อมกันกับเพื่อน แต่เห็นภาพตรงหน้าเท่านั้นแหละหัวใจหล่นวูบไปกองที่ตาตุ่มก้าวขาไปอัตโนมัติดึงเธอเข้ามากอดแน่น

“โรซี่!!” มีแต่เลือดเต็มไปหมดเลย

“ขอโทษนะ” น้ำเสียงแหบแห้งพูดมาพร้อมรอยยิ้มหวาน

“อย่าหลับนะเว้ย! โรซี่ตื่นดิ!!” เขาอุ้มเธออกมาจากห้องน้ำรับผ้าอะไรสักอย่างมาห้ามเลือดที่ข้อมือแล้วรีบอุ้มวิ่งลงบันไดไปแบบไม่สนอะไรแล้ว

“อดทนไว้ที่รัก!! อย่าพึ่งทิ้งเฮียไปอดทนก่อน!” เขาได้แต่พูดพร่ำวางเธอลงที่รถในขณะที่เพื่อนมาขับให้ ตอนนี้น้ำหูน้ำตาจากไหนไม่รู้ไหลออกมาไม่หยุด ผ้าสีขาวเริ่มมีเลือดซึมออกมาจนเป็นสีแดงเขายิ่งใจเสียเข้าไปใหญ่

มันเกิดอะไรขึ้นเขาไม่รู้แต่ว่าโรซี่ต้องรอดต้องปลอดภัยกลับมาด่าเขาเหมือนเดิมได้สิ เขาอยากฟังเสียงเธอที่ไม่ใช่แค่เสียงหัวใจเต้นแบบนี้ ที่รักอย่าพึ่งทิ้งกันนะได้โปรด! เขายิ่งกอดเธอแนบอกมากขึ้น วางมือลงที่หน้าอกข้างซ้ายแล้วกลั้นใจเมื่อรู้สึกถึงการเต้นของหัวใจยังเต้นอยู่!!

“ไอ้เหี้ยมึงขี่เต่าไงว่ะ!!” แม่งขับช้าเมียกูจะตายอยู่แล้ว

“แม่งจะสองร้อยแล้วได้เหี้ย!!” นี่ก็รีบสุดแล้วครับเพื่อนขืนมากกว่านี้ได้แหกโค้งตายห่ากันพอดี

“เร็วกว่านี้ดิ!!!” ไอ้เหี้ยรถรุ่นนี้มันวิ่งได้มากกว่านี้ไม่ใช่รึไงว่ะ

ในตอนนี้เหมือนว่าเขากำลังวิ่งหนีจากฝันร้ายหรือว่าอะไรก็ไม่รู้แต่ใจแม่งไม่อยู่กับตัวแล้ว คือกูกลัวมากไง! กลัวจะเสียโรซี่ไปจริงๆ เวลาก็เดินช้าฉิบหายทั้งที่ปรกติแม่งผ่านไปเร็ว เขากระวนกระวายทำอะไรไม่ถูกนอกจากด่าตัวเองอย่างเดียว

ตอนนี้ถึงโรงพยาบาลได้มองเมียบนรถเข็นแค่แป๊ปเดียวเอง

“ญาติคนไข้รอด้านนอกนะคะ”

“โรซี่อย่าทิ้งเฮีย” เขาเดินวนไปมาหน้าประตูห้องฉุกเฉินพยายามจะสงบนิ่งแต่มันทำไม่ได้ไง ถ้าโรซี่ตายเขาจะอยู่ยังไงล่ะ…อยู่ไม่ไหวแน่นอน เขาปาดน้ำตาออกยืนเกาะกระจกมองจนเพื่อนมาลากให้ไปนั่งรอแทนเพราะเกะกะคนอื่นเขา

เมื่อก่อนแม่งมั่นใจว่าตัวเองแข็งแกร่งมากพอจะไม่มีอะไรกระทบใจได้หรอกแต่ตอนนี้ไม่ใช่เลย เขาคือคนอ่อนแอมากเพราะกำลังกลัวเหมือนจะตายให้ได้เลย น้ำตาที่ไหลทะลักออกมาคงบอกได้ดีว่าเขาอ่อนแอมากขนาดไหน

สาบานได้ว่ารักโรซี่จริง…กลับมาหาเฮียเถอะที่รัก!

อดทนไว้นะที่รัก…อย่าพึ่งทิ้งกันไป

ขอร้องเถอะนะกลับมาอยู่ด้วยกัน