ตอนที่ 11

1825 Words

หลังผ่านมื้อเช้าไปหมอก็เข้ามาตรวจอาการและอนุญาตให้พรุ่งนี้สามารถกลับบ้านได้แต่ผัวตัวดีทำอิดอ้อดอยากให้อยู่ต่อแต่ช่วยสติหน่อยเถอะจ้ะ! ค่ารักษาวันหนึ่งตกหมื่นกว่าเลยนะ!! “เฮียเป็นบ้าไงห่ะ?” เขาแม่งบ้ามาก “ก็เป็นห่วงไปหน่อย” นี่เขาผิดอีกเหรอ “ถ้าห่วงแล้ววุ่นวายไม่ต้องนะ!” คนอยากออกโรงพยาบาลนะไม่ได้อยากจะอยู่ต่อเลยสักนิดเดียว “โรซี่อารมณ์เสียอะไรห่ะ พูดมาดิ?” อารมณ์จะเปลี่ยนไวไปไหนแม่คุณ “ไม่มีอะไรหรอก แล้วหมออีกคนล่ะจะมาไหม?” “เฮียออกไปรอข้างนอกนะ” พยาบาลมาเคาะประตูพอดี “ทำไมต้องออกไปละ?” “หมอเขาอยากคุยกับโรซี่ตามลำพังน่ะ แต่ไม่ต้องกลัวนะเฮียอยู่แค่หน้าห้องมีอะไรก็เรียกได้เลย” พยาบาลบอกเขามาแบบนี้ซึ่งขัดใจเขาแต่มันเป็นวิธีการรักษาไง แล้วอีกอย่างถ้าเขาอยู่คนปากแข็งแบบนั้นจะกล้าพูดอะไรให้ตัวเองดูอ่อนแอเหรอ…ไม่มีทางหรอก! “ไม่ได้ทิ้งไปไหนใช่ไหม?” เธอจับมือเขาไว้ก่อนบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง “สัญญาเลยที่รัก” เขาหันมายิ้มให้กับเธอจูบหน้าผากเบาๆก่อนจะตัดใจเดินออกมา หมอด้านจิตเวชคงจะช่วยเขาได้หลายอย่างทั้งการดูแลจิตใจเธอไม่ให้อ่อนแอจนดิ่งลงเหวขนาดนั้น แล้วคงจะมีวิธีให้เขาสามารถสังเกตุและเยี่ยวยาเธอได้ด้วย ส่วนไอ้ครอบครัวเฮงซวยของเมียมันต้องมีอะไรหลายอย่างที่เขาไม่รู้แน่นอน เอาตามความจริงคือเธอมีพี่สาวเขายังไม่เคยเห็นเลยแล้วไอ้ครอบครัวไฮโซเนี่ยเขาตามดูข่าวแล้วแทบไม่มีโรซี่ถ่ายรูปด้วยเลยมันแปลกไหมล่ะ? “คุณใช่เจ้าของไข้คุณโรซี่รึเปล่าครับ?” พนักงานส่งดอกไม้เดินมาถามเขาพร้อมกับดอกกุหลาบสีแดงสดช่อใหญ่ เห้ย! นี้มันดอกไม้สุดโปรดของโรซี่นี่ “ครับ แล้วนี่ใครส่งมา?” คือเขาเซ็นรับไง “มีการ์ดอยู่ด้วยนะครับ ผมขอตัวก่อน” พนักงานเก็บอุปกรณ์แล้วเดินออกไปทันที “หรือจะมีใครชอบเมียกู?” มันน่าคิดว่ะแบบนี้แล้วไอ้การ์ดนี่คือเขียนด้วยลายมือแล้วยังศิลป์มากพอจะตวัดหางได้อย่างสวย แต่คือมันไม่มีชื่อคนส่งเลยนอกจากอักษรย่อเฉยๆทำตัวลึกลับฉิบหายรู้ไหมเพื่อนเขาเป็นหลานโคนันนะเว้ย! ‘หายเร็วนะเด็กน้อยที่น่ารัก จาก D’ ข้อความสั้นๆแต่ว่าเขาจะเอาไปให้โรซี่แล้วจะจับตาดูปฎิกิริยาของเธอต่อเจ้าช่อดอกไม้นี้ ถ้าเป็นคนที่แอบรักต้องรู้แน่นอนว่าเป็นใครก็เมียเขาฉลาดจะตายไป! เขานั่งรอแบบไม่มีอะไรทำเลยเพราะลืมหยิบโน๊ตบุ๊คมาจากห้องแต่ครั่นจะเข้าไปก็กลัวขัดจังหวะอีก “เฮียปอร์เช่นีน่ารายงานตัวค่ะ” ตอนนี้เกือบเที่ยงเธอเลยโดดเรียนมาซะเลย “อ้าวไหนว่ามาตอนบ่ายไง?” ก็คุยกันอยู่นะแล้วบอกเขาเองว่าจะมาตอนบ่าย “โดดเรียน!” “เหอะ! นี่โรซี่จะด่าไหมเนี่ย?” “ไม่หรอกน่าเชื่อนีน่า เออแล้วยัยนางมารนั่นมารึเปล่าคะ?” พี่สาวเพื่อนไง “นางมาร?” ใครว่ะไม่เห็นรู้จักเลย “ก็ยัยพี่มีอาพี่สาวโรซี่ไง นี่เฮียต้องระวังยัยนั่นด้วยล่ะ มันน่ะตอแหลแบบหน้าซื่อๆอะ” พี่สาวเพื่อนเป็นแบบนั้นเด๊ะเลยเพราะว่าเธอเคยเห็นมาแล้ว “หรือว่าจะเป็นคนนี้ที่โรซี่อยากตบ?” เมียพึ่งถามเรื่องนี่เอง “เหรอ? โรซี่มันจะเปิดวอร์กับพี่สาวนี่นะ!!” “ใช่มั้ง” ก็ไม่รู้ดิว่าเมียมีเรื่องกับใครบ้าง “หมอออกมาแล้วเข้าไปหาโรซี่ก่อนเดี๋ยวเฮียคุยกับหมอแป๊ปเดียว” เขาไม่อยากให้โรซี่อยู่คนเดียวแต่ก็ต้องคุยกับหมอด้วยไง ดังนั้นส่งเพื่อนเมียไปก่อนส่วนเขาจะตามเข้าไปพร้อมไอ้ช่อดอกไม้ปริศนานี้แหละ “โอเคค่ะ งั้นรีบตามมานะ” นีน่าเดินไปเข้าห้องคนไข้เห็นเพื่อนนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ก่อนจะหันมายิ้มให้แล้วเธอเห็นคืออยากด่าไง เมื่อวานทำเอาหัวใจกูแทบวายเลยนะเว้ยโรซี่!! แต่ยังไม่อยากจะพูดอะไรนอกจากเดินลูบท้องที่ร่ำร้องหาอะไรกิน “มึงมีไรกินบ้างว่ะหิวโคตร!” นี่หิวข้าวแบบจริงจัง “มีในตู้เย็นเวฟเอาดิ แล้วนี่มึงมาเยี่ยมกูหรือมาหาที่กินห่ะ?” ของเฮียปอร์เช่ซื้อมาเมื่อเช้าทั้งนั้นเลยแต่ว่ากินกันไม่หมดเลยแช่ตู้เย็นไว้เผื่อหิว “มาเฝ้ามึงนั่นแหละ แล้วนี่ดีขึ้นยัง?” นีน่าพูดพร้อมกับเวฟกับข้าวก่อนจะลากโต๊ะอาหารแบบเลื่อนมานั่งกินข้างๆเตียงยั่วเพื่อนเล่น “ดีแล้ว มึงกูมีเรื่องจะบอก” “อะไรว่ะ พูดมาอยากรู้!!” “ข้าวที่มึงกินน่ะเหลือตอนเช้า” “แล้ว?” “ก็เฮียปอร์เช่บอกว่าถ้ากินไม่หมดจะเอาให้หมาแดกต่อ” เพื่อนทำหน้าเอ๋อแดกแล้วไง “!!!” อีเหี้ย! นี่มึงด่าเพื่อนเป็นหมาเหรอ “หอนเป็นไหมห่ะแดกข้าวหมาเนี่ย!” เธอหัวเราะเบาๆขำหน้าเพื่อน “อีเปรต! กูหิวมึงนี่นะ!!” หมาแล้วไงอยู่ในตู้เย็นแสดงว่าเก็บไว้กินเองนั่นแหละ ปอร์เช่นั่งคุยกับหมอจนได้ข้อสรุปหลายอย่างคือโรซี่เป็นภาวะซึมเศร้ารุนแรงมากแต่น่าจะเป็นมานานมากแล้ว เมียเครียดกับเรื่องข่าวที่ออกไปทำให้ใครมองว่าเป็นวัตถุทางเพศ แม่คุณทูนหัวรู้สึกเจ็บปวดเพราะไม่มีใครเคียงข้าง ไม่มีใครรัก ไม่มีใครต้องการทั้งที่เขาพร้อมเป็นทุกอย่างให้ก็ตาม หมอบอกว่ามันเป็นความคิดชั่ววูบที่อาจจะมีโอกาสเกิดขึ้นอีกในอนาคตเขาถึงกับร้องเชี้ย! คือกูจะทนไหวเหรอเห็นเมียตัวเองเจ็บเนี้ย! แต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้เขาก็เข้าใจเธอบ้างแล้ว คุยกับหมอเรียบร้อยเขาถึงเข้ามาในห้องได้ยินเสียงหัวเราะของเมียมันก็ดีใจแล้วแต่อีกเดี๋ยวเขาจะไปย้ายของที่หอเธอไปคอนโดโดยใช้เพื่อนสนิทมาช่วยแล้วเอารถจากโรงงานมาขนดูสิว่าจะมีอะไรบ้าง “ไงที่รักอารมณ์ดียัง?” เขาวางช่อดอกไม้ลงเมียก็มองเขาแปลกๆ “ของเฮียเหรอ?” ปรกติแล้วเขาไม่ใช่คนโรแมนติกหรืออ่อนหวานเลยนะ “ไม่ใช่แต่มีคนส่งมาให้ เฮียจะถามว่าของใคร?” หรือว่าเขาต้องใช้บริการไอ้จากัวร์อีกว่ะเพราะว่ามันแม่งโคนันฉิบหาย ขนาดเรื่องครอบครัวโรซี่ผ่านไปแค่คืนเดียวแม่งได้เรื่องโคตรเยอะถึงจะยังไม่ละเอียดเท่าไร ถึงคราวช่วยเพื่อนคืนเขาคงโดนหนักแน่! “D?” ใครอะ “อื้ม เหี้ยไหนมาจีบพูด?” ไม่อยากดุแต่มันหวง “ใครจะกล้าจีบห่ะ? แล้วคนส่งไม่ได้บอกเหรอ?” “ช่างมันเถอะเดี๋ยวเฮียจัดการเอง อื้ม…แล้วจะเอาอะไรไหมเฮียจะไปขนของแล้ว?” เขาจะรีบทำรีบเสร็จแล้วจะมาให้ทันมื้อเย็นพร้อมเธอตามที่เคยพูดเอาไว้ “พอแล้ว” แค่นี้ก็เยอะเกินไปแล้วขืนสั่งเพิ่มมีหวังล้นห้องแน่ “มีอะไรโทรหาได้ตลอดนะ” เขาเดินตรงไปจูบหน้าผากเมียเบาๆแล้วขยี้ผมเธอก่อนจะหมุนตัวหันหลังกลับเดินออกไปอย่างเสียดาย นีน่าปิดตาแต่เปิดซอกนิ้วแอบดูคือเขินแทนอ่า! การกระทำแสนหวานถึงคำพูดจะธรรมดาก็เถอะ เห็นไหมล่ะว่าเธอมองคนไม่ผิดที่เลยนะ เฮียปอร์เช่รักเพื่อนเธอจริงๆ เฮ้อ..ความรักเหมือนไรเธอจะได้สัมผัสมันบ้างนะ “ยิ้มไรของมึง?” เพื่อนมองแล้วยิ้มแบบนี้หมายความว่าไง “ดูผัวมึงดิทำไรไม่เกรงใจคนโสดเลย!!” ถามมาได้ว่าเป็นไร นี่เธอเขินแทนอยู่ไง “บิดซะง่อยแดกเลยนะมึงอีดอก!” เธอเป็นคนถูกจูบยังไม่อาการหนักเท่านีน่าเลย “เอ้ามึง! ให้กูซ้อมเขินหน่อยดิเผื่อมีผัวจะได้ทำตัวถูก” “นีน่ามึงน่ะนางพญานก!” “อีเวรโรซี่!! กูก็ต้องมีผัวจ้ะ!” ปอร์เช่มาตามนัดเพื่อนจะย้ายของเมียไปคอนโดตัวเองที่ไม่ไกลจากมหาลัยเท่าไร เขาจะสามารถไปหาเมียเมื่อไรก็ได้แล้วจะตามดูแลโรซี่ตลอดเวลาไม่ว่าเธอจะต้องการรึเปล่าก็ตาม เสื้อผ้าเมียล่ะตัวแซ่บเวอร์ทั้งนั้นแต่ไม่ยักจะใส่ให้ผัวดูเลยสักครั้งเดียว “สรุปเมียเด็กมึงเนี่ยอ่อนให้ยัง?” โบ๊ทนั่งลงบนเตียงถาม “โรซี่อายุ 20 ปีไม่เด็กเว้ยแต่ว่าไอ้คนจะได้เมียเด็กมันอยู่ตรงโน้น!” เขาชี้ไปทางไอ้จากัวร์ซึ่งมาเดินเข้ามาพอดีเลยทำหน้างงใส่ “มองเชี้ยไร?” ออกจากห้องน้ำมาเพื่อนมองแปลกๆ “ไอ้เหี้ย!! ห้ามเอาน้องกูทำเมียนะเว้ย!” โบ๊ทชี้นิ้วด่าก่อนเลยเพราะน้องสาวเขากำลังจะ 19 ปีแล้วไงแล้วไอ้เพื่อนเลวแม่งชอบน้องสาวกูอีก “อะไรของมึงไอ้เหี้ย?” เป็นห่าไรกันมองกูเหมือนฆาตกร “ก็ไอ้ปอร์เช่มันบอกไอ้โบ๊ทว่ามึงจะมีเมียเด็กไง คือน้องมินนี่!!” เบนซ์ตีหน้าซื่อบอกเพื่อนจนได้รับเท้างามของไอ้เหี้ยโบ๊ทถีบจนตกเตียง ตุบ!! “ค*ยเอ้ย!” ปอร์เช่เก็บของย้ายมาคอนโดจัดให้เข้าที่ทุกอย่างเรียบร้อยก็เกือบค่ำแล้วซึ่งพรุ่งนี้แม่บ้านจะมาทำความสะอาดให้อีกครั้งเป็นที่เรียบร้อย เพื่อนก็อุตส่าห์มาช่วยเขาเลยชวนไปกินข้าวด้วยกันที่โรงพยาบาลเลย “มึงแน่ใจว่าน้องโรซี่ไม่ว่า?” “ถ่อมาถึงขนาดนี้แล้วมึงกลัวอะไรว่ะ?” “กูไม่ได้กลัวแต่ไม่อยากให้มึงมีปัญหาไง” “กูเอาอยู่น่า” เขาพาเพื่อนมากินข้าวกับเมียพวกมันก็กลัวมากเกินไปเพราะโรซี่ไม่ได้ว่าอะไรเลยออกจะดูมีความสุขด้วยซ้ำ เขาชอบให้เมียอารมณ์ดีแบบนี้เพราะอย่างน้อยจะได้ลดความกังวลว่าเธอจะทำร้ายตัวเองไปได้บ้าง ต่อจากนี้เขาจะเยียวยาแผลใจทุกอย่างรับรองว่าหัวใจที่เปราะบางจะกลับมาเข้มแข็งได้แน่นอน อื้อหื้ม…ทำไมรู้สึกว่าตัวเองเป็นพระเอกว่ะ!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more