ตอนที่ 12

2552 Words

เวลาผ่านไปจนสามทุ่มกว่าเพื่อนกลับกันหมดแล้วเหลือแค่เขาที่จะเฝ้าเธอเองคืนนี้คงจะมีความสุขน่าดูเลย แต่ก่อนจะทำอะไรพยาบาลเข้ามาเช็ดตัวให้เมียเขาเลยไปอาบน้ำซะเลยพอออกมาก็เห็นคนหน้าบึ้งอีกแล้ว “ไม่ชอบเลยอยากอาบน้ำ!” เช็ดกับอาบมันไม่เหมือนกันนะ “อดทนหน่อยพรุ่งนี้ก็กลับแล้ว” แค่พรุ่งนี้เองจะได้กลับบ้าน “เฮียปอร์เช่ทำไมถึงเป็นฉัน?” “อะไร?” “ก็ทำไมถึงต้องมารักฉัน?” เมื่อก่อนอยู่ตามลำพังแทบไม่มีเลยด้วยซ้ำแล้วรักได้ไง “ความรักมีเหตุผลด้วยเหรอ?” ก็ถ้ามันมีเหตุผลเขาคงแต่งงานตามที่พ่อแม่บอกนานแล้ว แต่นี่คือโสดยาวมากจนมาเจอเธอที่หยุดหัวใจเขาไว้นานหลายปีจนตัดสินใจรวบรัดซะเลย “ก็ใช่เนอะความรักมันไม่มีเหตุผล” ขนาดพ่อยังไม่รักลูกเลยความรักมันไม่มีเหตุผลจริงๆ “เฮียรักโรซี่มากจะทำอะไรคิดด้วยนะ” แววตาเธอมันเศร้าวูบหนึ่งเขาเห็นนะ ปอร์เช่จัดการลากโซฟามาชิดขอบเตียงแล้วปรับให้เสมอกันพร้อมกับเอาที่กั้นเตียงลงคืนนี้เราจะนอนจับมือกันอย่างมีความสุขที่สุดเลย แล้วอีกอย่างเขาจะค่อยๆหลอกถามเรื่องครอบครัวเธอด้วย ตอนนี้โรซี่ยอมรับแล้วว่าเป็นเมียเขาซึ่งโคตรดีใจที่เธอยอมรับสักที เขามีเมียเด็กแล้วนะเว้ย! “คิดดีแล้วเหรอมารักคนอย่างฉัน?” เธอมีแค่เงินเท่านั้นแหละจะนิสัยหรืออะไรก็ไม่ดีสักอย่างแล้วฐานะอย่างเฮียปอร์เช่ความรวยของเธอคงไม่จำเป็นหรอก วันนี้เขาเป็นห่วงเธอมาตั้งแต่เช้าที่เขาจับมือไม่ยอมปล่อย เขาร้องไห้ออกมากอดด้วยตัวที่สั่นไปด้วยความกลัว สายตาที่มองมีแต่ความกังวลหนักมากและในตอนนั้นเธอรู้ว่าเขารักเธอมากจริงๆอย่างที่พูด “รู้นะว่าตัวเองเลวมากแต่ก็รักคนเป็นนะ สมมุติถ้าความรักมันเลือกได้เฮียคงแต่งงานไปแล้วแต่นี่เลือกไม่ได้ไงถึงมารักโรซี่หนักขนาดนี้ แล้วยังต้องรออีกตั้งเกือบสองปีกว่าโรซี่จะจบถึงจะแต่งงานได้ นี่เฮียจริงจังมากนะให้พาป๊าม๊ามาขอเลยยังได้หรือเอาพี่ชายเฮียมายืนยันก็ได้นะแต่คงต้องรอหน่อยมันไม่กลับไทยมา 2 ปีแล้ว” เขาเป็นลูกคนเล็กดังนั้นนิสัยเอาแต่ใจตัวเองมันติดตัวมาตั้งแต่เด็กแล้วส่วนความเหี้ยมาเพิ่มเอาตอนเรียนเพราะเพื่อนทั้งนั้น! “ฉันนี่ก็แปลกคนเนอะ” “แปลกไง?” “ได้เหี้ยเป็นผัว!” “แต่อย่างน้อยเหี้ยตัวนี้มันรักมากกว่าทุกคนแล้วกันน่า” หมั่นเขี้ยวฉิบหายแม่งอยากฟัดจังว่ะคงจะมีความสุขมากแน่นอน “เฮียปอร์เช่ขอบคุณนะที่ไม่ทิ้งฉันไปไหนขนาดฉันทำตัวไม่ดีกับเฮีย สมมุติว่าวันหนึ่งฉันทำตัวแย่อีกจะโกรธกันไหม?” นึกถึงวีรกรรมตัวเองที่ด่าเขาแบบเทสาดเทเสียทั้งที่เพื่อนทุกคนรู้ว่าเขาชอบเธอขนาดไหน อย่าว่าแต่เพื่อนเลยเธอเองยังสงสัยว่าเขาชอบแต่ตอนนั้นเขาเล่นควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าเลยนี่ใครจะกล้าไว้ใจ “ไม่โกรธหรอก นอนเถอะพรุ่งนี้จะได้เตรียมตัวกลับบ้านกัน” “ฝันดีนะเฮีย” “อื้ม ฝันดี!” เช้าวันต่อมาหลังจากหมอมาตรวจอาการอีกครั้งก็เตรียมตัวกลับบ้านรอพยาบาลทำเรื่องเอกสารต่างๆให้เสร็จแค่นั้น ปอร์เช่ออกไปคุยกับจิตแพทย์อีกตามเคยรวมถึงขอคำแนะนำต่างๆที่จะดูแลเมียเด็กด้วย เขาจะไม่วางใจอะไรเด็ดขาด เขากลับเข้ามาในห้องอีกครั้งเมียก็ยังเล่นโทรศัพท์คุยกับเพื่อนเหมือนเดิมแบบไม่สนใจผัวหรือไอ้ดอกกุหลาบเน่าๆเลยสักนิดเดียว ก๊อกๆๆ “โรซี่ฉันมาเยี่ยม” มีอาเปิดประตูเข้าแล้วมายืนนิ่งมองผู้ายหน้าตาดีมากที่มองมาทางเธอเช่นกัน อย่าบอกนะว่าไอ้คนนี่เป็นผัวมัน! มีอามองผ่านแว่นกันแดดสำรวจอย่างเปิดเผยเพราะยังไงก็ไม่มีคนรู้แน่นอน ผิดไหมนะที่อยากได้ผัวโรซี่!! “มีอา!!” คนที่เกลียดมาเยี่ยยมแล้วเสือกตีหน้าเศร้าให้ผัวเธอสนใจอีก แม่งโคตรตอแหล! “คุณเป็นแฟนโรซี่เหรอคะ?” เธอไม่ได้สนใจมันแต่สนใจผู้ชายหล่อตรงหน้าแทน “เฮียปอร์เช่นี่พี่สาวฉันชื่อมีอา” “หวัดดี” เขาไม่ได้อยากรู้จักเลยสักนิดแต่ยัยพี่สาวเมียมองเขาแบบไม่สนใจโรซี่เลยสักนิดเดียว “ขอฉันคุยกับน้องสาวสักครู่ได้ไหมคะ พอดีเป็นห่วงมากๆเลย” มีอาตีหน้าซื่อถอดแว่นกันแดดออกแล้วเดินไปเข้าใกล้ผู้ชายของโรซี่มากขึ้น มองดูจากเสื้อผ้านาฬิกาก็รู้แล้วว่ามีราคาแพงท่าทางน่าจะรวยมาก มีอายิ้มหวานพลางส่งสายตามองอย่างเปิดเผย “แป๊ปนะ อืมโรซี่เฮียยืมโทรศัพท์หน่อยสิ” เขาคว้าจากมือเมียมาเลยแล้วโทรหาเบอร์ตัวเองซึ่งมันสั่นในกระเป๋ากางเกงนี่แหละก่อนจะวางโทรศัพท์เธอไปที่หัวเตียง เขาจะดักฟัง! แน่นอนว่าโรซี่มองเหมือนสงสัยในสิ่งที่เขาทำเพราะเธอก็ไม่รู้ “จะไปจริงเหรอเฮียปอร์เช่?” เขาจะทิ้งให้เธออยู่กับมีอานี่นะ “เฮียว่าจะไปซื้อกาแฟด้วย คุยกันดีๆนะไม่ต้องห่วง” เขาจับมือเธอก่อนจะจูบกลางหน้าผากรู้ดีว่ากำลังทำให้เธอต้องเผชิญกับพี่สาวแต่ถ้าไม่ทำแบบนี้เขาจะรู้อะไรไหมล่ะในเมื่อเธอไม่เคยจะบอกอะไรเลย เขาจะไม่ไปไหนนอกจากนั่งรอข้างนอกถ้ามันไม่ไหวจะเข้ามาลากตัวพี่สาวเธออกไปเอง “โอเค ซื้อเผื่อด้วยนะ” เธออยู่รับมือได้ต่อให้เขาปล่อยเธอไว้คนเดียวก็ตาม เฮียปอร์เช่ก็คงเหมือนคนอื่นที่เชื่อกับใบหน้าใสซื่อของมีอาแล้วคงจะเห็นว่าเธอไม่มีดีอะไรสักอย่าง ดูมีอาก็สนใจเฮียปอร์เช่ขนาดนี้คงจะสานต่อกันรึเปล่าก็ไม่รู้ มีอามองตามผู้ชายที่เดินออกจากห้องพักด้วยความเสียดายมากก่อนจะเดินตามออกไปมองเพื่อความแน่ใจว่าเขาไปแล้วจริงๆ โรซี่มันต้องไม่มีใครแล้วผู้ชายคนนั้นเธอชอบด้วยสิ! มีอาเดินกลับมายิ้มอย่างดูถูกในสภาพที่น่าสมเพชแบบนี้ เธอไม่รู้หรอกนะว่ามันป่วยเป็นโรคอะไรแค่อยากจะมาดูเฉยๆว่าใกล้ตายรึยังต่างหากล่ะ “ผัวหล่อนี่ฉันถามจริงๆแกใช้ท่าไหนล่ะมัดใจเขาอยู่” “อยากได้เหรอมีอามองตามขนาดนี้ เช็ดน้ำลายหน่อยไหม นั่นน่ะผัวฉันนะ” เธอเน้นคำหลังเป็นพิเศษให้ได้รู้ว่าของใครเป็นใคร หึ! คนอย่างเธอต้องเข้มแข็งได้แล้วเพราะถ้ายังอ่อนแอแบบเดิมคนเหี้ยๆมันจะรุมทำร้ายเธอ “คนแบบนั้นแค่ฉันกระดิกนิ้วก็ตามมาเหมือนหมาแล้วโรซี่” “เหรอ? ต่างกับฉันไม่ต้องทำอะไรแม้แต่กระดิกนิ้วก็ได้เขามา แล้วนี่มาเยี่ยมหรือว่ามาดูว่าฉันใกล้ตายล่ะ เหอะ! ระวังตัวหน่อยนะถ้าแกไม่มีฉันชีวิตไฮโซก็จบลง!” อย่าลืมว่าเงินทุกบาทเป็นของเธอส่วนมีอากับคุณน้าไม่มีอะไรเลยนอกจากพ่อที่ยังรับเงินเดือนจากเธอในตำแหน่ง CEO โรงแรมส่วนเจ้าของคือเธอ “นี่มึงขู่กุูเหรออีโรซี่!!” มีอาตะคอกกลับเสียงดังลั่นยกมือจะตบสั่งสอนแต่ว่า... “เอาสี้! แต่ครั้งนี้กูไม่ยอมมึงหรอกนะ” เธอตบกลับแน่แล้วอาจจะมากกว่านั้นด้วย “แกน่าจะตายๆซะนะโรซี่ คิดตามฉันนะ ยายแกตายไปแล้วเหลือแค่ไอ้โชคแต่มันช่วยอะไรมึงได้บ้างห่ะ แล้วนี่พ่อกับแม่ก็ไม่เคยต้องการแกเลย จำไว้นะที่แม่ฉันเลี้ยงแกมาเพราะว่าสงสารหรอกดังนั้นอย่าทำอะไรที่เนรคุณล่ะ แกมันไร้ค่าไม่มีใครต้องการถ้าไม่ได้ครอบครัวฉันก็คงเน่าตายในถังขยะแล้วแหละ”มีอายิ้มอย่างเหนือกว่าเพราะทุกอย่างที่ได้ขยี้ปมด้อยโรซี่มันจะอ่อนแอลงมาก เธอสะใจที่เห็นมันเจ็บแล้วคงสะใจกว่านี้ถ้ามันพังพินาศไปหรือตายไปเลยก็ดี ถ้ามันตายทุกอย่างของมันจะเป็นของเธอ! “แม่แกไม่เคยเลี้ยงฉัน พ่อก็ไม่เคยเลี้ยง ฉันไม่ติดหนี้บุญคุณใคร ถ้าฉันจะตัดหางมันทีล่ะคนจะเป็นอะไรไป เริ่มจากแกเลยนะมีอา” เธอโตมาแบบโดดเดี่ยวไร้ความรักจากใครๆทั้งนั้นนอกจากยายที่เสียไปแล้วก็ไม่มีใครที่มีบุญคุณกับเธอด้วย ทุกคนมองว่าเธอเป็นตัวผลิตเงินมากกว่า “นี่แก!!” “ฉันจะให้แกเดือนล่ะหมื่นดีล่ะห่ะมีอา” ปรกติมีอาใช้เดือนล่ะหลายแสน “ฉันจะบอกพ่อรับรองแกตายแน่!” มีอาชี้นิ้วขู่อย่างโกรธเกลียดก่อนจะหันไปมองทางประตูที่แฟนโรซี่เดินเข้ามามือเปล่าแล้วมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ “เป็นพี่น้องที่รักกันดีจัง ไสหัวไปซะหมดเวลาของเธอแล้ว” เขาได้ยินหมดทุกคำผ่านโทรศัพท์แล้วที่เดาไว้ไม่เคยผิดสักนิดเดียว โรซี่ยอมฆ่าตัวตายเพราะครอบครัวไม่ใช่เพราะเขาคนเดียว “ไล่ฉัน?” มีอาครางถามเสียงหลง “เออ ออกไปซะ” เขาเดินมายิ้มกว้างชอบจังเวลาเมียเข้มแข็งแบบนี้แต่ถึงอย่างนั้นเมียก็เข้าใจผิดคิดว่าเขาทิ้งเหมือนเดิม คือถ้ากูไม่ทำแบบนี้พี่เหี้ยๆของเมียจะเผยธาตุแท้มาเหรอ เขาดึงเมียมาจูบกลางหน้าผากหนักๆ “ปอร์เช่นี่เบอร์ฉันมีอะไรก็โทรมาได้นะ” “ตอแหลว่ะ!” เขาหันไปมองพี่่เมียที่กำลังจะหลุดแอ๊ป “นายว่าไงนะ? ฉันเป็นพี่สาวโรซี่จะพูดอะไรก็เกรงใจกันหน่อยสิ” นี่กล้าว่าเธอขนาดนี้เลยเหรอ เหอะ! ผู้ชายมันแพ้มารยาทั้งนั้นแหละ “พอดีว่าฉันได้ยินทุกคำที่เธอพูดกับเมียฉัน อ่อ...แล้วก็พึ่งจะรู้ว่าเมียเก่งมากขนาดไหน” เขาเฉลยมาทีล่ะนิดด้วยการหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดวางสายลงต่อหน้า โรซี่มองคนเจ้าเล่ห์ที่ทำเธอจิตตกไปคิดว่าเขาทิ้งกันที่ไหนได้แอบฟังงั้นเหรอ? เธอแทบจะหัวเราะออกมากับสีหน้าของมีอา “แกได้ยินหมดเลยเหรอ?” “เออ กูได้ยินหมดเลยแล้วไม่คิดด้วยจะมีผู้หญิงเหี้ยๆแบบนี้อยู่ด้วย” เขาไม่ใช่คนจะให้เกียรติใครแล้วทำตัวเป็นบุรุษเสมอหรอกนะ ตัวตนที่แท้จริงเขามันเถื่อนได้มากกว่านี้อีกแต่เก็บไว้ก่อนเดี๋ยวเมียรู้แล้วจะตกใจเอา “นี่กล้าขึ้นคำหยาบกับฉันเลยเหรอ? เหอะ! โรซี่นี่ผัวแกคงเป็นพวกกุ้ยข้างถนนสินะ น่าสงสารเนอะที่มีแมงดามาเกาะแบบนี้แต่ก็…โอ๊ย!!” ยังพูดไม่ทันจบก็เจ็บแปลบเข้าที่ต้นแขนก่อนจะถูกลากออกจากห้องพยาบาลไปแบบไร้ความอ่อนโยนใดๆทั้งสิ้นรู้สึกตัวอีกทีคือล้มหน้าห้องแล้ว มีอามองไปรอบๆคนเยอะมากที่มองเธอแล้วมันยิ่งน่าอายที่คนพวกนั้นซุบซิบ “ไอ้ชั่ว!!” เธอลุกขึ้นยกมือจะตบผู้ชายตรงหน้าแต่ว่ากลับถูกจับเอาไว้แล้วยังบีบกันจนเจ็บเหมือนจะดูกจะหักคามือมันเลย “ให้กูดีกับคนที่มาด่าเมียกูเนี่ยนะ กูจะบอกให้นะว่าไอ้แมงดาที่มึงด่าเนี่ยมีเงินมากกว่าโรซี่หลายเท่าเลยแหละ แล้วไอ้แมงดาตัวนี้มึงก็อยากได้ถึงขนาดอ่อยเลยนี่ อย่าคิดว่ากูใสซื่อพอจะอ่านสายตามึงไม่ออก! เป็นปลิงเกาะเมียกูแล้วปากดีทำตัวเหนือกว่าอีกไม่เจียมตัว!” เขาไม่ใช่คนดีแล้วจะไม่ดีมากๆถ้ามีคนมายุ่งของรักของเขา ยัยนี่ด่าโรซี่แถมยังพูดเหมือนตัวเองเหนือกว่าคอยดูแล้วกันว่าเขาจะทำให้พวกมันต้องเดือดร้อนสมกับความเจ็บของโรซี่บ้าง “กรี๊ดดด….” “หุบปาก!! กูหนวกหู!” เขาปล่อยมือออกจากแขนผู้หญิงคนนี้แล้วทันพอดีที่รปภ.มาลากออกไปเพราะเสียงกรี๊ดนี่แหละ พี่สาวโรซี่มันต้องเจอกับเขารับรองว่าต่อให้แอ๊ปเก่งขนาดไหนก็ต้องหลุดแน่นอน ผู้หญิงแบบนั้นไม่ใช่คนที่น่าสนใจสักนิดเดียวดูก็รู้ว่าผ่านมือผู้ชายมานักต่อนักแล้วพอมาเจอเขาถึงกับเก็บอาการไม่อยู่อ่อยแบบเงียบๆ แต่ขอโทษเป็นเสือผู้หญิงมาก่อนเรื่องแค่นี้ทำไมจะดูไม่ออกล่ะ กลับมาถึงห้องโรซี่เปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้วแต่ยังหน้าบึ้งเป็นตูดลิงเลยสงสัยจะยังโกรธเขาไม่หายแน่นอน โธ่ที่รักมันจำเป็น! เขาคว้ามือเล็กมาจับไว้แล้วยิ้มให้แต่แม่งไม่ยิ้มตอบอีก “โกรธเฮียเหรอโรซี่?” ไม่น่าถามนะเพราะเขาเองก็รู้คำตอบอยู่แล้ว “ใครโกรธห่ะะ? เฮียปอร์เช่ไม่ได้สำคัญขนาดนั้นหรอก” เธอเชิดหน้าหนีไปทางอื่นแต่กลับถูกเขาดึงไปหอมแก้ม ฟอด…. “เมียใครว่ะทำไมมันน่ารักขนาดนี้!!” เขาไม่อยากจะอวดเลยว่าต่อให้เป็นนางงามจักรวาลก็สู้เธอไม่ได้ คือโรซี่สวยที่สุดในสายตาเขาเสมอแม้ว่าตอนนี้จะงอนมากก็ตาม “ใครใช้ให้หอมแก้มฮะ อีกอย่างฉันยังไม่แต่งงานยังไม่มีผัว!” คำก็เมียสองคำก็เมียถามจริงไม่เคยมีเมียรึไงถึงได้เห่อจังห่ะ “งั้นแต่งไหม?” “ชอบล้อเล่นแปลกๆนะคิดถ้าจริงขึ้นมาจะเสียใจ” “ก็คิดจริงสักทีสิโรซี่” คิดจริงๆไปเลยแล้วเขาจะพาเปลี่ยนนามสกุลทันทีที่ต้องการ “บ้า!” เธอมองบนในความหน้ามึนของเขา “เอ้า! เห้ยที่รักเดินไปไหนรอด้วย” คือเมียเดินไปตัวเปล่าแต่ของในห้องเนี่ยกูต้องขนเอง!!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more