ตอนที่ 2 เขาคือใคร(1)

1109 Words

ตอนที่ 2 เขาคือใคร วันหยุดมันผ่านไปเร็วจนไม่น่าเชื่อ และแล้วก็เป็นเช้าของวันจันทร์ที่ฉันไม่อยากให้มาถึง แต่ก็ยังต้องตื่นเช้ามาเรียนตามปกติ สิ่งหนึ่งที่ไม่ปกติคือเช้านี้ฉันเลือกที่จะเข้ามานั่งรออาจารย์ในห้องเรียนวิชาแรกแทนที่จะรอพวกเพื่อนอยู่ใต้ตึก ครืด~ ครืด~ ขณะที่กำลังจะทิ้งสะโพกลงกับเก้าอี้เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น แน่นอนว่าต้องเป็นเบอร์ของคู่กรณีที่จ้องจะเอาเงินจากฉันอยู่ ฉันกดปิดเสียงแล้วเก็บโทรศัพท์มือถือของตัวเองไว้ในกระเป๋า หันซ้ายขวาอย่างระแวดระวังเพราะตอนนี้เริ่มมีเพื่อนทยอยเข้ามาในห้องกันแล้ว ฉันเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอีกคนที่ตามมาทวงเงินฉันเป็นใครหน้าตาอย่างไร มีแค่เขานั่นแหละที่รู้ว่าหน้าตาฉันเป็นแบบไหน “ขอโทษนะครับ” เฮือก ! อยู่ ๆ ฝ่ามือของใครบางคนก็แตะลงมาที่ต้นแขนพร้อมกับเสียงเข้มนั้น เล่นเอาฉันตกใจจนต้องสะบัดมือนั้นออกโดยไม่ตั้งใจ แต่พอหันมองก็เห็นว่าเขาเป็นเพื่อนคณะอื่นที่มาลงเรียนวิชานี้ ซึ่งฉันเองก็เห็นหน้าค่าตามาร่วมเดือนแล้ว หรือเขาคือเจ้าของรถวันนั้น… “มะ…มีอะไรคะ” “อ๋อ พอดีเราจะถามเรื่องงานที่อาจารย์สั่งน่ะ ขอโทษที่ทำให้ตกใจ” “อ๋อ…ถามอะไรเหรอ” ฉันพูดพลางพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนจะพูดคุยเรื่องงานกับเขาคนนั้นจนกระทั่งเพื่อนอีกสองคนของฉันมาจนครบ เขาก็ปลีกตัวหนีไปนั่งกับเพื่อนตัวเอง “เขามาจีบแกเหรอ” ระรินถามด้วยท่าทีสนอกสนใจ พลางเหลือบมองไปที่อีกฝ่ายนี้นั่งอยู่จนพวกเพื่อนเขามองกลับมา เขานั่งอยู่มุมหลังสุดของห้อง มีเพื่อนคณะเดียวกันอีกสามถึงสี่คนอยู่ด้วย ที่รู้ก็เพราะเสื้อเชิ้ตกิจกรรมของคณะที่เหมือนกันหมด “พูดบ้าอะไร เขามาถามเรื่องงาน” “หล่ออะ เป็นรุ่นพี่ปีสองใช่ไหม” “อยู่นิติศาสตร์ไหม เคยเห็นแวบ ๆ ในเพจ” จินพูดเสริม กับเรื่องผู้ชายล่ะเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยยัยพวกนี้ “ใช่ ๆ ฉันแอบมองมาตั้งแต่วันแรกแล้ว” ยัยระรินพูดแล้วยิ้มเขิน ไม่แปลกใจเลยที่รุ่นพี่ที่มันคุยอยู่จะทิ้งไปมีแฟนทั้งที่คุยกับมันมาทั้งเทอม ก็เพราะมันบ้าผู้ชายแบบนี้ไง ใครเขาจะมั่นใจยอมคบกับมัน “ก็ได้แค่มองแหละย่ะ ยัยน้ำค้างได้คุยเป็นชั่วโมง” “เวอร์ เพิ่งมานั่งคุยไม่ถึงสิบนาที” ฉันปฏิเสธข้อกล่าวหานั้นเสียงแข็ง “พี่เขาชื่ออะไรเหรอ” จินเอียงหน้าถาม “พี่ปั้น” “จ้า คุยกันแป๊บเดียวแต่รู้ชื่อเขาแล้ว” “ก็เขาแนะนำตัวเองไหม หา !!” ฉันหันไปโวยวายพวกมันสองคนที่กำลังหาเรื่องและพยายามจะโบ้ยความผิดที่มีผู้ชายรุ่นพี่นิติศาสตร์คนนั้นมาคุยด้วยให้ฉันจนได้ แต่อยู่ ๆ ยัยสองคนนั่นก็เลิกสนใจเรื่องฉันแล้วเอาแต่สะกิดแขนกันให้มองไปที่ประตูบานใหญ่ของห้อง “แก ! พี่ฟิวส์ !” เสียงของยัยจินที่เหมือนจะตกใจแต่กลับพูดให้เป็นเสียงกระซิบ “มาทำอะไรวะ กรี๊ด ! หล่อฉิบหายเลย” ระรินกรี๊ดเป็นเสียงกระซิบบ้าง จนฉันต้องส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอากับความบ้าผู้ชายของพวกมัน ถ้าไม่บอกก็ไม่รู้เลยว่ายัยระรินเพิ่งอกหักไปเมื่อไม่กี่วันจากผู้ชายที่เรียกว่าคนคุย ฉันมองตามพวกมันไปที่ประตูแต่คนที่ถูกเอ่ยถึงนั้นเดินพ้นประตูไปแล้ว เห็นแค่เสื้อผ้าที่เขาใส่อยู่แวบเดียว ให้เดาน่าจะหนุ่มวิศวะที่พวกมันชื่นชอบกันนั่นแหละ หลายคนจนจำไม่ได้ คณะนั้นก็มีแต่ผู้ชายด้วยใครจะไปจำได้หมด “มาทำอะไรวะระริน” ไม่ใช่แค่ยัยสองคนนี้ที่ดูตื่นเต้นกับการปรากฏตัวของผู้ชายคนนั้น แต่ผู้หญิงอีกหลายคนก็ดูสนอกสนใจไปด้วย ฉันมองไปที่ประตูอีกบานหนึ่งซึ่งคิดว่าเขาจะต้องเดินผ่าน อยากรู้นักว่าหล่อบาดใจขนาดไหน ทำไมต้องทำอย่างกับเห็นดาราจีนดาราเกาหลีที่อยู่ในซีรีส์นัก ไม่กี่วินาทีต่อมาร่างสูงของใครคนนั้นก็ปรากฏที่ประตูอีกบานที่รัศมีสายตาของฉันกำลังรออยู่เขาหยุดอยู่ตรงนั้น พร้อมกับเพื่อนอีกคน ก่อนจะกวาดสายตามองหาอะไรบางอย่าง เออ หล่อ โคตร ! เกือบทุกสายตาในห้องนี้มองไปตรงที่เขายืนอยู่เป็นจุดเดียว รวมถึงฉันด้วย อยู่ ๆ หัวใจของฉันมันก็รู้สึกเย็นวาบลามไปถึงกระดูกสันหลัง เมื่อสายตาคมกริบคู่นั้นมันหยุดอยู่ที่พวกเรานั่งอยู่ก่อนที่เขาจะเอามือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ท่าทางดูไม่เป็นมิตร เขาสวมเสื้อช็อปสีเลือดหมูของคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่ทุกคนคุ้นตาคู่กับกางเกงยีนในแบบที่ผู้ชายคณะนี้ชอบใส่กัน ทุกอย่างมันดูดีและเพอร์เฟกต์ทั้งที่เขาก็แต่งตัวเหมือน ๆ กับคนอื่นที่เคยเห็น ติดอยู่อย่างเดียว สายตาของเขาไม่เป็นมิตรเลย ฉันเห็นแล้วยังไม่กล้ามองนาน ๆ แถมในจังหวะท้าย ๆ นั้นฉันรู้สึกได้ว่ามุมปากของเขามันยกขึ้นเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม คล้ายกับปีศาจร้ายในหนัง เธอรู้สึกถึงรังสีบางอย่างที่แผ่ออกมาและมันดูอันตรายจนต้องขยับลูกตากลับมาหน้าห้อง “เขามองใคร เราเหรอ” ยัยจินพูดพึมพำ “ใช่เหรอแก แต่ก็มองทางนี้แหละ” ระรินเองก็สงสัยไปด้วย ฉันที่สงสัยไม่ต่างจากยัยพวกนั้นจึงหันหลังไปมองดูว่าเขากำลังมองหาใครอยู่ เพราะคิดว่าไม่ใช่พวกเราแน่ ข้างหลังนั่นก็มีพวกผู้หญิงคณะบริหารนั่งอยู่กับผู้ชายคณะนิติศาสตร์ที่เพิ่งมาคุยกับฉัน ถ้าให้เดาจากสายตาหาเรื่องแบบนั้นคงจะมองพวกรุ่นพี่ผู้ชายนิติศาสตร์อยู่แน่ ๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more