Pagkapasok at pagkapasok ko ng cubicle ay para akong lantang gulay na napaupo sa bowl. Tila nanginginig ang kalamnan ko. Hindi ko mawari kung bakit. Marahil ay dahil ito sa hindi ko inaasahang pagkikita naming dalawa ngayon. Nanghihina man ang katawang lupa ko pero para namang nakaramdam ng adrenaline rush ang isipan at damdamin ko. Iyon bang masigla, malikot mag-isip at hindi mapalagay? Subalit kabaligtaran ang ipinapakita ng aking katawan, hindi ko alam kung paano umasta sa harap niya at kung paano siya pakikitunguhan ngayon.
Galit ako sa kan’ya noon pagkatapos naming maghiwalay ng landas. Ang huling eksenang iyon na nasaksihan ko sa mismong araw ng birthday ni Mae, sa mismong silid ng tahanan ng kaibigan ko. Alam kong sapat nang dahilan 'yon upang putulin ko kung anuman ang mayroon ka
