“เฮียทำไมไม่แวะกินข้าวก่อน ที่ศูนย์อาหารข้างล่างนี้ก็ได้” แรกๆ เธอบอกเขาทุกครั้งด้วยประโยคแบบนี้
“ไม่อ่ะ เฮียไม่ชอบกินกับข้าวโรงพยาบาล” และนั่นคือเหตุผลที่ได้รับ มันพอเข้าใจได้ เพราะลำพังตัวเธอเองก็ไม่โปรดปรานอาหารรสจืดสำหรับเยี่ยมคนไข้สักเท่าไรเหมือนกัน
“งั้นก็ออกไปกินข้างนอก” เธอเสนอทางเลือกที่คิดว่าดีกว่าออกไป
“ไม่เอาเหมือนกัน เฮียไม่ชอบ” แต่คำตอบที่ได้รับกลับทำให้คันปากยุกยิกอดไม่ได้ที่จะเหน็บแนมออกไปทันควัน
“แหม ทำอย่างกับเฮียเป็นผู้ชายดี๊ดี กลับไปกินข้าวบ้านทุกวัน”หลังจบประโยคนั้น คำตอบที่ได้รับแม้เป็นน้ำเสียงออกแนวเนือยๆ ปนอ่อนอกอ่อนใจของเขา แต่ไม่รู้ทำไมสารที่ดังมากระทบประสาทหู ถึงทำให้เธอที่จ้องตารอฟังคำตอบจะเป็นจะตาย ต้องเบือนหน้าไปอีกทางด้วยความรู้สึกร้อนเห่ออย่างบอกไม่ถูก
“แล้วที่เฮียทำอยู่ทุกวัน มันไม่ใช่หรือไงแก้มยุ้ย”
“เฮ้ แก้มยุ้ย ทำไมเธอไม่กินผัก” เสียงคุ้นเคยนั้นเรี
