สองเดือนผ่านไป
“คุณเพ็ญนภา นามสกุลอะไรคะ”
“อยู่ยั่งยืนค่ะ” เสียงเหนื่อยอ่อนของคนไข้หญิงวัยกลางคนตอนปลายสีหน้าดูไม่สดใสเท่าไรนักที่พยายามก้าวช้าๆ จนมาหยุดยืนตรงหน้าตอบออกไป ด้านลลนาแม้ใบหน้าจะยิ้ม แต่ท่าทางอิดโรยของคุณป้าทำให้เธอได้แต่ภาวนาขอพรพระในใจว่าให้คุณป้า ‘อยู่ยั่งยืน’ สมกับนามสกุล
“คุณป้าแพ้ยาอะไรไหมคะ”
“ไม่มีค่ะ”
“ค่ะคุณป้า คุณหมอจ่ายยาDiclofenac 50 mg ให้นะคะ ยาตัวนี้จะช่วยบรรเทาอาการปวดบวมจากข้ออักเสบที่คุณป้าเป็น รับประทานครั้งละหนึ่งเม็ดสามเวลาหลังอาหาร ในระหว่างทานยาตัวนี้ให้หลีกเลี่ยงเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์นะคะ” เสียงใสของเภสัชกรตัวเล็กยังคงกล่าวออกไปเรื่อยๆ รอยยิ้มบางๆ เปื้อนบนใบหน้ายังคงไม่จางหาย ก่อนมือบางจะวางซองยาซองเดิมลงเมื่อเห็นคนไข้พยักหน้าเข้าใจ ก่อนหยิบยาซองใหม่ขึ้นมาอธิบายอีกครั้ง
“ส่วนอันนี้คุณป้ามีโรคประจำตัวเป็นโรคกระเพาะอาหาร คุณหมอเลยให้เป็นยาลดกรดแก
