ภาพชายหญิงสองคนที่เดินเคียงคู่กันไป ผ่านล็อบบี้ของโรงแรมชื่อดังระดับห้าดาวใจกลางกรุงเทพมหานคร
ร่างสูงเพรียวลมในชุดอาภรณ์สวยดูดีไม่ผิดแผกจากผู้มีรสนิยมซึ่งแวะเวียนมาใช้บริการที่นี่ อดไม่ได้ที่จะเหลือบหันกลับไปมอง ก่อนหันกลับมาให้ความสนใจกับแก้วไวน์ชั้นดีในมืออีกครั้งเมื่อประตูลิฟท์ที่ใช้สำหรับเฉพาะผู้บริหารนั้นภาพชายหนุ่มร่างสูงกับใครอีกคนจนลับสายตาไป แววตาคมภายใต้กรอบแว่นสีชายี่ห้อดัง สะท้อนอารมณ์มากมายจากก้นบึ้งของจิตใจ ด้วยความรู้สึกที่ยากเกินใครจะรู้
ภัทรพล อัศวกิจวนิชย์
ชื่อที่จำขึ้นใจดังขึ้นมาในสมองอีกครั้ง เสี้ยวใบหน้าคมบวกกับดวงตาคู่นั้น มันทำให้เธอต้องสะดุดตั้งแต่แรกเห็น
ไม่ใช่ไม่เคยรู้จัก แต่แค่คิดไม่ถึง
“ไม่แปลก” เจ้าของร่างเพรียวนามนิษฐาพึมพำเบาๆ กับตัวเอง
ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมมักได้ยินชื่อนี้บ่อยๆ ในกลุ่มเพื่อนสาววงสังคมชั้นสูง
ภายใต้นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำนั้น
