#เดย์เจ้าเอย 20
“เจ้าเอย!” พี่เดย์ที่กระแทกประตูเข้ามามองฉันอย่างตกใจที่เห็นฉันตัวสั่นเทาด้วยความกลัว ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาและหยาดเหงื่อ ท่อนแขนแข็งแรงรั้งฉันเข้าไปกอดแน่นจมอก ฉันพูดอะไรไม่ออกมันทั้งช็อกและตกใจกับสิ่งที่เจอ
เสียงเย็น ๆ นั้นยังดังก้องอยู่ในหูฉัน พี่เดย์ไม่พูดอะไรแต่อุ้มฉันออกจากห้องน้ำก่อนจะพาไปที่โซฟาที่มีเพื่อนฉันนั่งอยู่ รอบ ๆ ห้องนั้นมีเพื่อนของพี่เดย์ที่ไม่รู้ว่ามาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ด้วย
“เก็บหมดแล้วใช่ไหมจะได้กลับกันเลย” พี่มอนเอ่ยบอกเสียงนิ่งสายตาเขาจับจ้องเข้าไปในห้องนอนฉันไม่หยุด แววตาเขาดูน่ากลัวอย่างที่ไม่เคยเจอ ไหนจะอชิที่นั่งบีบมือตัวเองแน่นสายตาก็ยังจับจ้องเข้าไปยังห้องนอนฉันเหมือนกัน ดวงตาของพี่มอนเริ่มแดงขึ้นพอ ๆ กับสายลมที่พัดวนอยู่ในห้อง ฉันไม่รู้ว่ามีใครได้กลิ่นคาวเลือดที่ลอยมากับลมไหมแต่กลิ่นมันแรงขึ้นจนฉันแทบจะอาเจียน เลยต้องหันหน้าเข้าหาแผ่นอกอุ่นข
