#เดย์เจ้าเอย 19
ความรู้สึกที่ว่าไม่ได้อยู่คนเดียวมันชัดเจนขึ้น เสียงอะไรต่อมิอะไรในห้องยิ่งทำให้ฉันกลัวและกลิ่นอายความเศร้าจะมีมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อมีพี่เดย์ไปค้างด้วย ยิ่งตอนนอนปกติก็กอดกัน เอ่อ เขินแฮะ นั่นแหละเรานอนกอดกันทุกคืนนั่นแหละแต่แปลกไปคือถ้ากอดกันในห้องฉันจะรู้สึกเหมือนมีคนกำลังจ้องด้วยท่าทีโกรธ ๆ ด้วย เรื่องนี้ฉันยังไม่เคยบอกใครนะ
“เจ้าเอยวันนี้ไม่ได้กลับบ้านกันแล้วนะ พ่อกับแม่พี่ไปต่างประเทศกลับมะรืนส่วนแม่เราเลื่อนวันกลับเห็นว่าเจอเพื่อนเก่าน่ะ แม่เราฝากมาบอกเพราะโทรหาเราไม่ติด” พี่เดย์เอาโทรศัพท์เขามาให้ฉันดู เป็นหน้าต่างสนทนาของเขากับแม่ฉันเมื่อไม่กี่นาทีก่อนฉันพยักหน้ารับก่อนจะเอาโทรศัพท์ตัวเองออกมาดูก็พบว่าแบตหมดจริง ๆ
“แล้วตอนนั้นอชิเห็นปะ ตอนโพธิ์เจอ” ฉันเงยหน้ามองอชิที่นั่งอยู่ตรงข้ามทันทีพอเพื่อนพยักหน้าฉันก็ชนลุกซู่ทันที
“ยังไงอะเล่าให้ฟังหน่อยสิ”
“ก็ใส่ชุดนิสิ
