ตอนที่ 3
1349 Words
เขาต้องไปจัดการปัญหาที่ไม่เคยจบสักทีไม่ว่าจะเสียหายขนาดไหนก็ตาม เขากับมาโชทำธุรกิจคนละประเภทนะไม่มีปมขัดแย้งหรือแม้แต่แย่งลูกค้ากัน
ระหว่างเรามันเป็นความแค้นของตระกูลที่ขัดแย้งกันมานับสิบกว่าปีแล้ว เขาชอบชีวิตแบบสงบเต็มไปด้วยสีสันถึงได้แยกตัวออกมาแต่ก็เหมือนเป็นเป้านิ่งให้ถูกทำร้ายอยู่ดี
เขายอมสละตำแหน่งผู้นำตระกูลเพื่อจะได้ใช้ชีวิตสงบกว่านี้แต่ในเมื่อมันไม่หยุดเขาก็คงไม่เกรงใจแล้ว
หลังจากจัดการระเบิดที่เก็บกู้มาได้อย่างรวดเร็วนั้นเขารู้ได้เลยว่านี่มันเป็นแผนล่อมากกว่า ไอ้มาโชมันต้องมีอะไรแน่นอนที่เขาไม่รู้หรือบางทีนี่อาจจะเป็นอารมณ์ขันแสนเหี้ยของมัน
คิดถึงยัยหนูข้าวจังป่านนี้จะทำอะไรอยู่นะ
“พี่อัลบ้าดูหน้าบอสดิ แม่งมองระเบิดแล้วยิ้มน่ากลัววะ” มาร์ตินกระซิบเบาๆเพราะหน้าตาบอสมันดูมีความสุขมากกว่าเดือดร้อนอีกนะแล้วระเบิดพวกนี้ก็ไม่ธรรมดาเลย
“เหอะ! คงคิดถึงมาโชมั้ง!” แต่น่าจะเป็นน้องข้าวมากกว่านะ อัลบ้าหันไปสั่งงานลูกน้องคนอื่นแทนไม่อยากจะก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวมากเกินไป
บางอย่างก็เห็นๆกันอยู่พูดไปก็ไม่ช่วยอะไรอยู่แล้ว ในเมื่ออยากกินหญ้าอ่อนก็กินเลยสิแล้วรักษาไว้ตราบนานเท่านานด้วยนะเพราะน้องข้าวก็เป็นเหมือนน้องสาวเขาอีกคน
เกือบหนึ่งทุ่มถึงกลับมาบ้านพักแล้วรอยยิ้มให้ยัยหนูน้อยที่เดินมารอรับ ยัยหนูของเขาใส่ชุดน่ารักเชียวถึงจะโชว์เรียวขา โชว์เอวบางเล็กน้อยแต่น่าลองกัดสักครั้งและร่องอกที่นูนออกจนคอแห้ง
ยัยหนูข้าวกำลังยั่วเขารึเปล่านะ?
“ป๋าขาหนูย่างกุ้งแม่น้ำให้ พี่อัลบ้าพี่มาร์ตินด้วยนะทางนี้ค่ะ” เธอหยุดตรงหน้ายิ้มให้คนที่พึ่งกลับจากทำงานคงจะเหนื่อยมากแน่เลย
“พี่หิวมากเลยน้องข้าว พี่อัลบ้าไปเร็วไส้จะขาดตายแล้ว” มาร์ตินหันไปกอดคออัลบ้าเดินนำไปก่อนเพราะรู้ถึงแววตาที่ตวัดมามองเพียงแว๊บเดียว บอสต้องการอยู่กับน้องข้าวสองต่อสอง
คนอะไรหลงเด็กจัง!
“เออวะแม่งทำงานเหนื่อยฉิบหาย ผมไม่เกรงใจนะบอส” อัลบ้ายิ้มอย่างรู้กันเดินนำออกไปหาของอร่อยดีกว่าทางนี้ปล่อยให้เป็นหน้าทีโคแก่เถอะ
แม่งรู้งานฉิบหายแต่ก็ดีขี้เกียจพูดเยอะ ตอนนี้เหลือแค่เขากับยัยหนูที่หัวเราะเบาๆสงสัยจะขำพวกมันแต่รู้ไหมว่าพวกมันน่ะตั้งใจส่งสัญญาณบางอย่างให้เขา
“ที่นี้ก็เหลือป๋าโรมแล้วค่ะ หิวยังคะ?” ท่าทางจะงานหนักนะถึงหิวกันมากขนาดนี้เนี่ย แต่ว่างานโรงแรมมันจะเป็นไปได้เหรอที่หมดแรงแค่ก็อาจจะยุ่งก็ได้เนอะ
“ป๋าหิว…ข้าว” เขาเดินมาใกล้เธอมาขึ้นวางมือลงที่บ่าเล็กแล้วสบตาคู่สวยที่ไร้เดียงสาไม่รับรู้อะไรอีกตามเคย ยัยหนูยิ้มแหย่ๆแล้วมองเขาแปลกๆนี่มันยังไงกันนะ
ยัยหนูจะสังเกตแววตาเขาบ้างไหมนะ
“งั้นไปกินสิคะเดี๋ยวป๋าโรมจะไม่มีแรงเอานะ ไปค่ะหนูตั้งใจทำเลยนะ” เธอแกะมือเขาออกแล้วหมุนตัวจะเดินตามพวกพี่ไปแต่ว่ากลับมีมือใหญ่มาจับมือเธอรั้งไว้ไม่ให้ไปต่อ
“คืนนี้ถ้าเมานอนห้องป๋านะ”
“ปรกติหนูนอนห้องข้างๆนะคะ”
“ก็นี่ไม่ปรกติไงคะเด็กดี ป๋าอยากจะเห็นหนูอยู่ในสายตาตลอดทุกนาที”
เธอแทบจะเอ๋อแดกในคำพูดของเขาที่เริ่มแปลกไปเรื่อยๆแล้วนะ ใช่ว่าสิ่งที่เขาทำเธอจะไม่รู้สึกอะไรแต่เธอคิดว่าป๋าโรมแค่เอ็นดูและอยากทำตามสัญญาก็เท่านั้น
อายุอย่างเธอเนี่ยแทบจะเป็นลูกเขาได้เลยมั้ง!
“เงียบทำไมคะหนูข้าว?”
“หนูคิดว่ามันไม่ดีนะคะแบบนั้น ป๋าโรมลูกเมียก็ไม่มีแฟนก็ไม่มีส่วนหนูเป็นแค่เด็กในอุปการะเท่านั้นเอง หนูไม่ใช่คนในครอบครัวหรือเป็นญาติตามสายเลือดนะ” ถึงจะเป็นคนสนิทกันแต่นอนห้องเดียวกันมันก็จะรู้สึกแปลกๆไหมละ
“แล้วไง? ยัยหนูของป๋าไม่มีใครกล้าว่าอะไรหรอก” ลองมีคนว่าสักคำสิเขาจะจัดหนักให้ไม่กล้าอีกเลย แล้วยัยหนูเดี๋ยวต่อปากต่อคำเก่งด้วยนะแต่ถึงเราไม่ใช่เลือดกันมันก็ดีแล้ว
เพราะอีกไม่นานเราจะกลายเป็นคนเดียวกัน!
ปาร์ตี้เล็กๆจัดขึ้นอย่างสนุกสนานมีเสียงเพลงเพราะๆที่เปิดร้องกันตามประสาคนเมา ใช่…เธอเมาแล้ว! ไม่รู้สิว่าดื่มไปขนาดไหนแต่ป๋าไม่ห้ามแสดงว่าไม่เยอะมาก
“เสียงหนูเพราะจัง” เขาน่าจะเป็นคนเดียวที่สติยังเต็มร้อยเพราะดื่มน้อยมาก
“หึๆป๋าก็เสียงเพราะนะคะ หนูชอบเวลาโดนป๋าดุน่ารักดี” เธอเอียงตัวจะซบไหล่พี่อัลบ้าแต่ป๋าโรมกลับจับให้ซบที่ไหล่เขาแทนแถมยังทำหน้าโกรธกันอีก
“ไม่ยุ่งกับผู้ชายคนอื่นนะคะ ป๋าหวง” แทบจะกระโดดทีบไอ้อัลบ้าแล้วเนี่ย ยัยหนูเมาคงจะเวียนหัวเลยหาที่พิงแล้วน่าจะเกรงใจเขาเลยไม่กล้าซบหันไปซบไหล่ไอ้ลูกน้องระยำแทน
“หวงหนูนี่นะ” เธอชี้มาที่ตัวเองแล้วหัวเราะเบาๆเพราะป๋าโรมน่าจะหยอกอีกแล้ว
“หวงมากนะคะ”
“ถ้ามีเมียป๋าจะหวงขนาดไหนเนี่ย หนูไม่ได้เป็นยังหวงขนาดนี้เลย”
“มากจนฆ่าคนที่มาแย่งได้”
เชี้ย!! อัลบ้าแทบจะสร่างเมาทันทีที่ได้ยินคำนี้จากปากบอส อะไรวะเนี่ยอยู่ดีๆจะถูกฆ่ารึเปล่าวะเมียก็ยังไม่มี ลูกก็ยังไม่มีแถมเจ้านายยังเขม่นอีก
“หนูไปนอนก่อนนะ”
“รีบไปเลยน้องข้าวเดี๋ยวที่เหลือพวกพี่จัดการเอง” ตอนนี้น้องข้าวเป็นเหมือนตัวอันตรายดังนั้นต้องห่างเอาไว้บ้าง เขาไม่ไว้ใจบอสตอนมีความรักเท่าไรเพราะมันแทบไม่เคยเกิดขึ้นเลย
ข้าวยิ้มกว้างแล้วเดินไปในบ้านโดยที่มีป๋าโรมคอยประคองไม่ให้ล้มก่อนจะถึง เธอไม่ได้เมาพอจะไม่รู้ว่าตอนนี้ป๋าจับเอวเธอดึงเข้ามาตัวแถมผิวปากเหมือนอารมณ์ดี
มาถึงห้องนอนป๋าโรมตามที่เขาบอกเธอเลยไปอาบน้ำให้เรียบร้อยก่อนจะหลับไปก่อนและเมื่อออกมามีชุดนอนวางไว้ให้แล้ว แต่นี่มันชุดนอนป๋านะไม่ใช่ของเธอ! ก่อนจะคิดอะไรได้สายตาก็ไปเห็นเขานั่งในมุมห้องมองกันอยู่
“ใส่สิป๋าเตรียมให้เองเลยนะ”
“ทำไมไม่เอาชุดหนูละ?”
“ป๋าอยากให้หนูใส่ชุดของป๋า” เขาอยากให้เธอใส่ทุกอย่างที่เป็นของเขาเลยและที่สำคัญคือนอนทอดกายให้เขาได้เชยชมสักทีสองทีและตลอดไป
“ทำไมหนูต้องนอนห้องนี้ด้วยคะ ห้องหนูอยู่ข้างๆนี้เอง”
“ป๋าอยากให้หนูชินห้องนี้มากกว่าห้องนั้น สักวันหนูจะต้องได้นอนอยู่แล้ว”
“ป๋าจะกลับอิตาลีเหรอคะ?”
“ยังไม่ใช่ตอนนี้ค่ะ ยัยหนูของป๋ารีบใส่ชุดสิถ้าปล่อยนานเดี๋ยวปอดบวมนะ” ปรกติก็บวมจนเต็มมืออยู่แล้ว
- Writer
