ตอนที่ 2

1854 Words

เสื้อผ้าถูกเปลี่ยนเรียบร้อยจากฝีมือเขาเองแหละ เดี๋ยวนี้ยัยหนูน้อยของเขาสวยมากขึ้นทุกวันจนมีผู้ชายมาตามจีบเยอะมาก เขาไม่อยากจะออกตัวแรงเดี๋ยวจะเสียความไว้ใจถ้าพูดอะไรไปแต่ตอนนี้มันอึดอัดที่ทำได้เพียงแค่มองอย่างเดียว “หนูโตขึ้นเยอะเลยนะรู้ตัวไหม” แน่นอนว่าไม่ใช่แค่อายุแต่เป็นสรีระที่เต็มมือขึ้น มีเสน่ห์ดึงดูดให้เข้าหามากขึ้น เชื่อไหมว่าเขาไม่อยากจะเป็นแบบนี้เลยเพราะเรามันค่อนข้างต่างกันอีกอย่างยัยหนูไม่ควรจะใช้ชีวิตอยู่กับคนอันตรายอย่างเขา “คืนนี้ป๋าขอนอนด้วยนะยัยหนู” แค่ได้กอดเท่านี้ก็น่าจะเพียงพอแล้วสำหรับเขาแล้ว ข้าวอายุแค่สิบเก้าปีในขณะที่อายุเขานั้นสามสิบห้าปีแล้ว เธอไม่เคยรู้ว่าจริงๆเขาเป็นใคร เขาทำอะไรเลวร้ายมากบ้าง เขาสร้างภาพเสมอเพื่อให้เธอเห็นแค่ความดีปิดบังด้านร้ายๆให้หมดแล้วเพราะเป็นแบบนี้ไงถึงได้ให้อยู่คอนโดแทนที่บ้าน ตอนนี้เขาไม่รู้จะทนไหวไหมกับหนึ่งปีเต็มที่รักข้างเดียว ยัยหนูไว้ใจเขามากชนิดที่สามารถกอดเขาได้ สามารถมาอ้อนเขาได้เธอไม่เคยระวังตัวเลยและคงไม่คิดว่าเขาเป็นไอ้แก่หัวงูจ้องจับเธอมาฟัดบนเตียงทุกครั้งที่มีโอกาส อากาศในตอนเช้าเย็นเล็กน้อยข้าวขยับตัวเข้าหาความอุ่นมาขึ้นก่อนที่จะลืมตาขึ้นอย่างช้าๆและตาเหลือกโตสดุ้งหนีด้วยความตกใจมาก “ป๋ามาอยู่นี่ได้ไง!” ชุดเธอมันเปลี่ยนไปด้วยหรือว่าเมื่อคืนเราจะ…ไม่นะ! ป๋าโรมที่แสนดีคงไม่ทำอะไรแบบนั้นกับเธอใช่ไหมแต่ว่าเขาถอดเสื้อนี่ “กรี๊ด…” นี่มันเวอร์จิ้นของฉันนะ “เกิดอะไรขึ้นห่ะข้าว!?” เขาสดุ้งตื่นเพราะเสียงกรี๊ดลั่นนี่แหละแล้วดูสีหน้าซีดมองเขาเหมือนตัวประหลาดงั้นแหละ หรือว่าคิดอะไรแปลกๆห่ะ “ก็…ป๋าโรมอะนอนกับ…”ไม่อยากพูดอะมันทุเรศ เธอก้มหน้าหลบสายตาเขาด้วยความอายไม่หยุด “ป๋าไม่ได้ทำอะไรหนูเลยนะข้าว เมื่อวานหนูเมามากนี่แม่บ้านเปลี่ยนชุดให้ป๋าแค่มานอนเฝ้าเห็นว่า…หนูละเมอน่ะ” เขาพึ่งรู้ว่าตัวเองโกหกเก่งก็วันนี้แหละ อยู่ดีๆเขากลายเป็นแม่บ้านและข้าวที่นอนกอดทั้งคืนยังมาละเมออีก เขานี่มันตอแหลเก่งจริงๆ “จริงนะป๋าโรม?” “อืม หนูอย่าคิดอะไรแปลกๆสิป๋าเป็นใครห่ะ ป๋าไม่ทำอะไรหนูหรอกน่า” พูดแล้วอยากตบปากตัวเองวะ นี่เขาพูดอะไรไปวะเนี่ยอยากได้ยัยหนูจนแทบบ้ากลับพูดแบบนี้ออกไปอีก “ต่อไปให้แม่บ้านมานอนเฝ้าก็ได้ค่ะ หนู…อึก…จะอ้วกอะ!!” เธอรีบลุกจากเตียงวิ่งตรงไปยังห้องน้ำแล้วอาเจียนออกมาจนแทบหมดไส้หมดพุ่งแล้วหมดแรงด้วย โรมตามมาลูบหลังแล้วหัวเราะเบาๆเพราะยัยหนูพึ่งจะดื่มเหล้าเป็นช่วงรับน้องเองแล้วเมื่อวานมาดื่มกับพวกชั้นเซียนอย่างอัลบ้ากับมาร์ตินสภาพเลยออกมาแบบนี้ไง “อ้วก…แหวะ…” สุดท้ายเธอรับน้ำมาบ่วนปากแล้วนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง ป๋าโรมยีผมเธอเบาๆแล้วหัวเราะเหมือนสะใจงั้นแหละ “เป็นไงห่ะต่อไปจะดื่มอีกไหม?” “ดื่มค่ะแค่จะเอาป๋าโรมไปดื่มด้วย” “ป๋าคอแข็งนะ หนูน่ะเทียบป๋าไม่ติดหรอก” ยัยหนูข้าวหน้าซีดเชียวแต่ก็ไม่แปลกเท่าไรหรอกเพราะตื่นมาอาเจียนขนาดนี้ “อาบน้ำนะป๋าจะรอกินข้าวเช้าพร้อมหนู” “ป๋าขาหนูไม่กินได้ไหม หนูง่วงอะอยากนอนต่อมากกว่า” “อย่าดื้อนะคะ ป๋าจะรอถ้าหนูไม่ไปป๋าจะขึ้นมาตามเอง” “ก็ได้ค่ะ วันนี้หนูว่างขออยู่ทั้งวันนะ” ป๋าโรมพยักหน้าแปลว่าอนุญาตเธอก็ยิ้มกว้างให้เลย หลังจากป๋าโรมออกไปเธอถอดเสื้อผ้าอาบน้ำแต่ว่าที่ต้นคอมันมีรอยแดงจางมากๆอยู่ หรือเธอจะแพ้อะไรอีกรึเปล่านะ! ถ้าป๋ารู้ว่าเธอแพ้จนมีรอยแดงทั้งต้นคอ หน้าอกลามลามไปถึงต้นขาแบบนี้คงดุแน่เลย แต่จะแพ้อะไรละที่นี่สะอาดจะตายไปยุงสักตัวยังไม่มี! หลังจากมื้อเช้าผ่านไปยัยหนูข้าวก็ชวนเขาออกมาว่ายน้ำเล่นทั้งที่ตัวเองว่ายน้ำไม่เป็นต้องใช้ห่วงยางตลอด ยัยหนูข้าวใส่ชุดว่ายน้ำน่ารักมากพอเปียกแล้วมันแนบเนื้อเผยสัดส่วนดึงดูดใจจนแทบห้ามตัวเองไม่อยู่ รอยสีแดงจางๆเห็นชัดมากขึ้นเมื่ออยู่ในน้ำใสแบบนี้ ยัยหนูข้าวดูไม่แปลกใจอะไรคงจะคิดว่าตัวเองแพ้อะไรอย่างที่ผ่านมา ใช่…แพ้เขานี่แหละ! “ป๋าสอนว่ายน้ำเอาไหมคะ?” เขาติดจะพูดเพราะกับยัยหนูตลอดจนหนักใจเวลาลูกน้องได้ยินแล้วแอบขำ “ทำไมถึงโสดคะ ป๋าทั้งหล่อทั้งรวยแถมหุ่นดีมากอีก” เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆนะว่าทำไมป๋าโรมถึงโสดมาจนถึงทุกวันนี้ ความจริงเขาน่าจะฮอตมากด้วยซ้ำเพราะใครมองก็ต้องสดุดตากับผิวสีแทนรูปร่างสูงใหญ่บึกบึนแถมยังมีกล้ามแน่นๆน่ากัดเลยอีก หุ่นแบบนี้จะแซ่บขนาดไหนนะอยากรู้จัง! “ไม่มีใครเอา” สั้นๆที่โกหกอีกแล้วยัยหนูก็เชื่อถึงได้ทำหน้าตกใจแบบนี้ “ไม่จริงอะ! ถ้าไม่มีหนูเอานะ” เธอขยับตัวเข้ามาใกล้มาขึ้นยิ้มกว้างกับสีหน้าตกใจของเขา “หนูล้อเล่นค่ะ” “ถ้าป๋าคิดจริงขึ้นมาจะทำไงห่ะ นี่รู้ไหมว่าป๋าเหง๊าเหงา” “งั้นหนูจะมาหาทุกวันเลยดีไหมคะ?” “เปลี่ยนจากมาหาเป็นมาค้างบ่อยดีไหมคะยัยหนูของป๋า?” แววตาคู่สวยทำท่ากรุ่นคิดหนักมากเลยนะเนี่ย เขาจับห่วงยางออกจากตัวข้าวแล้วดึงเธอเข้ามาใกล้ๆแทน “เดี๋ยวหนูจม!!” ว่ายน้ำไม่เป็นนะแล้วระดับน้ำขนาดนี้ไม่รอดแน่ถ้าเขาปล่อยมือ “อยู่กับป๋าไม่มีอะไรต้องกลัวนะ” เราห่างกันไม่ถึงคืบด้วยซ้ำแล้วใบหน้าหวานใสมองเขาเหมือนมีคำถามอยู่ตลอดเวลามันทำให้อยากรู้ว่าภายใจหัวใจน้อยๆดวงนี้กำลังรู้สึกอะไรอยู่ เราสบตากันนานเท่าไรไม่รู้เลยเพราะเหมือนเวลามันหยุดไป เสียงรอบตัวเหมือนจะเงียบมากจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองมากขึ้น ใบหน้าเขาใกล้เข้ามาช้าๆลมสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆที่กระทบแก้ม ริมฝีปากบางเผยอออกตามอารมณ์สั่นไหวลมหายใจเริ่มติดขัดเล็กน้อยยิ่งเราสบตากับเธอยิ่งเหมือนถูกสะกดด้วยนัยตาสีเทาคู่นี้ “บอสครับเกิดเรื่องแล้ว…เอ่อ…น้องข้าว!!” มาร์ตินหันไปทางอื่นแทนเพราะสายตาดุของบอสแม่งโคตรน่ากลัวเลย เมื่อกี้ขัดจังหวะอะไรบอสรึเปล่าวะถึงทำหน้าเหมือนจะฆ่ากันแบบนี้ “มึงมีอะไรมาร์ติน!?” ขัดจังหวะอีกแล้วไอ้เวร อีกนิดเดียวเขาจะได้จูบยัยหนูแล้วนะเว้ยรู้ไหมว่ารอมานานขนาดไหนกว่าจะมีโอกาสขนาดนี้ “ป๋าไปทำงานก็ได้ค่ะ หนูจะกลับไปนอนที่คอนโดแล้วเดี๋ยวหนูมาใหม่เนอะ” สีหน้าพี่มาร์ตินเหมือนกำลังกลัวอะไรเลยสงสัยงานจะมีปัญหาหนักมาก “นอนที่นี่อีกคืนนะคะ ป๋าสัญญาว่าจะมากินข้าวเย็นกับหนู” ยัยหนูคงจะเกรงใจแต่หารู้ไม่ว่าเขาไม่ต้องการเลย เขาอยากจะเอายัยหนูข้าวมานอนกอดที่ห้องตัวเองซะด้วยซ้ำ ถ้ายัยหนูไม่ค้างด้วยนะเขาจะเล่นงานมัน! “ป๋าเหงามากใช่ไหมคะเนี่ย” “ป๋าเหงามากเลยหนูปิดเทอมแล้วอยู่กับป๋านานๆนะคะเด็กดี” เขาพูดพร้อมกับจับเอวบางยกขึ้นไปนั่งที่ขอบสระแต่ตัวเองยังอยู่ในสระ รู้ไหมว่าในระดับสายตาแบบนี้มันทำให้กะขนาดเนินเนื้อของยัยหนูข้าวได้เลย อยากกินข้าวแล้วนะเมื่อไรจะโตสักทีวะ “งั้นคืนนี้หนูค้างที่นี่ค่ะป๋าจะได้ไม่เหงา เอางี้เดี๋ยวเราปาร์ตี้กับให้พี่อัลบ้าพี่มาร์ตินมาด้วยหนูจะเตรียมของรอนะคะ” “ยัยหนูข้าวของป๋านี่น่ารักจัง มาป๋าพาไปเปลี่ยนชุดดีกว่านะแล้วหนูก็นอนพัก” มาร์ตินถอนหายใจแล้วกรอกตามองใส่บอสที่ทำตัวได้โคตรไม่ยุติธรรมเลย ทีกับน้องข้าวใจดีฉิบหายตามใจทุกอย่างแถมพูดโคตรเพราะมีคะมีขาตลอดเลย อยากรู้จังเลยว่าคนแก่จะหลงเด็กจนตบะแตกวันไหนวะเนี่ย ผ่านไปไม่นานบอสก็ลงมาในชุดธรรมดาแล้วมองด้วยสายตาแข็งกระด้างจนน่าขนลุกเลย อะไรวะแค่เข้าไปเรียกไม่ได้ขัดจังหวะเลยนะ บอสน่ะคิดอะไรอยู่ห่ะไม่เนียนเลยลูกน้องเขาดูออกกันหมดไม่รู้ตัวรึไง “ว่าไงมีอะไร?” โรมถามอย่างเซ็งๆ “มาโชมันไม่หยุดครับบอส คนของเรารายงานว่าคืนนี้มันจะระเบิดโรงแรมเราแต่ว่าผมส่งคนไปจัดการของแล้ว” อัลบ้ารายงานด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเพราะไม่แน่ใจว่าพวกมันจะสับขาหลอกอะไรรึเปล่า “มันรู้เรื่องยัยหนูไหม?” เรื่องอื่นไม่ค่อยน่าเป็นห่วงเท่าไรหรอกแต่กับยัยหนูข้าวของเขานี่สิไร้เดียงสาเกินกว่าจะอยู่ท่ามกลางดงกระสุน “ไม่รู้ครับ ไม่มีใครรู้เรื่องน้องข้าวแต่บอสโรงแรมละครับ?” คุยเรื่องโรงแรมแต่ใจบอสยังไปอยู่กับน้องข้าวได้อีกนะโคตรนับถือเลย “รู้นะครับว่าคิดอะไรแต่คิดให้ดีๆ” อัลบ้าเตือนเล็กน้อย “ฉันรู้ว่าฉันทำอะไรอยู่น่าอัลบ้า เตรียมทุกอย่างให้พร้อมไอ้มาโชมันเจ้าเล่ห์คาดเดายากแต่ถ้าเราเสียหายมันก็ไม่ต่างกัน” อุตส่าห์อยู่เงียบๆแล้วนะยังตามมาหาเรื่องแบบนี้ปล่อยไม่ได้ “บอสครับแล้วที่สระว่ายน้ำเกิดอะไรขึ้นเหรอ?” “อย่าเสือกไอ้มาร์ติน เรื่องกูห้ามเอาไปพูดให้ยัยหนูได้ยินเด็ดขาดไม่งั้นส่งกลับสเปนแน่!” “บอสอ่า…ผมแค่เป็นห่วงเห็นว่าอยากเคี้ยวหญ้าอ่อน” “ไอ้มาร์ติน!!” “ขอโทษครับบอส!!” นี่มันชะตาหัวขาดชัดๆเลยกู! เขารีบก้มหน้าหลบตาบอสเพราะเหมือนจะโกรธทั้งที่มันคือความจริงชัดๆนะ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more