ตอนที่ 12
1246 Words
วันต่อมาโรมขับรถพาข้าวกลับมาบ้านเพราะอ้างเรื่องปาร์ตี้ เธอดื้อขึ้นเยอะแต่ก็ไม่ถึงกับรับมือไม่ได้เลยซะหน่อย เขาลงจากรถลูกน้องก็พากันมองแปลกๆจนน่างง
“คืนนี้นอนห้องป๋านะเผื่อหนูเมาอีก” ยัยหนูคออ่อนมากแล้วเขาก็ชอบเวลาโดนอ้อนด้วย
“ห้องข้างๆค่ะ ป๋าจะนอนแบบนี้ไม่ได้นะหนูโตเป็นสาวแล้วคนจะมองไม่ดี” เธออายุสิบเก้าปีแล้วนะไม่ใช่เด็กเก้าขวบที่ต้องนอนกับผู้ปกครองน่ะ
“ก็รู้แต่ป๋าหวง”
“คนกันเองทั้งนั้นจะหวงทำไมก็ไม่รู้” พี่อัลบ้ากับพี่มาร์ตินทำงานกับเขามาตั้งนานแล้วแถมเธอก็รู้จักก่อนจะรู้จักเขาด้วยซ้ำ
“ก็หวงอยู่ดี ยัยหนูเป็นของป๋านะ ป๋าจองหนูด้วยจูบแล้ว” คราวนี้เขาพูดชัดมากพอที่เด็กสิบเก้าปีจะคิดอะไรเองต่อได้ ยัยหนูทำหน้าเหวอเหมือนตกใจอดจะยิ้มตามไม่ได้เลย
ยัยหนูของป๋าจะน่ารักตลอดเวลาเลยรึไงกัน
“โรมคิดถึงจัง!!”
“ซูซี่!!”
“นี่ใครคะ ลูกสาวเพื่อนโรมเหรอน่ารักจัง” ซูซี่ยิ้มกว้างเดินตรงไปทักทายก่อนจะหน้าเหวอตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน
“นี่ข้าว คนของผมเองยัยหนูข้าวนี่ซูซี่เพื่อนป๋าค่ะ” เขาชัดเจนกับซูซี่เสมอว่าไม่ได้สนใจหรืออยากจะสานสัมพันธิ์เลื่อนขั้นมากกว่าเพื่อนเลย เขาดึงยัยหนูมาโอบไหล่แสดงออกถึงความเป็นเจ้าของให้รู้เพิ่มมากขึ้น
“หนูคิดยังไงคบคนแก่คราวพ่อแบบนี้คะ รู้ไหมว่าหนูแย่งโรมไปจากพี่นะ”
“พูดบ้าอะไรซูซี่ ยัยหนูอย่าไปเชื่อนะป๋า…” ยัยหนูหันมามองเขาตาโตสลับกับซูซี่แล้วยังอ้าปากเหวออีก
“ป๋ามีเมียตอนไหนอะ หนูขอโทษนะ…เอ่อ…หนูขอตัว” เธอทั้งอึ้งทั้งตกใจไม่คิดว่าป๋าโรมจะมีเจ้าของแล้วทั้งที่ก่อนหน้านี้ป๋าบอกว่าไม่มีใคร เธอรีบเดินออกไปทางบ้านพักพี่อัลบ้าแทนการเข้าบ้านใหญ่
“ข้าว!!” เขาจะเดินตามแต่ว่าซูซี่กลับมาจับมือกันไว้อีก
“เด็กขนาดนั้นโรมจะเอาทำลูกมากกว่าเป็นเมียด้วยซ้ำ นี่มันคงจะอ่อยจนหลงใช่ไหม?” ซูซี่เบะปากแล้วถามไปอย่างหงุดหงิดเพราะคนที่เธอพยายามจะได้เขามามันยากมาก
“จะเมียจะลูกผมก็จะเอา ส่วนคุณน่ะอย่าพูดพล่อยๆเพราะคนเสียหาคือคุณเอง!” มันก็ชัดเจนทุกอย่างอยู่แล้วว่าเขาไม่เอาต่อให้พยายามขนาดไหนก็ตาม
“แล้วที่พ่อฉันช่วยชีวิตคุณละโรม คุณบอกว่าจะตอบแทนนี่” เธอยอมปล่อยมือออกแล้วเดินมาหยุดตรงหน้าเขาเพื่อเอาคำตอบ
พ่อเธอเคยช่วยชีวิตโรมไว้ในตอนที่เขาถูกทำร้ายจนอาการสาหัสแล้วพอหายเขาก็ให้สัญญาว่าจะตอบแทนเท่าที่จะทำได้ซึ่งที่ผ่านมาเขาทำมันได้เสมอแต่ที่เธอต้องการคือความรักของเขาต่างหาก เธออยากเป็นคนเดียวที่ครอบครองเขา
เขาหยุดนิ่งมองคนที่พยายามจะใช้บุญคุณมาเพื่อบีบบังคับกัน มันก็ใช่ไงเขาเป็นหนี้บุญคุณแต่เกี่ยวกับความรักมันไม่ใช่ ซูซี่กอดอกมองอย่างแล้วยิ้มให้แต่เชื่อไหมว่านี่มันอาบยาพิษชัดๆ
“ตอบแทนพ่อฉันด้วยการรักฉันสิ คุณต้องดูแลฉันต้องรักฉันคนเดียว”
“แล้วรู้ไหมที่มีชีวิตเหมือนเจ้าหญิงแบบนี้เพราะใครยื่นมือไปช่วย ปีที่แล้วพ่อคุณเกือบล้มละลายผมยังอุตส่าห์ลงทุนไปหลายร้อยล้านเพื่อช่วยจนกลับมาผงาดแบบนี้ไง อันที่จริงผมว่านะเราไม่มีอะไรติดค้างกันอีกนะ” หลายร้อยล้านเลยละที่ช่วยพยุงโรงแรมไว้ได้ขนาดนั้น ถึงมันจะเป็นการซื้อหุ้นแล้วเข้าไปบริหารจนได้กำไรก็ตามเถอะแต่ในตอนนั้นมีแค่เขาคนเดียวที่กล้าลงทุนช่วยขนาดนั้น
“แล้วที่ผ่านมาละโรมฉันไม่มีความหมายเลยรึไง?” เขาดูแลเทคแคร์ทุกครั้งที่ไปหานะ จะการประชุมแสนโหดหรือจะไม่สบายหนักๆก็เถอะ
“แค่เพื่อนเท่านั้นซูซี่ ถ้ายังเรียกร้องกว่านี้ก็เป็นคนอื่นไปแล้วกันผมไม่แคร์หรอกนะ” เพราะคนเดียวที่แคร์คือยัยหนูข้าวต่างหากไม่รู้ว่าป่านนี้จะเข้าใจผิดไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว
“เพราะเด็กคนเมื่อกี้เหรอโรม ทำไมเปลี่ยนไปเยอะขนาดนี้ละ?” เธอไม่เคยรู้เรื่องเด็กคนนั้นมาก่อนเลยสักนิดเดียว เขาไม่เคยแสดงออกว่าจะถูกใจใครจนเธอคิดเข้าข้างตัวเองว่าโรมมีใจให้กัน
ตอนที่พ่อป่วยหนักเขาตามไปเยี่ยมคอยให้กำลังใจจนเธอสามารถผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ เขาช่วยสอนเรื่องธุรกิจให้เธออย่างใจเย็นและสุภาพมากไม่มีท่าทีเย็นชาแบบนี้เลย
เด็กคนนั้นทำให้เขาคิดจะทิ้งเธอเหรอ?
“ยัยหนูไม่เกี่ยวเลยซูซี่ ผมไม่เคยทำอะไรล้ำเส้นเลยนะที่ทำให้คุณมันอาจจจะพิเศษเพราะพ่อคุณฝากให้ผมช่วยดูแลในตอนที่คุณยังอ่อนแอ ผมมียัยหนูตั้งนานแล้วแต่ไม่ได้บอกเพราะว่ามันเรื่องส่วนตัวที่คนนอกไม่จำเป็นต้องรู้”
“โอเคฉันเข้าใจละ เพื่อนก็เพื่อน” ในเมื่อเปลี่ยนใจเขาไม่ได้ก็ต้องเปลี่ยนเด็กคนนั้นแทน
“แล้วอย่าคิดยุแยงยัยหนูละ ผมไม่ไว้หน้านะถ้ามีปัญหาตามมา” นี่เป็นการเตือนแค่ครั้งเดียวเพราะต่อไปจะไม่มีอีกแล้ว ใครที่พยายามแยกยัยหนูออกห่างจากเขาก็เท่ากับมันประกาศศัตรูด้วย!
โรมเดินตรงไปยังบ้านพักของบอดี้การ์ดเพราะรู้ว่ายัยหนูต้องอยู่ที่นั่น อัลบ้ากับมาร์ตินเป็นเหมือนพี่ชายของยัยหนูอยู่แล้วและถึงจะเข้าใจแต่ก็หวงอยู่ดี
“เอ้า!! ชนแก้ว” อัลบ้าผสมเหล้าให้กับน้องรักทั้งสองคนที่ดูท่าว่าน้องข้าวจะเมาแล้วส่วนมาร์ตินมันคอทองแดงดื่มหมดเยอะถึงล้มได้
“น้องข้าวคิดถึงพวกพี่เหรอมาถึงก็มาหา” มาร์ตินถามไม่ดังมาก
“คิดถึงมากเลย อยู่คอนโดก็เหงาป๋าก็สั่งห้ามไปไหนอีก” ข้าวตอบเสียงอืดอาดเหมือนลิ้นพันกันด้วยความเมา
“มาอยู่กับพวกพี่สิ ห้องน้องข้าวก็ว่างนะอีกตั้งอาทิตย์ถึงจะเปิดเทอม บอสไม่ว่าหรอกถ้ามาค้างนานๆ” อัลบ้าบอกก่อนจะเห็นบอสยืนกอดอกจ้องกันตาเขียวเลย ฉิบหายแล้วไงกูบอสต้องหวงน้องข้าวแน่!
“มาร์ตินขยับ!” ห้ามเข้าใครเดี๋ยวบอสจะแกล้งอีก
“ขยับเชี้ยไรวะ น้องเหงาก็ปลอบใจนี่ไงพี่แม่งไม่เข้าใจวัยรุ่นเลย…” มาร์ตินส่ายหน้าอย่างเซ็งๆแล้วผสมเหล้าแบบเข้มๆให้เพิ่มจากนั้นก็ชนแก้วกับน้องข้าวต่อ
“มาร์ตินมึงอยากหัวขาดไงวะ?” ดูมันทำสิบอสจะโกรธแค่ไหนรู้บ้างไหมวะ
“หัวขาดไรวะพี่อัลบ้านอกจากบอส...หรือว่า…”
“เออ! พ่อมึงมาแล้ว!!”
- Writer
