ตอนที่ 10
1394 Words
มือใหญ่ประคองใบหน้าสวยเสยรับจูบได้มากขึ้น เขาดูดริมฝีปากเล็กให้เปิดทางส่งปลายลิ้นเข้าไปลิ้มรสชาติของเธอ ยิ่งเธอนิ่งค้างแบบนี้เขายิ่งได้ใจจูบหนักมากขึ้นก่อนจะผละออกมาสบตาท่ามกลาวแสงสลั่วแล้วจูบซ้ำไปอีกครั้งไม่หยุด
“ยังคิดจะกลับคอนโดอยู่ไหมข้าว?” เขาถามแผ่วเบาสบตากลมโตที่จ้องกันเหมือนว่าวิญญาณหลุดจากร่าง เขารู้ว่านี่คือจูบแรกคงจะตกใจมาก
“ยังคิดว่าเหมือนพ่ออยู่ไหม?” จูบขนาดนี้ถ้าคิดว่าเป็นพ่อคงได้กดลงบนเตียงแล้วให้ทำตัวเป็นพ่อทูนหัวแล้วสร้างความสุขระหว่างเราทั้งคืน
“หนู…เอ่อ…หนู…” เธอตอบไม่ถูกรีบผลักเขาออกแล้ววิ่งออกจากห้องไป
“ข้าว!!” ไปโน้นแล้วไงละ เขารีบเดินตามไปอย่างเร่งรีบจนเห็นว่ายัยหนูออกจากบ้านวิ่งตรงไปหาลูกน้องที่นั่งเล่นกันอยู่เขาถึงได้หยุด
ยัยหนูตกใจอยู่แล้วเขาคงใจร้อนเกินไป
ข้าวเดินตรงเข้าไปหาอัลบ้าแล้วหยิบเหล้าขึ้นมาดื่มเพื่อดับอารมณ์ร้อนวูบวาบ เมื่อกี้ป๋าจูบเธอ! คิดแล้วก็ยกอีกมันรู้สึกแปลกๆนะ
“เดี๋ยวๆน้องข้าวมีอะไรห่ะ ทะเลาะกับบอสเหรอ?” ถ้าเป็นแบบนั้นนี่จะเป็นครั้งแรกเลยนะ มาร์ตินแย่งแก้วเหล้ามาเพราะหน้าน้องข้าวแดงมากแล้วทำท่าเหมือนตกใจจนเสียขวัญด้วย
“ไม่ค่ะ…ไม่ทะเลาะคืนนี้หนูนอนด้วยนะ หนูนอนพื้นก็ได้” เธอไม่กล้าจะสู้หน้าเขาเลย
“แต่บอสจะว่าเอานะ พี่ไปส่งดีกว่านะ” อัลบ้าลูบหัวเบาๆให้ใจเย็นก่อนเพราะดูท่าจะไม่อยากไปจริงๆ
“หนูไม่ไปนะน่ากลัวป๋าก็น่ากลัว! หนูไปคอนโดดีกว่า”
“โอเค นอนกับห้องพี่เดี๋ยวคืนนี้พี่นอนห้องมาร์ตินเอง” อัลบ้ารีบสรุปเพราะแอบเห็นเงาตะคุ่มหลบอยู่หลังต้นไม้ถ้าให้เดาก็คงเป็นบอสนั่นแหละ
ทะเลาะเรื่องอะไรกันวะเมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย!
เธอนั่งดื่มกับพวกพี่เขาสักพักจนรู้สึกว่าจะไม่ไหวแล้วถึงเข้าไปนอนในห้องพี่มาร์ติน เธอยังจำสัมผัสลมหายใจอุ่นก่อนจะจูบยังจำได้อยู่เลย เธอจะเอายังไงดีละที่นี้แล้วจะมองหน้าป๋าโรมยังไงให้รุ้สึกเหมือนเดิม
โรมเดินออกมาจากพุ่มไม้ถอนหายใจเล็กน้อยมองลูกน้องที่จ้องเขากลับเช่นกัน พวกมันรักยัยหนูเหมือนน้องสาวคงจะสงสัยว่ามีเรื่องอะไรกัน
“ยัยหนูอยู่ไหม?”
“ห้องผมครับบอส ตอนนี้น่าจะหลับแล้ว”
“อืม ไม่ต้องพูดต้องถามฉันจะเคลียร์กับยัยหนูเอง’
“ครับบอส!”
โรมเดินเข้าห้องนอนมาร์ตินแล้วอุ้มคนที่เมาหลับเดินออกไปไม่สนสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามของลูกน้อง เขารู้ว่าถ้าเข้าไปตอนแรกพวกมันก็ช่วยยัยหนูให้กลับคอนโดแน่นอนดังนั้นรอเวลาแบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว
ยัยหนูเป็นของเขาจะนอนกับใครไม่ได้นอกจากเขาคนเดียวเท่านั้น!
“อืม…ป๋า…เอาจูบแรกหนูไปทำไม…ป๋าอย่าทำอีกนะ”
“นอนนะข้าว ป๋าจะไม่กวนแล้ว” ขนาดเมาแล้วยังเรียกร้องขนาดนี้เลยคงจะตกใจจนทำอะไรไม่ถูกแน่นอน
“ห้องป๋ามีผีไหม หนูกลัวอะ…ไม่มีพี่ครามคอยไล่ให้แล้ว…หนูกลัว…”
“หนูก็มีป๋าไงคะ ป๋าจะเป็นทุกอย่างให้หนูเองนะ” เขาลูบหัวเธอเบาๆคงจะคิดถึงครามมากแน่เลยแต่ถึงจะมีเงินมากขนาดไหนเขาก็ไม่สามารถเอาพี่ชายกลับมาให้ได้
“สัญญานะ”
“ป๋าสัญญา”
“ใจดีที่สุดในโลกเลยป๋าโรมของหนู”
“ใช่…ป๋าเป็นของหนู” หัวใจมันเหมือนจะหยุดเต้นแค่ได้ยินคำนี้ที่หลุดปากออกมา
ยัยหนูหลับสนิทแล้วเหลือแค่เขาที่ยังคงนอนมองคนน่ารักไม่หยุด รู้ไหมว่าแก้มเธอมันนุ่มมากขนาดไหนแล้วรู้ไหมว่าเพียงแค่จูบไร้เดียงสาเหมือนทำให้ไม่สามารถคิดอะไรได้อีกนอกจากทำให้เธอเป็นของเขาจริงๆ
ยัยหนูจะยอมเป็นเมียของเขาวันไหนละ?
“ป๋ามีให้หนูทุกอย่างเลยแต่หนูต้องให้ป๋าหมดทุกอย่างเหมือนกันนะ” เธอน่ารักเกินกว่าใครแล้วยังไม่เคยตามเขาทันอีกด้วย เขาใช้ความสนิททำคะแนนทั้งที่ในสายตาเธอมองเขาไม่เคยเปลี่ยน
เขาจะต้องเปลี่ยนใจข้าวให้มารักกันจนได้!
อากาศเย็นมากขึ้นในช่วงเช้ามืดข้าวนอนตะแคงหลับสนิทได้รับความอุ่นจากอ้อมแขนที่นอนกอดไม่ปล่อย โรมจูบกระหม่อมแล้วกระชับอ้อมกอดมากขึ้นทั้งที่ยังไม่ลืมตาด้วยซ้ำ
“ป๋ารักหนูมากนะ” เขากระซิบออกแผ่วเบาลืมตามองช้าๆยิ้มออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ
“เช้าแล้วเหรอ…อื้ม…ขอสิบนาทีนะ” น้ำเสียงงัวเงียตอบกลับก่อนจะหลับไปเช่นเดิม
“ขี้เซาไม่เปลี่ยนเลย” นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขานอนกับยัยหนูแบบนี้หรอกเพราะตลอดหนึ่งปีที่พยายามทำตัวเป็นคนแสนดีเพื่ิให้ได้ความไว้ใจจนสามารถพามานอนค้างที่บ้านได้แล้วทุกครั้งที่เธอเมาเป็นเขาที่มาดูแล
เรื่องที่แอบลวมลามพึ่งจะเกิดขึ้นเพราะว่ามันไม่สามารถอดใจได้ไหวแล้ว ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยพยายามขนาดนี้เลย เขาไม่เคยแม้แต่ขึ้นเสียงหรือดุข้าวได้จริงสักครั้งเดียวไม่ว่าจะทำตัวที่เขาไม่ชอบเลยก็ตาม
ก็รักขนาดนี้จะเอาอะไรไปโกรธวะ?
“ป๋ารักหนูมากเกินกว่าจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้ว” ระหว่างเรามันไม่มีอย่างอื่นนอกจากความรักเลย
เขารักเธอตอนไหนยังไม่รู้สักนิดแต่ครั้งแรกที่เจอกันเธอเหมือนแม่เหล็กดึงให้เขาเข้าหา ตอนนั้นเขาไม่รู้ว่ารักรึเปล่าแต่ที่คิดได้ก็คือถ้าปล่อยไปคงไม่มีคนมาทำให้ใจเต้นแรงอีกแล้ว
เขามารู้ตัวว่ารักก็ตอนที่โหยหาอยากเจอหน้าจ้องตาทั้งวันทั้งคืน เขาไม่ชอบเวลาที่เธอไปสนิทกับใครมากกว่าแม้กระทั่งลูกน้องด้วย เขาอิจฉาที่เธอยิ้มให้พวกมันมากกว่าจนตัดสินใจตีสนิทเลย
ข้าวคิดไม่ถึงหรอกว่าเขารักเธอมากขนาดนี้ สำหรับเขาเธอต้องสบายทุกอย่างมีคอนโดหรู มีรถขับ มีเงินใช้ เธอจะต้องมีทุกอย่างมากกว่าใครแล้วตอนนี้เขารู้อีกอย่างคือเธอไม่ชอบอยู่คนเดียวเพราะความเหงา ความกลัวต่างๆมักจะเข้ามาทักทาย
เขาทำให้เธอรู้สึกดีที่ใกล้ชิดกันเสมอแล้วยังรู้สึกปลอดภัยเสมอด้วย รู้ไหมว่าความสุขของเธอคือความสุขของเขา
หลายวันผ่านไปเธอหลบหน้าป๋าโรมเลี่ยงการรับโทรศัพท์แต่จะรายงานเรื่องต่างผ่านพี่อัลบ้าแทน เธอยังไม่ลืมจูบที่หลอกหลอนกันเลยคงจะไม่กล้าไปสู้หน้าหรอก
“แกเป็นไรป่ะหน้าซีดๆนะ” ป่านถามเพื่อนที่ถอนหายใจไม่หยุด
“เมื่อคืนนอนดึกเฉยๆ เออนี่เรื่องไอ้ไมค์มีใครได้ข่าวมันป่ะ?” ถึงจะเลวแต่ก็ยังเป็นเพื่อนอยู่นะ เธอไม่คิดจะกลับไปสนิทเพียงแต่ว่าอยากรู้ข่าวเฉยๆ
“แกอย่าตกใจนะข้าว”
“อืม”
“คือมันกระโดดน้ำฆ่าตัวตายอะ พี่ชายมันบอกว่าติดหนี้พนันบอลอยู่เกือบล้านเลยน่าจะคิดสั้นแบบนี้”
“เห้ยจริงดิ! มันน่าจะถามฉันสักคำนะเผื่อจะช่วยได้”
“ก็นั่นแหละ อย่าพูดถึงเลยป่านนี้มันคงอยู่ในนรกไม่ก็สวรรค์แล้วมั้ง!”
“ฉันอโหสิกรรมให้มันแล้วกัน” ตอนนั้นไมค์คงรู้สึกเหมือนหมาจนตรอกจนทำทุกอย่างเพื่อเอาตัวรอด
“ฉันก็ขอโทษแทนมันด้วยแล้วกันนะยัยข้าว”
- Writer
