เสียงล้อรถยนต์บดถนนคอนกรีต ดึงสติของญาณินกลับคืนมา เธอมองตามไฟท้ายรถยนต์คันนั้นไป พร้อมกับน้ำตาที่ไหลปรี่ ทันทีที่พัฐสุดาปรากฏตัว คริสเตียนก็รีบวิ่งโร่ตามไป มันไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม เธอแค่คนอื่น คนที่ไม่สมควรเข้ามาเกี่ยวข้องกับคนกลุ่มนี้ตั้งแต่แรก คงไม่ต้องรอให้คนคนนั้นกลับมาไล่ส่ง...
เธอควรจากไปเองตั้งแต่ตอนนี้ เพื่อจะได้มีพื้นที่ของตัวเองบ้าง
ญาณินทรงตัวยืน ขาเธออ่อนแรงจนเกือบทรุดลงไปอีกครั้ง เธอพยายามฝืนสังขาร เดินลากขากลับไปที่ห้องนอน คงเพราะจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ความระมัดระวังเลยหละหลวม ถุงสีทึบแสงเลื่อนหลุดออกมาด้านนอก และหล่นอยู่ใกล้เก้าอี้ตัวที่เธอนั่งนั้นเอง...
ชั่วเวลาสองเดือนกับการอาศัยอยู่ใต้ชายคาคฤหาสน์ตระกูลยู น้ำใจและความรักของคนที่นี่ ญาณินสัญญาว่าจะไม่มีทางลืม เธอรีบพับผ้าใส่กระเป๋า เก็บของใช้ส่วนตัวทุกชิ้น แต่กลับไม่แตะทุกชิ้นที่คริสเตียนมอบให้ เธอวางเครื่
