“คิดจริงสิวะ โอกาสดีๆ แบบนี้ลอยมาเข้ามาในมือ จะโยนทิ้งหรือไงละ เสียดายแย่เลยนะ” เพื่อนตาขวางแบบนั้น ไฮน์เนอร์ก็ยั้งไม่ยั้งปาก นานๆ จะเห็นคริสเตียนคลุ้มคลั่งสักที เลยอยากให้อาการทุรนทุรายนั่นอยู่นานขึ้นอีกหน่อย
เสียงจิปาก ท่าทางฮึดฮัดเหมือนอยากอาละวาดเต็มแก่
“ขอละ อย่าเพิ่งกวนตีนตอนนี้เลย ช่วยคิดหน่อยเถอะว่าจะไปตามณินที่ไหนดี” เสียงอ่อนล้าท่าทางเหมือนคนใกล้หมดลมหายใจ ไฮน์เนอร์เลยเลิกแกล้ง
“ไปดูที่บ้านเธอหรือยัง”
“ณินไม่มีทางกลับไปที่นั่นหรอก ครอบครัวของเธอไม่ได้รักเธอเหมือนที่รักพัฐสุดา” รู้ทั้งรู้ว่าญาณินไม่มีที่ไปแต่คริสเตียนก็ไม่วายแดกดันเธอทุกวัน คงเพราะท่าทางไม่ยอมลงให้ของญาณินนั่นแหละ คริสเตียนเลยหมั่นไส้ เขามันคนปากร้ายอยู่แล้ว ญาณินเลยต้องรับศึกหนัก
“เพื่อนเธอละ” ไฮน์เนอร์ออกความเห็น
“สองสาวนั่น ไม่มีทางปริปากบอกอะไรฉันหรอก ต่อให้รู้ว่าณินอยู่ที่ไหน สองคนนั่นก็เลือกที่จะอมพะนำ
