ญาณินนั่งเหม่อ ท่าทางหมดอาลัยตายยากเหมือนคนคิดหนัก พัชรีกับแพรไหมมองหน้ากันแล้วถอนใจพร้อมกัน ทั้งสองคนฟังคำบอกเล่าของเพื่อน ปัญหาของญาณินใหญ่จนไม่มีใครสักคนยื่นมือไปช่วยได้ คนก่อเรื่องก็ยังทำตัวล่องหน จนป่านนี้ก็ยังไม่โผล่หน้ามารับผิดชอบ คนที่รับกรรมเลยกลายเป็นคนที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ด้วย
“ในเมื่ออนาคตตั้งใจจะหย่า ทำไมช่วงเวลานี้ แกไม่ใช้ชีวิตเป็นสะใภ้ตระกูลยูให้เต็มคราบล่ะณิน” แพรไหมอดรนทนไม่ไหว ท่าทางซึมเซ้าไม่เป็นตัวเองของญาณินเธอไม่ชินเลย
“นั่นสิ รถยนต์ก็ให้มาแล้ว ไม่แถมเครดิตการ์ดด้วยเหรอไง?” พัชรีถามต่อ
ญาณินยกมือตบซีกแก้ม ฝืนยิ้มเซียวๆ ให้เพื่อน “เขาให้ทุกอย่างที่พวกเธอพูดถึงนั่นแหละ แต่ฉันไม่อยากได้”
“ทำไมล่ะ!!” สองสาวพูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
“ฉันละอายน่ะ บ้านฉันก่อเรื่องขนาดนี้ ฉันยังไม่ได้ยินคำขอโทษจากพ่อกับแม่เลย”
มันเกิดขึ้นเพราะความโลภของน้องสาว ซึ่งตนเองไม่มีส่วนเกี่ย
