ตอนที่7 รักปนชัง
707 Words
ตอนที่7 รักปนชัง
“หากท่านมาเพื่อถกเถียงเรื่องนี้ก็กลับไปเสียเถอะท่านแม่ทัพ วันนี้ข้าอ่อนเพลียมากต้องการพักผ่อนเชิญท่านกลับไปเสีย”
เจ้าหมิงเอ๋อกล่าวอย่างไม่ใยดี เมื่อหลายปีก่อนนางอ้อนวอนขอติดตามเขาไปด้วยแต่แม่ทัพใหญ่ปฏิเสธนาง เขานำนางไปฝากไว้ในความดูแลกับครอบครัวสหายของเขา ซึ่งเป็นพ่อค้าพร้อมกับเงินจำนวนหนึ่งอย่างลับๆ แรกเริ่มครอบครัวพ่อค้าก็ปฏิบัติของนางเป็นอย่างดีเสมือนลูกหลายในตระกูล กระทั่งมีข่าวลือสะพัดว่าแม่ทัพเล่งฮู้ชงขัดราชองค์การหมดสิ้นอำนาจบารมี ตระกูลพ่อค้าเกรงครอบครัวตัวเองจะเดือดร้อนเขาจึงนำนางไปขายให้กับสำนักนางโลม
ห้าปีที่ผ่านมาอาศัยความฉลาดหลักแหลมรู้จักเอาตัวรอดของเจ้าหมิงเอ๋อทำให้นางรอดพ้นจากเงื้อมือของผู้ประสงค์ร้ายมาได้ แม้ว่าตอนหลังนางจะทราบข่าวว่าแม่ทัพใหญ่ตามล้างแค้นให้นางด้วยการฆ่าล้างตระกูลของพ่อค้าคนนั้น ก็ไม่อาจทำให้นางลืมเรื่องราวแต่หนหลังได้หมดสิ้น
“ช้าก่อน”
“เกรงว่าท่านคงไม่ได้มาเยี่ยมข้าเพียงอย่างเดียว” ริมฝีปากบางราวกับกลีบดอกไม้ยกยิ้มโดยไม่หันกลับไปมองเขา
“ข้าได้ข่าวลือมาว่าเจ้าพัวพันกับเรื่องอันตรายใหญ่หลวง รู้หรือไม่ว่าสิ่งที่เจ้าครอบครองไว้ผู้คนทั้งแผ่นดินล้วนอยากได้มัน ข้าเกรงว่ามันจะนำภัยร้ายมาสู่เจ้า”
“นั่นนับว่าเป็นปัญหาของข้าเพียงผู้เดียว” น้ำเสียงของนางไม่เพียงหวาดหวั่นพรั่นพรึงยังเจือด้วยความยียวน
“เจ้า… ดื้อรั้นเกินไปแล้ว”
เจ้าหมิงเอ๋อหัวใจสั่นไหวไม่ต่างจากระลอกคลื่นบนผิวน้ำเมื่อมือหยาบกร้านคว้ามือของนางเอาไว้ ไออุ่นจากฝ่ามือนี้ซาบซ่านแล่นเข้าสู่หัวใจอันเหน็บหนาวของนาง ความอบอุ่นชนิดนี้นางย่อมจดจำได้ไม่ลืมคราแรกที่เขาสัมผัสมือนางคือตอนที่เขาเข้าต่อตีกับพวกโจรผ้าแดงเพื่อช่วยชีวิตนาง แล้วฉวยมือเล็กของนางโยนขึ้นบนหลังอาชา ตอนนั้นเด็กสาวเช่นนางนั่งอยู่ภายในอ้อมแขนซึ่งแข็งเกร่งดั่งกำแพงเหล็กกล้า น่าประหลาดที่สถานการณ์หวาดเสียวต่อความเป็นตายหาได้ทำให้นางหวาดหวั่นไม่
นั่นเพราะบุรุษผู้นี้!
“เจ้าหมิงเอ๋อที่ท่านเห็นวันนี้มิเช่นคนเดิมอีกต่อไปแล้ว ท่านแม่ทัพวางใจเถอะข้ามิใช่เป็นเพียงนางโลมธรรมดาที่ใครจะรังแกได้ง่ายนัก”
นางสะบัดมือออกหันมาเผชิญหน้ากับเขา “เรื่องนี้นับว่าต้องขอบคุณท่านแม่ทัพ หากวันนั้นท่านยินยอมให้ข้าติดตามไปด้วยข้าก็คงไม่พบชะตากรรมเลวร้ายจนบีบคั้นให้ข้าเข้มแข็งเช่นทุกวันนี้”
เล่งฮู้ชงมองสบตานาง เป็นความจริง แววตาอ่อนโยนไร้เดียงสาของเด็กสาวเมื่อห้าปีก่อนอันตรธานไปหมดสิ้น บัดนี้เหลือเพียงแววตาที่ลึกลับเกินคาดเดาราวกับก้นทะเลสาบ
“เช่นนั้นข้าคงไม่รบกวนเจ้าอีก” เล่งฮู้ชงยอมถอยหนึ่งเก้า เขาคิดว่าประเมินนางผิดไปหากแต่ยังคงไม่ลามือง่ายนัก
“ข้าขอตัว”
แม่ทัพหนุ่มมองร่างบางเดินหายเข้าไปในเรือนพักเงียบๆ ในใจพลันหนักอึ้ง เจ้าหลิงเอ๋อที่เขาเคยรู้จักบัดนี้นางเติบโตแล้วกลายเป็นสตรีซึ่งยากปะมือผู้หนึ่ง
“คุณชายมีอะไรให้ข้ารับใช้หรือไม่เจ้าคะ”
เล่งฮู้ชงกลับมายังสำนักโคมเขียวอีกครา เขาย่อมไม่กลับไปมือเปล่า
“ข้าอยากได้สุราชั้นดีและสตรีนางหนึ่ง” หญิงสาววัยกลางคนในชุดเขียวยิ้มกว้าง
“รอสักครู่นะเจ้าคะข้าจะให้คนนำสุราและสาวงามของหอเราไปให้ท่านเลือกเฟ้น”
เล่งฮู้ชงเข้าไปนั่งรอในห้องพัก ห้องนี้พิเศษตรงที่มันอยู่ติดกับเรือนพักของเจ้าหมิงเอ๋อ รอเพียงครู่หนึ่งสุราพร้อมทั้งสาวงามก็ปรากฏกายขึ้นในห้อง นางเป็นสาวน้อยนางหนึ่งรูปร่างบอบบางใบหน้าธรรมดาผิวพรรณสะอาดหมดจรดกิริยาอ่อนช้อย ใบหน้าอาบไปด้วยรอยยิ้ม
“นายท่าน”
- Writer
