Chapter 4
1776 Words
ผมนั่งทานข้าวอยู่ข้างๆยัยมนต์ดำ ตัวเล็กนิดเดียวแถมมาคนเดียวมานั่งโต๊ะใหญ่ใช้ได้ที่ไหนกัน อีกอย่างผมแค่ร้อนเฉยๆก็เลยมานั่งตรงนี้ ไม่ได้มีอะไรเลยจริงๆ ผมเหลือบสายตามองไอ้ธนาที่ตอนนี้นั่งส่งยิ้มหวานให้ยัยมนต์ดำที่นั่งอยู่ข้างๆผม ผมตบโต๊ะอย่างหงุดหงิดจนไอ้นั้นสะดุ้งเฮือก
ปัง!
"อะไรของมึงวะ ตกใจหมด"
ผมมองบนเล็กน้อยก่อนจะนั่งทานข้าวต่อ รู้สึกเหมือนจะได้ยินเสียงลมหายใจของคนข้างๆดังขึ้นเบาๆ ผมกันไปมองยัยมนต์ดำที่เพิ่งจะทานข้าวมันไก่ไปได้ไม่ถึงครึ่งจานด้วยซ้ำ เธอวางช้อนซ้อมลงแล้วยกน้ำขึ้นดื่มก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นแล้วหยิบจานจานติดมือไป
"จะไปไหน"
ผมเอ่ยถามเสียงดังลั่น เธอเหลือนสายตามองผมเล็กน้อย
"เมลโล่อิ่มแล้ว"
"ยังทานไม่หมดเลยจะอิ่มได้ยังไง"
ผมมองจานข้าวในมือสลับกับหน้าเธอ เธอทำหน้าสลดลงเล็กน้อยก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
"ไม่ค่อยหิวนะ ไปก่อนนะ"
"หยุด แล้วมานั่งที่เดิม"
ผมออกคำสั่งกับเธอ ปกติผมพูดอะไรยัยมนต์ดำมันจะเชื่อผมหมดทุกอย่างอ่ะ ทำไมวันนี้พยศขึ้นมาได้วะ เกิดอะไรขึ้น
"ไม่รบกวนดีกว่ารู้สึกเหมือนพายุอารมณ์ไม่ค่อยดี วันนี้เมลโล่ไม่อยู่ขวางหูขวางตาพายุดีกว่า ไปนะ"
เธอฝืนยิ้มให้ผมก่อนจะเดินออกไปเลย อะไรวะนั้นแววตาแบบนั้น น้ำเสียงแบบนั้นทำไมผมถึงรู้สึกว่ามัน... โกรธผมเหรอหรือน้อยใจ ทำไมผมรู้สึกแปลกๆวะ
"เมลโล่เป็นอะไรวะ แปลกๆ"
ไอ้กอไผ่เอ่ยขึ้น คนอื่นก็ส่ายหน้าไม่รู้เหมือนกัน ผมก็ยังไม่รู้เลยว่าเธอเป็นอะไร ผมนั่งทานข้าวไปในหัวก็นึกถึงแต่ยัยนั้น อะไรวะนี่ผมเป็นอะไรวะ
"อาการหนักไอ้สัส ตามไปสิ"
ไอ้คีย์เอ่ยยิ้มๆ ผมยักไหล่ไม่สนใจก่อนจะนั่งทานข้าวต่อจนหมด
"กูไปห้องน้ำก่อนเดี๋ยวตามไป"
ผมเก็บของทุกอย่างเสร็จพวกเราก็เดินออกไปจากตรงห้องอาหาร ผมแยกตัวไปห้องน้ำก่อนเพราะรู้สึกปวดฉี่ผมเข้าห้องน้ำเสร็จก็เดินไปเรื่อยๆก็เจอเมลโล่นั่งทำหน้าซึมอยู่ตรงม้านั่งกับเพื่อน
"เป็นอะไรเนี้ยถามตั้งแต่เช้าล่ะ มาถึงก็ทำหน้าเศร้าอาการหนักนะแกอ่ะ"
ผมไม่ได้ตั้งใจจะฟังคือมันแค่บังเอิญผ่านมาได้ยิน ก็แค่นั้น
"เปล่านิ"
"เรื่องผู้ชายอีกละสิ คราวนี้โดนอะไรมาอีกล่ะ"
ผู้ชายเหรอ ยัยนั้นมีผู้ชายด้วยเหรอ มีตอนไหนวะทำไมผมไม่รู้อ่ะ แล้วบอกรักผมนักรักผมหนาแต่ไปแอบมีแฟนเนี้ยนะ ผู้หญิงคนนี้นี่มัน ... หึ
"เห้อออ แกว่าฉันตัดใจจากพายุดีป่ะ"
ผมชะงักไปเมื่อบทสนทนานั้นมีชื่อผมอยู่ด้วย ตัดใจอย่างนั้นเหรอ งั้นแสดงว่าผู้ชายที่พูดถึงกันเมื่อกี้คือผมสินะ
"ชอบมาตั้งนาน แกจะตัดใจได้ง่ายขนาดนั้น"
"ก็ไม่รู้สิตอนนี้ก็เริ่มจะเหนื่อยแล้วอ่ะ ก็เขาไม่สนใจฉันเลยสักนิดฉันก็เลย "
"ก็เลยอยากตัดใจ"
"อือก็ไม่มีประโยชน์อะไรในเมื่อเขาไม่ได้คิดอะไรกับฉันเลยสักนิด ฉันไม่สวยเหรอ ทำไมเขาถึงไม่ชอบฉันอ่ะ "
ผมยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว นี่ผู้หญิงทุกคนคิดว่าเพราะตัวเองสวยงั้นเหรอถึงจะดึงดูดผู้ชายให้มาชอบได้อ่ะ ผมว่านะมันเป็นเฉพาะบางคนหละมั่ง สำหรับผมนั้นไม่ใช่หรอก
"แกสวย แต่แกติ้งต้องไงพายุเลยไม่ชอบ ฮ่าๆๆๆ วันๆเอาแต่ดูหมอดูดวง ดูอะไรก็ไม่รู้เป็นฉันนะฉันก็ไม่เอาแกยะ"
"เอ๊ะ ยัยบ้านี่ บอกแล้วไงว่าอย่ามาว่าร้ายความเชื่อของฉันนะ อร๊ายยยยย"
ผมเดินออกมาจากมุมมตรงนั้นแล้วเดินตรงไปทางที่เมลโล่นั่งอยู่ก็แค่เดินผ่านอ่านะ
"อ้าวพายุ"
ส้มเช้งเพื่อนของเมลโล่หันมาเจอผมพอดีก่อนจะเรียกชื่อแล้วสะกิดๆยัยมนต์ดำ ยัยนั้นก้มหน้าลงไม่ยอมคุยหรือสบตากับผมเลยนี่โกรธผมเหรอ ที่ผมไม่สนใจเธอนะเหรอ เหอะ
"อือ หวัดดี"
"จะไปไหน"
ส้มเช้งชวนผมคุยเพราะเพื่อนเธอไม่ยอมคุยกับผมเอาแต่ทำอะไรไม่รู้ น่าหมั่นไส้
"ไปเตะบอลที่สนามนะ วันนี้มีแข่ง "
ผมพูดแค่นั้นแหละแล้วก็เดินออกไปจากตรงนั้นเชื่อผมสิเดี๋ยวยัยนั้นก็ตามผมมา หึ
.
.
"แกเป็นอะไรเมลโล่"
"ฉันยังไม่อยากคุยกับเขาตอนนี้เลยนี่นา"
ฉันเอ่ยออกไปเสียงอ่อนก่อนจะเก็บของทุกอย่างเตรียมตัวจะกลับ ไปทำใจที่บ้านดีกว่า ฮือออออ
"ไม่ไปดูพายุแข่งบอลอ่ะ แปลกๆนะแกเนี้ย ระวังนะสนามบอลสาวๆเยอะมากที่รอมากรี๊ดพายุอ่ะ ระวังหมดนั้นโดนคาบไปกินนะ"
ยัยส้มเช้งเอ่ยยิ้มๆทำเอาฉันหยุดชะงักไปตอนแรกจะกลับบ้านแต่พอมานึกขึ้นได้ว่าเขากำลังถูกผู้หญิงคนอื่นมาอ่อย ฉันก็รู้สึกไม่พอใจซะอย่างนั้น
"ไม่กลับล่ะ"
"เอ้าอะไรของแก"
"ฉันจะไปดูพายุแข่งบอล ไปก่อนนะ"
ฉันบอกแค่นั้นแล้วก็วิ่งไปทันที ฉันวิ่งไปซื้อน้ำซื้อเครื่องดื่มซื้อทุกอย่างที่ขวางหน้าแล้วก็เดินไปตรงสนามบอล อร๊ายย คนเยอะเกินไปป่ะแล้วฉันจะมองเห็นเขาได้ยังไงกัน
"สุดท้ายฉันก็กลับมาตายรังใช่มะ เห้อออ ว่าจะตัดใจแล้วเชียวพอเห็นหน้าหล่อๆของเขาแล้ว เห้ออออออ"
ฉันยืนเกาะขอบมองเขาเพราะไม่มีที่นั่งสำหรับฉัน สายตาเราสองคนประสานกันเขายกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะหันไปมีสมาธิกับการแข่งต่อ พักครึ่งทุกคนออกจากสนามมีรุ่นน้องมาสะกิดตรงไหล่ฉัน
"หือ"
"พี่เมลโล่เชิญทานด้านโน้นดีกว่าครับ "
เขาเอ่ยเรียกฉันอย่างสุภาพก่อนจะเดินนำฉันไปไหนก็ไม่รู้ เดินมาถึงก็เจอพวกเพื่อนๆของพายุกำลังนั่งประชุมทีมกันอยู่
"อ้าวเมลโล่"
"แหะๆ มีคนตามฉันมาตรงนี้ พวกนายเหรอ"
"เปล่านี่ ไอ้พายุรึเปล่า มานั่งรอมันตรงนี้ก่อนสิ"
ติวเตอร์ส่ายหน้าเบาๆแล้วมองหาพายุ ไม่อยู่ตรงนี้คงไม่ใช่สินะ
"คงไม่ใช่พายุหรอกงั้นฉันไปก่อนนะไม่รบกวนพวกนายดีกว่า"
ฉันยิ้มให้พวกเขาก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น เดินออกมาก็สวนกันพายุที่เดินเข้ามาฉันมองเขาเราสองคนสบตากันพอดี
"เอ่อ "
ฉันพูดอะไรไม่ออกไม่รู้ว่าพูดอะไรดีก็เลยหลบให้เขาเดินไปก่อนแต่เขาก็ยืนนิ่งไม่ขยับ เออตามใจฉันไปเองก็ได้ ฉันเดินเบี่ยงตัวหลบเขาเพราะเขายืนเต็มประตูเลยนะสิ
"เดี๋ยว"
"หือ"
ฉันเงยหน้ามองเขาเพราะเขายื่นมือมาจับแขนฉันไว้ เขามองถุงพะรุงพะรังในมือฉันก่อนจะเอ่ยถาม
"อะไรเยอะแยะ"
ฉันก้มมองของในมือตัวเอง อ่อเกือบลืมเลยฉันซื้อมาให้เขานี่นา
"อ่ะ เมลโล่ซื้อมาให้ พายุต้องดื่มเกลือแร่ยี่ห้อนี้เพราะพายุชอบ แล้วก็นี่ด้วย แล้วก็"
ฉันหยิบนั้ยหยิบนี่ส่งให้เขา เขามองฉันหน้านิ่งก่อนจะถอนหายใจออกมา
"เยอะขนาดนี้จุกตายก่อนลงแข่งแน่ๆ"
ฉันยิ้มแห้งๆก่อนจะเอาของที่อยู่ในมือเขามาใส่ถุงตามเดิน แล้วแกะฝาน้ำเกลือแร่ให้เขา
"งั้นดื่มนี้ก่อนดีกว่า"
เขารับไปแล้วยกดื่มไปเกือบครึ่งขวด ฉันแกะผ้าเย็นที่เย็นช่ำมากแล้วส่งให้เขา พายุจะได้สดชื่น
"อ่ะผ้าเย็นค่ะ เช็ดหน้าด้วยเหงื่อเต็มเลย ดูสิตากแดดเยอะผิวเสียหมดเลย"
ฉันดูหน้าเขาที่ถูกแดดเผานิดหนึ่ง ผิิวขาวๆของเขาเสียโฉมหมด
"เช็ดให้ทีมือไม่ว่าง"
เขาเอ่ยออกไปก่อนจะยกเหลือแร่ดื่มต่อ หืมมม หะ..ให้ฉันเช็ดให้เหรอ
"เอาหน้ามาใกล้ๆสิ "
ไม่ปฏิเสธหรอก ฉันยื่นมือของตัวเองที่ถือผ้าเย็นอยู่ไปเช็ดให้เขา มือสั่นอ่ะ อร๊ายยๆๆๆๆ เขามองหน้าฉันแล้วเขาเผลอยิ้มอ่ะ กรี๊ดดดดด ทำไมผู้ชายยิ้มถึงดีต่อใจ
"เสร็จยังเนี้ย"
"เสร็จแล้วๆๆ"
ฉันยิมเขินๆก่อนจะเก็บผ้าไว้ตามเดิม เขาเดินเข้าประตูไปทิ้งฉันยืนอยู่ตรงนั้น เห้ออ ไม่สนใจฉันอีกตามเคย คนบ้า ฉันเดินหันหลังจะออกไปก็ยังดีอย่างน้อยเขาก็ยังยอมให้ฉันได้ดูแลเขานิดหนึ่งก็ยังดี
"จะไปไหน"
ฉันหันหลังกลับไปก็เจอเขายืนพิงประตูถามฉัน ฉันหันซ้ายหันขวา อ่าวเขาคุยกับฉันนี่นา
"อยู่กันสองคน"
"ก็ไปอยู่ข้างหน้านะ เดี๋ยวพายุก็ต้องลงแข่งแล้วครึ่งหลังใช่มะ เดี๋ยวเมลโล่เป็นกำลังใจให้ตรงขอบสนามนะ"
ฉันยิ้มหวานให้เขาก่อนจะยกนิ้วให้เขายิ้มๆ
"ไปนั่งในสนามสินั่งกับพวกไอ้คีย์มันเป็นโค้ชนะ เตี้ยๆอย่างเธอไปยืนเกาะขอบสนามคงไม่เห็นอะไร"
ฉันอ้าปากค้างทันทีที่ถูกเขาหลอกด่าว่าเตี้ย
"อิตาบ้าใครเตี้ยห๊ะ ฉันสูงตั้ง 160นะเว้ย"
เขาหัวเราะหึหึในลำคอก่อนจะหันหลังเดินเข้าไป ฉันเดินตามเขาไปอย่างไง เขาเดินไวฉันวิ่งเลยแหละ จ๊ะพ่อคนสูง
"รอด้วยสิพายุ อย่าวิ่งเร็วสิ"
"ฉันกำลังเดินอยู่ ฉันไม่ได้วิ่งยัยเตี้ย"
"ก็เมลโล่ตามไม่ทันนี่นา"
"ก็เธอขาสั้นไง"
"ว่าใครขาสั้นยะ รอด้วยยย อร๊ายยยย"
- Writer
