สมาชิกใหม่
781 Words
เสียงอึกทึกครึกโครมยังชั้นว่างทำให้เช้าอันสดใสของฉันต้องพังทลาย ฉันทึ้งศีรษะของตัวเองราวกับคนใกล้บ้าแล้วเดินเข้าไปจัดการตัวเองภายในห้องน้ำก่อนจะเดินลงมายังชั้นล่างที่เป็นที่มาของเสียงน่ารำคาญในตอนเช้า
"กูเอาไม่ไหม้"
"มึงจะทำเองไหม?"
"อ้าว โรซินตื่นแล้วเหรอ" ไอ้คนที่เอ่ยถามราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติที่ถามไถกัน แต่เดี๋ยวก่อนนายเป็นใครกันห้ะ!
"พวกนายเป็นใคร?" ฉันปาดตามองอย่างไม่เป็นมิตรเมื่อมีใครก็ไม่รู้อีกสองคนเข้ามานั่งที่โซฟากลางบ้าน แถมไคโรคนเมื่อคืนก็ยังไม่หายหัวไปอีก
"เออจริงด้วย ฉันพรินซ์" คนที่แนะนำตัวส่งยิ้มพร้อมขยิบตาให้ เขามีใบหน้าที่หล่อไม่ต่างจากไคโรมากนักจะต่างกันก็ตรงที่เขามีเส้นผมสีดำขลับ และมีลักยิ้มยิ่งเพิ่มเสน่ห์ให้อีกเท่าตัว
"ฉันลีวายไม่นึกว่าจะเจอเธอในสภาพนี้ ต้อนรับได้แจ่มสุดๆ" คนที่ทักฉันว่าตื่นแล้วเหรอก่อนหน้าเอ่ยแนะนำตัวอีกคนก่อนที่สายตานั่นจะไล่มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า
สีผมของเขาออกสีน้ำตาลเข้มรับกับสีนัยน์ตาน้ำตาลเข้มเฉี่ยวคมได้เป็นอย่างดี
"กูเจอยิ่งกว่านี้อีก" ไคโรเดินเข้ามาแล้วกระตุกยิ้มบอกอย่างเหนือกว่า
"พวกนายหัดมีมารยาทกันบ้างได้ไหมนี่มันบ้านของฉันที่ส่วนตัวของฉัน" ฉันตวัดสายตามองพวกเขาสามคนอย่างไม่พอใจ ฉันไม่ใช่คนที่จะมาเสวนาและยินดีปรีดากับแขกผู้มีเกียติหรอกนะ ฉันต้องการความเป็นส่วยตัวที่สุดถึงที่สุด
"แล้วยังไง?" ไคโรยักไหล่ไม่ต่างจากอีกสามคนที่ทำท่าทางไม่ต่างกันกับเขานัก
"ก็หมายความว่าให้พวกนายออกไปจากบ้านฉันไง"
"โทษทีนะโรซินแต่คุณอาเป็นคนอนุญาตเอง" พรินซ์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มตามด้วยลีวายที่พยักหน้าหงึกหงักเป็นการเห็นด้วย
"คนเดียวที่จะไล่พวกเราไปได้ก็คือพ่อของเธอนะโรซิน" ลีวายพูดเสริมขึ้นอีกคนแล้วเอนตัวไปกับพนักเก้าอี้ท่าทางสบายใจ
ผิดกันกับฉันที่แทบจะเป็นเดือดเป็นร้อนกับความหน้าด้านหน้าทนของสามคนนี้
"ถ้าพวกนายจะอยู่ก็ควรจะต้องรู้ว่านี่คือที่ของฉัน ฉันต้องการอยู่อย่างสงบห้ามก้าวก่ายรบกวนกัน"
"ตกลงฉันก็ไม่เห็นว่ามันจะยากตรงไหน" พรินซ์ตอบกลับเสียงหนักแน่น
"โอเค" ลีวายกระดิกเท้าตอบแม้ว่าสายตาของเขาจะจับจ้องไปยังหน้าจอทีวีมากกว่าก้ตามแต่ยังไงก็ยังถือว่าเขาหูดีอยู่
"ตามนั้น" ไคโรยักคิ้วกวนตอบเสียงเรียบก่อนที่เขาจะกัดขนมปังเข้าปากไปคำโต
"เอาหน่อยไหมหน้าบูดแบบนี้ไม่สวยเลยนะ" พรินซ์ยื่นแผ่นขนมปังปิ้งที่ยังร้อนๆอยู่ให้ฉันด้วยรอยยิ้มสดใส
"ไม่เอา" ฉันกระแทกเสียงตอบอย่างไม่สบอารมณ์แล้วหมุนตัวเดินกลับไปยังชั้นบนในทันที
เวลาต่อมา..
ฉันเดินลงมาชั้นล่างด้วยชุดเสื้อยืดสีขาวตัวบางกับกางเกงขาสั้นใส่อยู่บ้านปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือเมื่อฉันเดินลงแล้วกลับเจอแต่ผู้ชายสามคนที่เดินผ่านไปมาราวกับที่นี่เป็นพื้นที่สนามหลวง
"เฮ้ โรซินฉันว่าอันนี้มันเหมาะกับเธอดีนะ" พรินซ์เดินเข้ามาใกล้แล้วสวมไม้คาดผมหูแมวสีดำบนศีรษะของฉันแล้วยืนฉีกยิ้มกว้างราวกับกำลังชื่นชมผลงานที่ตัวเองปั้นมากับมือ
"ฉันไม่ชอบ" ฉันกรอกตามองแล้วเอ่ยบอกอย่างใจเย็นก่อนที่ฉันจะคว้าใบหน้าหล่อๆนั่นมาข่วนให้เกิดรอยเล็บ
"ทำไมอ่ะ เหมาะกับเธอดีออกว่าไหมลีวาย" ชื่นชมคนเดียวไม่พอพรินซ์ยังหันไปถามความคิดเห็นของลีวายอีกคน
"เออ เหมือนแมวน้อยไร้เดียงสาดี" ลีวายกระตุกยิ้มตอบแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเอาไว้
"นายจะถ่ายรูปฉันทำไมลบเดี๋ยวนี้เลยนะ" ฉันสั่งเสียงกร้าวแล้วเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง
"น่ารักดีออก เก็บไว้ดูก็ไม่เสียหาย"
"ฉันเสียหาย"
"ตรงไหน?"
"....."
"ถ้าฉันสัมผัสเธอต่างหากถึงเสียหาย ว่าแต่จะให้จับตรงไหนล่ะส่วนบนหรือส่วนล่างดี"
- Writer
