บทนำ
871 Words
ครืน~ ครืน~
เสียงลากวัตถุอะไรบางอย่างอยู่ชั้นล่างทำให้ฉันต้องตื่นนอนกลางคันในเวลาดึกดื่นแบบนี้
ความงัวเงียหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อเสียงที่ดังอยู่ชั้นล่างเมื่อครู่กลับดังใกล้ขึ้นมาเรื่อยๆยังขั้นบน ฉันดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาปกปิดร่างกายเอาไว้ด้วยความกลัวทว่าอีกใจนึงก็กลัวว่าจะเป็นโจรย่องเบาขโมยสรรพสินในบ้านไปหรือเปล่า
"มืดชะมัด" เสียงทุ้มเปร่งดังเข้ามายังในห้องนอนในเวลาที่เงียบสงัดแบบนี้ยิ่งทำให้เสียงที่ได้ยินเด่นชัดขึ้นทันที
"คนเหรอ?" ฉันเอ่ยถามกับตัวเองเสียงเบาเมื่อเสียงที่ได้ยินนั้นน่าจะเป็นเสียงของคนซะมากว่า
ฉันลุกจากเตียงพร้อมกับคว้าไม้เบสบอลข้างเตียงที่ตั้งเอาไว้เพื่อเหตุฉุกเฉินแบบนี้โดยเฉพาะ
เกร็ง!
"ตายซะไอ้โจรกระจอก!"
"เฮ้ย! เดี๋ยวโว้ยไม่ใช่โจร" ร่างสูงหันมาแล้วรับไม้เบสบอลเอาไว้ในมือก่อนที่ฉันจะฟาดเข้ากลางกบาลของมันเข้าพอดี
"โจรที่ไหนเขายอมรับว่าเป็นโจรกันบ้างล่ะ" ฉันยื้อแย่งไม้เบสบอลให้กลับเข้าหาตัวแต่ทว่าแรงของฉันกลับสู้แรงของโจรกระจอกนี่ไม่ได้
"ฉันไม่ใช่โจร ฉันย้ายมาอยู่นี่วันแรกไม่เชื่อก็ถามพ่อเธอดูดิ" คนตรงหน้าตอบอย่างมั่นอกมั่นใจแล้วแย่งไม้เบสบอลจากมือฉันโยนไปอีกทางหน้าตาเฉย
"ฉันถามแน่และฉันจะแจ้งตำรวจด้วย"
"ก็เอาดิ" ร่างสูงเอ่ยท้าพร้อมกับน้ำเสียงราบเรียบ
ฉันวิ่งไปเปิดไฟให้ส่องสว่างไปทั่วทั้งบ้านก่อนที่จะวิ่งไปคว้าโทรศัพท์ในห้องนอนมากดโทรหาพ่อของตัวเองแล้วเดินกลับมาดูหน้าชั่วๆของโจรกระจอกนั่นเพื่อยืนยันเวลาโดนจับขึ้นมาจะได้ไม่ผิดตัว
ทว่าเพียงแค่เห็นร่างสูงที่ยืนกอดอกมองฉันด้วยใบหน้าเรียบเฉยก็ทำเอาชะงักไปครู่นึง เพราะใบหน้าที่มองแค่แวบเดียวก็บอกได้เลยว่าหน้าตาดีเป็นที่สุดเรือนผมสีควันบุหรี่แถมยังใส่ห่วงที่ปากอีก เขาหล่อยังกับไอดอลยังไงอย่างงั้น
[ ว่าไงลูก ] เสียงของปลายสายทำให้ฉันได้สติแล้วละใบหน้าจากคนตัวโตตรงหน้ามาสนใจกับปลายสายทันที
"พ่อคะ มีใครไม่รู้เข้ามาในบ้านพ่อแจ้งความเลยนะคะมันอ้างว่าให้ถามพ่อดูด้วย"
[ คงไม่ใช่โจรมั้งลูก ]
"ไม่ใช่ได้ไงคะมันยืนเสนอหน้าอยู่ตรงหน้าหนูเนี่ย" ฉันบอกกับปลายสายด้วยน้ำเสียงร้อนรนไม่วายชี้หน้าไปหาตัวตนเหตุที่ยืนฟังอยู่ด้วย
[ พ่อลืมบอกไปเลยว่าจะมีลูกชายเพื่อนพ่อไปพักด้วย ]
"ไม่ใช่แน่นอนค่ะ พ่อละเมอรับสายหนูเหรอคะทำไมถึงไม่ตกใจกับคำพูดของหนูเฮ้ย!"
"สวัสดีครับคุณอาผมไคโรเองครับ" ไคโรหรือไอ้คนไร้มารยาทที่ยื่นหน้าเข้ามาทักทายพ่อฉันจนหน้าแทบจะแนบไปกับหน้าของฉันอยู่แล้ว
[ โทษทีนะไคโรอาลืมบอกโรซินไปเลยว่าเราจะมาวันนี้ ] พ่อของฉันเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงใจดี นี่พ่อไม่ได้ถามถึงลูกสาวตัวเองหน่อยเหรอว่าตอนนี้ตกใจมากแค่ไหน
"ไม่เป็นไรครับคุณอาลูกสาวอาต้อนรับผมได้ดีเยี่ยมไม่เหมือนใครดีครับ" น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเยาะเย้ยนั่นพร้อมกับดวงตาคมสีเทาเข้มกำลังสบตามองฉันเป็นการเยาะเย้ยอีกทาง
[ ดีแล้วๆเอาเป็นว่าอาฝากโรซินด้วยนะ ]
"จะดูแลอย่างดีเลยครับ"
"ไม่ได้นะคะพ่อ พ่อจะฝากหนูให้กับคนแปลกหน้าไม่ได้นะ" ฉันรีบยึดโทรศัพท์คืนมาแล้วกรอกเสียงลงไปด้วยความไม่พอใจ
[ คนแปลกหน้าที่ไหนไคโรเขาเคยสนิทกับเราตอนเด็กๆจำไม่ได้แล้วเหรอ ]
"จำเป็นต้องจำไอเคนพรรนี้ด้วยเหรอคะ" ฉันหันไปถลึงตาใส่แล้วแยกเขี้ยวขู่ไปที
[ เอาเป็นว่าไคโรจะพักอยู่ที่นั่นชั่วคราวพ่อไม่ได้อยู่ดูแลลูกมีไคโรอยู่เป็นเพื่อนก็ดีเหมือนกัน ]
"ไม่ดีค่ะ หนูดูแลตัวเองได้"
[ ไม่ต้องห่วงไปไม่ได้มีแค่ไคโรคนเดียว ยังมีลูกเพื่อนพ่อที่จะไปพักอยู่ด้วยอีกต้อนรับกันดีๆล่ะพ่อวางแล้วต้องไปเครียงานต่อ ]
"เดี๋ยวสิคะ.."
ปลายสายวางไปแล้วแต่ฉันยังถือโทรศัพท์ค้างปากเหวออยู่ที่เดิม
"ห้องฉันอยู่ไหน?" ไคโรที่ยังคงยืนกอดอกมองฉันเงียบๆพูดขึ้นแล้วยกยิ้มมุมปากเพียงเล็กน้อย
มันน่าหมั่นไส้จริงๆเลย
"ไม่รู้ อยากนอนไหนก็ไปนอนเลยอย่ามายุ่งกับฉัน"
ปัง!
ฉันเดินฟึดฟัดปิดประตูห้องเสียงดังปล่อยให้ไคโรยืนอยู่ตรงนั้นแหละ เข้ามาได้ก้คงหาที่นอนเองได้นั่นแหละนอนไม่ได้ก็ไปนอนวัดนู้น
โอ๊ยยย หงุดหงิด
- Writer
