EP : 15 : ต้องรักแล้วรึเปล่า
2009 Words
(ก็ขอจากลูคัสไง ขอมาให้แม่รักษาตัวทีนะเนียร์ แค่ล้านเดียวก็พอ)
“แม่! แม่พูดอะไรออกมา!” ฉันไม่สมควรขึ้นเสียงกับแม่หรอกแต่ฟังแม่พูดสิ
(แม่รู้ว่าแม่พูดอะไร แม่กำลังจะตายนะซาเนียร์ หนูจะให้เขานอนกับหนูฟรีไปจนตายเหรอ?)
“แม่...แม่พูดออกมาได้ยังไง” จุกจังเลยค่ะ ฉันจุกจนไม่รู้จะจุกยังไงแล้ว
(ทำไมแม่จะพูดไม่ได้ หนูอยู่กับลูคัสมาตั้งนานเขารวยขนาดนั้นเงินแค่ล้านเดียวช่วยเมียนิด ๆ หน่อย ๆ ไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง)
“หนูไม่ใช่เมียเขานะแม่! แม่ก็รู้ว่าหนูต้องนอนกับเขาเพราะอะไร! หนูไม่ได้ไปโกงเงินด้วยแต่หนูต้องมารับกรรมแล้วแม่ยังจะให้หนูไปขอเงินเขาอีกเหรอ!” ฉันเหลืออดจนเสียงดังใส่แม่ ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้วจริง ๆ
(แล้วแกจะปล่อยให้แม่ตายรึไงซาเนียร์! ถ้าแม่ไม่เดือดร้อนแม่จะโทรมาขอเงินแกเหรอ! ที่ผ่านมาเป็นปีแม่เคยให้แกไปขอเงินลูคัสรึเปล่า! แต่นี่แม่เดือดร้อน แม่กำลังจะตาย! แกได้ยินไหมว่าแม่กำลังจะตาย!)
“...”
(พูดสิ! ตอบมาสิว่าแกไม่ได้ยินว่าแม่กำลังจะตาย!)
“...เดี๋ยวหนูหาเงินให้ แค่นี้นะคะ”
ติ๊ด!
“...ฮึก!” ฉันจะไปหาเงินมากขนาดนั้นได้ยังไง
แต่ที่มากกว่าความเครียดเรื่องเงินคือความน้อยใจชีวิตของตัวเอง ห่วงแม่ก็ห่วง มืดแปดด้านไปหมดเลยรู้ไหม ทำไมฉันต้องเจออะไรแบบนี้ ทำไมฉันต้องแบกรับอะไรหลายอย่างที่ฉันไม่ได้ก่อ ฉันเป็นแค่ผู้หญิงตัวคนเดียวไม่มีใครเลยนะ ฉันมีแค่เพื่อนสนิทสองคนที่ไม่ได้รวยเป็นมหาเศรษฐีที่คอยรับฟังปัญหา ฉันไม่มีที่พึ่งที่ไหนนอกจากเพื่อนฉันมีแค่นี้จริง ๆ
“เป็นอะไร”
ขวับ!
ฉันหันกลับไปด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่าเขาจะอยู่ เขากลับมาตอนไหนไม่รู้แต่ที่รู้ตัวตอนนี้คือหน้าฉันมีแต่น้ำตาพอหายตกใจก็รีบหันกลับมาเช็ดน้ำตาตัวเองก่อน
“เปล่า ไม่มีอะไร” ฉันเช็ดน้ำตาแล้วตอบเขาไปด้วย
“แล้วร้องไห้ทำไม?” เขาถามต่อฉันก็หันกลับไปหา
“ทะเลาะกับแม่นิดหน่อยไม่มีอะไรหรอก”
“...อืม ถ้างั้นก็จัดการอารมณ์ตัวเองเถอะ” ลูคัสพยักหน้ารับ เขาพูดจบก็เดินไปทางห้องนอนส่วนฉันที่ตอนนี้ยังพอมีเวลาส่วนตัวบ้างก็นั่งน้ำตาไหลด้วยความเครียดอีกรอบ
ชีวิตเหมือนกำลังจะดีขึ้นมาบ้างแต่ทำไมอยู่ ๆ ก็มีมรสุมลูกใหญ่ซัดใส่อีกแล้ว
...ขอเงินลูคัสเหรอ?
ไม่ได้หรอก ฉันไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด ถึงเขาจะเปลี่ยนไปมากก็จริงแต่ยังไม่มีอะไรชัดเจนเลยสักอย่าง สถานะระหว่างเรายังเป็นเหมือนเดิมแล้วจะกล้าไปขอความช่วยเหลือจากเขาได้ยังไง ไอ้แก่นั่นโกงเงินเขาไปห้าร้อยล้านนะคะ อย่าว่าแต่หนึ่งล้านเลยพันเดียวฉันก็ไม่กล้าขอหรอก
ฉันมืดแปดด้านไปหมด น้ำตามันพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสายแล้วก็เอามือจับที่หัวใจตัวเองเพราะทุกครั้งที่เครียดหาทางออกไม่เจอฉันจะคิดถึงคนบนฟ้าเสมอ
ถ้าพ่อยังอยู่ชีวิตฉันคงไม่ต้องบัดซบแบบนี้
“ฮึก!”
...พ่อคะ เนียร์จะหาเงินที่ไหนมารักษาแม่ เนียร์จะทำยังไงดีคะพ่อทำไมชีวิตเนียร์มันไม่ดีขึ้นเลย
-ครึ่งชั่วโมงต่อมา-
“กินข้าวรึยัง” ลูคัสเดินออกมาในสภาพที่อาบน้ำเรียบร้อยส่วนฉันก็เลิกร้องไห้มาสักพักแล้วเหลือแค่ตาที่ยังบวมอยู่
“ยัง นายล่ะ”
“ยังเหมือนกัน จะกินอะไรจะได้สั่งทีเดียว”
“ไม่ค่อยหิวน่ะ นายกินเลย” ฉันยิ้มให้แล้วก็นั่งกดโทรศัพท์ต่อ กำลังมองหาวิธีสร้างเงินค่ะ อาจจะมีงานให้ฉันทำก็ได้ ตอนนี้กำลังทักหาพวกโมเดลลิ่งเพราะเคยมีพี่ ๆ หลายโมเดลลิ่งทักมาหาเยอะเหมือนกันแต่ฉันไม่เคยรับงานเลย
ลูคัสเงียบไปเขาไม่ได้พูดอะไรแค่เดินมาทิ้งตัวนั่งที่โซฟาอีกตัวจากนั้นก็ได้ยินเขาโทรสั่งอาหารจากร้านอาหารข้างล่างคอนโด
“ซาเนียร์”
“อื้อ” ฉันขานรับแต่สายตาก็ยังมองหน้าจอที่กำลังแชทคุยกับพี่โมเดลลิ่งคนหนึ่งอยู่
“ทำอะไร”
“ฮะ?” ฉันเงยหน้ามองเขาก็เห็นลูคัสจ้องอยู่
“ทำอะไร”
“อ๋อ กำลังคุยกับรุ่นพี่น่ะ”
“อืม” เขาพยักหน้ารับไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะเขาก้มลงมองโทรศัพท์แล้วฉันก็เลยจัดการธุระของตัวเองต่อเหมือนกัน พี่เขากำลังบอกว่าจะดูงานให้ค่ะแต่ไม่น่าจะหายากพี่เขาบอกว่าอย่างฉันอาจจะมีงานพุ่งเข้ามาหาแบบไม่หวาดไม่ไหวเลยด้วยซ้ำ ได้ยินแบบนี้ก็เริ่มสบายใจขึ้นมาบ้าง อาจจะได้เงินจากงานพวกนี้ไม่ถึงจำนวนที่แม่ต้องการแต่ก็ดีกว่าไม่ได้ล่ะ
ติ๊ง!
...ยอดเงินจำนวน 1,000,000 บาท ได้ฝากไปที่บัญชี 0203xxxx0405
“...” ฉันกำลังคุยงานแต่แจ้งเตือนที่เป็นป๊อบอัพเด้งมามุมบนของโทรศัพท์ทำฉันแทบช็อค
ฉันดูผิดรึเปล่า? มีคนโอนเงินมาผิดบัญชีแต่โอนมาแค่พันเดียวแล้วสมองฉันฟุ้งซ่านกับเงินหนึ่งล้านมากไปเลยมองเห็นเครื่องหมาย ( . ) ที่อยู่หน้าตัวเลขที่เป็นสตางค์กลายเป็น ( , ) แทน
เมื่อกี้มันต้องเป็น 1,000.000 บาท หรือหนึ่งพันจุดศูนย์ศูนย์ศูนย์สตางค์แน่ ๆ -_-! แต่ไหนลองดูอีกรอบซิ ต้องเป็นคนโอนเงินมาผิดแน่ ๆ เพราะระดับฉันไม่เคยให้ใครยืมเงินหรอก ไม่มีใครมาใช้หนี้ฉันแน่นอน
ฉันสไลด์หน้าจอเพื่อดูป๊อบอัพอีกครั้งแล้วก็จ้องเขม็ง จ้องพร้อมกับนับเลขศูนย์กับเครื่องหมายหลังตัวเลขให้ดี
...1,000.000
นั่นไงเห็นไหม เฮ้อ~ ตกอกตกใจหมดเลย แต่เดี๋ยว ๆ จุดข้างหลังมันมีหางนะซาเนียร์ หางมันยาวแล้วก็ตกลงด้วย
...1,000,000
“หนึ่ง...ล้าน เฮ๊ย!” ฉันจ้องมันนานถึงได้ค่อย ๆ เอ่ยจำนวนออกมาแล้วก็ตกใจสุดขีดของจริงพร้อมกับมองไปที่ลูคัสเพื่อบอกเขาเพราะอยากจะได้คำปรึกษาว่าฉันต้องทำยังไงดีแต่เขาก็แค่นั่งมองฉันด้วยมาดของนักธุรกิจนิ่ง ๆ แต่ไม่พูดอะไรหรือแสดงสีหน้าอะไรเลยที่ฉันร้องอุทานดังขนาดนี้
“มีเงินโอนเข้าบัญชีฉันหนึ่งล้าน” ฉันเห็นพฤติกรรมของเขาแต่มันก็ไม่ได้สำคัญเท่าเรื่องเงินหนึ่งล้านนี้หรอกนะ
“เหรอ”
“อื้อ ฉันต้องทำยังไงดีไปแจ้งความไหมต้องมีคนโอนเงินมาผิด...” กำลังพล่ามด้วยความตกใจนั่นแหละแต่พล่ามไปก็มองหน้าเขาไปด้วยเลยได้เห็นสีหน้าที่นิ่งผิดปกติ ก็ถ้าเป็นเมื่อก่อนหน้าเขาตอนนี้มันคงปกติแต่เดี๋ยวนี้ไม่ใช่ไงคะ พอเห็นหน้าเขาฉันก็เลยเงียบแล้วก็จ้อง
“นาย...”
“อะไร?” ถามสั้น ๆ หน้าตาไม่ได้ใส่ใจอะไรเท่าไหร่นี่ล่ะที่ทำให้สงสัยมากกว่าเดิม
“นาย...โอนมาเหรอ” ถึงแม้ว่าจะไม่เข้าใจและไม่มีเหตุผลว่าเขาจะโอนมาทำไมแต่ก็ต้องถาม
“ต้องใช้เงินไม่ใช่รึไง”
“...” เป็นเขาจริง ๆ ด้วย
ลูคัสได้ยินตอนฉันคุยโทรศัพท์กับแม่สินะ เขามาตอนไหนฉันยังไม่รู้ตัวเลยก็อาจจะเป็นไปได้ว่าเขามาได้ยินตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ แต่เขาไม่จำเป็นต้องช่วยฉันเลยนะคะ
“มองทำไม”
“...เดี๋ยวโอนคืน”
“ไม่ต้อง เอาไปเถอะ”
“แต่... / ฉันซื้อหน้าเศร้า ๆ ของเธอไม่ได้ให้ฟรี”
“ฮะ?”
“ซื้อหน้าเศร้า ๆ ของเธอไง ฉันซื้อแล้วถ้างั้นก็เลิกทำหน้าเศร้าสักที” เขาพูดทำน้ำเสียงเหมือนรำคาญหน้าตาของฉันแต่ฉันกลับน้ำตาคลอแล้วก็เอาแต่มองหน้าเขา
“...ขอบคุณนะลูคัส”
“ขอบคุณทำไมไม่ได้ช่วยฟรี ไปอาบน้ำไปจะได้มากินข้าวเสร็จแล้วจะได้กินอย่างอื่นสักที”
“บ้า!” เขาเซ็กส์จัดตลอดเลย! แต่เหนือจากความเซ็กส์จัดฉันก็ได้รับรู้ว่าลูคัสที่ผิดปกติมาพักใหญ่ใจดีมากเหมือนกันนะ ^///^
...ชอบเขาที่เป็นแบบนี้จัง
...ชอบมาก
ฉัน...ชอบเขามาก
-///-
-หลายวันต่อมา-
“มึง”
“ว่า”
“สถานะหัวใจตอนนี้เป็นไง” มิวมิวเป็นคนถามค่ะไม่ใช่อีโก้ ส่วนอีสุดสวิงริงโก้ก็กำลังนั่งฟังรอคำตอบ มันไม่มีทางพลาดหรอกเชื่อฉันสิ
“ก็...ก็ดี” เขินนิดหน่อยเหมือนกันเนอะ -///-
“ดีของมึงคือ ดีหรือดีมาก~” อ่ะ อีโก้อ้าปากแล้วค่ะ
“ก็...ดีเกือบมากมั้ง” ฉันหยุดคิดประมวลผลนิดหน่อย
“ยังไง? อัพเดทซิอีเนียร์ ไม่ได้อัพเดทมาอาทิตย์กว่าแล้ว”
“ก็...” เพื่อนอยากรู้ฉันก็ไม่ขัดหรอก เล่าให้ฟังก็ดีเพราะอยากได้ความคิดเห็นจากพวกมันเหมือนกันว่าลูคัสคิดยังไงกันแน่
“โอ้โห~ โอนหนึ่งล้านให้แบบไม่คิดแค่เพราะได้ยินมึงคุยโทรศัพท์กับแม่ คุณขาของกูนี่ผัวแห่งชาติชัด ๆ เลยค่ะ แต่ยังไงก็เสียใจเรื่องที่แม่ป่วยด้วยนะมึง อย่าคิดมากนะเข้มแข็งแม่ได้รักษาแล้ว”
“อืม ขอบใจมากมึง เดี๋ยวก็หายแหละหมอที่นั่นเก่ง” ฉันยิ้มขอบคุณมัน เรื่องแม่จัดการแล้วค่ะ เช็คมาแล้วว่าป่วยจริง ๆ ได้เงินมาฉันก็ยังไม่ส่งให้แม่หรอกโกหกว่ายังไม่มีแล้วก็ขอให้แม่ไปโรงพยาบาลให้วีดีโอคอลให้ฉันเห็นแล้วก็ขอคุยกับคุณหมอด้วยพอแน่ใจว่าแม่ป่วยจริง ๆ ฉันถึงได้จัดการโอนเงินค่ารักษาก้อนแรกให้แม่
“เออ มึงไม่คิดมากกูก็สบายใจเหมือนกันอีเนียร์ แล้วนี่ตกลงว่าคุณขาของกูกับมึงยังไม่เคยคุยกันเป็นกิจลักษณะเลยใช่ไหมว่าอะไรเป็นอะไร”
“อือ” ฉันพยักหน้ารับ มันอึดอัดนะ พักหลังมาก็มีความสุขมากแต่ก็เริ่มไม่รู้จะทำตัวยังไงดี มันเหมือนไปได้ไม่สุดสักทาง
“แต่กูว่ามาถึงขนาดนี้ก็ต้องรักไหมวะอีเนียร์”
“ไม่รู้สิ เขาไม่พูดอ่ะ”
“คำพูดไม่สำคัญเท่าการกระทำนะมึง” มิวมิวพูดขึ้นบ้าง
“แต่บางครั้งมันก็ต้องทำแล้วตอกย้ำให้อีกฝ่ายมั่นใจมากขึ้นด้วยคำพูดค่ะอีมิวโดยเฉพาะอีที่มีสถานะขัดดอกอย่างเพื่อนมึงเนี่ยเขาต้องพูดให้มันชัดเจนค่ะ” อีโก้พูดมาก็ถูกทุกอย่างตามที่ฉันคิดเลย
“มึง กูควรถามเขาไหม”
“ถามว่า? ถามว่าเขาคิดยังไงกับมึงน่ะเหรอ”
“อือ กูอึดอัดว่ะ แต่กูไม่แน่ใจว่ากูควรถามเขาเลยไหม”
ก็ถามไปเลยสิคะคุณซาเนียร์ขา~ มึงก็ถามไปเลยว่าที่ทำอยู่ตอนนี้คุณขารักเมีย เอ๊ย! รักเนียร์ใช่ไหม อิอิ แต่มึงจะกล้ารึเปล่าเถอะ” อีโก้จีบปากจีบคอพูดแต่ท้ายประโยคหน้ามันเปลี่ยน มองฉันเหมือนรู้ว่าฉันคงไม่กล้าถาม ซึ่งแน่นอนค่ะว่าถ้ากล้าแต่แรกฉันคงไม่มาปรึกษาพวกมันหรอก
ฉันไม่กล้า แต่ตอนนี้ที่ความอึดอัดกับความรู้สึกมันกำลังล้นใจฉันว่า...ฉันกล้า เดี๋ยวรอหาโอกาสเหมาะ ๆ ฉันจะถามเขาเลยทุกอย่างมันจะได้ชัดเจนกว่านี้สักที
- Writer
