ดวงใจท่านอ๋อง

ตอนที่3 ช่วยเหลือ

ตอนที่3 ช่วยเหลือ

หน่วยลาดตระเวนทหารม้าหมวกเหล็ก ของชินอ๋องหยางไป๋หลงตรวจตราเขตชายแดนเป็นประจำอย่างทุกๆ วัน ก่อนที่ทหารนายหนึ่งเจอเข้ากับร่างบางที่ลอยติดอยู่กับซอกหินไม่ได้สติ ถ้ามาไม่ทันอาจจะจมน้ำเสียชีวิตก็ไม่แน่ ดีที่หน่วยลาดตระเวนมาพบได้อย่างพอเหมาะพอเจาะอย่างพอดี

"รายงานแม่ทัพเจอร่างหญิงสาวลอยมาตามน้ำขอรับ ไม่มีสติร่างกายเต็มไปด้วยการทำร้ายร่างกาย"นายทหารร่างกำยำเอ่ยกับท่านแม่ทัพอย่างองอาจ

"อืม เอาตัวไปรักษาเถอะ "ท่านแม่ทัพตอบแบบไม่สนใจ ก่อนจะขับม้าออกไป

"ขอรับ"

สามวันสามคืนผ่านไป...หญิงสาวถึงได้สติ บาดแผลต่างๆ ทั้งภายในและภายนอกถูกรักษาอย่างดี ไม่มีรอยฟกช้ำให้เห็นแม้แต่น้อย หรูฟางเหนียงอยู่ในชุดคลุมสีขาวนั่งมองสถานที่ไม่คุ้นเคยสักพัก พอเริ่มมีแรงเล็กน้อยจึงลุกขึ้นจากเตียงแล้วค่อยๆ เดินไปด้านนอกเพื่อตามหาผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตของนางเอาไว้

"แม่นางฟื้นแล้วหรือ"ชายชราเอ่ยถาม

"เจ้าค่ะ ใช่ท่านช่วยข้าหรือไหม"หรูฟางเหนียงเอ่ยถามอย่างสงสัย

"นายท่านช่วยเจ้าไว้น่ะ เจ้าได้สติแล้วข้าจะไปรายงาน"ชายชราเอ่ยกับหญิงสาวอย่างสงสาร

เพราะตอนที่ตนเองเห็นสภาพของหญิงสาวนั้น สาหัสไม่น้อย

"ขอบคุณมากเจ้าค่ะ"

หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์เฉียดตายไปแล้ว นิสัยของหรูฟางเหนียงก็ไม่ได้ใส่ซื่อเหมือนดังวันวาน เหตุการณ์วันเก่าก่อนมันทำให้นางรู้ว่าโลกนี้ช่างโหดร้ายนัก ถึงนางจะดีกับใครใช่ว่าทุกคนจะดีตอบ ดังนั้นการจะดีกับใครต้องทำดีให้ถูกคนด้วย

ผ่านไปหนึ่งเค่อชายชราท่าทางใจดีก็เดินมาหานางอย่างสุภาพแต่ภาพจำอันโหดร้ายของหวังตงชินบุรุษเลวทราม ทำให้ร่างบางรู้สึกตื่นกลัวและอึดอัดใจกับบุรุษไม่น้อยก่อนจะถอยหลังไปสองก้าว

"แม่นางนายท่านให้มาสอบถาม ไม่ทราบท่านมีแผนจะไปไหนต่อ"ชายชราถามอย่างสงสาร

"ข้าไม่รู้"

"ครอบครัวของแม่นางละ ไม่ทราบว่าอยู่ที่ไหน"

"ตายหมดแล้วเจ้าค่ะ"

"ขออภัยด้วย"

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าอยากตอบแทนผู้มีพระคุณ"

"งั้นท่านทำอาหารเป็นหรือไม่"

"เป็นเจ้าค่ะ"

"งั้นก็เป็นแม่ครัวเถอะ ท่านอยากจากไปตอนไหนสามารถบอกได้เสมอ"

"ฝากขอบคุณผู้มีพระคุณด้วยนะเจ้าคะ"

"นี่เป็นเงินที่นายท่านมอบให้ ให้ท่านซื้อเสื้อผ้า"

"ข้าไม่กล้ารับ"

"รับเถอะนายท่านไม่ใช่คนใจคอคับแคบ"

"ขอบคุณมากนะเจ้าคะ"

"อืม อีกสักสองวันค่อยเริ่มงานตอนนี้ก็พักผ่อนไปก่อนหายดีค่อยเริ่มงาน"

"เจ้าค่ะ"

สองวันผ่านไป...หรูฟางเซียนอยู่ในชุดสีเขียวอ่อนตั้งใจทำอาหารอย่างสุดฝีมือ นายท่านที่ช่วยเหลือนางเป็นใครก็หาทราบหน้าตาไม่ รู้แค่ว่าเป็นแม่ทัพรักษาชายแดนนานๆ ถึงจะกลับจวนแห่งนี้ ทำให้นางนั้นว่างงานเสมอในหัวของนางนั้นเริ่มหาลู่ทางทำมาหากินและหาทางแก้แค้นไปในตัว

'หวังตงชินสิบปีแก้แค้นก็ไม่สายเจ้ารอรับผลกรรมได้เลย'

วันเวลาไหลผ่านไปอย่างรวดเร็วดุจสายน้ำนางนั้นก็อาศัยอยู่จวนแม่ทัพได้สามเดือนเต็ม คนที่อยู่ในนั้นก็มีแต่คนเก่าแก่นิสัยดีทั้งนั้น

นางนั้นก็ไม่เคยถูกข่มเหงหรือถูกรังแกจากผู้ใดเลยสักครั้งทำให้จวนแม่ทัพเป็นที่ที่ทำให้นางนั้นปลอดภัย แต่นางไม่สามารถอาศัยอยู่ได้ตลอดชีวิตดังนั้นนางจึงปักลวดลายต่างๆ บนพัดธรรมดาๆ ให้มีราคามากขึ้นแล้วฝากขายที่ร้านผ้าดังๆ ของเมือง ตอนนี้ทำให้นางนั้นมีรายได้ต่อเดือนอยู่ไม่น้อย ไม่ต่ำกว่าสามตำลึงเงินต่อครั้งที่ไปขายของ

"ฟางเหนียงวันนี้นายท่านกลับจวนทำอาหารมื้อค่ำให้มากหน่อยนะ"ชายชราเอ่ยอย่างใจดีกับหญิงสาว

"เจ้าค่ะ พ่อบ้านหวง"หรูฟางเหนียงขานรับอย่างเชื่อฟัง

"อืมไปเตรียมของเถอะ" พ่อบ้านหวงเอ็นดูหญิงสาวไม่น้อย แรกเริ่มก็ระแวงว่านางนั้นมีแผนการอะไรหรือเปล่า แต่พอสังเกตเช้าเย็นก็เห็นแค่นางนั้นตั้งใจทำงาน ว่างๆ ก็ปักผ้าไม่มีท่าทีสนใจบุรุษหรือยั่วยวนท่านแม่ทัพแม้แต่น้อย ทำให้การใช้ชีวิตของนางในจวนแม่ทัพนั้นสามารถอยู่ได้อย่างราบรื่น ตลอดสามเดือนที่ผ่านมา

ยามซวี (19.00 – 20.59 น.) อาหารมากมายถูกนำไปจัดวาง ฟางเหนียงจัดสำหรับอย่างรวดเร็วก็ขอตัวกลับ พ่อบ้านหวงก็รับหน้าที่ดูแลต่อ วันนี้เป็นวันที่นางนั้นไปขายผ้ามาด้วยทำให้เหนื่อยและเพลียไม่น้อยจึงอาบน้ำนอนแต่ปลายยามซวี

ทางฝั่งของหยางไป๋หลงรับแขกกับบุรุษคราวพ่อที่ตนเอง ร่างหนานั้นนับถือชายชราตรงหน้าไม่น้อยเพราะชายคนนี้เคยช่วยเหลือกองทัพเมื่อสามปีก่อน แถมยังเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตของตนเองตอนถูกวางยาพิษแมงป่องดำสมัยออกรบ

"ท่านแม่ทัพเชิญดื่มสุราดอกท้อที่หลานสาวของข้าหมักไว้" ชายชราผมสีขาวเอ่ยกับชายหนุ่มตรงหน้าตนเองอย่างสนิทสนม

"อืมรสชาติดีไม่เลว"หยางไป๋หลงจิบสุราดอกท้อลงอยู่สองสามอึก

"อีกสักจอกเจ้าค่ะ ท่านพี่หลง" หญิงสาวหน้าตาหมดจดยิ้มให้กับบุรุษตรงหน้าอย่างเขินอาย ก่อนจะรินสุราใส่จอกอีกครั้ง หลังจากที่บุรุษต่างวัยเผลอ ด้วยความตั้งใจหญิงสาวเทผงยาใส่ถ้วยอย่างรวดเร็ว ก่อนจะคิดถึงเรื่องที่ตนเองจะได้เป็นพระชายาของชินอ๋อง อำนาจ บารมี ที่ตนเองจะได้รับก็ทำให้นางนั้นไม่เกรงกลัวอะไร

ผ่านไปไม่เท่าไหร่ร่างหนารู้สึกร้อนวูบไปที่กลางแก่นกายก่อนจะมองไปที่เด็กสาวที่มองมาที่ตนเองอย่างหลงใหล หยางไป๋หลงรู้สึกรังเกียจเด็กสาวตรงหน้ามาก ที่กล้าวางแผนสกปรกใส่ตนเองอย่างไม่เกรงกลัว

"ท่านพี่หลง ท่านเป็นอะไร"หลี่รุยเซียงเอ่ยอย่างใสซื่อ พร้อมทำท่ายั่วยวนตนเองอย่างตั้งใจ

"พ่อบ้านหวงส่งแขก" เสียงของหยางไป๋หลงเย็นชาและปล่อยไอสังหารอย่างแรงทำให้ เฒ่าชราที่นั่งงง ๆ อยู่ตามไม่ทันก่อนจะเกิดอาการตื่นกลัวหมอเทวดาหมอบกราบและเอ่ยถามความผิดของตนเอง

"ไม่ทราบข้าผู้เฒ่าทำอะไรให้ชินอ๋องไม่ถูกใจ"

"ถามหลานสาวเจ้าดูเถอะ" ไป๋หลงเอ่ยเสียงเย็นชา

ร่างหนาพูดจบก็ออกจากห้องทันที ด้วยพิษของยาปลุกกำหนัดที่แรงกล้า ทำให้กำลังภายในของชายหนุ่มไม่สามารถขับออกได้ ไป๋หลงเกิดอารมณ์ทางเพศอย่างรุนแรงถึงแม้จะอายุล่วงเลยมาถึงวัยยี่สิบหกปี แต่ก็ยังไม่เคยมีอนุสักคนหรือแม้กระทั่งสาวใช้อุ่นเตียง ด้วยฤทธิ์ของยาทำให้ร่างหนากระโดดไปตามหลังคาของจวนไปหาหญิงสาวที่พักอยู่เรือนท้ายแล้วถือวิสาสะล่วงเกินหญิงสาวที่กำลังนอนอยู่ อย่างไม่ได้ตั้งใจก่อนจะกระซิบข้างหูหญิงสาวเบาๆ

"พรุ่งนี้ข้าจะรับผิดชอบเจ้า"