บำเรอรักลูกเขยเจ้าเล่ห์ : บทที่ 5.2 เจ้าคือฮูหยินของข้า

1394 Words

บทที่ 5.2 เจ้าคือฮูหยินของข้า “แต่ข้าจะทำ!” กล่าวจบคนโมโหก็ขยับเอวสอบ กดกระแทกสอดแก่นกายเข้ามาในกายสาวอย่างรุนแรงจนสุดทางในครั้งเดียว “อร๊าย!” หลัวถิงจือร้องลั่นห้อง แม้นางไม่ใช่หญิงพรหมจรรย์ แต่ตอนนี้ร่างกายของนางยังไม่ทันเตรียมพร้อม การถูกตัวโตจู่โจมอย่างรุนแรงจึงยากจะตั้งรับด้วยอาการสงบ “นายท่านข้าเจ็บ อ่ะ...” “อ่า... แน่นขนาดนี้ เป็นของข้าที่ใหญ่เกินไป หรือเพราะบุรุษที่ผ่านมาของเจ้ามันเล็กกันแน่” “หยาบคาย! ปล่อยข้านะ!” ถึงแม้ว่าหลัวถิงจือจะมีใจชื่นชมนายท่านมู่ผู้นี้อยู่ไม่น้อย ทว่าการที่เขากล่าววาจาดูแคลนเช่นนี้ออกมาก็ยากที่นางจะยอมรับได้ ดังนั้นจึงเอ่ยปากตำหนิและลุกขึ้นดิ้นรนขัดขืนเขาในทันที “ข้าไม่ปล่อย!” เสียงเข้มตวาดก้องพร้อมกับกดเอวสอบรุนแรง ยิ่งเห็นท่าทางดิ้นรน และปกป้องบุรุษอื่นของนางยิ่งทำให้หัวใจของมู่หรงเหยาไม่ยินยอม ที่ผ่านมานายท่านมู่อย่างเขา เพียงแค่เอ่ยปากสตรีห

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD