บทที่ 5.1
เจ้าคือฮูหยินของข้า
กว่าที่มู่หรงซานจะพาหลัวถิงจือกลับถึงตระกูลมู่ท้องฟ้ารอบตัวก็มืดมิด มู่หรงสือที่กระวนกระวายใจมาร่วมสองชั่วยามถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าพี่ชายสามสามารถพาหลัวถิงจือกลับมาได้
“ถิงถิงยังรอข้ากลับไปดูแล ขอลาตรงนี้”
ทันทีที่กลับถึงบ้านมู่หรงซานก็กลับไปหาหลี่อันถิงในทันที หลัวถิงจือมองความรักที่คุณชายทั้งสามมีต่อบุตรสาวของตนแล้วก็รู้สึกเบาใจ ชีวิตของหลี่อันถิงลำบากมามากแล้ว ในที่สุดก็ได้พบความสุขเสียที เพียงแต่ไม่รู้ว่าเรื่องนี้มู่หรงเหยาจะยอมถอยให้บุตรชายหรือไม่
“ฮูหยินหลี่ท่านกลับมาเสียที”
“เกิดอะไรขึ้นหรือ”
“นายท่านมู่เจ้าค่ะ นายท่าน...”
“เขาทำไมกัน”
“ตั้งแต่นายท่านได้สติก็อาละวาดใหญ่โต ข้าวไม่กิน ยาไม่ดื่มเรียกหาแต่ฮูหยินเจ้าค่ะ”
เรียกหาแต่ฮูหยิน แน่นอนว่าฮูหยินที่สาวใช้ตรงหน้าเอ่ยถึงย่อมไม่ใช่นาง ใบหน้าของหลัวถิงจือพลันซีดเซียว เจ็บปวดในใจขึ้นมา
