บำเรอรักลูกเขยเจ้าเล่ห์ : บทสุดท้าย ชั่วชีวิตอย่าได้คิดไปจากข้า

1769 Words

บทสุดท้าย ชั่วชีวิตอย่าได้คิดไปจากข้า แสงอรุณยามเช้าสาดส่องผ่านช่องหน้าต่างหลัวถิงจือขยับตัวพาร่างกายที่ปวดเมื่อย ร้าวระบบลงจากเตียงนอนอย่างช้าๆ ก่อนจะหลบไปล้างตัวแต่งกายแล้วออกไปจากเรือนของมู่หรงเหยาอย่างเงียบๆ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ล้วนเป็นเพราะมู่หรงเหยาคิดว่านางคือฮูหยินที่แต่งเข้ามา หากเขารู้ความจริงแน่นอนว่าต้องไม่ปล่อยนางไว้ เพื่อไม่ให้บุตรีต้องมาเดือดร้อนจากการกระทำของตน หลัวถิงจือจึงคิดจะออกไปจากตระกูลมู่อย่างเงียบๆ โดยไม่ลืมแวะเข้าไปลาบุตรีที่เรือนก่อน “หรูอี้บอกข้าว่าท่านแม่มาขอพบ มีเรื่องอะไรหรือเจ้าคะ” หลี่อันถิงที่เนื้อตัวมีแต่รอยรักเอ่ยถามมารดาด้วยสายตาห่วงใย หลัวถิงจือวางมือลงบนหลังมือของบุตรสาวแล้วกล่าวลาสั้นๆ เพียงสองประโยคก็จากไป “หรูอี้ ให้คนไปแจ้งเรือนนายท่านมู่ ว่าท่านแม่ของข้าจะกลับไปบ้านเดิมแล้ว” “เจ้าค่ะ” มู่หรงเหยารู้สึกตัวตื่นก็พาดมือไปบนฟูกข้างเตียง

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD