Can We Rewrite The Stars?

Kabanata 1

Third Person's Point of View

          KASALUKUYAN silang nasa balkonahe ng kanilang bahay. Alas-diez pa lamang ng umaga pero naisipan ng mga itong doon muna mamahinga. Ilang oras din ang binayahe nina Tita Haidee mula Palawan hanggang sa Batangas.

 Kanina pang umalis si Lucas dahil magba-basketball daw ito sa court ng subdivision kasama ang mga kaibigan nito. Bakasyon na naman kaya pinayagan na itong gumala. Ang Daddy naman niya ay naka-leave sa trabaho at kasalukuyang nasa Coffee Shop nila malapit sa kanilang subdivision para usisain ang takbo ng negosyo. Maya-maya ay darating na rin iyon.

            “Kailan ang ganap mong pagpapari, Noah?”

            May kung anong kakaibang damdamin na naman ang bumalatay sa kanyang dibdib dahil sa tanong na iyon ng kaniyang ina. Hindi sumasang-ayon ang buo niyang sistema sa pagpapari nito.

Nakaupo siya sa upuan kaharap ng inuupuan ni Noah. Katabi nito ang ina. Kita niya kung paano sumilay ang matamis nitong ngiti at kung paano sumingkit ang mga mata nito dahil sa ngiting iyon.

“We have two years outside the convention. Dalawang linggo na lang po ay oordinahan na ako. I can’t be with mom when I became a priest that’s why I went here with her.” Mahinahon at puno ng paggalang nitong sagot sa kaniyang ina.

“Magbabakasyon kayo rito sa Batangas?” Hindi niya naiwasang hindi magtanong. Nabaling tuloy sa kanya ang atensyon ng mga ito.

“Yes, I escorted my Mom here since my little brother can’t come with her.” Noah dazzlingly smiled at her making her heart jumped out from her chest.

Naiiwas niya ang paningin dito tyaka sumimsim sa basong may lamang lemon juice. May kung anong sayang namutawi sa kanyang puso nang malamang magbabakasyon ito sa lugar nila. Matalik na magkaibigan ang kanilang mga ina at matagal ding hindi nagkita kaya paniguradong susulitin ng mga ito ang nalalabing mga araw para mapunan ang panahong nagkahiwalay.

“Hindi ko nga pala nasabi sayo na dito muna sila sa loob ng dalawang linggong iyon.” Her Mom howled in happiness. “Noah will use the room beside you and your Tita Haidee will use the guest room downstairs because she doesn’t want to go up and down on stairs.”

She can feel her heart beating so darn fast and so darn loud. She can’t explain the happiness dwelling in her body. She smiled and butterflies fluttered inside her stomach. Napakabait naman ng tadhana sa kanya kung ganoon. Makakasama niya pa ito sa kanilang bahay sa loob ng dalawang linggo.

‘He’ll be a priest, Maribelle. Soon.’

Bigla ring napawi ang sayang kanina niyang naramdaman dahil sa naisip. Kahit manatili pa ito ng isang buwan sa bahay nila ay hindi niya mabubura ang katotohanang malapit na itong magpari. 

“Ilang taon ka na, hijo?” Muling tanong ng ina niya.

“I’m twenty-eight years old, Tita.” Magalang nitong sagot.

“Maribelle is twenty.” Marahang tumawa ang kanyang ina. “Alam kong hindi dapat ako manghinayang dahil magpapari ka naman pero naalala ko lang ang kasunduan namin ng Mommy mo noong college pa lamang kami.”

Tita Haidee let out a short laugh too. “Third year college pa lamang kami nang pinagkasundo na  namin ang kapalaran ng magiging anak namin.”

 “Nangako kami sa isa’t isa na ipapakasal namin ang magiging panganay naming anak kung sakali mang babae at lalaki ang kalalabasan ng magiging anak namin.” Muling tumawa ang kanyang ina. “Gusto kong mapapunta ang anak ko sa mapagkakatiwalaan at ang tanging magiging anak lang ni Haidee ang pinagkakatiwalaan ko para sa magiging anak ko.”

 “Naalala ko pa na napagkasunduan na natin ang mga pangalan nila.” Tita Haidee let out a short laugh. “Sayang lang at nawalan tayo ng contact sa isa’t isa kaya hindi ko na itinuloy ang pangalang ibibigay ko sana kay Noah.”

“What’s supposed to be my name, Mom?” Kuryosong tanong ni Noah.

“You’re supposed to be Sirius and Maribelle’s name supposed to be Vega. We’re crazy, right?” Sabay nagtawanan ang magkaibigan habang masayang binalikan ang kabataan nila.

“What’s the meaning of the names, Mom?” Bahagyang kumunot ang kanyang noo. Hindi naikwento iyon sa kanya ng kanyang ina.

“Sirius and Vega are the names of the brightest star in the universe. Masyado naming kinaadikan ni Haidee ang mga Hollywood movies noong panahon namin.” Her Mom explained.

Her heart thumps crazily as she heard Noah let out a short laugh. It likes a beautiful sound on her ears. She can feel her cheeks reddened.

“I like the names. It’s weird but unique.” Papuri nito.

“Siguro ay kasal na kayong dalawa ngayon kung hindi lamang magpapari si Noah.” May halong lungkot ang boses ng kanyang ina. “Pero ayos lang `yon, magandang maglingkod sa Diyos.”

Hindi niya gusto ang iba’t ibang nararamdaman sa tuwing napupukaw ng lalaki ang atensyon niya. May mga naging nobyo na siya noon pero hindi niya naramdaman ang ganoong pakiramdam sa mga ito. Pakiramdam na hindi niya alam kung ano ang tawag.

“Bata pa lang ako ay pagpapari na ang gusto ko.”

Panibagong damdamin ang namutawi sa kanyang dibdib dahil sa sinabing iyon ni Noah. Hindi siya madaling magkagusto sa lalaking kakakilala pa lamang niya pero iba ang sinisigaw ng kanyang puso sa lalaking ito. Siguro ay masyado lamang siyang nagwapuhan sa mukha nito at humanga sa tangkad at matikas nitong pangangatawan. Maybe, she’s just attracted. Pilit niyang pinapaniwala ang sarili sa dinidikta ng kanyang utak. Hindi niya kailangang mabahala sa kung saan ang patutunguhan ng kanyang nararamdaman.

“Pupunta lang po ako sa kusina para gumawa ng sandwiches.” Magalang niyang paalam. Tumayo na siya at akma ng aalis nang muling maghumarintado ang puso niya nang tumayo rin si Noah.

“I’ll come with you.” Tipid na sabi nito pero kakaibang kaba ang dinulot niyon sa puso niya. Hindi niya namalayang nakatulala na pala siya rito. Mabuti na lamang at tinapik siya ng ina.

“Sasamahan ka raw ni Noah.” Pag-uulit pa ng ina sa sinabi ng lalaki. Akala yata nito ay hindi niya naintindihan ang sinabi ni Noah.

“No… no need. Kaya ko na `yon.” Bakit kailangan niyang mautal kapag ito ang kaharap? Hindi naman siya ganoon, ah.

“Gusto ko rin malibot ang kabuuan ng bahay. Kung ayos lang sayong ilibot ako?” His dark eyes were dazzling.

‘Damn! I love that.”

“Tulungan mo na rin siya na dalhin ang mga gamit nila sa kanilang kwarto, Maribelle.” Rinig niyang utos ng ina.

“Y…yes, Mom.” She was stuttering. “Aalis po muna kami saglit.” Her hands were sweaty as she feels that Noah was just on her back.

“I like the structure of this house. Good enough for a small family.” Linibot nito ang paningin sa kabuuan ng bahay tyaka sa kaniya binaling ang paningin. Ngayon ay sabay na silang naglalakad papunta sa kusina.

“Si Mom ang nag-design ng bahay na ito. She’s an architect. Pero hindi siya hinayaan ni Dad na mag-trabaho para maalagaan kami.” Laking pasasalamat niya at hindi siya nautal.

Nang makarating sila sa kusina ay hinanda niya ang mga kasangkapan para sa paggawa ng sandwich. Akma niyang kukunin ang slicing knife nang maunahan siya ni Noah. Nagkadikit ang kanilang mga kamay at nagdulot iyon ng kakaibang pakiramdam. Iniwas niya ang paningin sa lalaki.

“Let me help you.” He uttered.

Pinagpatuloy niya ang paggawa ng sandwich pero hindi niya magawang ipokus ang kanyang mga mata sa ginagawa. Palihim siyang sumusulyap kay Noah habang maingat na ginagayat nito ang mga kamatis. Parang mas gusto niyang titigan na lamang ito sa ganoong ayos.

“Bakit kasi magpapari ka?” 

She met Noah’s dark eyes with confusedness. Tinigil nito ang paggagayat at bumaling sa kanya. Hindi niya sinasadyang sambitin iyon.

“What did you say?” Nagtataka nitong tanong.

She puffed a breath as she felt her cheeks reddened again. “Wala. H`wag mo na lang intindihin ang sinabi ko.” Pumunta siya sa kabilang dulo at kunwaring may kukunin doon.

“C`mon, say it.”

‘Oh, damn! This feeling is bad.’ Kakaiba talaga ang epekto ng lalaking iyon sa kanya.

“Ang sabi ko, magandang ideya ang pagpapari. For sure, you’ll be a good priest. Ang iba kasing pari na kilala ko ay may kasungitang taglay.” Pagsisinungaling niya. Kanina nga ay grabeng makatutol ang isip niya sa pagpapari nito.

“May mga pari ngang hindi pa rin maiwasan ang magsungit.” Noah let out a short laugh.

 “Have you ever been in love?” Hindi niya pinag-isipan ang sinambit ng kanyang mga labi. But she wants to know if there’s someone caught his attention.

“I know my limitations. Bago pa man ako tuluyang magkagusto sa isang babae ay linalayo ko na ang sarili ko.”

“What if you met a girl and you can’t resist but to fall in love with her? Tatalikuran mo ba ang pagpapari?” Umaasa niyang tanong. 

Marahang tumawa ito bago sinagot ang tanong niya. “I already committed to God.”

Dinaan niya sa tawa ang panghihinayang ng puso niya. “Wala pa rin akong nababalitaang pari na tinalikuran ang tungkulin niya sa Diyos dahil lamang sa isang babae.” Kunwaring balewala lamang ang sinabi niyang iyon. But it means a lot to her.

Noah’s eyes flickered in sadness. “I know someone.” Nagbago ang tono ng boses nito. Kung kanina ay malambing at palakaibigan iyon pero ngayon ay naging malungkot ang boses nito. Kahit hindi nito sabihin ay ramdam niya ang kalungkutan nito.

“Is there something you want to share?” Tawagin na siyang feeling close pero gusto niyang malaman kung ano ang kinalulungkot ng lalaki.

“Hindi na mahalaga `yon.” Bumalik sa normal ang tono ng boses ni Noah. Naging masigla at palakaibigan na ulit. “Tapos ko ng gayatin.”

Hindi na siya umimik pa. Tinulungan siya nitong maggawa ng dressing para sa vegetable sandwiches. Kasalukuyan niyang hinahalo ang mga sangkap habang nakatingin sa kanya si Noah. Mabilis nag-init ang kanyang tenga nang maramdaman niyang nasa likuran niya na ito.

“Pwede ko bang subukan?” Tukoy nito sa kanyang ginagawa. Nang lumingon siya sa kanyang likuran at mag-angat siya ng tingin. She saw the most beautiful pair of dark eyes looking at her. Something was hypnotizing with his eyes, giving her nods with his every word. Inabot niya rito ang whisk at bahagya siyang umisod para bigyan ito ng espasyo.

“Mahilig ka bang magluto?” Puno ng kuryosidad niyang tanong. Pansin niya kasing interesado ito sa ginagawa nilang sandwich.

Noah scratched his neck and his ears became red. “I don’t know how to cook.” Nahihiya nitong pahayag. “Kaya gusto kong matuto bago ako maging isang ganap na pari para hindi ko na iaasa ang pagkain ko sa kasamahan ko sa simbahan.”

Napakagat labi siya nang makita niyang sumilay ang matamis na ngiti ni Noah. Tila ngumingiti rin ang mga mata nito sa kaniya. Ngayon lamang siya nakakita ng lalaki ng ubod ng gwapo. Matikas ang pangangatawan nito, maputi at kung tumindig ay pagkakamalan mong isang modelo. Siya ang tipo ng lalaki na paniguradong aasamin ng lahat ng kababaihan. Magalang ito, mahinahon magsalita at mabait din. Lahat siguro ng babae ay nanaising mapangasawa si Noah at isa siya sa mga babaeng iyon.

“Hindi ako ganoong kabihasa sa pagluluto pero kung gusto mo ay ituturo ko sa iyo ang ilang putaheng alam kong lutuin.” Naibaba niya ang paningin sa dressing na hinahalo nito nang sumilay na naman sa mga labi nito ang nakakapampapigil hiningang ngiti nito.

She swooned when Noah tapped her shoulder and she looked at him automatically. “Thank you, Maribelle.” He uttered with his glittering eyes pointing at her.

A moment of silence ensued. All she wants to do that moment was to stare his handsome face. But her mind back to the reality when Noah called out her name.

“Kung… kung gusto mo ay ngayon kita turuan.” Nauutal niyang sabi. “Tayo na lamang ang magluto ng pangtanghalian natin.”

 “Is it okay with you? Pasensya na kung maabala kita.” He coyly said.

“Ano ka ba? Ayos lang sa akin. Tutal wala rin naman akong gagawin.” Nginitian niya ito. “Pero bago ang lahat, tapusin muna natin ang sandwiches na ito.” Marahan siyang natawa.

Pinagpatuloy naman ni Noah ang paghahalo sa mga sangkap at nang matapos ito ay isa-isa nilang pinaglalagyan ang mga tinapay na hinanda niya kanina. Linagyan din nila iyon ng lettuce, puting sibuyas, kamatis at pipino. Nang matapos nilang gawin iyon ay pinadala niya sa isang kasambahay ang ilang sandwiches para sa kanyang ina at Tita Haidee na nasa balkonahe. Ang iba naman ay para sa mga kasambahay at ang natira ay para sa kanilang dalawa ni Noah.

Magkaharapan silang nakaupo sa mesa habang kinakain ang sandwich na ginawa nilang dalawa. Nakailang papuri si Noah sa sandwich na iyon. Hindi niya magawang tingnan si Noah. Hindi niya mawari kung bakit nahihiya siya rito gayong wala naman siyang ginagawa na nakakahiya.

“Walong taon ang tanda mo sa`kin. Dapat ba kitang tawaging kuya?” Napailing si Noah sa kanyang sinabi kaya sumilay ang ngiti sa kanyang labi. Mukhang hindi nito gusto ang kanyang ideya.

“Ngayon ko lang napagtanto na nakakatanda talaga kapag tinawag kang kuya. Hindi pa naman ako ganoon katanda kaya pwede mo akong tawagin sa pangalan ko.” Sumingkit ang mga mata nito at iyon na naman ang ngiting nagpapahumindig sa kanyang puso. “Kahit ang bunso kong kapatid ay hindi ako tinatawag na kuya. Para raw kasing ang bata-bata niya kapag tinawag niya akong ganoon.”

“Pero ang turo sa simbahan ay gumalang sa nakakatanda sayo. Kaya dapat lang na galangin kita, Kuya Noah.” A short laugh escaped on her lips when Noah pouted.

“Hindi ko akalain na napakasunurin mo pala.” Nakalabi pa rin ito at hindi maipagkakailang gwapo pa rin si Noah. “Hindi naman porket tinawag mo akong kuya ay gumagalang ka na talaga. Pwede mo akong galangin sa ibang paraan.”

“Paanong ibang paraan? Iyon lang ang alam kong paraan.” Impit na tawa ang kumawala sa mga labi niya. “Tyaka na ba kita tatawaging kuya kapag matanda ka na?” Biro niya rito.

“Pwede rin, pero hangga’t bata pa ako ay tawagin mo ako sa pangalan ko.” A baritone chuckle escaped on his lips then he bit his sandwich.

Tinungo niya ang kinaroroonan ng refrigerator nila tyaka tiningnan ang laman niyon. Napalabi siya nang makita niyang wala roon ang mga sangkap para sa lulutuin nila ni Noah.

“I think we should go to the grocery store. Kulang ang sangkap natin.” Naisip niya kasing Adobong Manok ang ituturo niya kay Noah. Iyon ang una niyang natutunan noong nag-aral siyang magluto noon. Tumayo si Noah at lumapit sa kanya.

“Malayo ba ang Mall mula rito? Kung gusto mo ay ngayon na tayo pumunta para makaabot tayo sa tanghalian.” Sabi nito.

“Hindi ka ba pagod sa byahe?” Nag-aalala niyang tanong dito.

“Hindi naman. Mamaya na lang ako magpapahinga.”

Nagtungo sila sa balkonahe para magpaalam sa kanyang magulang na sasaglit sila ni Noah sa SM Lipa para bumuli ng kailangan nilang mga sangkap. Sinabi rin nila na sila na ang magluluto para sa tanghalian.

 s to have time with our families. Kapag nabinyagan na po ako bilang isang ganap na pari, magiging busy ang schedule ko kaya`t sumama ako kay Mom para magbakasyon po rito sa Batangas.” Mahinahon at puno ng paggalang nitong sagot sa kaniyang ina.

“Magbabakasyon kayo rito sa Batangas?” Hindi niya naiwasang hindi magtanong. Nabaling tuloy sa kanya ang atensyon ng mga ito.

“Yes, I escorted my Mom here since my little brother can’t come with her.” Noah dazzlingly smiled at her making her heart jumped out from her chest.

Naiiwas niya ang paningin dito tyaka sumimsim sa basong may lamang lemon juice. May kung anong sayang namutawi sa kanyang puso nang malamang magbabakasyon ito sa lugar nila. Matalik na magkaibigan ang kanilang mga ina at matagal ding hindi nagkita kaya paniguradong susulitin ng mga ito ang nalalabing mga araw para mapunan ang panahong nagkahiwalay.

“Hindi ko nga pala nasabi sayo na dito muna sila sa loob ng dalawang linggong iyon.” Her Mom howled in happiness. “Noah will use the room beside you and your Tita Haidee will use the guest room downstairs because she doesn’t want to go up and down on stairs.”

She can feel her heart beating so darn fast and so darn loud. She can’t explain the happiness dwelling in her body. She smiled and butterflies fluttered inside her stomach. Napakabait naman ng tadhana sa kanya kung ganoon. Makakasama niya pa ito sa kanilang bahay sa loob ng dalawang linggo.

‘He’ll be a priest, Maribelle. Soon.’

Bigla ring napawi ang sayang kanina niyang naramdaman dahil sa naisip. Kahit manatili pa ito ng isang buwan sa bahay nila ay hindi niya mabubura ang katotohanang malapit na itong magpari. 

“Ilang taon ka na, hijo?” Muling tanong ng ina niya.

“I’m twenty-four years old, Tita.” Magalang nitong sagot.

“Maribelle is twenty.” Marahang tumawa ang kanyang ina. “Alam kong hindi dapat ako manghinayang dahil pagpapari naman ang patutunguhan mo pero naalala ko lang ang kasunduan namin ng Mommy mo noong college pa lamang kami.”

Tita Haidee let out a short laugh too. “Third year college pa lamang kami nang pinagkasundo na  namin ang kapalaran ng magiging anak namin.”

 “Nangako kami sa isa’t isa na ipapakasal namin ang magiging panganay naming anak kung sakali mang babae at lalaki ang kalalabasan ng magiging anak namin.” Muling tumawa ang kanyang ina. “Gusto kong mapapunta ang anak ko sa mapagkakatiwalaan at ang tanging magiging anak lang ni Haidee ang pinagkakatiwalaan ko para sa magiging anak ko.”

 “Naalala ko pa na napagkasunduan na natin ang mga pangalan nila.” Tita Haidee let out a short laugh. “Sayang lang at nawalan tayo ng contact sa isa’t isa kaya hindi ko na itinuloy ang pangalang ibibigay ko sana kay Noah.”

“What’s supposed to be my name, Mom?” Naka-ngiting tanong ni Noah at parang naaaliw sa pinag-uusapan ng kanilang mga magulang.

“You’re supposed to be Sirius and Maribelle’s name supposed to be Vega. We’re crazy, right?” Sabay nagtawanan ang magkaibigan habang masayang binalikan ang kabataan nila.

“What’s the meaning of the names, Mom?” Bahagyang kumunot ang kanyang noo. Hindi naikwento iyon sa kanya ng kanyang ina.

“Sirius and Vega are the names of the brightest star in the universe. Masyado naming kinaadikan ni Haidee ang mga Hollywood movies noong panahon namin.” Her Mom explained.

Her heart thumps crazily as she heard Noah let out a short laugh. It likes a beautiful sound on her ears. She can feel her cheeks reddened.

“I like the names. It’s weird but unique.” Papuri nito.

“Siguro ay engage na kayong dalawa ngayon kung hindi lamang magpapari si Noah.” May halong lungkot ang boses ng kanyang ina. “Pero ayos lang `yon, magandang maglingkod sa Diyos.”

Hindi niya gusto ang iba’t ibang nararamdaman sa tuwing napupukaw ng lalaki ang atensyon niya. May mga naging nobyo na siya noon pero hindi niya naramdaman ang ganoong pakiramdam sa mga ito. Pakiramdam na hindi niya alam kung ano ang tawag.

“I’m happy and willingly surrender my whole life with God. Bata pa lamang ako ay pagpapari na ang nais ko.”

Panibagong damdamin ang namutawi sa kanyang dibdib dahil sa sinabing iyon ni Noah. Hindi siya madaling magkagusto sa lalaking kakakilala pa lamang niya pero iba ang sinisigaw ng kanyang puso sa lalaking ito. Siguro ay masyado lamang siyang nagwapuhan sa mukha nito at humanga sa tangkad at matikas nitong pangangatawan. Maybe, she’s just attracted. Pilit niyang pinapaniwala ang sarili sa dinidikta ng kanyang utak. Hindi niya kailangang mabahala sa kung saan ang patutunguhan ng kanyang nararamdaman.

“Pupunta lang po ako sa kusina para gumawa ng sandwiches.” Magalang niyang paalam. Tumayo na siya at akma ng aalis nang muling maghumarintado ang puso niya nang tumayo rin si Noah.

“I’ll come with you.” Tipid na sabi nito pero kakaibang kaba ang dinulot niyon sa puso niya. Hindi niya namalayang nakatulala na pala siya rito. Mabuti na lamang at tinapik siya ng ina.

“Sasamahan ka raw ni Noah.” Pag-uulit pa ng ina sa sinabi ng lalaki. Akala yata nito ay hindi niya naintindihan ang sinabi ni Noah.

“No… no need. Kaya ko na `yon.” Bakit kailangan niyang mautal kapag ito ang kaharap? Hindi naman siya ganoon, ah.

“Gusto ko rin malibot ang kabuuan ng bahay. Kung ayos lang sayong ilibot ako?” His brown eyes were dazzling.

‘Damn! I’ll love to.’

“Tulungan mo na rin siya na dalhin ang mga gamit nila sa kanilang kwarto, Maribelle.” Rinig niyang utos ng ina.

“Y…yes, Mom.” She was stuttering. “Aalis po muna kami saglit.” Her hands were sweaty as she feels that Noah was just on her back.

“I like the structure of this house. Good enough for a happy family.” Linibot nito ang paningin sa kabuuan ng bahay tyaka sa kaniya binaling ang paningin. Ngayon ay sabay na silang naglalakad papunta sa kusina.

“Si Mom ang nag-design ng bahay na ito. She’s an architect. Pero hindi siya hinayaan ni Dad na mag-trabaho para maalagaan kami.” Laking pasasalamat niya at hindi siya nautal.

Nang makarating sila sa kusina ay hinanda niya ang mga kasangkapan para sa paggawa ng sandwich. Akma niyang kukunin ang slicing knife nang maunahan siya ni Noah. Nagkadikit ang kanilang mga kamay at nagdulot iyon ng kakaibang pakiramdam. Iniwas niya ang paningin sa lalaki.

“Let me help you.” He uttered.

Pinagpatuloy niya ang paggawa ng sandwich pero hindi niya magawang ipokus ang kanyang mga mata sa ginagawa. Palihim siyang sumusulyap kay Noah habang maingat na ginagayat nito ang mga kamatis. Parang mas gusto niyang titigan na lamang ito sa ganoong ayos.

“Bakit kasi magpapari ka?” 

She met Noah’s dark eyes with confuseness. Tinigil nito ang paggagayat at bumaling sa kanya. Hindi niya sinasadyang sambitin iyon.

“What did you say?” Nagtataka nitong tanong.

She puffed a breath as she felt her cheeks reddened again. “Wala. H`wag mo na lang intindihin ang sinabi ko.” Pumunta siya sa kabilang dulo at kunwaring may kukunin doon.

“C`mon, say it.” A baritone chuckle escaped on his lips that makes her heart thumps.

‘Oh, damn! This feeling is bad.’ Kakaiba talaga ang epekto ng lalaking iyon sa kanya.

“Ang sabi ko, magandang ideya ang pagpapari. For sure, you’ll be a good priest. Ang iba kasing pari na kilala ko ay may kasungitang taglay.” Pagsisinungaling niya. Kanina nga ay grabeng makatutol ang isip niya sa pagpapari nito.

“May mga pari ngang hindi pa rin maiwasan ang magsungit.” Noah let out a short laugh.

 “Have you ever been in love?” Hindi niya pinag-isipan ang sinambit ng kanyang mga labi. But she wants to know if there’s someone caught his attention.

“I know my limitations. Bago pa man ako tuluyang magkagusto sa isang babae ay linalayo ko na ang sarili ko.”

“What if you met a girl and you can’t resist but to fall in love with her? Tatalikuran mo ba ang pagpapari?” Umaasa niyang tanong. 

Marahang tumawa ito bago sinagot ang tanong niya. “I already committed with God. I already promised to Him and I can’t break those promises.”

Dinaan niya sa tawa ang panghihinayang ng puso niya. “Wala pa rin akong nababalitaang pari na tinalikuran ang tungkulin niya sa Diyos dahil lamang sa isang babae.” Kunwaring balewala lamang ang sinabi niyang iyon. But it means a lot to her.

Noah’s eyes flickered in sadness. “Actually, I know someone.” Nagbago ang tono ng boses nito. Kung kanina ay malambing at palakaibigan iyon pero ngayon ay naging malungkot ang boses nito. Kahit hindi nito sabihin ay ramdam niya ang kalungkutan nito.

“Is there something you want to share?” Tawagin na siyang feeling close pero gusto niyang malaman kung ano ang kinalulungkot ng lalaki.

“Hindi na mahalaga `yon.” Bumalik sa normal ang tono ng boses ni Noah. Naging masigla at palakaibigan na ulit. “Tapos ko ng gayatin.”

Hindi na siya umimik pa. Tinulungan siya nitong maggawa ng dressing para sa vegetable sandwiches. Kasalukuyan niyang hinahalo ang mga sangkap habang nakatingin sa kanya si Noah. Mabilis nag-init ang kanyang tenga nang maramdaman niyang nasa likuran niya na ito.

“Pwede ko bang subukan?” Tukoy nito sa kanyang ginagawa. Nang lumingon siya sa kanyang likuran at mag-angat siya ng tingin. She saw the most beautiful pair of dark eyes looking at her. There was something hypnotizing with his eyes, giving her nods with his every word. Inabot niya rito ang whisk at bahagya siyang umisod para bigyan ito ng espasyo.

“Mahilig ka bang magluto?” Puno ng kuryosidad niyang tanong. Pansin niya kasing interesado ito sa ginagawa nilang sandwich.

Noah scratched his neck and his ears became red. “Ang totoo n`yan ay hindi ako marunong magluto.” Nahihiya nitong pahayag. “Kaya gusto kong matuto bago ako maging isang ganap na pari para hindi ko na iaasa ang pagkain ko sa kasamahan ko sa simbahan.”

Napakagat labi siya nang makita niyang sumilay ang matamis na ngiti ni Noah. Tila ngumingiti rin ang mga mata nito sa kaniya. Ngayon lamang siya nakakita ng lalaki ng ubod ng gwapo. Matikas ang pangangatawan nito, maputi at kung tumindig ay pagkakamalan mong isang modelo. Siya ang tipo ng lalaki na paniguradong aasamin ng lahat ng kababaihan. Magalang ito, mahinahon magsalita at mabait din. Lahat siguro ng babae ay nanaising mapangasawa si Noah at isa siya sa mga babaeng iyon.

“Hindi ako ganoong kabihasa sa pagluluto pero kung gusto mo ay ituturo ko sa iyo ang ilang putaheng alam kong lutuin.” Naibaba niya ang paningin sa dressing na hinahalo nito nang sumilay na naman sa mga labi nito ang nakakapampapigil hiningang ngiti nito.

She was swooned when Noah tapped her shoulder and she looked at him automatically. “Thank you, Maribelle.” He uttered with his glittering eyes pointing at her.

A moment of silence ensued. All she wants to do that moment was to stare his handsome face. But her mind back to the reality when Noah called out her name.

“Kung… kung gusto mo ay ngayon kita turuan.” Nauutal niyang sabi. “Tayo na lamang ang magluto ng pangtanghalian natin.”

Noah’s face became excited. “Is it okay with you? Pasensya na kung maabala kita.” He coyly said.

“Ano ka ba? Ayos lang sa akin. Tutal wala rin naman akong gagawin.” Nginitian niya ito. “Pero bago ang lahat, tapusin muna natin ang sandwiches na ito.” Marahan siyang natawa.

Pinagpatuloy naman ni Noah ang paghahalo sa mga sangkap at nang matapos ito ay isa-isa nilang pinaglalagyan ang mga tinapay na hinanda niya kanina. Linagyan din nila iyon ng lettuce, puting sibuyas, kamatis at pipino. Nang matapos nilang gawin iyon ay pinadala niya sa isang kasambahay ang ilang sandwiches para sa kanyang ina at Tita Haidee na nasa balkonahe. Ang iba naman ay para sa mga kasambahay at ang natira ay para sa kanilang dalawa ni Noah.

Magkaharapan silang nakaupo sa mesa habang kinakain ang sandwich na ginawa nilang dalawa. Nakailang papuri si Noah sa sandwich na iyon. Hindi niya magawang tingnan si Noah. Hindi niya mawari kung bakit nahihiya siya rito gayong wala naman siyang ginagawa na nakakahiya.

“Apat na taon ang tanda mo sa`kin. Dapat ba kitang tawaging kuya?” Napailing si Noah sa kanyang sinabi kaya sumilay ang ngiti sa kanyang labi. Mukhang hindi nito gusto ang kanyang ideya.

“Ngayon ko lang napagtanto na nakakatanda talaga kapag tinawag kang kuya. Hindi pa naman ako ganoon katanda kaya pwede mo akong tawagin sa pangalan ko.” Sumingkit ang mga mata nito at iyon na naman ang ngiting nagpapahumindig sa kanyang puso. “Kahit ang bunso kong kapatid ay hindi ako tinatawag na kuya. Para raw kasing ang bata-bata niya kapag tinawag niya akong ganoon.”

“Pero ang turo sa simbahan ay gumalang sa nakakatanda sayo. Kaya dapat lang na galangin kita, Kuya Noah.” A short laugh escaped on her lips when Noah pouted.

“Hindi ko akalain na napakasunurin mo pala.” Nakalabi pa rin ito at hindi maipagkakailang gwapo pa rin si Noah. “Hindi lang sa pagtawag ng kuya maipapabatid ang paggalang sa isang tao kaya kahit hindi mo ako tawaging kuya ay pwede mo pa rin akong galangin sa ibang paraan.”

“Paanong ibang paraan? Iyon lang ang alam kong paraan.” Impit na tawa ang kumawala sa mga labi niya. “Tyaka na ba kita tatawaging kuya kapag matanda ka na?” Biro niya rito.

“Pwede rin, pero hangga’t bata pa ako ay tawagin mo ako sa pangalan ko.” A baritone chuckle escaped on his lips then he bit his sandwich.

Tinungo niya ang kinaroroonan ng refrigerator nila tyaka tiningnan ang laman niyon. Napalabi siya nang makita niyang wala roon ang mga sangkap para sa lulutuin nila ni Noah.

“I think we should go to the grocery store. Kulang ang sangkap natin.” Naisip niya kasing Adobong Manok ang ituturo niya kay Noah. Iyon ang una niyang natutunan noong nag-aral siyang magluto noon. Tumayo si Noah at lumapit sa kanya.

“Malayo ba ang Mall mula rito? Kung gusto mo ay ngayon na tayo pumunta para makaabot tayo sa tanghalian.” Sabi nito.

“Hindi ka ba pagod sa byahe?” Nag-aalala niyang tanong dito.

“Hindi naman. Mamaya na lang ako magpapahinga.”

Nagtungo sila sa balkonahe para magpaalam sa kanyang magulang na sasaglit sila ni Noah sa SM Lipa para bumuli ng kailangan nilang mga sangkap. Sinabi rin nila na sila na ang magluluto para sa tanghalian.