“จะทำอะไร!!” น้ำขิงผงะและเผลอเสียงดังเมื่อฝ่ามือใหญ่ของคนข้างกายยื่นเข้ามาใกล้
“จะช่วยประคอง”
“ขอบคุณค่ะ แต่ไม่เป็นไร” น้ำขิงที่รู้ตัวทันทีว่าตัวเองกระโตกกระตากเกินเหตุ เสียงจึงอ่อนลงและลุกขึ้นด้วยตัวเอง ตอนนี้เธอสับสนอย่างไม่เข้าใจว่าความรู้สึกยามที่เขาแตะต้องตัวเธอมันคืออะไร รังเกียจหรือตื่นเต้น ส่วนเรโนลต์เมื่อเห็นเช่นนั้นเขาจึงทำเพียงชักมือกลับอย่างไม่ยี่หระแต่ภายในใจเขาคิดเพียงว่า...คืนนี้เธอไม่มีทางรอดเงื้อมมือเขาไปได้อย่างแน่นอน
เมื่อทั้งสองยืนขึ้นน้ำขิงก็ทำท่าทางเหมือนรออะไรจากเขา แต่จากแววตาและท่าทางของเธอแน่นอนว่าไม่ใช่ร่างกายอันกำยำจากเขาอย่างแน่นอน หรือคิดว่าเขาจะระบายอารมณ์โดยการไม่พอใจแล้วหยิ่งในศักดิ์ศรีและสะบัดหน้าออกจากห้องหอไป...ฝันไปเถอะ! เขาไม่ได้จะเสียเงินเสียทองแต่งเมียแล้วเอาทูนหัวขึ้นหิ้งมองหรอกนะ คืนนี้ตั้งใจแล้วว่าจะจัดการเธอยันสว่างคาตาให้เสียงแหบเสียงแห้งกัน
