พันธะรักวิวาห์จำเป็น [Bond of Love - Wedding]

ปึก เสียงไม้เท้ากระทบพื้นดังก้องสะท้อนไปทั่วห้องเมื่อคุณอำพลประมุขของบ้านกำลังโกรธได้ที่ “มันอยู่ไหนแล้ว! ไอ้ลูกเวร” “คุณพ่อ! ผมมาแล้ว” ห้องโถงใหญ่สไตล์หลุยอันกว้างขวาง ทันทีที่ผู้มาใหม่ก้าวเข้ามาคนอื่นๆ ต่างก็ถอยออกไปโดยทันที คุณอำพลหันไปมองคนที่เขารออยู่ครึ่งเช้าด้วยสายตาแบบไหนไม่ยากที่จะคาดเดา “ไอ้ลูกเวร!” “ตกลงคุณพ่อเรียกผมมาด่าโดยไม่มีเหตุไม่มีผลอย่างงั้นเหรอครับ” เรโนลต์ลูกครึ่งไทย-สเปนพูดไปพร้อมกับนั่งพับเพียบลงที่พื้นแทบเท้าพ่อบังเกิดเกล้า “แกนะแก...อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่าแกไปทำอะไรมา” “คุณพ่อ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย” เฮอะ! คุณอำพลทำเสียงหยามเหยียดในคอ “แกนะทำตัวเป็นสมภารกินไก่วัดยังหน้าด้านมาพูดอีกว่าไม่ได้ทำอะไรผิด” “ผมไม่ได้บีบบังคับใครนะครับ” เหอะ! “ฉันไม่ได้เรียกแกมาคุยเรื่องอัปปรีย์นี้” เรโนลต์แย้มยิ้มใสซื่อที่มีเพียงคุณอำพลคนเดียวในโลกเท่านั้นที่ได้เห็นและมุมน่ารักฉบับ เรโนลต์ เกือบไปแล้วสำหรับคุณอำพลทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มและท่าทางประจบเอาใจของเจ้าลูกชายเพียงคนเดียวเขาก็เกือบลืมว่าวันนี้เขาเรียกเจ้าลูกชายมาเพื่อการใด “ฉันมีเรื่องมงคลจะให้แกจัดการ” “เรื่องมงคล อะไรเหรอครับ” “การแต่งงานของแกไง” …. เรโนลต์ เงียบ! คุณอำพลค่อยๆ หลี่ตาและยังมองใบหน้าลูกชายต่อไปเงียบๆ เช่นกัน ความเงียบครอบคลุมพื้นที่...ขยายวงกว้างมากขึ้นเรื่อยๆ ความเป็นพ่อลูกนอกจากจะดีเอ็นเอที่เป็นหบักฐานแล้วก็จะมีอุปนิสัยเนี่ยแหละที่เหมือนกันได้ ความอดทนระหว่างพ่อลูกเกิดขึ้นไม่บ่อยนักแต่ ผู้ชนะสวรรค์ได้กำหนดไว้แล้ว ครั้งล่าสุดมันพึ่งจะผ่านไปไม่นานนี้เอง สักห้าเดือนที่แล้วซึ่งในตอนนั้น... “เรโนลต์ ฉันต้องเงินด่วน” “ได้ครับคุณพ่อ” แม้จะแปลกใจบ้างแค่คุณพ่อต้องการเงิน ทำไมต้องเรียกเขามาพบแบบเร่งด่วนด้วย ทันทีที่มาถึงคุณพ่อก็ไม่เสียเวลาเลย น้ำสักอึกเขายังไม่ได้ดื่มด้วยซ้ำเพราะต้องตะบึงรถจากชลบุรีกลับเข้ากรุงเทพฯทันทีที่คุณพ่อต้องการเจอเขา “เงินส่วนตัวของแกนะ เพราะเป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน” เรโนลต์เลิกคิ้วเล็กน้อยเพราะไม่ใช่ว่าคุณพ่อจะไม่มีเงินส่วนตัวเสียหน่อย แต่เขาฐานะที่เป็นลูกย่อมต้องมีหน้าที่ดูแลบุพการีอยู่แล้ว “ครับ” รับปากต่ออีกครั้ง “งั้นจัดการโอนให้ฉันเสร็จสรรพภายในพรุ่งนี้เที่ยง 30ล้าน” … เรโนลต์ เงียบ! ทั้งๆ ที่แค่เงียบมันน้อยไป ตอนที่เขาได้ยินยอดจำนวนเงินทำเอาเขาหูอื้อไปเลย นั่นมันเงินเก็บทั้งหมดของเขาตลอดการทำงานหลายปีมานี่เลยนะ! ตอนนั้นพอเขารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่แม่บ้านของคุณพ่อยกน้ำเย็นมาให้ ซึ่งคุณพ่อไม่อยู่แล้ว ท่านพูดจบก็เดินจากไปเงียบๆ “คุณพ่อยังอยู่เหรอครับ” เรโนลต์เอ่ยขึ้นในที่สุดเมื่อเขาตื่นจากภวังค์ย้อนรำลึกอดีตเมื่อห้าเดือนก่อนที่เขาต้องเสียเงิน 30 ล้านไปอย่างไม่กล้าทวงคืน “ก็ฉันยังพูดไม่จบ” อ่อ เรโนลต์ครางออกมา “ผมต้องแต่งงาน ทำไมครับ” “แกอายุเกินสามสิบแล้ว ก็สมควรแกเวลาที่ต้องมีครอบครัวที่สมบูรณ์ของแกได้แล้ว” “คุณพ่อ ถ้าคุณพ่อเหงาผมก็ไม่เคยห้ามให้คุณพ่อหาแม่เลี้ยงให้ผม คุณพ่อจะหาและคบทีละคนหรือมาพร้อมกันสองสามคนก็ได้นะครับ” … คุณอำพล เงียบ! แต่ดวงตาเข้มตามแบบฉบับชายไทยแท้ เปลี่ยนจากมองมาจ้องหน้าลูกชายที่มีส่วนคล้ายตนไม่มากนัก เชื้อสเปนทางฝั่งแม่เข้มข้นจริงๆ “ไม่สายไปใช่มั้ย ถ้าฉันจะสั่งให้แกหันหน้าเข้ากำแพงสำนึกผิด” เรโนลต์ยิ้มเผยฟันขาวมอบแก่บิดาทันที ยิ้มสำนึกผิดอย่างชัดเจน สิ่งที่พูดไปเป็นสิ่งที่คุณอำพลไม่มีทางให้เกิดขึ้นอีกแน่นอน ท่านครองตัวเป็นโสดตั้งแต่ที่เขาปรากฎตัวมีตัวตนต่อหน้าท่านได้ไม่นาน จากวันนั้นถึงวันนี้ก็ยี่สิบกว่าปีแล้ว “ผมขอเวลาอีกสักสองสามปีนะครับ ยังไงผมก็เป็นผู้ชาย สามสิบต้นๆ ไม่เรียกว่าสายไปหรอกครับ” เรโนลต์เริ่มเป็นการเป็นงาน “ไม่ได้ ฉันให้เวลาแกหกเดือนจัดการการต้อนรับสะใภ้ของฉันหรือจะเรียกว่าว่าที่เมียของแก” … เรโนลต์ เงียบ! พร้อมกับการสตั้นครั้งใหญ่ สูดดดด เสียงการหายใจเข้าปอดครั้งใหญ่ก่อนที่จะค่อยๆ ผ่อนออกมาอย่างช้าๆ ในใจนับเริ่มนับหนึ่ง...เรื่องธุรกิจที่เขารับช่วงต่อมาจากคุณพ่อไม่เคยทำให้หัวใจเขาเต้นแรงแบบนี้เลย พึ่งรู้จักตัวเองอย่างถ่องแท้ก็วันนี้ว่าตัวเองหวงแหนความโสดแต่ไม่ซิงเป็นที่สุด “ผม ไม่ แต่ง” สามคำออกมาอย่างช้าๆ ชัดๆ และเบาๆ แค่ได้ยินกันเพียงสองคน ซึ่งในที่สุดเขาก็ขัดใจคุณอำพลผู้ซึ้งเป็นพ่อบังเกิดเกล้าญาติสายเลือดคนสุดท้ายของเขาเท่าที่รู้เป็นครั้งแรกในชีวิต